Literatura przedstawia nam całą gamę ludzkich charakterów. Prezentowane postacie są wzorami ludzkich zachowań. Wartości, które noszą w sobie bohaterowie, nie podlegają przemianom historycznym, są uniwersalne i ponadczasowe. Zgodziłbym się z tym, gdyby literatura przedstawiała tylko prawych, dobrych i godnych naśladowania ludzi. Lecz przecież bohaterem książkowym może zostać każdy, zarówno cudotwórca jak i zbrodniarz . Pisarze dostrzegają wady i zalety, dobre i złe strony ludzkiego charakteru, dlatego też opisane wzorce osobowe mogą być tak samo pozytywne jak i negatywne.
Adam został ulepiony z ziemi przez Boga. Był pierwszym mężczyzną ,stworzonym na podobieństwo Boga . Wraz ze stworzoną później Ewą dali początek wszystkim .Adam z Ewą mieli dwóch synów :
Abel umiłowany syn ojca pasterz trzody a Kain uprawiał role .
Dawid był królem Izraela zwany idealnym władcą. W młodości pasterz, lutnista, pokonał olbrzyma Goliata przy użyciu procy. Według podań biblijnych Dawid jest autorem Psalmów. Był mądry i sprytny .
Achilles to postać z mitologii greckiej . Młodzieńczy, porywczy, niezwyciężony. Syn Peleusa, króla jednego z miast w Tesalii, i nimfy Tetydy. Wychowanek mądrego centaura Chirona. Uczestniczył w wojnie trojańskiej i jest jednym z głównych bohaterów Iliady. Zabił Hektora, największego Trojańskiego wojownika.
W pewnych wersjach mitu o Achillesie Tetyda, starając się zapewnić mu nieśmiertelność, niedługo po narodzeniu syna zanurzyła go w Styksie i w ten sposób uodporniła całe jego ciało na ciosy. Jedynym słabym punktem pozostała pięta, za którą Tetyda trzymała niemowlę. W to miejsce ugodziła go strzała, wypuszczona z łuku przez Parysa, brata Hektora. Achilles zmarł zanim Troja została zdobyta.
Herakles to jeden z herosów w mitologii greckiej, syn Zeusa i zwykłej śmiertelniczki Alkmeny. W mitologii rzymskiej jego odpowiednikiem jest Herkules. Znany był z wielkiej siły, męstwa, zapaśnictwa i umiejętności wojennych, zwłaszcza celnego strzelania z łuku. Lubiany przez Zeusa i Atenę, był prześladowany przez zazdrosną Herę. Po poślubieniu Dejaniry Herkules postanowił prowadzić spokojne życie u boku swojej ukochanej małżonki, ale niestety nie było mu dane zaznać spokoju. Mieszkał początkowo z nią w Kaledonie u teścia króla Ojneusa . Pewnego dnia przypadkowo zabija Eunomosa syna króla Architelesa, który był zaprzyjaźniony z Ojneusem. Eunomos był zaufanym sługą Ojneusa, król i ojciec wybaczyli Heraklesowi zabójstwo, ale on gnębiony wyrzutami sumienia postanowił opuścić Kalydon. Udał się na wygnanie razem z całą swoją rodziną. W czasie wędrówki dotarł nad rzekę Euenos. Tam centaur Nessos pracował jako przewoźnik. Nessos najpierw przewiózł przez rzekę Heraklesa, a potem miał przewieźć jego żonę. W drodze Nessos próbował zgwałcić Dejanirę, słysząc jej wołanie o pomoc Herakles wystrzelił z łuku strzałę, która przeszyła serce centaura. Ten umierając poradził Dejanirze, że gdyby Herakles przestał ją kochać, to może ona przywrócić jego miłość przy pomocy napoju miłosnego sporządzonego z krwi umierającego centaura. Pewnego dnia Dejanira dochodzi do wniosku, że Herakles przestaje ją kochać. Postanawia więc sporządzić napój miłosny i nie wiedząc jak go podać Heraklesowi, wpada na pomysł, by nasączyć nim szatę. Herakles niczego nie podejrzewając, założył podarowaną przez Dejanirę szatę. Ta pod wpływem ciepła ciała przylgnęła do ciała Herkulesa i zaczęła go palić żywym ogniem. Oszalały z bólu Herakles, próbował ją zerwać z siebie, ale sukno przylgnęło tak mocno, że zdzierając je, zdzierał płatami swoje ciało. Dejanira widząc co zrobiła, popełniła samobójstwo. Herakles tymczasem postanowił zabić się. W tym celu na górze Ojta wzniósł ogromny stos drzewa, na który wszedł, ale nikt nie chciał go podpalić. Dopiero po namowach dokonał tego Filoktet Gdy stos już płonął, rozległ się grzmot i Herakles na obłoku został wzięty do nieba.
Roland – siostrzeniec Karola Wielkiego, uczestnik wyprawy w 778r. do Hiszpanii przeciwko Arabom, dowódca tylnej straży armii. Posiadał lśniącą zbroję, hełm ozdobiony kamieniami i pokryty złotem. Miał miecz Durendal, w rękojeści którego znajdowały się relikwie. Roland to wzorzec osobowy – średniowieczny, nieskazitelny rycerz, którego dewizą życiową są słowa: „Bóg, Ojczyzna, Honor”. Walczy i tym samym wiernie służy ojczyźnie, królowi i Bogu. Dla chwały Boga i kościoła walczy z poganami. W boju jest odważny. Bohaterskimi czynami rozsłąwia imię swoje, króla i Francji, wysoko ceni honor i prezentuje wiele zalet rycerskich. Zobowiązują go one do opieki nad słabszymi, do szlachetnego postępowania i szacunku do każdego człowieka. Roland poprzez swą rycerską śmierć wyraża wierność Bogu do końca. Tuż przed śmiercią wypowiada słowa: „Prawdziwy Ojcze, który nigdy nie skłamał, ty, któryś przywołał św. Łazarza spośród umarłych, ty, któryś ocalił Daniela spomiędzy Lwów, ocal moją duszę od wszystkich niebezpieczeństw za grzechy, któremu popełnił w życiu”. Uważam, że jest to postać bardzo pozytywna, a jego cechy i postawy godne naśladowania, a zwłaszcza postawa patrioty.
Aleksy - wzór średniowiecznego ascety, w dniu ślubu postanawia wyrzec się życia w bogactwie i dostatku, opuszcza żonę i odtąd żyje w surowej ascezie. Asceza w średniowieczu była uważana za najpewniejszą drogę osiągnięcia zbawienia. Aleksy nie waha się przed żadną formą cielesnych umartwień. Wystawia swe ciało na mróz, cierpi głód, spędza noce na modlitwie. Wkrótce wszyscy okoliczni mieszkańcy zaczęli go uważać za świętego człowieka. Aleksy nie pragnie jednak sławy i uznania za życia. Chce pozostać nieznany, nie zauważony. Przenosi się do swego rodzinnego miasta, tu mieszka pod schodami domu ojca. Autor legendy celowo zamieszcza sugestywny obraz upokorzeń, których święty doznaje - wylewanie na Aleksego pomyj to szczyt poniżenia i upokorzenia. Dopiero po śmierci ujawnia się tożsamość poniżanego przez wszystkich żebraka, czemu towarzyszą liczne cuda .
WALERY - jest młodzieńcem statecznym, opanowanym, uczciwym, stałym w uczuciach. Jego postawa wobec aktualnych spraw kraju jest konsekwencją wychowania w rodzinie dbającej o kształtowanie uczuć patriotycznych. Troska o sprawy narodowe jest stałym elementem wypowiedzi całej rodziny Podkomorzego. Walery realizuje ją na polu działalności politycznej. Jako poseł reprezentuje obóz reform, rozumie ich konieczność, ma dobrą orientację w sytuacji wewnętrznej kraju. Popiera dążenie do zniesienia liberum veto, wolnej elekcji i poddaństwa chłopów. Wyraża radość, że społeczne i polityczne interesy ojczyzny są w centrum zainteresowania sejmu. Ma nadzieję, że obrady posłów i jego w nich udział przyniosą owoce w postaci trwałych zmian, które podniosą rangę Polski na arenie politycznej Europy. Walery potępia wstecznictwo reprezentantów przeciwnego obozu. Styl Szarmanckiego, jego próżność, brak zainteresowania sprawami narodu rażą go i bulwersują.
Jacek Soplica, człowiek, który walce o wolność ojczyzny poświęcił całe swoje życie. Jacek Soplica był bratem Sędziego Soplicy. Jacek Soplica był z natury bardzo żywiołowy, charakteryzowały go impulsywność, porywczość i brak opanowania. Był człowiekiem kłótliwym, gwałtownym, nieokiełznanym i samowolnym, działał dla swej władzy i sławy. Był powszechnie znany jako awanturnik, warchoł, paliwoda, zabijaka i zawadiaka. Cechowała go również śmiałość, którą przejawiał w licznych potyczkach, porachunkach i pojedynkach ze szlachtą. Był świetnym strzelcem i szermierzem, najlepszym na Litwie. Dzięki tym wszystkim cechom bała się go cała szlachta. Był to jednak mimo wszystko człowiek szczery, otwarty oraz prostolinijny. Jacek Soplica był człowiekiem ufnym, ale jednocześnie mało podejrzliwym i bardzo naiwnym.
Cezary jest dzieckiem Polaków: urzędnika koncernu naftowego w Baku, człowieka obrotnego i przedsiębiorczego oraz spokojnej, cichej kobiety tęskniącej za krajem i nie mającej na niego wielkiego wpływu; wychowuje się w Rosji, obraca się w tamtejszym środowisku, praktycznie nie czuje się związany zbytnio z Polską, lepiej mówi po rosyjsku niż polsku; kształci się lokalnych szkołach rosyjskich, ale gdy przychodzi rewolucja, z wielką radością opuszcza przybytek nauki, by zatopić się w anarchii rewolucyjnej; jako młoda i niewykształcona jeszcze osoba, łatwo ulega propagandzie rewolucjonistów; początkowo nie zauważa tego, czego dokonuje rewolucja z życiem jego i jego matki (ojciec wyjechał na wojnę), ale gdy orientuje się w sytuacji jest już właściwie za późno; ostatecznie gdy umiera matka, musi brać w udział w straszliwej wojnie i cierpieć z jej powodu; gdy po wojnie spotyka własnego ojca, razem udają się do Polski, tak wspaniale opisywanej przez ojca; ojciec umiera w drodze, a wizja szklanych domów okazuje się złudzeniem.
Bernard Rieux Wygląda na trzydzieści pięć lat. Średniego wzrostu. Mocne ramiona. Twarz niemal kwadratowa. Oczy ciemne i lojalne, ale szczęki wystające. Duży i regularny. Czarne włosy obcięte bardzo krótko. Usta łukowate, wargi pełne i niemal zawsze zaciśnięte. Wygląda trochę na sycylijskiego chłopa ze swoją opaloną skórą, czarnym włosem i ubraniami zawsze w ciemnych kolorach, w których jest mu jednak dobrze. Chodzi szybko. Zstępuje z chodnika nie zmieniając kroku, ale najczęściej na przeciwległy chodnik lekko wskakuje. Jest roztargniony przy kierownicy swego auta i często zostawia strzałki kierunkowe uniesione, nawet już po zakręcie. Zawsze z gołą głową. Wygląda na człowieka zorientowanego w sytuacji. Wygląd zewnętrzny Rieux świadczy o jego cechach charakteru. Opalenizna i wyraziste rysy twarzy to objaw siły fizycznej i psychicznej, którą będzie musiał wykorzystać doktor w walce z dżumą. Roztargnienie podczas jazdy wskazują na częste zamyślanie się bohatera.
Batman był spokojnym, szczęśliwym dzieckiem pary miliarderów. Nie był rozpieszczany, jego rodzice mimo fortuny, którą posiadali, nie byli snobami. Pewnego wieczoru wybrali się we trójkę do kina na "Maskę Zorro". Po skończonym filmie udawali się do domu, gdy nagle zza rogu wyłonił się bandyta, zażądał pieniędzy i biżuterii, a gdy Wayne'owie stawili opór, ten zabił ich bez skrupułów na oczach chłopca.To wydarzenie odmieniło całe życie Bruce'a. Wyjechał, trenował, poprzysiągł sobie, ze nikt nigdy nie będzie już cierpiał tak, jak cierpi on. Wypowiedział swoistą wojnę złu. Wrócił do rodzinnego miasta, Gotham City, by chronić je przed bandytami.
Każda z minionych epok charakteryzowała się odmiennymi poglądami,przejawiającymi się w niemal każdej dziedzinie życia. Różnice te szczególnie wyraźnie odzwierciedlają się w ówczesnych wzorcach osobowych, gdyż w zależności od programu ideowego epoki, literatura eksponowała określone cechy bohaterów. Na przykład kultura średniowieczna hołdowała tradycji rycerskiej, a bohaterowie pozytywistyczni byligorliwymi społecznikami. Kreacje literackie na ogół stanowiły swoistą odpowiedź artystów na bolączki i wady społeczeństwa , piętnowały je i wskazywały właściwy sposób postępowania.
PRZEMKO525