Harrison Harry - Eden 3. Powrot Do Edenu.pdf - Harry Harrison - Eden - gato6822

HARRY HARRISON

POWRÓT DO

EDENU

Przełożył

Janusz Pultyn

PROLOG: KERRICK

Życie nie jest już łatwe. Zbyt wiele zaszło zmian, zbyt wielu ludzi zginęło, zimy są zbyt

długie. Nie zawsze tak było. Pamiętani dobrze obozowisko, w którym dorastałem, pamiętam

trzy rody, długie dni, przyjaciół, dobre jedzenie. Ciepłą porę roku spędzaliśmy na brzegu

wielkiego, pełnego ryb jeziora. W najdalszych wspomnieniach stoję nad tym jeziorem, patrzę

ponad jego spokojnymi wodami na wysokie góry, widzę, jak na ich szczytach bieleją

pierwsze śniegi zimy. Gdy śnieg pokryje nasze namioty i trawy wokół nich, nadejdzie czas,

by łowcy wyruszyli w góry. Chciałem szybko dorosnąć, paliłem się, by u ich boku polować

na sarny i jelenie.

Prosty świat prostych uciech minął bezpowrotnie. Wszystko się zmieniło - i nie na

lepsze. Czasem budzę się w nocy, pragnąc, by nigdy nie stało się to, co się stało. Ale to głupie

myśli, świat jest, jaki jest, zmienia się teraz na każdym kroku. To co uważałem za całość

istnienia, okazało się zaledwie drobną cząstką rzeczywistości. Moje jezioro i góry to tylko

niewielki skrawek wielkiego kontynentu graniczącego na wschodzie z ogromnym oceanem.

Wiedziałem też o innych stworzeniach, nazywanych przez nas murgu. Nauczyłem się je

nienawidzić na długo przedtem, nim zobaczyłem je po raz pierwszy.

Nasze ciało jest ciepłe, a ich zimne. Na głowach rosną nam włosy, łowcy dumnie

hodują brody, a zwierzęta, na które polujemy, mają ciepłe ciała, futra lub sierść - nie odnosi

się to jednak do murgu. Są zimne, gładkie i pokryte łuskami, mają pazury i zęby, by nimi

rwać i rozdzierać, są ogromne i przerażające.

Budzą strach i nienawiść. Od małego słyszałem o nich, wiedziałem, że żyją w ciepłych

wodach południowego oceanu i w ciepłych krajach leżących na południu. Nie znosiły zimna,

wiec bojąc się ich, nie sądziłem jednocześnie, by nam zagroziły.

Wszystko to uległo zmianie, zmianie tak straszliwej, że już nigdy nic nie pozostanie

takim samym. Powodem tego były murgu zwące się Yilan, równie rozumne jak my, Tanu.

Na swe nieszczęście dowiedziałem się, że nasz świat stanowi tylko maleńką część świata

Yilan, że zamieszkujemy pomoc wielkiego kontynentu, a na południe od nas, na całym

lądzie, roi się od Yilan.

Jest jeszcze gorzej. Za oceanem leżą inne, jeszcze większe kontynenty, na których w

ogóle nie ma łowców. Żadnych. Są jednak Yilan, wyłącznie Yilan. Cały świat, poza

naszym malutkim zakątkiem, należy do nich.

Teraz powiem wam najgorszą rzecz o Yilan. Nienawidzą nas tak samo, jak my

nienawidzimy ich. Nie miałoby to znaczenia, gdyby były jedynie wielkimi, bezdusznymi

bestiami. Moglibyśmy zamieszkiwać zimną północ, unikając ich terenów.

Lecz są i takie, które być może dorównują łowcom rozumem i zaciekłością w tropieniu

wrogów. Ich ilości nie da się ogarnąć, wystarczy stwierdzić, iż wypełniają wszystkie lądy

wielkiego świata.

Wiem o tym, bo zostałem porwany przez Yilan, dorosłem wśród nich, uczyły mnie.

Pierwotne przerażenie, jakie poczułem, ujrzawszy śmierć ojca i wszystkich innych, wyblakło

z biegiem lat. Gdy nauczyłem się mówić jak Yilan, stałem się jakby jednym z nich,

zapomniałem, że byłem łowcą, zacząłem nawet nazywać mój lud ustuzou nieczystości. Cały

porządek społeczeństwa i władza u Yilan wznoszą się stopniowo, jak góra, dlatego byłem

dumny, iż stałem blisko Vaint, eistai miasta, jego władczyni. Mnie także uważano za władcę.

Żywe miasto Alpasak od niedawna rosło na brzegach, zasiedlone przez Yilan spoza

oceanu, które z ich odległego miasta wygnały zimy, z roku na rok coraz sroższe. Ten sam

mróz, który zmusił mego ojca i innych Tanu do wyruszenia na południe w poszukiwaniu

pożywienia, wysłał Yilan na poszukiwanie za ocean. Wyhodowały swe miasto na naszym

wybrzeżu, a gdy się dowiedziały, że przed nimi byli tam Tanu, zabiły ich. Tak jak Tanu zabili

Yilan, gdy je zobaczyli. Nienawiść jest obopólna.

Przez wiele lat nie wiedziałem o tym. Wychowałem się u Yilan i myślałem jak one.

Gdy ruszyły na wojnę, ich przeciwnicy byli dla mnie ohydnymi ustuzou, a nie Tanu, mymi

braćmi. Uległo to zmianie dopiero po mym zetknięciu się z więźniem Herilakiem. Sammadar,

przywódca Tanu, rozumiał mnie dużo lepiej niż ja sam. Gdy przemówiłem doń jak do wroga,

obcego, zwrócił się do mnie jak do swego pobratymca. Wraz z przypomnieniem sobie języka

dzieciństwa wróciły mi wspomnienia z tego ciepłego, dawnego okresu życia. Wspomnienia

matki, rodziny, przyjaciół. U Yilan nie ma rodzin, składające jaja jaszczury nie znają

niemowląt ssących pierś, rządzą nimi zimne samice, wśród których nie ma miejsca na

przyjaźń. Samce przez całe swe życie przebywają w zamknięciu.

Herilak ukazał mi, że jestem Tanu, a nie Yilan, dlatego uwolniłem go i uciekliśmy.

Początkowo żałowałem tego - ale nie miałem odwrotu, ponieważ zaatakowałem i omal nie

zabiłem rządzącej nimi Vaint. Dołączyłem do sammadów, grupy rodów Tanu, wraz z nimi

uciekałem przed atakami tych, które kiedyś były moimi towarzyszkami. Teraz jednak miałem

innych towarzyszy; łączyła mnie z nimi przyjaźń, jakiej nigdy nie zaznałem wśród Yilan.

Miałem Armun, która przyszła do mnie i ukazała mi rzeczy, o jakich nie miałem pojęcia,

obudziła uczucia, jakich nigdy bym nie poznał, żyjąc wśród obcego gatunku. Armun, która

urodziła mi syna.

Nigdy jednak nie opuszczał nas lęk przed śmiercią. Vaint ze swymi wojowniczkami

bezlitośnie ścigała sammady. Walczyliśmy - czasem wygrywaliśmy, zdobywaliśmy nawet

trochę ich żywej broni, śmiercio-kijów, zabijających każde stworzenie. Mając je mogliśmy

wypuścić się daleko na południe, napełnić do syta żołądki mrowiem murgu, zabijać te

nienawistne istoty, gdy nas zaatakowały. Po to tylko, by uciekać znowu, gdy znalazła nas

Vaint i zaatakowała przy pomocy oddziałów napływających bez końca zza morza.

Ocalałym pozostawało jedynie pójść tam, gdzie nie będą ścigani, przebyć mroźny

łańcuch górski, dotrzeć do leżącej za nim krainy. Yilan nie mogą żyć w śniegach;

myśleliśmy, że będziemy bezpieczni.

I byliśmy, długo byliśmy. Za górami spotkaliśmy Tanu, którzy nie polegali jedynie na

łowach, lecz zbierali plony w swej ukrytej dolinie, potrafili wyrabiać dzbany, tkać szaty i

robić wiele innych zadziwiających rzeczy. To Sasku, są naszymi przyjaciółmi, bo czczą

mastodonta jako boga. Przyprowadziliśmy im nasze mastodonty i odtąd byliśmy z nimi jakby

jednym ludem. Dobrze się nam żyło w dolinie Sasku.

Póki Vaint nie odnalazła nas znowu.

Zrozumiałem wówczas, że nie możemy dłużej uciekać. Jak zapędzone w kąt zwierzęta

musimy się odwrócić i walczyć. Najpierw nikt nie chciał mnie słuchać, bo nie znali wroga tak

dobrze jak ja. Pojęli jednak, że Yilan nie znają ognia. Dowiedziały się o nim, gdy

przybyliśmy do ich miasta z pochodniami.

A oto czego dokonaliśmy. Spaliliśmy miasto Alpasak i pozwoliliśmy kilku

niedobitkom uciec od ich świata i miast za oceanem. Wśród ocalałych była Enge, ongiś ma

nauczycielka i przyjaciółka. W odróżnieniu od wszystkich innych nie uznawała zabijania.

Przewodziła małej grupce tak zwanych Cór Życia, wierzących w świętość życia. Gdybyż

tylko one ocalały.

Ale uratowała się i Vaint. Ta pełna nienawiści istota przeżyła zniszczenie swego

miasta, uciekła na uruketo, wielkim żywym statku użytkowanym przez Yilan. Wypłynęła na

morze.

Przestałem o niej myśleć, bo miałem ważniejsze sprawy. Chociaż wszystkie murgu z

miasta zginęły, ono samo w większości ocalało. Sasku chcieli w nim zostać razem ze mną,

lecz łowcy Tanu wrócili do swych sammadów. Nie mogłem z nimi wyruszyć, zatrzymywała

mnie w mieście ta część mego ja, która myślała jak Yilan. Ponadto ocalały z pożaru dwa

samce. Przywiązałem się do nich i do na wpół spalonego miasta, zapominając o

powinnościach wobec Armun i syna. Szczerze przyznaję, że to samolubstwo omal nie

spowodowało ich śmierci.

Trudziliśmy się nad przystosowaniem miasta murgu do naszych potrzeb i udało się

nam. Na próżno jednak. Vaint znalazła nowe sojuszniczki za oceanem i jeszcze raz wróciła.

Uzbrojona w niepokonaną wiedzę Yilan. Tym razem nie robiła na nas wypadów z bronią,

wysyłając za to trujące rośliny i zwierzęta. Nim doszło do natarcia, z pomocy przybyły

sammady. Ich śmiercio-kije nie przetrzymały zimy, a bez nich sami też by zginęli. Mieliśmy

w mieście te groźne stworzenia, dlatego musieliśmy w nim pozostać pomimo wzrastającego

zagrożenia ze strony Yilan.

Sammady przybyły z jeszcze gorszymi wieściami. Gdy nie wróciłem do Armun, ta

próbowała dostać się do mnie. Wraz z naszym synem zaginęła w srogiej zimie.

Umarłbym wówczas, gdyby nie drobna iskierka nadziei. Łowca, który wybrał się daleko

na pomoc, by handlować z zamieszkującymi lodowe pustkowia Paramutanami, słyszał od

nich, że mają wśród siebie kobietę i dziecko Tanu. Czy mogło chodzić o nich? Czy mogli

przeżyć? Los miasta i zamieszkujących go Tanu i Sasku przestał mnie obchodzić. Musiałem

wyruszyć na pomoc w poszukiwaniu rodziny. Mój przyjaciel Ortnar, silny łowca, rozumiał to

i poszedł ze mną.

Zamiast Armun o mało co spotkalibyśmy śmierć. Zmarlibyśmy tam, gdyby nie znaleźli

nas Paramutanie. Ocaleliśmy, choć Ortnar odmroził sobie stopę i został kaleką. Uratowali nas

lodowi łowcy, a ku memu wielkiemu szczęściu była wśród nich Armun. Następnej wiosny

dostarczyli nas bezpiecznie do miasta na południe.

Należało ono ponownie do Yilan. Sammady i Sasku wycofali się do odległej doliny

Sasku, ścigani przez Vaint i jej wojsko, mroczne zapowiedzi pewnej śmierci. Nic nie

mogłem uczynić. Mój mały sammad był wraz z dwoma samcami bezpiecznie ukryty nad

jeziorem. Na razie innym jednak groziła śmierć, a nie potrafiłem ich uratować.

Nie zdołalibyśmy nawet ocalić własnych skór, bo na pewno prędzej czy później odkryto

by naszą kryjówkę. Wiedziałem, że Paramutanie, którzy nas tu przywieźli, wkrótce przepłyną

ocean, by polować na jego drugim brzegu. Może tam będą bezpieczni. Dołączyłem do nich z

Armun i razem pokonaliśmy morze, po to tylko, by się przekonać, że Yilan były tam przed

nami. Śmierć rodzi jednak życie. Zniszczyliśmy je, a przy tym dowiedziałem się o położeniu

Ikhalmenetsu, miasta na wyspie, wspierającego Vaint w jej niszczycielskiej wojnie.

Mój czyn był bardzo śmiały lub bardzo głupi. Może i taki, i taki. Wymusiłem na eistai

Ikhalmenetsu przerwanie ataku, powstrzymywanie Vaint na progu zwycięstwa. Udało mi się

i ponownie zapanował spokój. Mój sammad połączył się nad brzegiem ukrytego jeziora.

Walka dobiegła końca.

Działy się jeszcze inne rzeczy, o których dowiedziałem się dopiero po wielu latach.

Enge, moja nauczycielka i przyjaciółka, żyła nadal. Wraz ze swymi towarzyszkami, Córami

Życia, znalazła schronienie na nowym lądzie leżącym daleko na południe. Wyhodowały tam

miasto, oddalone od innych Yilan, pragnących ich śmierci. Kolejne miejsce spokoju, kolejny

kres zmagań.

Nie wiedziałem jednak o jeszcze jednej sprawie. Żyła Vaint, przepełniona nienawiścią

i żądzą naszej śmierci.

To zdarzyło się w przeszłości. Teraz stoję na brzegu naszego ukrytego jeziora, patrząc

spod zmrużonych powiek na zapadające słońce i starając się dostrzec, co niosą nam

nadchodzące lata.

Uveigil as lok at mennet, homennet

thorpar ey wat marta ok etin.

PRZYSŁOWIE TANU

Choć rzeka niesie jasne wody,

to jednak zawsze spływa jej nurtem

coś mrocznego ku tobie.

ROZDZIAŁ I

Było cicho i spokojnie.

Dobiegł końca ciepły dzień, zresztą wszystkie były tu upalne. Wieczorem jednak lekka

bryza wiejąca nad wodą chłodziła nieco powietrze. Kerrick zerkał na słońce, ocierając pot z

twarzy. Tak daleko na południu łatwo zapominało się o zmianach pór roku. Słońce jak zawsze

zapadało za jezioro, śląc ostatnie blaski na nieruchome wody i czerwone niebo. Ryba musnęła

powierzchnię jeziora i we wszystkie strony rozeszły się barwne fale. Zawsze tak było,

nieodmiennie. Zdarzały się czasem chmury czy deszcze, ale nigdy nie bywało naprawdę

zimno, nie czuło się tu powolnych przemian pór roku. Zimę poznać można było po opadach i

mgłach. Nocami chłodniało powietrze. Nigdy jednak wiosenna trawa nie oblekała się świeżą

zielenią, a liście jesienią nie rudziały.

Zimą nigdy nie leżały śniegi. Za niektórymi rzeczami Kerrick wcale nie tęsknił. Przy

wilgotnej pogodzie bolały go odmrożone palce. Wolał upały niż śnieg. Wysoki wyprostowany

mężczyzna zerkał na znikające słońce. Długie jasne włosy, przewiązane na czole cienkim

rzemykiem, sięgały mu do ramion. W kącikach oczu pojawiły się już zmarszczki; widać też

było na opalonej skórze blade blizny po starych ranach. Zwrócił wzrok na większe fale,

wywołane przez jakiś ciemny kształt poruszający się w wodzie, tuż przy brzegu. Do jego uszu

dobiegło znajome prychanie. O zmroku ławice hardaltów podpływały do brzegu, a Imehei

nabierał wprawy w łowieniu ich siecią. Stękając i dysząc wychodził teraz z wody z obfitą

zdobyczą. Zachodzące słońce odbijało się czerwienią od muszel hardaltów, ich macki zwisały

bezwładnie. Imehei zrzucił je przed szałasem, w którym spały samce Yilan, i zawołał

mocnym, zdecydowanym głosem. Nadaske wyszedł na dwór i zaglądając do sieci, pochwalił

połów. W sammadzie Kerricka panował spokój - ale też czuło się pewien dystans. Yilan

trzymali się swojej strony trawiastej polany. Tanu swojej. Tylko Kerrick i Arnwheet czuli się

wszędzie u siebie.

Na tę myśl Kerrick skrzywił się i pogrzebał palcami w brodzie, sięgając do metalowego

pierścienia otaczającego mu szyję. Wiedział, że Armun nie pochwala wizyt Arnwheeta u

Yilan. Dla niej samce były po prostu murgu, stworzeniami, które należy zabijać i zapominać,

a nie odwiedzać; niewłaściwym towarzystwem dla ich syna. Była jednak na tyle mądra, by o

tym nie mówić. W sammadzie przynajmniej pozornie panował spokój. Wyszła właśnie z

namiotu schowanego pod drzewami, ujrzała Kerricka siedzącego na brzegu i podeszła do

niego.

- Nie powinieneś wychodzić na otwartą przestrzeń - powiedziała. - Czy nie powtarzasz

ciągle, żebyśmy nie zapominali o ptakach szukających w dzień, a sowach w nocy?

- Powtarzam, ale chyba już nie musimy się ich bać. Minęły dwa lata, odkąd przybyłem

tu z Ortnarem i tymi dwoma. Ani razu nic nas nie zaniepokoiło. Lanefenuu posłuchała mnie i

zakończyła wojnę. Obiecała to i dotrzymała słowa. Murgu nie mogą kłamać. Napastniczki

wróciły do miasta, nigdy go odtąd nie opuściły.

- Muszą jednak wyprawiać się na polowania.

- Jesteśmy od nich daleko i stale się pilnujemy.

Harrison Harry - Eden 3. Powrot Do Edenu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: