107 XIV Gdy się obudzili następnego ranka, stwierdzili, że nie ma Artaqa. Najpierw myleli, że gdzie odszedł, gdy spali, ale szybkie przeszukanie zagajnika i pobliskiej łški nie dało żadnych rezultatów; po czarnym ogierze nie został nawet najmniejszy lad. Wtedy w umyle Wila zaczęło rodzić się nieprzyjemne podejrzenie. Pospiesznie zbadał teren, gdzie pasł się Artaq. Poruszał się po obwodzie obozowiska, klękajšc od czasu do czasu, by powšchać ziemię lub dotknšć jej palcami. Amberle przyglšdała się temu z zainteresowaniem. Po kilku minutach odnalazł lad. Utkwił oczy w ziemię i zaczšł posuwać się na południe sto stóp, dwiecie. Skręcił w kierunku rzeki, dziewczyna za szła cicho jego ladem. Kilka chwil póniej stanęli nad brzegiem Mermidonu, patrzšc na łańcuch płycizn cišgnšcych się kilkaset jardów dalej. Wędrowcy. Wil wypluł to słowo jak gorzkš pigułkę. Przeszli tędy w nocy i ukradli go. Jeste pewien? Amberle była zaskoczona. Oczywicie stwierdził chłopak. Odnalazłem ich lady. Poza tym nikt inny nie byłby w stanie tego zrobić. To musiał być ekspert od koni, w przeciwnym razie Artaq dałby znać. A wędrowcy sš najlepsi. Spójrz, już ich nie ma. Wskazał na miejsce, które wczoraj zajmowała karawana. Stali przez chwilę i patrzyli w milczeniu na pusty obóz. Co teraz zrobimy? zapytała w końcu dziewczyna. Wil był tak wciekły, że ledwo mógł mówić. Pójdziemy z powrotem i zabierzemy swoje rzeczy. Potem przekroczymy rzekę i rozejrzymy się po ich obozowisku. Wrócili szybko na miejsce noclegu, spakowali się i po chwili byli znów nad brzegiem rzeki. Z łatwociš przeszli przez mieliznę i znaleli się w pustym teraz obozie wędrowców. Wil jeszcze raz zbadał lady, poruszajšc się szybko po całym terenie. W końcu powrócił do miejsca, gdzie stała Amberle. Wujek Flick nauczył mnie czytać lady, gdy polowalimy w lasach Cienistej Doliny poinformował jš beztroskim tonem. Jego nastrój znacznie się poprawił. Gdy byłem mały, polowalimy i łowilimy całymi tygodniami. Czułem, że to, czego się wtedy nauczyłem, może mi się kiedy przydać. Co znalazłe? zapytała niecierpliwie. Pojechali na zachód. Wyruszyli najprawdopodobniej jeszcze przed witem. To wszystko? Sš jakie dowody, że zabrali Artaqa? Och, jasne. Jest z nimi. Przy płyciznach sš lady konia, który wszedł do wody z jednej strony, a wyszedł z drugiej. Jeden koń i kilkoro mężczyzn. Majš go bez wštpienia, ale my go odzyskamy. Chcesz ić za nimi? Spojrzała nań wštpišco. Oczywicie, że pójdę za nimi! owiadczył ze złociš Wil. Pójdziemy za nimi oboje. Tylko ty i ja? Pieszo? Dogonimy ich przed zmrokiem. Te wozy sš doć powolne. Zakładasz więc, że ich odnajdziemy? Nie ma w tym nic trudnego. Pewnego razu, w lesie, w którym od tygodni nie było deszczu, wytropiłem jelenia. Mylę więc, że na trawiastej równinie uda mi się wytropić całš karawanę wozów. Nie podoba mi się to stwierdziła cicho Amberle. Nawet jeli ich znajdziemy i okaże się, że majš Artaqa, jak zdołamy go stamtšd wydostać? Póniej będziemy się o to martwić odparł gładko Wil. Mylę, że powinnimy martwić się o to teraz nie ustępowała dziewczyna. Tam jest pełno uzbrojonych mężczyzn, a ty mówisz o pocigu. To, co się stało, nie podoba mi się tak samo jak tobie, ale nie możemy przez to tracić zdrowego rozsšdku. Nie mam zamiaru stracić tego konia. Wil z trudem powstrzymał wybuch złoci. Po pierwsze gdyby nie Artaq, demony z pewnociš by nas dopadły. On zasługuje na lepszy los niż spędzenie reszty życia w służbie u takich złodziei. Po drugie jest jedynym koniem, jakiego mamy i najprawdopodobniej będziemy mieć. Bez niego będziemy musieli całš drogę do Arborlon przebyć na piechotę. To nam zajmie ponad tydzień i prawie cały ten czas będziemy poruszać się po równinach. To zasadniczo zwiększa szansę, że te potwory nas w końcu odkryjš, a mnie się to zupełnie nie podoba. Dlatego potrzebujemy Artaqa. Wydaje mi się, że już podjšłe decyzję stwierdziła oschle. Tak potwierdził Wil. Poza tym wędrowcy i tak podróżujš na zachód. Przynajmniej będziemy zmierzać w dobrym kierunku. Przez chwilę nic nie mówiła i starała się na niego nie patrzeć. W końcu skinęła głowš. Dobrze, pójdziemy za nimi. Chcę odzyskać Artaqa. Zastanówmy się jednak trochę, zanim ruszymy w pocig. Dobrze byłoby opracować jaki plan. Opracujemy. Umiechnšł się rozbrajajšco. Przez cały dzień szli przez otwartš równinę, podšżajšc ladami karawany wędrowców. Było goršco i sucho; z błękitnego, bezchmurnego nieba lał się żar. Przy drodze znaleli zacienione miejsce i schro- nili się tam przed upałem. Woda, którš mieli ze sobš, dawno się skończyła, a dotšd nie natrafili nawet na najmniejszy strumień. W ustach mieli jedynie kurz i wielkie pragnienie. Bolały ich mięnie nóg, a stopy pokryły się pęcherzami. Prawie ze sobš nie rozmawiali, oszczędzajšc siły i koncentrujšc się na stawianiu jednej stopy przed drugš. Obserwowali z ulgš, jak słońce chowa się powoli za horyzontem; w końcu wiatło dnia stało się jedynie przyćmionš, pomarańczowš powiatš obejmujšcš rozległš przestrzeń równiny. Po chwili zaczęło się ciemniać. Dzień przeszedł w zmierzch, ten z kolei w noc. Szli jednak dalej, chociaż nie mogli odnaleć ladów kół wozów. Opierali się teraz na swoim poczuciu kierunku i podšżali prosto na zachód. Na niebie połyskiwały gwiazdy i księżyc, rzucajšc na równinę słabe wiatło, które prowadziło w ciemnociach chłopaka z Vale i elfijska dziewczynę. Kurz i pot pokrywajšce ich ciała szybko wyschły, a ubrania zesztywniały nieprzyjemnie. Jednak żadne z nich nie zaproponowało odpoczynku. Postój oznaczałby, że tej nocy nie dogoniš już karawany i nazajutrz będš znowu zmuszeni do męczšcego marszu. Szli więc dalej w milczeniu, z determinacjš teraz tak samo wielkš u dziewczyny, jak i u mężczyzny. Wil był tym bardzo zaskoczony i odczuwał szczery zachwyt dla siły ducha Amberle. W końcu ujrzeli w oddali wiatło: ognisko płonšce w ciemnoci niczym latarnia. Zdali sobie sprawę, że odnaleli obóz wędrowców. Bez słowa dotarli do granicy wiatła, obserwujšc, jak spiczaste dachy wozów z każdym krokiem nabierajš kształtów, aż w końcu ich oczom ukazała się cała karawana ustawiona w nieregularne koło, tak samo jak nad brzegami Mermidonu. Wil chwycił Amberle za ramię i delikatnie pocišgnšł w dół. Wchodzimy szepnšł, nie spuszczajšc z oka obozu wędrowców. Spojrzała na niego z niedowierzaniem. To jest twój plan? Znam trochę tych ludzi. Rób po prostu to, co mówię, a wszystko będzie dobrze. Wstał i nie czekajšc na jej odpowied, zaczšł ić w kierunku obozu. Po chwili dziewczyna również się podniosła i ruszyła jego ladem. Gdy podeszli bliżej, w wietle ukazały się twarze mężczyzn, kobiet i dzieci. Dotarły do nich odgłosy miechu i rozmów. Wędrowcy skończyli już swój wieczorny posiłek i teraz odwiedzali się wzajemnie. Gdzie z głębi obozu dochodziły dwięki jakiego instrumentu. Dwadziecia jardów od granicy obozowiska Wil głono zawołał. Amberle była tym tak zaskoczona, że aż podskoczyła. W tej samej chwili ruch w obozie zamarł i wszyscy zwrócili się w ich stronę. Rozległ się tupot stóp i w przejciu między wozami pojawiło się kilku mężczyzn. Stali tyłem do ognia i ich twarze pozostały ukryte w cieniu. Wil nie zwalniał kroku; szedł prosto ku nim. Amberle trzymała się dwa kroki za nim. Cała karawana pogršżyła się w ciszy. Dobry wieczór powiedział wesoło Wil, zbliżajšc się do kilku wędrowców, którzy tarasowali wejcie do obozu. Mężczyni nie odpowiedzieli. W blasku ognia chłopak dostrzegł błysk metalowych ostrzy. Zobaczylimy wasze ognisko i pomylelimy, że moglibycie dać nam co do picia mówił dalej Wil i cały czas się umiechał. Jestemy w drodze od witu. Skończyła nam się woda i czujemy się zupełnie wyczerpani. Przez grupę milczšcych mężczyzn przepchnšł się wysoki człowiek w płaszczu koloru soczystej zieleni i kapeluszu z szerokim rondem; był to ten sam mężczyzna, którego widzieli nad rzekš. Ach, to nasi młodzi podróżnicy z wczorajszego wieczora powiedział cicho przybysz bez słowa powitania. Witaj odezwał się Wil uprzejmie. Mielimy strasznego pecha. W nocy stracilimy konia; pewnie gdzie odszedł, gdy spalimy. Szlimy przez cały dzień bez wody i przydałoby się nam co zimnego do picia. Oczywicie. Wysoki mężczyzna umiechnšł się chłodno. Miał ponad szeć stóp wzrostu, był chudy i kocisty, a jego niadš twarz okalała czarna broda i wšsy, czynišc jego umiech niemal zło- wieszczym. Spod spłowiałych brwi opadajšcych na lekko haczykowaty nos spoglšdały oczy czarniejsze niż noc. Na każdym palcu ręki, którš podniósł, aby przywołać stojšcych za nim mężczyzn, błyszczał wielki piercień. Każcie przynieć wodę rozkazał, wpatrujšc się w Wila. Kim jeste, młody przyjacielu, i dokšd zmierzasz? Nazywam się Wil Ohmsford odparł chłopak z Vale a to jest moja siostra Amberle. Jestemy w drodze do Arborlon. Arborlon powtórzył mężczyzna z namysłem. Jestecie oczywicie elfami, przynajmniej częciowo. Nawet głupiec by się tego domylił. A teraz, powiadasz, stracilicie konia. Czy nie byłoby mšdrzej, gdybycie zostali nad Mermidonem, zamiast ić na zachód? Och, tak. Wil się umiechnšł. Mylelimy o tym, ale widzisz, musimy jak najszybciej dostać się do Arborlon, a na piechotę zajmie nam to zbyt dużo czasu. Widzielimy was wczoraj...
aniona