Rada Unii Europejskiej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii.

Jump to: navigation, search

Rada Unii Europejskiej (fr. Conseil de l'Union européenne, ang. Council of the European Union), dawniej zwana Radą Ministrów, jest głównym organem decyzyjnym Wspólnot Europejskich.

Rada UE przybrała obecną nazwę na mocy własnej decyzji w 1993 roku. Jednakże w traktatach stanowiących podstawę Unii cały czas widnieje nazwa Rada (Wspólnot Europejskich).

Rada, w zależności od rozpatrywanych spraw, składa się bądź z ministrów spraw zagranicznych każdego z państw członkowskich Unii Europejskiej (jest to wtedy tzw. Rada Ogólna), bądź z takiej samej liczby ministrów innego resortu.

Przewodniczącym Rady jest minister z kraju sprawującego aktualnie prezydencję. Prezydencja Rady przypada co pół roku na kolejne państwo członkowskie.

Obługę Rady zapewnia Sekretariat, na czele którego stoi Sekretarz Generalny (obecnie Javier Solana). Sekretarz Generalny od 1999 r. Z urzędu pełni też funkcję Wysokiego Przedstawiciela do spraw Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa. Funkcję tą sprawuje od 18 IX 1999 na mocy decyzji Traktatu amsterdamskiego.

Rada uchwala rozporządzenia, dyrektywy i decyzje, mające moc wiążącą dla każdego członka UE. Może też wydawać zalecenia i opinie, niemające takiej mocy. Rada, wraz z Parlamentem Europejskim uczestniczy w ustalaniu unijnego budżetu.

Posiedzenia Rady są przygotowywane przez Komitet Stałych Przedstawicieli (COREPER) składający się z ambasadorów państw członkowskich akredytowanych przy Wspólnotach. Decyzje w mniej kontrowersyjnych sprawach są podejmowane przez COREPER i tylko formalnie zatwierdzane przez Radę.

W zależności od istotności sprawy Rada podejmuje decyzje w trojaki sposób:

·         większością zwykłą – jest to domyślny sposób podejmowania uchwał, jednak w praktyce stosuje się go tylko do spraw technicznych;

·         większością kwalifikowaną – obecnie uchwala się tak większość decyzji merytorycznych (zobacz niżej);

·         jednomyślnie – dawniej sposób stosowany najczęściej, po zmianach wprowadzonych przez JAE, TA i TN stopniowo ograniczono jego używanie na rzecz większości kwalifikowanej; dalsze ograniczenie przewiduje projekt TKE; wstrzymanie się od głosu nie stoi na przeszkodzie do jednomyślnego podjęcia uchwały.

[Edytuj]

Większość kwalifikowana w Radzie

W przypadku głosowania większością kwalifikowaną każdemu z państw przypisuje się pewną liczbę głosów ważonych (zob. tabela poniżej). Przyjęcie aktu następuje w wypadku uzyskania odpowiedniej większości głosów "za":

·         Od 1 stycznia 1958 do 31 grudnia 1972 (6 państw członkowskich):

o        jeśli akt głosowany był na wniosek Komisji: 12 na 17 głosów (70,59%)

o        w pozostałych przypadkach: 12 głosów oddanych przez co najmniej 4 (2/3 ogółu) państwa.

·         Od 1 stycznia 1973 do 31 grudnia 1980 (9 państw członkowskich):

o        jeśli akt głosowany był na wniosek Komisji: 41 na 58 głosów (70,69%)

o        w pozostałych przypadkach: 41 głosów oddanych przez co najmniej 6 (2/3 ogółu) państw.

·         Od 1 stycznia 1981 do 31 grudnia 1985 (10 państw członkowskich):

o        jeśli akt głosowany był na wniosek Komisji: 45 na 63 głosy (71,43%)

o        w pozostałych przypadkach: 45 głosów oddanych przez co najmniej 6 (3/5 ogółu) państw.

·         Od 1 stycznia 1986 do 31 grudnia 1994 (12 państw członkowskich):

o        jeśli akt głosowany był na wniosek Komisji: 54 na 76 głosów (71,05%);

o        w pozostałych przypadkach: 54 głosy oddane przez co najmniej 8 (2/3 ogółu) państw.

·         Od 1 stycznia 1995 do 31 kwietnia 2004 (15 państw członkowskich):

o        jeśli akt głosowany był na wniosek Komisji: 62 na 87 głosów (71,26%);

o        w pozostałych przypadkach: 62 głosy oddane przez co najmniej 10 (2/3 ogółu) państw;

W okresie tym obowiązywał tzw. kompromis z Ioanniny.

·         Od 1 maja 2004 do 31 października 2004 (25 państw członkowskich):

o        jeśli akt głosowany jest na wniosek Komisji: 88 na 124 głosy (70,97%);

o        w pozostałych przypadkach: 88 głosów oddanych przez co najmniej 2/3 ogółu (czyli 17) państw.

·         Od 1 listopada 2004 (25 państw członkowskich):

o        jeśli akt głosowany będzie na wniosek Komisji: 232 na 321 głosów (72,27%);

o        w pozostałych przypadkach: 232 głosy oddane przez co najmniej 2/3 ogółu (czyli 17) państw;

o        w każdym przypadku członek Rady będzie mógł zażądać sprawdzenia, czy państwa stanowiące większość kwalifikowaną stanowią co najmniej 62% ogółu ludności Unii; jeśli nie – uchwała nie zostanie podjęta.