Clancy Tom - Zwiadowcy 05 - Wielki wyścig.pdf - Tom Clency - danamat1

Tom Clancy

Przy współpracy Steve’a Pieczenika

Wielki wyścig

Cykl: Net Force. Zwiadowcy tom 5

Tłumaczyła Anna Zdziemborska

tytuł oryginału: Tom Clancy’s NET FORCE EXPLORERS: The Great Race

Redaktor Andrzej Kamiński

Skład i łamanie

Wydawnictwo Adamski i Bieliński, Andrzej Pytka

Projekt graficzny okładki Klaudiusz Majkowski

For the Polish edition

Wydanie pierwsze

ISBN 83-89187-17-5

Powieści Toma Clancy’ego w Wydawnictwie AiB

Patrioci

Polowanie na „Czerwony Październik”

Kardynał z Kremla

Stan zagrożenia

Suma wszystkich strachów

Dług honorowy

Dekret

Tęcza sześć

Niedźwiedź i smok

Bez skrupułów

Czerwony Sztorm

Centrum

Zwierciadło

Racja stanu

Casus belli

Równowaga

Oblężenie

Net Force

Akta

Kwant

Zwiadowcy

Wandale

Śmiercionośna gra

Walka kołowa

Walkiria

Podziękowania

Pragniemy podziękować następującym osobom, bez których ta książka by nie powstała. Są to:

Dianę Duane, która dopracowała maszynopis; Martin H. Greenberg, Lany Segriff, Denise Little i

John Helfers z Tekno Books; Mitchell Rubenstein i Laurie Silvers z BIG Entertainment; Tom

Colgan z Penguin Putnam Inc.; Robert Youdelman, Esq.; oraz Robert Gottlieb z William Morris

Agency, agent i przyjaciel. Serdecznie dziękujemy za pomoc.

Nie spuszczając z oczu odczytów na pulpicie kontrolnym, Leif Anderson dmuchnął w

stronę własnego nosa w nadziei, że pozbędzie się zwisającej z niego kropli potu.

Niestety, na próżno.

Spróbował energicznego potrząsania głową. To jeszcze pogorszyło sprawę, ponieważ

kropelka oderwała się od nosa i, dzięki stanowi nieważkości, zaczęła unosić się w powietrzu, aż

rozprysła się na wewnętrznej stronie osłony kasku, rozmazując Leifowi rzędy cyfr na ekranie.

Z gniewnym westchnieniem wciągnął powietrze przez zęby. Te odczyty były mu niezbędne

do kontrolowania procesu hamowania tej kupy złomu. W przeciwnym wypadku nie wylądują na

Marsie.

Obrzucił spojrzeniem swoich kolegów z grupy Zwiadowców Net Force, chociaż niewiele

było do oglądania, ponieważ wszyscy mieli na sobie skafandry kosmiczne. David Gray pilotował

lądownik. Leif wiedział, że ciemnobrązowa twarz przyjaciela jest teraz napięta jak struna. Zresztą,

to on polecił załodze włożenie skafandrów. W końcu najtrudniejsza część podróży jeszcze przed

nimi. Matt, chłonący brązowymi oczami wszelkie dostępne dane, wyglądał przy pulpicie drugiego

pilota jak pies gończy. Andy Moore rozparł się wygodnie przed układem sterowania. Ale czego

można się spodziewać po klasowym wesołku?

Jeśli chodzi o Leifa, to miał teraz okazję „rozkoszować się” wszelkimi możliwymi

zapachami wydzielanymi przez osoby szczelnie zamknięte w plastikowo-metalowym kokonie i

pocące się jak mysz. Wystarczająco przykra była konieczność oddychania tym samym,

filtrowanym wciąż od nowa powietrzem oraz dzielenie niewielkiej przestrzeni z trzema kumplami.

Ale kiedy człowiek jest uwięziony sam ze sobą...

Lot na Marsa to nie bułka z masłem - już oderwanie się od Ziemi stanowiło nie lada

wyczyn. Statek kosmiczny miał masę startową rzędu 2.500 ton. I to nie licząc ciężkiego sprzętu do

cumowania, paliwa potrzebnego do umieszczenia statku na orbicie, ani takich drobiazgów jak

żywność i powietrze dla czteroosobowej załogi na dobre trzy lata.

Dodatkowym utrudnieniem w podróży były nieuniknione zmiany zachodzące w ludzkim

organizmie po miesiącach bez grawitacji. Leifowi nie podobała się postawa, jaką przybrało jego

ciało, kiedy mięśnie przeznaczone na przekór grawitacji do utrzymywania go w pionie, straciły

rację bytu. Jedynie regularny trening chronił go przed zupełnym sflaczeniem.

Rozpoczęli lot na orbicie okołoziemskiej, skąd dotarli do Marsa i zaczęli go okrążać. Sam

manewr był wystarczająco niebezpieczny, biorąc pod uwagę, że Mars Observer zaginął w 1993

roku podczas jego wykonywania.

Ale takie możliwości miał sprzęt sprzed dwudziestu lat. No i Mars Observer był

bezzałogowy: sterowano nim z Ziemi. W sytuacjach, w których liczą się ułamki sekund, fale

radiowe potrzebowały średnio czterech i pół minuty, żeby dotrzeć do sondy kosmicznej. Przestrzeń

kosmiczna jest ogromna, nawet jeśli coś porusza się w niej z prędkością światła.

Ta kupa złomu nie została wyposażona w silniki pozwalające osiągnąć prędkość światła, a

jedynie w staroświeckie silniki rakietowe.

Czteroosobowa załoga miała za zadanie dotrzeć lądownikiem na Marsa, zbadać

powierzchnię planety i wrócić na Ziemię. Jedyne, co musieli zrobić, to utrzymać równowagę na

strumieniu rozpalonych do białości gazów z silników odrzutowych do czasu, aż wylądują z

hukiem, ale w jednym kawałku, na powierzchni Marsa.

Leif rozpoczął kolejną sekwencję hamowania - ostatnią przed przyziemieniem - i

przygotował się na przyjęcie roli pasażera.

Odpowiedzialność za utrzymanie statku w równowadze za pomocą silników korygujących

podczas schodzenia do lądowania spadnie na Davida i Matta. Efekt pracy silników rakietowych

hamujących dał Leifowi i reszcie Zwiadowców Net Force chwilowe wrażenie działania sił

grawitacji. Nie trwało to jednak długo i na panelu kontrolnym przed Leifem zapaliły się czerwone

światełka. Zaczął przełączać różne przyciski i przesuwać dźwignie, ale szło mu to dość opornie,

ponieważ na dłoniach miał grube rękawice skafandra.

- Coś się dzieje z pompami paliwowymi! Przerwały pracę w połowie sekwencji! - rzucił do

mikrofonu wewnątrz hełmu.

Nie mógł im przekazać gorszej informacji. Właśnie przebijali się przez marsjańską

atmosferę. I mimo że Mars przyciągał ich z o wiele mniejszą siłą niż robiłaby to Ziemia, poruszali

się jednak z przerażającą prędkością. Jednak wyglądało na to, że silniki hamujące nie działają. Leif

usiłował wykryć usterkę systemu paliwowego, żałując w duchu, że nie może zdjąć hełmu i wytrzeć

spoconej twarzy. Wewnątrz jego skafandra zrobiło się nagle wyjątkowo parno.

- Nie mogę ustalić przyczyny usterki! - poinformował resztę załogi, starając się nie

pokazywać po sobie paniki.

- Spróbuję ręcznie uruchomić silniki hamujące - przygotujcie się na turbulencje - ostrzegł

załogę David.

Silniki ryknęły, następnie prychnęły, ryknęły i znów prychnęły. Metalową powłoką statku

wstrząsnęła fala drgań, zwiastująca nieuniknioną katastrofę.

Nie taki dźwięk Leif pragnął usłyszeć. Spojrzał na wskaźniki prędkości. Lecą za szybko. O

wiele za szybko.

- Przerywamy misję? - usłyszeli w słuchawkach pytanie Matta. - Włączamy silniki i

wynosimy się stąd?

- Chyba... chyba nie możemy tego zrobić - odparł David, głosem nieco drżącym z emocji.

Po raz pierwszy znalazł się w takiej sytuacji i nie bardzo wiedział, co robić. Mijały cenne sekundy,

podczas których Zwiadowcy Net Force usiłowali wszelkimi sposobami powstrzymać spadanie

statku lub uruchomić go i wrócić na orbitę.

Leif wyobraził sobie widok pod nimi. Od tygodni Mars zajmował większą część pola

widzenia na ekranach statku, niczym czerwonawa, ospowata kula, puchnąca z dnia na dzień. Leif

odnosił wrażenie, że gdyby przebił się przez powłokę ich lądownika mógłby dotknąć planety i

zamknąć ją w dłoni.

Oczywiście, gdyby to zrobił, próżnia kosmiczna wyssałaby natychmiast powietrze z ich

ciasnej przestrzeni i we wnętrzu statku zostałyby cztery zamarznięte ciała w skafandrach. Brak

powietrza, a raczej niemal całkowity brak powietrza - znajdowali się już w niezwykle rzadkiej

atmosferze Marsa - oznaczał, że widzieli każdy szczegół planety z zadziwiającą ostrością.

Była to jednocześnie przyczyna, dla której David kazał im włożyć kompletne skafandry

kosmiczne z hełmami. Zrobił to, żeby chronić załogę w razie twardego lądowania. Nie sądził, że

sytuacja o wiele wcześniej przybierze tak dramatyczny obrót.

Nie będzie to twarde lądowanie. Kiedy uderzą w powierzchnię planety, wokół rozlegnie się

jedynie dźwięk typu „plask!”.

Leif zacisnął zęby, przerażony tą wizją.

David nie poddawał się do samego końca. Leif wyobrażał sobie tylko rudy, kamienisty

krajobraz przybliżający się coraz bardziej i bardziej...

- Mam dość! - wybuchnął nagle Andy Moore. - Pocę się jak świnia! - Podniósł przesłonę

hełmu i wytarł twarz, która była tak blada, że wyraźnie odcinały się od niej wszystkie piegi.

David obrócił się w jego stronę na swoim fotelu. - Co ty wyprawiasz?

- Za sekundę nie będzie to już miało znaczenia - odparował wściekłym głosem Andy. - W

takiej sytuacji skafander nic nie pomoże!

David krzyknął coś ze złości albo ze strachu, a najprawdopodobniej z obydwu powodów.

Leif wcisnął się głębiej w swój kokon przeciwprzeciążeniowy. W centrali było bardzo

ciepło. Czy atmosfera Marsa zapali ich niczym spadającą gwiazdę?

Wziął głęboki oddech...

W chwilę później statek rozbił się o powierzchnię planety.

- Łuuuuuuup! - Mało brakowało, a Leif wypadłby ze swojego komputerowego fotela, w

momencie, kiedy system się zawiesił.

Clancy Tom - Zwiadowcy 05 - Wielki wyścig.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: