Światy Rombu 03 - Charon; Smok u wrót.pdf - Jack L. Chalker - Swiaty Rombu - gato6822

Jack L. Chalker

Charon: Smok u wrót

Cykl: Światy Rombu tom 3

Przekład Konrad Majchrzak

Wydanie polskie: 1995

Prolog

CZAS NA REFLEKSJE

Narile zatoczyły szerokie koło i ustawiły się pod wiatr, gotowe do śmiertelnego ataku.

Przez szczeliny w skórze wysunęły ostre jak brzytwa ostrza, po czym zaczęły pikować w dół.

Mężczyzna rozpaczliwie rozglądał się wokół, nie przerywając pełnego desperacji biegu.

Pustynia nie oferowała mu żadnego schronienia, a jej popękana powierzchnia była twardsza

od betonu.

Narile były stworzeniami powietrza: ogromnymi, szybkimi czarnymi pociskami, z

wielkimi jajowatymi oczyma, a macki falujące z tyłu ciała, spełniające funkcję i ogona, i

steru, wspomagały ich lot. Każdy z tych czarnych potworów posiadał na podbrzuszu dwie

zakrzywione półksiężycowate, kościane płyty, z których wysuwały się śmiertelnie groźne,

twarde jak stal ostrza, zdolne pociąć ofiarę na kawałki.

Mężczyzna zdawał sobie sprawę z tego, iż nie ma gdzie się skryć, postanowił więc podjąć

walkę na miejscu, na tym otwartym i płaskim terenie. Jeden z marili runął na niego z

niewiarygodną prędkością, ale on padł na ziemię i przekoziołkował. Zdążył wykonać ten

prosty manewr na ułamek sekundy przed uderzeniem ostrzy, przez co o mało nie spowodował

kolizji napastnika z twardą jak skała ziemią. Szczęście mu jednak do końca nie dopisało,

zerwał się więc ponownie na równe nogi, w duchu przeklinając siebie za to, iż wyruszył tak

późno. Sprawdził położenie obydwu stworzeń. Wiedział doskonale, że powinien je mieć

przed sobą, a nie na flankach, tak jak teraz. Przywołał wszelkie rezerwy swych sił – zdolne się

pojawić jedynie w sytuacji zagrażającej bezpośrednio życiu – i pobiegł pod ostrym kątem w

kierunku krążących potworów.

Narile posiadały inteligencję, ale poza tym były nazbyt pewne siebie. Dysponowały

przecież kilkoma kilometrami kwadratowymi otwartej przestrzeni pozwalającej na wszelkie

manewry i na zabawę, nie mogły więc mieć najmniejszych wątpliwości, jaki będzie rezultat

takich manewrów. Tymczasem chciały mieć trochę uciechy.

Mężczyzna ponownie się zatrzymał, by stawić czoło swym dręczycielom. Tak jak się

spodziewał, para połączyła się i wydawała się teraz unosić bez ruchu w powietrzu,

obserwując go żółtymi, pozbawionymi wszelkiego wyrazu oczyma, ukrywającymi – nie miał

co do tego najmniejszych wątpliwości – wielką uciechę i wielkie rozbawienie.

Wiedział, że ma bardzo niewiele czasu.

Z punktu widzenia narili wyglądało jakby stał w miejscu, zwrócony ku nim twarzą, z

wyciągniętymi ramionami. Potraktowały to jako wyraz rezygnacji i poddania się, a ponieważ

takie rozwiązanie było dla nich najnudniejsze z nudnych, ruszyły na niego, by tym razem go

po prostu zabić.

Opuściły się bardzo nisko, na wysokość około jednego metra ponad powierzchnią

pustyni, i pędziły w jego kierunku, smakując najwyraźniej ostatnie momenty przed

dokonaniem zabójstwa. Kiedy zbliżyły się do swej ofiary, rozległ się potężny grzmot i

wyglądało jakby sama ziemia się rozstępowała. Wokół mężczyzny wyrósł kamienny mur, a

on sam otoczony teraz, zatopił się częściowo w ziemię. Drapieżcy byli tak zaskoczeni, iż

uderzyli z dwóch przeciwległych stron w ciągle jeszcze wznoszącą się ścianę. Posypały się

iskry, kiedy ich ostrza wbijały się w kamień, jednak obydwaj zachowali dość równowagi, by

utrzymać się w powietrzu i poderwać ponownie w górę.

Wewnątrz tej nagle powstałej studni, w cieniu kamiennego, czterometrowego muru,

prawie kompletnie wymęczony mężczyzna słuchał syku wściekłych narili. Zużył już

półdniową porcję wody. Jego forteca musi wytrzymać. Opadłszy na ziemię, rozkoszował się

miłym chłodem swej maleńkiej twierdzy i nasłuchiwał.

Narile błyskawicznie dostosowały się do nowej sytuacji i próbowały skruszyć mury.

Waliły z całej siły i pod odpowiednim kątem. Co prawda narobiły trochę szkód, ale jeszcze

większą krzywdę wyrządziły sobie samym, w końcu ich groźne ostrza zbudowane były ze

zwykłej tkanki kostnej. Wkrótce zrezygnowały więc z dalszych prób.

Usiadły na szczycie budowli, blokując dostęp światła. Mężczyzna stwierdził, iż właściwie

ocenił wymiary ścian; obydwa stwory były zbyt duże, by opuścić się w głąb studni

przypominającej komin.

W końcu, co było do przewidzenia, jeden z nich usiadł na obrzeżu muru i spuścił swe

długie macki do wnętrza fortecy. I znów okazało się, jak precyzyjnie mężczyzna określił

wielkość tej budowli, chociaż mimo wszystko było to dla niego przerażające doświadczenie –

leżeć tam, na dnie, bez dostępu światła dziennego i słuchać trzepotania macek tuż mad głową.

Wkrótce i to się skończyło. Mógł się nieco odprężyć. Doszedł już tak daleko, tak bardzo

daleko i choć na krótką chwilę był bezpieczny, ale czuł, że jego rezerwy są na wyczerpaniu.

Usłyszał jakiś ruch nad sobą i za moment... po prostu obrzydliwie go znieważono.

Potwory nie mogły dopaść go w żaden inny sposób, usiłowały więc teraz wykurzyć go z

kryjówki... wypróżniając się na niego.

Usłyszał wściekły pomruk i naril odfrunął, wpuszczając do środka studni nieco światła.

Chciałby wierzyć w to, że odleciały oba, ale na pewno jeden z nich czaił się na zewnątrz,

podczas gdy drugi wzniósł się prawdopodobnie w kierunku najbliższej chmury, by pobrać z

niej wilgoć, bez której nie mogły się obyć. Sam oddałby wszystko za troszkę tej wilgoci,

byleby w innej formie niż to czym teraz był cały ubabrany.

Chmury... Próbował skupić myśli. Jak wyglądało niebo? Uwagę jego przykuwało

bezpośrednie niebezpieczeństwo. A przecież zawsze gdzieś były jakieś chmury. Są, ale

wysoko, a to znaczy, że mają mniej wilgoci, niż on by potrzebował. Jednak...

Skoncentrować się... skoncentrować! Gdyby miał tylko więcej sił! Z najwyższym

wysiłkiem zamknął oczy i usiłował odciąć się od wszystkiego, z wyjątkiem wrażliwości na

wa . Nie było to łatwe, kiedy odchody narili piekły się w upale i potwornie cuchnęły.

Wiedział, że wkrótce sam się upiecze, bowiem jego forteca była wprawdzie prymitywnym,

ale i bardzo skutecznym piecem.

Myśl... myśl! Myśl jedynie o wa ...

Naturalnie odczuwał wa, które pozwoliły mu zbudować tę twierdzę, ale te, których

potrzebował teraz, były inne. Sięgał na zewnątrz, wa do wa, jego własne do innych, i uwolnił

swe widzenie. Znów mógł obserwować pustynię.

Po narilach nie było najmniejszego śladu, natomiast w pobliżu znajdowały się dwa

krzaki. Przedtem ich tam nie było. Uśmiechnął się do siebie w duchu, choć powodów do

uśmiechu miał niewiele. Marile były wprawdzie inteligentnymi zwierzętami, ale nigdy by im

nie przyszło do głowy, iż krzaki w takim miejscu mogą tak samo zwracać na siebie uwagę,

jak one same. Zresztą te krzaki niewątpliwie były narilami!

Fakt, iż ciągle tak cierpliwie czekały w tym upale potwierdzał jego najgorsze obawy.

Niewątpliwie były szkolone i ślepo posłuszne rozkazom. Kto wie, może to nawet myśliwi

samego Yateka Moraha?

Czuł wa gęstego pustynnego powietrza i cząsteczek wody wokół, ale je zignorował.

Sięgał wyżej, znacznie wyżej i modlił się pełen nadziei, iż gdzieś w jego zasięgu jest dość

chmur, by uformować to, co niezbędne.

Naturalnie, były tam, ale bardzo wysoko i w niewielkich ilościach, oby – w

wystarczających. Musi ich wystarczyć.

Powoli, ostrożnie sięgnął do wa chmury, cząsteczek wody, przemawiał do nich,

prowadząc je ostrożnie i łącząc we wzory i grupy, coraz bardziej i bardziej gęste, skupiał w

jednym miejscu, dokładnie nad jego maleńkim fortem.

Nie był pewien, czy posiada dość mocy, ale w tej chwili tyle tylko mocy i siły był w

stanie zebrać. Musi wystarczyć, Po prostu musi...

Teraz wa chmur leć! W górę, wznieś się ku słońcu, swej gwieździe – karmicielce. Wznoś

się... wznoś...

Przyczajone opodal dwa „krzewy” zadrgały, zamigotały i ponownie zmieniły się w narile.

Nie rozumiały chyba, co się dzieje, ale ujrzały cień na ziemi i poczuły jego chłód. Wielkie,

żółte oczy spojrzały w niebo i zobaczyły zbierające się chmury, które gęstniały i ciemniały sto

razy szybciej niż zwykle. Narile nie rozumiały przyczyn tego zjawiska, ale wiedziały –

wyczuwały to swymi zmysłami – iż nad ich głowami, w sposób zupełnie nienaturalny, zbiera

się potężna burza. Odczuły prawdziwy lęk. Przez chwilę wahały się pomiędzy tym lękiem i

swym naturalnym instynktem a otrzymanym rozkazem, by dopaść i zabić tego człowieka.

Jednak grzmot, który wydobył się z tej dziwnej, niezwyczajnej chmury i odbił się

niesamowitym echem na rozległych przestrzeniach pustyni, spowodował, że lęk i instynkt

zwierząt jednak zwyciężyły. Narile uniosły się w powietrze i pognały w kierunku

rozświetlonej słońcem pustyni, poza granice cienia rzucanego przez chmurę.

Spadł deszcz. Gęsty i równomierny. Padało nad małym fortem i nad niewielkim terenem

wokół. Mężczyzna nie tracił czasu i natychmiast nakazał wa ścian powrót do poprzedniego

kształtu. Kiedy mury opadły, stał znowu na powierzchni pustyni; na której nie pozostały już

żadne ślady budowli. Odchody narili ciągle go oblepiały, zrzucił więc z siebie wszystko;

pozostawiwszy jedynie przy sobie pustą manierkę i czarny pas, i pozwolił; aby deszcz obmył

go całego. Stał tak minutę czy dwie, czerpiąc radość z deszczu i chłodu, jednak wiedział, że

nie wolno mu stać bezczynnie, gdyż wody było niewiele, a i tej wkrótce mogło zabraknąć.

Narile doszły już do siebie i pojęły, że to ich przeciwnik sprowadził burzę. Odzyskały

pewność siebie i zaczęły znowu krążyć na obrzeżu chmury. Czekały aż przestanie padać.

Wysuszona ziemia, na którą deszcz nie spadł od dwóch lub trzech ludzkich pokoleń, nie

była w stanie przyjąć takiej ilości wody. Zwykle twarda powierzchnia po burzy stała się śliska

i zdradliwa. Centrum ulewy przesuwało się wraz z podążającym naprzód mężczyzną, a narile

dotrzymywały mu kroku, czekając na koniec ulewy na obrzeżach chmury. Deszcz

uszkodziłby ich delikatne, błoniaste skrzydła, normalnie niewidoczne podczas lotu. Koniec

ulewy oznaczał sygnał do ataku.

Mężczyzna modlił się o to, żeby deszcz nie przestał padać. Niewiele brakowało, a

uwierzyłby w skuteczność modlitwy, znalazł się bowiem w odległości zaledwie jakichś stu

metrów od podnóża gór w momencie, gdy ulewa ustała. Całe wa świata nie było w stanie

wyczarować deszczu, jeśli nie było wody, a on nie miał dość czasu, by wykorzystać

pozostającą z tyłu wilgoć i ponownie przekształcić ją w deszczową chmurę.

Narile jednak, obawiając się jakichś sztuczek z jego strony i podejrzewając, iż

powstrzymał deszcz po to tylko, żeby zwabić je w pułapkę, nie zdecydowały się na atak.

Zyskał więc trochę czasu, tyle by dobiec do najbliższych skał.

Jeden z narili, widząc desperację ofiary, zapomniał o ostrożności i sycząc wystrzelił

wprost za nim. Dogonił go w momencie, kiedy mężczyzna był ledwie o krok od pierwszych

Światy Rombu 03 - Charon; Smok u wrót.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: