Moser Jarosław - Siedmiopiętrowy kosmos.pdf - Ezoteryka - The9

SIEDMIOPIĘTROWY MIKROKOSMOS:

CZAKRY SIEDMIU CIAŁ

Jarosław Moser

WSTĘP

Zaniedbane przypominają o sobie na różne sposoby. Jeśli jesteśmy czujni, wystarczą sygnały

odbierane we śnie, w dolegliwościach fizycznych, powracających uczuciach i pragnieniach czy też

zewnętrznych zbiegach okoliczności. Jeśli to nie pomaga, zaczyna się coraz głośniejsze “walenie"

w zamknięte drzwi naszego umysłu.

W ostatnich latach temat czakr i płynącej przez nie subtelnej energii stał się niezwykle popularny.

Mówią o nich jasnowidze, bioenergoterapeuci, mistrzowie reiki, a nawet uznani psychologowie. Z

reguły jednak ograniczają się do omawiania siedmiu czakr nazywanych głównymi, podczas gdy

istnieją ich setki, a równie ważnych jak owych siedem jest przynajmniej jeszcze kilkanaście.

Skąd o tym wiemy? Otóż najstarszym źródłem wiedzy o czakrach i całej strukturze energetycznej

ludzkiego organizmu jest indyjski tantryzm. l chociaż między tantrą hinduską (sziwaicką) a

buddyjską istnieje wiele różnic filozoficznych, podstawowy opis struktury energetycznej jest w obu

przypadkach prawie identyczny.

Na gruncie tantry hinduskiej, uznawanej za starszą od buddyjskiej, najpełniejszy opis systemu

czakr, kanałów energetycznych i różnych rodzajów prany (energii witalnej) znajdziemy w jodze

Kundalini. Joga Kundalini to jeden z najstarszych systemów wiedzy i praktyki duchowej. Zachód

poznał ją za pośrednictwem sziwaizmu kaszmirskiego, dzięki książkom Avalona. Dziś najbardziej

znaną na Zachodzie propagatorką i nauczycielką tej jogi jest Amerykanka Genevieve Lewis

Paulson. Jej zdaniem joga kundalini ma przed sobą wielką przyszłość, albowiem daje ona najlepszy

opis psycho-energetycznych fenomenów składających się na proces duchowego rozwoju każdej

ludzkiej istoty, fenomenów opisywanych przez wszystkie religie świata, a dziś coraz powszechniej

nasilających się na całym świecie w związku z wpływem astro-biologicznych energii, jakie zaczęły

oddziaływać aa Ziemię właz z nastaniem Ery Wodnika.

Sziwa, Kaszmir i grób Mojżesza

Avalon poznał jogę Kundalini jako centralną teorię i praktykę sziwaizmu kaszmirskiego. Zacznijmy

od miejsca, zwłaszcza że Kaszmir to miejsce niezwykłe. To tu w I w. ery chrześcijańskiej trzeci

sobór buddyjski uchwalił autentyczność Sutr Mahajany propagujących ideał bodhisattwy – osoby,

która zamiast dążyć do własnej nirwany, pracuje nad rozwojem nadnaturalnych mocy i

doskonałości, aby ochraniać i uwalniać z cierpień sansary niezliczone czujące istoty. Tutaj też

Helger Kersten miał odnaleźć grób Mojżesza, a także zidentyfikować w cechach rasowych,

elementach kultury i języku mieszkańców tego kraju ślady ich hebrajskiego pochodzenia – mają oni

być, zgodnie z tezą Kerstena, potomkami zaginionych plemion Izraela.

Z kolei sziwaizm to najstarsza religia Indii. Na długo przed przybyciem Ariów z ich wedyjskim

panteonem i rytuałem ofiar-niczym, w drawidyjskich miastach doliny Indusu czczony był bóg

nazwany przez współczesnych archeologów proto-Sziwą. Na jednej z ocalałych drawidyjskieh

pieczęci bóg ten przedstawiony jest w pozycji jogina, z jego głowy wyrastają rogi, a otaczają go –

niczym Orfeusza – dzikie zwierzęta. Interesujące jest, że rogi są w szamanizmie – religii, której

ślady znajdujemy na wszystkich kontynentach, a jej korzenie sięgają paleolitu – symbolem wyższej

wiedzy (podobnie jak płomienie wyrastające z głowy Mojżesza i łączące go z mądrością Boga). Z

kolei słowo szaman pochodzi od sanskryckiego śramana, co znaczy “człowiek •wewnętrznego

żaru".

W tym miejscu dochodzimy do kwestii kluczowej, albowiem zdolność psychicznego wytwarzania

ciepła to znak rozpoznawczy zarówno szamanizmu, jak i jogi Kundalini.

Od szamanów do joginów

W czasach Buddy (V w. p.n.e.) śramanami nazywano wędrownych ascetów praktykujących Jogę i

wytwarzających tzw. wewnętrzny żar. Umiejętność ta (notabene stawiająca pod znakiem zapytania

materialistyczny sens zasady zachowania energii) wiodła na łono buddyzmu w Tybecie za

pośrednictwem bonu – szamanizmu tybetańskiego – jako praktyka tumo, będąca podstawą

wszystkich tantrycznych transformacji praktykowanych do dziś na gruncie buddyzmu

tybetańskiego.

Miarą biegłości w sztuce tumo jest ilość osuszonych prześcieradeł namoczonych w górskim

strumieniu i owijanych kolejno na ciało medytującego mnicha – podobnie jak na Grenlandii miarą

mocy szamana jest stopień jego suchości po wyjęciu go z przerębla (świadkami takich testów byli

współcześni europejscy badacze).

Przedstawione tu odniesienia i analogie świadczą o tym, iż joga Kundalini zakorzeniona jest w

najstarszych tradycjach religijnych świata i przechowuje bezcenne duchowe odkrycia ludzkości

nawarstwiające się i rozwijane w ciągu długich tysiącleci. A jednym z najciekawszych elementów

tej starożytnej wiedzy jest opis ludzkiej struktury energetycznej, na którą składa się m.in. siedem

ciał oraz dziesiątki czakramów wiążących energię owych ciał z nieograniczoną energią

Wszechświata.

Ciało fizyczne

Pierwszym z nich jest ciało fizyczne. Stanowi ono szatę materialną oraz środek ekspresji dla ciał

subtelniejszych. Ma dwa poziomy: materialny i eteryczny. O ile materialnie zbudowane jest ono z

komórek, tkanek i narządów powiązanych naczyniami krwionośnymi i siecią nerwową, o tyle

eterycznie zbudowane jest z eterycznych odpowiedników poszczególnych narządów, tkanek i

komórek powiązanych systemem kanałów energetycznych (skr. nadi). Większe i niniejsze czakry

ciała fizycznego usytuowane są na płaszczyźnie eterycznej i wykorzystywane m.in. przez

medycynę taoistyczną jako punkty akupunkturowe.

Czakry wchłaniając subtelne energie kosmiczne odżywiają organizm eteryczny, zaś wyprowadzając

energię na zewnątrz pozwalają oddziaływać naszym myślom, uczuciom i pragnieniom na świat

zewnętrzny. Co ciekawe, ciało eteryczne od wielu lat jest fotografowane, dzięki technice

wynalezionej przez małżeństwo Kiriianów. Jest ono także nośnikiem świadomości w

doświadczeniach eksterioryzacji (opuszczania ciała materialnego) np. w stanie śmierci klinicznej.

Fenomen ten, opisywany szeroko przez Raymonda Moody'ego jest dziś dla wielu ludzi

autentycznym dowodem istnienia wyższych, niemateńalnych ciał składających się na istotę ludzką.

Ciało emocjonalne

Ciało emocjonalne (inaczej: astralne) to drugie z siedmiu ciał. Tworzy ono pole energetyczne

wykraczające poza ciało fizyczne. Jest ono sferą emocji i uczuć. Z jednej strony dąży do wyrażania

swoich wibracji na płaszczyźnie fizycznej, z drugiej zaś przechowuje dawne urazy i bolesne

doświadczenia (nieodreagowane, jak powiedzieliby zachodni psychoterapeuci) pod powierzchnią

świadomości. Trafiając na opór ciała fizycznego tworzy ono różnorodne fenomeny

psychosomatyczne – od porażeń histerycznych (które tak frapowały Freuda) wyłączających

poszczególne narządy lub władze psychomotoryczne bez widocznych fizjologicznych przyczyn, aż

po fobie, dewiacje seksualne, nałogi i inne dysfunkcyjne zachowania będące ukrytymi

gratyfikacjami zablokowanych uczuć.

Ciało mentalne

Trzecie to ciało mentalne. Jego pole jest jeszcze szersze niż pole ciała emocjonalnego. Jest ono z

jednej strony sferą racjonalnego myślenia, z drugiej zaś sferą wiary i niewiary, uprzedzeń i

stereotypów, utrwalonych poglądów, opinii i ocen. Co ciekawe, wibracje tego ciała mają ten sam

zakres częstotliwości, co twórcze wibracje Wszechświata. Dlatego właśnie hipnotyzer, działając na

nasze ciało mentalne, może spowodować, że zobaczymy, usłyszymy lub poczujemy coś, czego nie

ma lub nie zobaczymy tego, co jest tuż przed nami, widząc jednocześnie wyraźnie cale otoczenie. Z

tej samej przyczyny Budda mówił, że stwórcą świata, który znamy, jest nasz własny umysł, zaś

Jezus powiedział, że nie to czyni człowieka nieczystym, co do niego wchodzi z zewnątrz (w ciało

fizyczne), lecz to, co z niego wychodzi (mentalnie).

Ciało intuicyjne

Ciało intuicyjne stanowi pomost między naszą naturą ziemską (fizyczno-emocjonalno-mentalną), a

niebiańską (trzema ciałami wyższymi). Pozwala nam ono z jednej strony empatycznie wczuwać się

w położenie innych osób, z drugiej zaś uzyskiwać pozazmysłowo informacje w formie przeczuć lub

wyraźnych wizji. W tradycji polinezyjskiej Huny ciało to nazywane jest nadświadomością lub

osobistym bogiem (duchowym rodzicem), podczas gdy ciało emocjonalne nazywane jest

podświadomością (posiadającą pamięć, lecz pozbawioną rozumu), zaś ciało mentalne to

świadomość (posiadająca rozum, lecz pamiętająca tylko to, na co pozwala jej podświadomość). U

zwierząt ciało intuicyjne jest więzią łączącą pojedynczego osobnika z duszą zbiorową danego

gatunku (czy też polem morfogenetycznym, jak chce Sheldrake) popychającą zwierzę do tzw.

zachowań instynktownych. Przewaga ciała intuicyjnego nad mentalnym występująca u zwierząt

pozwala im także wyczuwać zbliżające się trzęsienie ziemi, zatonięcie okrętu, czy stopień

duchowego rozwoju danego człowieka (niezwykle zachowania zwierząt w stosunku do pewnych

osób odnotowano w biografiach wielu świętych we wszystkich religiach świata).

Ciało atmiczne

Ciało atmiczne związane jest z energią woli i reprezentuje nasze wyższe ja. Na tym poziomie,

zależnie od tego czy chcemy służyć Bogu (oddając swoje życie bez reszty w Jego ręce), czy też

własnym pożądaniom, budujemy swoją tożsamość -bądź to nadając jej demoniczną, moc destrukcji,

bądź charyzmatyczną moc reprezentowania boskiej miłości i mądrości, czyli służenia uniwersalnej

prawdzie i dobom. Niewłaściwe używanie energii tego ciała tworzy najwięcej karmicznych

więzów, natomiast gdy energia ta używana jest właściwie – maksymalnie przyspiesza rozwój,

albowiem energia ciała atmicznego ma ten sam zakres wibracji, co energia Kundalini stanowiąca

wrodzony potencjał oświecenia.

Ciało monadyczne

Ciało monadyczne, nazywane też duszą, jest sferą jedności przeciwieństw obejmującą zarówno

męskie, jak i żeńskie aspekty świadomości. W kabalistyce żydowskiej ciało monadyczne

reprezentuje Adam Kadmon, pierwotny androgeniczny człowiek, czyli Adam przed wyjęciem z

jego ciała Ewy energii żeńskiej. W psychologii Junga ciało to symbolizowane jest przez mandalę,

archetyp jaźni, w której jednoczy się anima (natura żeńska) i animus (natura męska).

Ciało boskie

Najwyższe z siedmiu ciał to ciało boskie. Stanowi ono “ imago Dei" (obraz Boga), który jest

najgłębszą naturą każdej ludzkiej istoty. Wibracje tego ciała przekraczają indywidualny wymiar

bytu i łączą duszę z wymiarem uniwersalnym, co na płaszczyźnie wewnętrznej oznacza

zjednoczenie z Bogiem (zgodnie ze słowami św. Pawła: “Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią

Boga i że Duch Święty mieszka w was?"), zaś na płaszczyźnie zewnętrznej – zjednoczenie z siłami

i prawami Wszechświata osadzonymi na fundamencie niezmiennej boskiej mądrości, miłości i

mocy. Na gruncie tantry sziwaickiej to ostateczne zjednoczenie symbolizowane jest przez seksualne

zjednoczenie męskiego Sziwy (boskiej świadomości) i żeńskiej Siakti (boskiej energii ukrytej w

świecie materialnym), czemu z kolei na planie ludzkiego ciała odpowiada połączenie czakry

podstawy, gdzie rezyduje śpiąca królewna Siakti pod postacią zwiniętego węża boskiej mocy

(Kundalini) z czakrą korony, gdzie rezyduje nieskończenie świetlisty Siwa (czysta świadomość).

Owo zjednoczenie dokonuje się w efekcie oczyszczenia, otwarcia i napełnienie energią Kundalini

centralnego kanału energetycznego łączącego te dwie skrajne czakry.

Presja wewnętrznego rozwoju

Siedem ciał składających się na spektrum ludzkiej osobowości domaga się harmonijnego rozwoju i

hierarchicznego uporządkowania. Królestwo Boże, które – zgodnie ze słowami Jezusa – jest w nas,

to doskonały wzorzec pełni rozwoju wszystkich poziomów i zakresów naszej ludzkiej natury. Te

poziomy (ciała), które zaniedbujemy, przypominają o sobie na różne sposoby – zrazu łagodnie,

potem coraz dotkliwiej. Jeśli jesteśmy czujni, wystarczą nam sygnały odbierane we śnie, w

dolegliwościach fizycznych, w powracających uczuciach i pragnieniach, czy zewnętrznych

“zbiegach okoliczności". Jeśli to nie pomaga, zaczyna się coraz głośniejsze “walenie" w zamknięte

drzwi naszego umysłu. Choroby, depresje, wypadki, konflikty z otoczeniem i inne “tragedie

życiowe" są w istocie błogosławieństwami, albowiem zmuszają nas do zweryfikowania naszych

poglądów, dążeń i celów.

Chociaż energia Kundalini nazywana jest “uśpionym potencjałem" w rzeczywistości wcale nie śpi.

To raczej my nie uświadamiamy sobie jej obecności i działania (poza rzadkimi przypadkami, gdy w

pewnych skrajnych sytuacjach doznajemy niewytłumaczalnego przypływu sił, ostrości widzenia i

niezwykłej wewnętrznej synchronizacji). Podobnie jak silą wzrostu nieustannie popycha roślinę ku

słońcu, tak energia Kundalini “popycha" każdego z nas do rozwijania, harmonizowania i

integrowania wszystkich wewnętrznych potencjałów. Każde dziecko posiada usta, język i struny

głosowe, lecz nie zacznie mówić samo z siebie, nie słysząc nigdy ludzkiej mowy i nie korzystając z

pomocy dorosłych. To samo dotyczy nóg, które przystosowane są do utrzymywania nas w pozycji

pionowej, lecz dzieci wychowywane przez wilki nigdy nie nauczyły się chodzić jak ludzie.

Takich wrodzonych i uśpionych predyspozycji mamy wiele najlepiej unaocznił je Jezus dokonując

olśniewających cudów, ale też zapewniając, iż każdy człowiek może dokonywać takich samych, a

nawet większych dzieł, pod warunkiem, że “narodzi się z Ducha". Jasnowidzenie, uzdrawianie,

rozmnażanie chleba, chodzenie po wodzie, wskrzeszanie umarłych i wiele innych niesamowitych

zdolności ukrytych jest w każdym z nas. Są to duchowe skarby ukryte w boskiej świątyni, jaką jest

każda ludzka istota. Joga Kundalini pomaga nam zrozumieć jak do nich dotrzeć.

Moser Jarosław - Siedmiopiętrowy kosmos.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: