Trzy gwiazdki szczęścia.doc

TRZY GWIAZDKI SZCZĘŚCIA

E. Stadtmuller

Gwiazdy tak jak ludzie

Mają swe sekrety

Czy je czasem zdradzają?

Zbyt rzadko, niestety.

Dzięki tym trzem gwiazdkom

Będziecie wiedzieli,

Że szczęście się mnoży

Kiedy się je dzieli.

Krzyś siedział przy oknie i przyglądał się lekko wirującym płatkom śniegu. Mama prosiła, aby wypatrywał pierwszej gwiazdki.

- „Jestem taki nieszczęśliwy” – myślał.

Nagle jeden z płatków usiadł na parapecie i zaczął rosnąć.

Powoli przybierał postać podobną do ludzkiej. Rączki, nóżki, jasna główka,          a z tyłu – o rany! – skrzydełka!  To aniołek! Prawdziwy aniołek w białej szacie! Ciekawe, skąd się tu wziął?

Biały przybysz zajrzał do pokoju, a po chwili delikatnie zapukał w szybę. Krzyś prędziutko uchylił okno, powiało chłodem i kilka śnieżynek wpadło do pokoju.

- Mam na imię Rufus – przedstawił się aniołek, strącając z włosów płatki śniegu.

- Odwiedzam nieszczęśliwe dzieci. Zdaje się, że jesteś jednym z nich… Co cię trapi?

- Widzisz… - Krzyś chrząknął niepewnie – w sklepie z zabawkami na sąsiedniej ulicy zobaczyłem coś... fantastycznego: całe kosmiczne miasteczko z klocków lego. Są tam domki ufoludków, latające spodki i kosmiczne pojazdy                    z mrugającymi światełkami. Mógłbym bawić się nimi od rana do wieczora. Powiedziałem to tacie, a on na to, że nie ma pieniędzy na taką drogą zabawkę.

- I dlatego jesteś taki smutny? – domyślił się aniołek.

              Krzyś w milczeniu kiwnął głową.

- Zostały mi jeszcze 3 gwiazdki szczęścia – zaczął Rufus.

- Czego? – zdziwił się Krzyś.

- Szczęścia – powtórzył – Pan Bóg dał mi ich cały worek polecając, abym strzegł ich jak oka w głowie i rozdawał tylko tym dzieciom, które ich naprawdę potrzebują. Zostały mi do odwiedzenia jeszcze trzy domy. Jeśli nie znajdę         w nich trojga nieszczęśliwych dzieci, podaruję ci jedną gwiazdkę.

- Naprawdę?! – ucieszył się Krzyś

- To leć prędko!

- A może…- zawahał się aniołek – może poleciałbyś ze mną?

- Nie umiem latać – westchnął chłopiec

- Na pewno ci się uda, musisz tylko mocno w to uwierzyć – namawiał Rufus.

W serce Krzysia wstąpiła nadzieja: przecież aniołki nie kłamią!

- Daj rękę – usłyszał – lecimy!

Bez wahania wyciągnął dłoń i … udało się! Już po chwili lecieli w białej ciszy nad dachami domów. Miasto z góry wyglądało jak dogasające ognisko, jarzące się punkcikami światła na granatowym tle wieczoru. Krzyś czuł się lekki jak ptak. Mógłby tak lecieć bez końca. Z rozmarzenia wyrwał go głos Rufusa: - to tutaj!

Przysiedli miękko na ośnieżonym parapecie. W małym pokoiku za szybą siedział chłopiec – chyba rówieśnik Krzysia.

- Przynieść ci herbatkę Misiuniu? – spytała babcia.

- Nie, dziękuję.

- To może podam ci książkę?

- Też, coś – fuknął Krzyś – nie może sobie sam wziąć?

- Przyjrzyj mu się uważnie – ostudził go Rufus.

Fotel na którym siedział chłopiec, miał z tyłu dwa duże kółka. Teraz dopiero Krzyś  zauważył, jak smutna była twarz małego Michałka.

- Nie może chodzić?! – spytał, aby się upewnić.

- Nie może – potwierdził aniołek – na pewno wiele by dał aby móc biegać jak inni chłopcy, zjeżdżać na sankach i rzucać śnieżkami…

- Czy możesz coś na to poradzić? – spytał Krzyś

- Właśnie po to tu jestem. – uśmiechnął się Rufus i sięgnął do swojego worka. Jaśniejąca srebrnym blaskiem gwiazdka wylądowała na kolankach chłopczyka. W tej samej chwili drzwi jego pokoju otworzyły się i stanął w nich uśmiechnięty pan.

- Mam dla ciebie wspaniałą wiadomość synku! – krzyknął od progu. Zaraz po świętach jedziemy na operację. Lekarze obejrzeli wszystkie wyniki badań           i zdecydowali się na zabieg. To ogromna szansa! Być może znów będziesz mógł chodzić! Na buzi chłopczyka wykwitły rumieńce.

- Naprawdę? Pojedziemy? Tak się cieszę! – gdyby tylko mógł na pewno podskoczyłby z radości. Póki co, zrobił to za niego Krzyś.

- Uważaj, bo parapet się oberwie – śmiał się aniołek, chowając za pazuchą worek z gwiazdkami.

              Ruszyli dalej. Tym razem zatrzymali się przy starym, parterowym domku na przedmieściu. Zajrzeli do środka. Przy piecu stała ubogo ubrana kobieta          i mieszała zupę w garnku. 

              Przy piecu stała ubogo ubrana kobieta i mieszała zupę w garnku. Na podłodze bawiło się dwoje dzieci.

- To nie będzie w tym roku choinki? – zapytał chłopczyk.

- Tatuś obiecał, ze pójdzie na plac i pozbiera trochę gałązek, wyrzuconych przez handlarzy. – westchnęła smutno mama. – nic innego nie możemy zrobić.

- Nie martw się mamusiu – szepnęła dziewczynka, choć jej samej zbierało się na płacz.

- Na co czekasz, wyciągnij gwiazdkę! – ponaglił aniołka Krzyś. Tym razem nie pytał o nic.

Rufus uśmiechnął się i posłusznie sięgnął do srebrzystego woreczka.

              W tej samej chwili z korytarza dało się słyszeć dziwny chrobot i zanim ktokolwiek zdążył ruszyć ku drzwiom, w progu stanęła wielka, zielona choinka.

- Już myślałem, że się z nią tutaj nie zmieszczę. – śmiał się wesoło ojciec dzieci – posłuchajcie, zdarzył się cud! MAM PRACĘ! Przypadkowo spotkałem kolegę. Powiodło mu się lepiej niż mnie. Założył własną firmę. Wyobraźcie sobie, że mnie zatrudnił i już dziś wypłacił mi zaliczkę! Ta choinka to jeszcze nie wszystko. Kupiłem karpia, grzyby i orzechy! Będziemy mieć prawdziwe świę... – nie dokończył, bo już trzy pary ramion ściskały go ile sił. Srebrna gwiazdka jaśniała w izbie spokojnym, radosnym światłem.

- Czeka nas jeszcze trochę pracy – chrząknął dyskretnie aniołek widząc, że Krzyś stoi jak urzeczony i ani myśli się ruszyć. Musimy odwiedzić jeszcze jeden dom.

- Tak... tak... – odezwał się wreszcie chłopiec, jakby przebudzony ze snu.

- Lećmy!

Tym razem przysiedli na tarasie bardzo eleganckiej willi.

- Ale tu ładnie – szepnął Krzyś, zaglądając do środka. W pokoiku, który zobaczył, pełno było ślicznych zabawek i książek. Na podłodze leżał puszysty, kolorowy dywan, a na nim...tak, to właśnie to, o czym marzył Krzyś: kosmiczne miasteczko z klocków lego! Właściciel tych wszystkich cudowności siedział przy eleganckim biurku i przeglądał książkę z obrazkami. Po chwili wstał                i podszedł do kosmicznego miasta.

- Chyba mi nie powiesz, że to jest nieszczęśliwe dziecko – szepnął Krzyś do aniołka. Rufus nie odezwał się ani słowem. Chłopiec przestawił jeden                      z latających spodków, potem zapalił światło w okrągłym kosmicznym domku, zgasił je, wstał i wyszedł z pokoju.

Po chwili pukał do drzwi gabinetu ojca.

- Tatusiu, czy mógłbyś się ze mną pobawić?

- Niestety jestem bardzo zajęty! – usłyszał.

W saloniku mama nakrywała do stołu.

- Mamusiu, przyjdź do mojego pokoju – poprosił cicho malec.

- Nie teraz synku!

Chłopiec spuścił głowę i wrócił tam, skąd przyszedł. Usiadł przy biurku, ale nie oglądał książek. Po jego buzi płynęły powoli dwie ogromne łzy.

- Czy nadal uważasz, że jest szczęśliwy? – spytał aniołek.

Krzyś nie odpowiedział. W jego sercu toczyła się walka.

To przecież ostatnia gwiazdka...

Wreszcie podniósł głowę i spojrzał mężnie na aniołka.

- Wrzucaj!

Srebrzysta gwiazdka usiadła miękko na puszystym dywanie. 

- Kolacja! – głos mamy z salonu zabrzmiał jakoś dziwnie uroczyście. Drzwi gabinetu i pokoju dziecięcego otwarły się równocześnie. Po chwili wszyscy zasiedli przy odświętnie przystrojonym stole.

- Mam dla was radosną nowinę – uśmiechnęła się mama – nasza rodzina niebawem się powiększy...

- Czy to znaczy, że będę miał brata, albo siostrę? – wyszeptał chłopczyk, nie dowierzając własnym uszom.

- Właśnie tak – kiwnęła głową mama.

- Tak się cieszę! – wykrzyknęli jednocześnie ojciec z synem i wszyscy roześmiali się serdecznie, a od tego śmiechu zaraz zrobiło się cieplej, jaśniej            i przytulniej.

Krzyś uśmiechał się także.

- Muszę już wracać do domu – rzekł wreszcie – dziękuję ci aniołku.

- Prawdę mówiąc... nie ma za co – mruknął zakłopotany Rufus.

- Jest za co – twarz chłopczyka spoważniała – nawet nie wiesz, jak bardzo. Jeszcze nigdy w życiu nie czułem się tak szczęśliwy.

3