54 ROZDZIAŁ 7 Vogońska poezja jest oczywicie na trzecim miejscu, jeli chodzi o najgorszš poezję wszechwiata Na drugim miejscu znajdujš się utwory Azgotków z Kria. Podczas recytacji poematu "Oda do małej bryłki zielonego kitu, którš znalazłem pod pachš pewnego letniego poranka" w wykonaniu autora, wielkiego mistrza poezji Grunthosa Flatulenta, czworo słuchaczy zmarło na skutek krwotoku wewnętrznego, a Prezydent rodkowo-Galaktycznej Rady Utrudniania Rozwoju Sztuki uszedł z życiem tylko dzięki odgryzieniu własnej nogi. Według doniesień naocznych wiadków, Grunthos był "rozczarowany" przyjęciem utworu i miał włanie przystšpić do czytania swojego poematu heroicznego w dwunastu księgach zatytułowanego "Moje ulubione bulgoty kšpielowe", gdy jego własne jelito grube, w desperackiej próbie ratowania życia i cywilizacji, przeskoczyło mu przez szyję i odcięło dopływ tlenu do mózgu. Najgorsza poezja w całym wszechwiecie przestała istnieć wraz ze swoim twórcš Paulš Nancy Millstone Jennings z Greenbridge w hrabstwie Essex, Anglia, w momencie zniszczenia planety Ziemia. Na twarz Prostetnica Vogona Jeltza bardzo powoli wypełzł umiech. Nie było to jednak zrobione dla efektu, po prostu kapitan usiłował przypomnieć sobie kolejnoć ruchów mięni. Skończył włanie wrzeszczeć na swoich więniów - z wybitnie terapeutycznym efektem - toteż czuł się teraz całkowicie zrelaksowany i gotowy na odrobinkę niegodziwoci. Więniowie usiedli na krzesłach do rozkoszowania się poezjš-przywišzani rzemieniami. Vogonowie nie mieli złudzeń co do opinii, jaka otaczała powszechnie ich poezję. Ich wczesne próby poetyckie były częciš subtelnych jak uderzenie maczugi prób udowodnienia, że sš odpowiednio rozwiniętš, i kulturalnš rasa, ale teraz jedynym powodem, dla którego wcišż pisali wiersze, byta przemożna chęć robienia wszystkim na złoć. Zimny pot oblał czoło Forda Prefecta i spłynšł obok elektrod przymocowanych na jego skroniach. Były one podłšczone do zestawu sprzętu elektronicznego - wzmacniaczy obrazowania, modulatorów rytmicznych, rezydulatorów aliteracyjnych i dumperów porównań - zaprojektowanego tak, aby wzmóc przeżycia artystyczne słuchacza i upewnić się, że ani jeden subtelny niuans poetycki nie przeszedł nie zauważony. Artur Dent usiadł i zadrżał. Nie miał zielonego pojęcia, co go czeka, ale wiedział, że dotšd nie zdarzyło mu się nic, co by mu się podobało i nie wydawało mu się prawdopodobne, żeby miało się co zmienić. Vogon zaczšł czytać - cuchnšcy, nieduży fragment własnego autorstwa. - O fredlujšcy gruntbugglonie...! - rozpoczšł. Drgawki wstrzšsnęły ciałem Forda; było to gorsze, niż mógł oczekiwać. - ...twe unkturacje sš dla mnie... Jak plurdlowany gabbleblotkis w brytfannie. - Aaaaaaarggggghhhhhh! - zawył Ford Prefect, wykręcajšc głowę do tyłu, gdyż przewalały się przez nil spazmy bólu. Ledwo widział zamglonš postać Artura zwijajšcego się i szamoczšcego na kzele obok. Zacisnšł zęby. - A więc gropnij, zaklinam cię - cišgnšł bezlitonie Vogon - w me frontujšce turlingdrpomy! Jego głos wznosił się na przerażajšce wyżyny roznamiętnionej piskliwoci: - I drangluj mnie hoptomicznie krinklowymi bindlewurdlami, bo inaczej rozedrę cię na gobberwarty moim blurglekrunczonem, mylisz, że nie?! - Nuuuyyyuuumgghhhh!!! - wrzasnšł Ford Prefect, chwycony w klesze bólu podczas finałowego skurczu, gdy elektroniczne wzmocnienie ostatniego wersu posłało mu w skronie cała moc urzšdzenia. Jego ciało zwiotczało. Artur zwisł na kzele. - A teraz, ziemskie stwory... - zawarczał Vogon (nie wiedział, że Ford pochodził naprawdę z małej planety w pobliżu Betelgeuzy, zresztš gdyby wiedział i tak by go to nie obeszło) - przedstawiam wam prosty wybór! Albo umrzecie za chwilę w próżni, albo... albo powiecie mi, jak dobry jest waszym zdaniem mój wiersz! Rzucił się do tyłu na olbrzymi, skórzany fotel w kształcie nietoperza i przyglšdał się im. Na jego twarzy znowu pojawił się umiech. Ford z trudem złapał oddech. Przejechał pokrytym pyłem językiem po spieczonych wargach i jęknšł. Artur powiedział ożywionym głosem: - Owszem, jest całkiem niezły. Ford obrócił się i wlepił w niego wzrok. Oto podejcie, które najzwyczajniej w wiecie nie przyszło mu do głowy. Vogon ze zdziwienia uniósł bawi, co skutecznie zakryło jego nos i z tego powodu nie było zła rzeczš. - Dobrze... - zawarczał ze sporym zdziwieniem. - O, tak - powiedział Artur. - Wydaje mi się, że niektóre elementy obrazowania metafizycznego były rzeczywicie wyjštkowo efektowne. Ford cišgle gapił się na niego, powoli zbierajšc myli i przestawiajšc się na ten zupełnie nowy koncept. Czy to możliwe, żeby tym sposobem naprawdę mogli się z tego wywinšć? - Tak, mów dalej... - powiedział zapraszajšco Vogon. - No i... także te... interesujšce rodki rytmiczne - cišgnšł Artur - które zdawały się kontrapunktować... eee... eee... - Stracił koncept i zamilkł. W tej samej chwili Ford przyszedł mu z pomocš. - Kontrapunktować - zaryzykował - surrealizm fundamentalnej metafory... eee... - On też ugrzšzł, ale Artur był już gotowy. - ...humanizmu... - Vogonizmu - syknšł do niego Ford. - O tak, vogonizmu, przepraszam, współczujšcej duszy poety - Artur poczuł się w swoim żywiole która przebija poprzez medium struktury wiersza, aby wysublimować to, przetranscendentować tamto i osišgnšć porozumienie z zasadniczymi dydrotamiami tego drugiego - dochodził do triumfalnego crescendo a odbiorca pozostaje z głębokim i wnikliwym wglšdem w istotę... istotę... - które nagle go zwiodło. Ford wyskoczył, zadajšc ostateczny cios: - W istotę problemu, cokolwiek nim było! wrzasnšł. I dodał cicho: - wietnie, Artur, to było pierwsza klasa. Vogon przyjrzał im się uważnie. Przez chwilę jego zgorzkniała, rasistowska dusza została poruszona, ale nie, pomylał. Za mało i za póno. Jego głos zabrzmiał jak odgłos kocich pazurów na szkle. - A więc mówicie, że piszę poezję, ponieważ tak naprawdę pod powłokš nieczułoci, nikczemnoci i braku serca chcę po prostu, żeby mnie kochano stwierdził. Zrobił pauzę. - Zgadza się? Ford zamiał się nerwowo. - No, właciwie tak - powiedział. - Czyż nie jest tak, że my wszyscy, w głębi duszy, wie pan... eee... Vogon wstał. - Nie, nie jest tak. Mylicie się całkowicie rzekł. - Mszę poezję po to, aby dostarczyć mojej powłoce nieczułoci, nikczemnoci i braku serca chwilowej ulgi. Tak czy inaczej, i tak zamierzam wyrzucić was ze statku. Straż! Zabrać więniów do komory powietrznej numer trzy i wyrzucić! - Co? - krzyknšł Ford. Olbrzymi, młody vogoński strażnik wystšpił naprzód i wyszarpnšł ich z więzów potężnymi, gumowatymi ramionami. - Nie możecie wyrzucić nas w przestrzeń - wrzasnšł Ford. - piszemy ksišżkę! - Opór nie ma sensu! - odwrzasnšł mu vogoński strażnik. Było to pierwsze zdanie, jakiego nauczył się po wstšpieniu do Vogońskiego Korpusu Straży. Kapitan popatrzył na to z obojętnym rozbawieniem, a potem odwrócił się. Artur rozejrzał się dzikim wzrokiem. - Nie chcę teraz umierać! - krzyknšł. - Cišgle boli mnie głowa! Nie chcę ić do nieba z bólem głowy, będę miał zły humor i nie spodoba mi się tam! Strażnik twardo chwycił ich obu za szyję i z pełnym szacunku ukłonem w stronę pleców kapitana wywlókł ich z mostka, nie zważajšc na gwałtowne protesty. Stalowe drwi zamknęły się i kapitan znowu został sam. Zamylił się głęboko, mruczšc co do siebie i stukajšc lekko palcami w notatnik z wierszami. - Hmmm - powiedział. - Kontrapunktować surrealizm fundamentalnej metafory... - rozważał to przez chwilę, a potem zamknšł notatnik z ponurym umiechem. - mierć jest dla nich za dobra stwierdził. Długi stalowy korytarz odbijał nikłym echem słabš szamotaninę dwóch istot ludzkich ciniętych pod pachami Vogona. - To jest wietne - bełkotał Artur. - To jest naprawdę fantastyczne. Puszczaj mnie, ty brutalu! Vogoński strażnik wlókł ich dalej. - Nie przejmu...
aniona