ROZDZIAŁ 3,4,5.pdf

ROZDZIAŁ TRZECI

John najpierw wbił we mnie świdrujący wzrok, ale jego

uwagę zakłócił mój Znak. Skrzywił się z niesmakiem.

- Odejdź precz, szatanie! - - zawołał kaznodziejskim

tonem.

Westchnęłam.

- Tonie szatan, to ja.

- Nie pora na ironię, Zoey — zwróciła mi uwagę matka.

- Zostaw to mnie. — Ojciach poklepał ją protekcjonal-

nie po ramieniu, po czym zwrócił się do mnie: — Ostrzega-

łem cię, Ŝe twoje złe zachowanie przyniesie opłakane skutki.

Nawet nie jestem zdziwiony, Ŝe stało się to tak szybko.

Potrząsnęłam głową. Spodziewałam się takiej reakcji.

Naprawdę. A jednak była dla mnie szokiem. Powszechnie

przecieŜ wiadomo, Ŝe nikt nie moŜe sam wywołać u siebie

Przemiany. Całe to gadanie o tym, Ŝe jak cię ugryzie wampir,

umrzesz, po czym staniesz się sam wampirem, moŜna mię-

dzy bajki włoŜyć. Od lat naukowcy starają się dociec, co po-

woduje cały ciąg fizycznych zdarzeń wiodących do

wampiryzmu, mając nadzieję, Ŝe jeśli to odkryją, wówczas

opracują metody leczenia tego zjawiska jak choroby lub

przynajmniej wynajdą rodzaj szczepionki ochronnej. Jak

dotąd, bezskutecznie. Tymczasem John Heffer, mój ojciach,

nagle odkrył, Ŝe złe zachowanie nastolatki — zwłaszcza

moje złe zachowanie, takie jak kłamstwa od czasu do czasu,

przemądrzałe uwagi czy złośliwe komentarze, szczególnie te

skierowane przeciwko rodzicom, do tego na poły niewinne

wzdychanie do Ashtona Kutchera (niestety on woli starsze

panie) — sprowadziły na mnie tę fizyczną przypadłość.

Cholera! Kto by pomyślał?

- Nie ja byłam tego przyczyną— udało mi się wreszcie

wtrącić. — Ja tego nie zrobiłam, to mnie dotknęło. KaŜdy

naukowiec to przyzna.

- Naukowcy nie wiedzą wszystkiego. Nie są wysłanni-

kami Boga.

John Heffer, mój ojciach, robi wraŜenie faceta całkiem

w porządku, nawet normalnego. (Tak, to jego prawdziwe na-

zwisko, niestety równieŜ mojej mamy, teraz ona to pani

Heffer, dacie wiarę?). Kiedy zaczął się spotykać z moją

mamą, słyszałam nawet, jak mówią o nim, Ŝe jest

„przystojny", a nawet „uroczy". Tak było na początku. Teraz

oczywiście Mama ma nowe przyjaciółki, takie, które

zdaniem pana Przystojnego i Uroczego są bardziej

odpowiednim dla niej towarzystwem niŜ wesołe niezamęŜne

pańcie, z którymi do tej pory się zadawała.

Nigdy go nie lubiłam. Naprawdę. Nie mówię tak dlatego,

Ŝe teraz go nie cierpię. Od pierwszego dnia widziałam w nim

tylko fałsz. On udaje miłego faceta. Udaje dobrego męŜa. Tak

samo udaje dobrego ojca.

Wygląda jak kaŜdy przeciętny facet mający dzieci w na-

szym wieku. Ma ciemne włosy, cienkie patykowate nogi

i rysujący się brzuszek. Jego oczy są odzwierciedleniem jego

duszy: wyblakłe, zimne, o brudnym kolorze.

Gdy weszłam do salonu, stał juŜ przy kanapie. Mama sie-

działa skulona w jednym rogu, trzymając go kurczowo za

rękę. Miała zaczerwienione i załzawione oczy. Pysznie. Gra

się rozpoczęła. Zamierzała odgrywać zranioną

rozhisteryzowaną matkę. Jest dobra w tej roli.

Ŝe nie była to najlepsza pora, by omawiać jego oczywisty

brak gustu.

- John, kochanie, co my z nią zrobimy? Co powiedzą są

siedzi? — Jej twarz pobladła jeszcze bardziej, chlipnęła cichut-

ko. — Co powiedzą ludzie na niedzielnym zgromadzeniu?

JuŜ otworzyłam usta, by coś powiedzieć, ale John zmru-

Ŝył oczy i wtrącił swoje, zanim zdąŜyłam się odezwać.

- Zrobimy to, co kaŜda porządna rodzina powinna zro-

bić w takiej sytuacji. Zostawimy sprawę w rękach Boga.

CzyŜby chcieli mnie posłać do zakonu? Niestety musia-

łam walczyć z kaszlem, tak Ŝe oni mówili dalej.

- Zadzwonimy takŜe po doktora Ashera. On będzie

wiedział, jak pomóc w tej sytuacji.

Cudownie. Wspaniale. Zadzwonią po rodzinnego

psychora, człowieka całkiem pozbawionego wyobraźni. JuŜ

lepiej nie moŜna było.

- Linda, zadzwoń do doktora Ashera na jego numer do

nagłych wypadków. Myślę teŜ, Ŝe dobrze byłoby uruchomić

telefoniczne drzewo modlitewne. Załatw, Ŝeby cała starszy

zna wiedziała, Ŝe ma się u nas zebrać.

Mama kiwnęła głową i podniosła się, by wykonać polece-

nie, ale moje słowa osadziły ją na miejscu.

- Co?! To jedyną waszą reakcją jest zawołać dokto-

ra, który nie ma pojęcia o nastolatkach, i zwołać tutaj tych

sztywniaków ze starszyzny? Oni nawet nie będą próbowali

niczego zrozumieć. Nie. Dajcie z tym spokój. WyjeŜdŜam.

Dziś wieczorem opuszczam dom. -- Następny atak kaszlu

przyprawił mnie o ból w piersiach. — Widzicie? Będzie jesz

cze gorzej, jeśli nie pójdę do... — Zawahałam się. Dlaczego

tak trudno było mi wymówić to słowo: wampir? Bo brzmiało

tak obco, tak ostatecznie, tak... fantastycznie, musiałam to

w końcu przyznać. — Muszę iść do Domu Nocy.

Mama skoczyła na równe nogi i przez chwilę wydawało

mi się, Ŝe chce mnie ocalić. Ale John władczym gestem po-

Wlepiłam w niego oczy. Był starszym zgromadzenia Lu-

dzi Wiary, bardzo dumnym z tej funkcji. Między innymi to

właśnie przyciągało do niego Mamę i z logicznego punktu

widzenia da się to zrozumieć. Starszym moŜe być człowiek,

który coś osiągnął. Ma odpowiednią pracę. Ładny dom. Ide-

alną rodzinę. Oczekuje się od niego słusznych decyzji i pra-

widłowych wyborów. Oficjalnie mógł uchodzić za idealnego

kandydata na męŜa i ojca. Niestety, dokumenty i świadec-

twa to nie wszystko. I oto zamierza teraz rozgrywać kartę

starszego i frymarczyć Bogiem. Gotowa jestem załoŜyć się

o swoje bajeranckie czółenka od Steve'a Maddena, Ŝe w rów-

nym stopniu zirytowało to Boga, jak mnie wkurzyło.

Spróbowałam raz jeszcze.

- Uczyliśmy się o tym na biologii. Reakcja taka zacho-

dzi w organizmach niektórych nastolatków, gdy podnosi się

poziom hormonów... - - Urwałam zadowolona z siebie, Ŝe

udało mi się coś zapamiętać z ubiegłego semestru. — U nie

których ludzi hormony wyzwalają coś w rodzaju... — Przez

chwilę nie mogłam sobie przypomnieć, ale zaraz wróciła mi

pamięć. — Coś w rodzaju łańcucha DNA, który zapocząt-

kowuje całą Przemianę. — Uśmiechnęłam się, niekoniecznie

do Johna, ale dumna z tego, Ŝe zdołałam przypomnieć so-

bie szczegóły, o których uczyliśmy się wiele miesięcy temu.

Zaraz jednak spostrzegłam, Ŝe uśmiechając się, popełniłam

błąd, poznałam to po zaciśnięciu jego szczęk.

- Wiedza boska jest większa, niŜ nauka moŜe ogarnąć,

bluźnisz, młoda damo, twierdząc coś przeciwnego.

- Nigdy nie mówiłam, Ŝe uczeni są mądrzejsi od Boga!

- krzyknęłam, podnosząc w górę ręce i usiłując opanować

atak kaszlu. — Po prostu staram się wytłumaczyć ci pewne

rzeczy.

- Szesnastolatka nie będzie mi niczego wyjaśniała.

Miał na sobie koszmarne porty i okropną koszulę. Jasne,

Ŝe szesnastolatka powinna mu pewne rzeczy wyjaśnić, tyle

łoŜył jej rękę na ramieniu. Spojrzała na niego, potem na mnie

i choć w jej oczach dostrzegłam jakiś Ŝal, powiedziała jed-

nak tylko to, co John chciałby od niej usłyszeć.

- Zoey, domyślam się, Ŝe nikomu nie będzie przeszka-

dzało, jeśli spędzisz jeszcze tę noc w domu?

- Oczywiście, Ŝe nie — odpowiedział John. — Jestem

tego pewny. Doktor Asher przyjdzie tu z wizytą domową.

Przy nim nic złego jej się nie stanie. — Poklepał ją po łopat-

ce gestem w zamierzeniu troskliwym, ale w rzeczywistości

wyglądało to obleśnie.

Przeniosłam wzrok z niego na Mamę. Nie pozwolą mi dziś

odejść. MoŜe nawet nigdy, a w kaŜdym razie póki nie naszpi-

kują mnie lekarstwami. Nagle zrozumiałam, Ŝe nie chodzi

tu o Znak ani o to, Ŝe moje Ŝycie ulegnie radykalnej zmianie

ale o kontrolę. Pozwalając mi odejść, w pewnym sensie prze-

grają. Jeśli chodzi o Mamę, wydawało mi się, Ŝe boi się mnie

utracić, co nawet było mi miłe. Co do Johna zaś, to nie chciał

stracić swojego cennego autorytetu i iluzji, Ŝe stanowimy ide-

alną rodzinkę. Tak jak Mama mówiła: „Co ludzie powiedzą,

co powiedzą na niedzielnym zgromadzeniu?" — John chciał

zachować te pozory, nawet gdybym miała to przypłacić zdro-

wiem, jeśli w porę nie znajdę się w Domu Nocy.

Tylko Ŝe ja nie chciałam zapłacić takiej ceny.

Chyba nadeszła pora, bym swoje sprawy wzięła we wła-

sne ręce (w dodatku wymanikiurowane).

- Dobra - - powiedziałam. - - Dzwońcie po doktora

Ashera. Uruchomcie modlitewne drzewo. Ale nie będziecie

mieli nic przeciwko temu, Ŝe połoŜę się na chwilę, zanim

wszyscy się zbiorą? - - Zakaszlałam dla lepszego wraŜe-

nia.

- Nie, nie trzeba — powiedziałam, przytulając się do

niej na chwilę, marząc, by wszystko było jak przed trzema

laty, kiedy ona naleŜała do mnie i stała po mojej stronie. Po

chwili cięŜko westchnęłam i powtórzyłam: — Wszystko bę-

dzie dobrze.

Popatrzyła na mnie i skinęła głową, jedynie wzrokiem

wyraŜając Ŝal, bo pozostał jej tylko ten sposób wyraŜania

uczuć.

Odwróciłam się od niej i zaczęłam iść w stronę swojego

pokoju. Wtedy ojciach powiedział do moich pleców:

- Bądź tak miła i znajdź trochę pudru albo czegoś inne

go, czym mogłabyś jakoś zakryć to, co masz na czole.

Nawet się nie zatrzymałam.

Zapamiętam to sobie, postanowiłam. Zapamiętam, jak

okropnie się przez nich czułam. Jeśli więc będę się bała albo

czuła samotna, cokolwiek się ze mną stanie, będę pamiętać,

Ŝe nie ma nic gorszego, jak zostać tutaj. Absolutnie nic.

- Oczywiście, Ŝe nie, kochanie — odpowiedziała Mama

z widoczną ulgą. — Chwila odpoczynku dobrze ci zrobi. -

Uwolniła się od władczego uścisku Johna. Uśmiechnęła się

i objęła mnie. — Chcesz, Ŝebym ci przyniosła NyQuil?

ROZDZIAŁ CZWARTY

Nie ma mowy, bym się układała z ojciachem czy jego

parafią. JuŜ sarna ta sesja modlitewna była wystarczająco

przykrym doświadczeniem, a czekało mnie nie mniej przy-

kre spotkanie z doktorem Asherem. Będzie zadawał mnós-

two pytań, na przykład: co czuję w róŜnych sytuacjach. Po-

tem będzie zasuwał głodne kawałki o gniewie nastolatków

i o tym, Ŝe tylko ode mnie zaleŜy, w jakim stopniu ten gniew

wpłynie na moje dalsze Ŝycie. A poniewaŜ sesja została zwo-

łana w trybie pilnym, będę musiała narysować siebie jako

dziecko, które we mnie tkwi, albo coś w tym rodzaju. Muszę

się stąd zabierać.

Dobrze, Ŝe zawsze uchodziłam za „złe dziecko", bo zdą-

Ŝyłam się juŜ przygotować na podobne sytuacje. MoŜe nieko-

niecznie na ucieczkę z domu i przystanie do wampirów, nie

trzymałam teŜ zapasowych kluczyków do samochodu pod

doniczką na zewnętrznym parapecie, by w razie czego mieć

łatwy dostęp do auta, raczej nie wyobraŜałam sobie niczego

więcej poza wymknięciem się do domu Kayli. Albo, gdybym

zamierzała być naprawdę niegrzeczną dziewczynką, poszła-

bym z Heathem do parku i tam byśmy się migdalili. No, ale

Heath zaczął popijać, a ja zaczęłam się zmieniać w wampira.

śycie czasami jest pełne niespodzianek. i Złapałam

plecak, otworzyłam okno, podniosłam roletę bez

najmniejszych wyrzutów sumienia, co bardziej świadczyło

o mojej grzesznej naturze niŜ o nudnych kazaniach

ojciacha. ZałoŜyłam okulary przeciwsłoneczne i wyjrzałam

na zewnątrz. Było mniej więcej wpół do piątej, jeszcze się

nie ściemniało, więc tylko płot chronił mnie przed

wścibskimi spojrzeniami sąsiadów. Na tę stronę wychodził

jeszcze tylko pokój mojej siostry, ale ona zapewne ciągle

była na zajęciach cheerleaderek. (Chyba nadszedł juŜ czas,

by mi kaktus zaczął wyrastać na dłoni, poniewaŜ byłam

teraz zadowolona, Ŝe jak twierdzi moja siostra, świat się

kręci wokół cheerleaderstwa). Najpierw wyrzuciłam plecak,

a potem

Siedziałam na łóŜku i słuchałam, jak mama telefonuje po

doktora, a zaraz potem do członków wspólnoty modlitewnej.

W ciągu najbliŜszych trzydziestu minut do naszego domu

zaczęły się schodzić grube baby i ich męŜowie o świdrują-

cych oczkach i wyglądzie pedofili. Zostałam poproszona do

salonu. Mój Znak przedstawiał dla nich powaŜny problem, bo

smarowali mnie jakimiś maściami, które na pewno zatykały

pory, zanim zdecydowali się mnie dotknąć i zacząć pacierze.

Prosili Boga, by sprawił, Ŝebym nie była taką okropną dziew-

czyną i nie sprawiała dłuŜej kłopotów swoim rodzicom. Przy

okazji Ŝeby zniknął z czoła mój Znak.

GdybyŜ to było takie proste! Z pewnością ułoŜyłabym się

z Bogiem i obiecała, Ŝe będę grzeczna, byleby nie zmieniał

mi szkoły. Zgoda, mógłby wycofać ten sprawdzian z geo-

metrii, ale przecieŜ nie prosiłam Go o to, by zmienił mnie

w upiora. Najgorsze było to, Ŝe muszę zmienić szkołę. Za-

cząć gdzieś nowe Ŝycie, wśród samych nieznajomych, gdzie

będę nowa i obca. Zacisnęłam powieki, aby się nie rozpłakać.

Szkoła była jedynym miejscem, gdzie dobrze się czułam, ko-

leŜanki i koledzy zastępowali mi rodzinę. Zacisnęłam mocno

pięści i zacięłam usta, by nie płakać. Trzeba robić po jednym

kroku, powoli. Od tego zacznę.

powoli zsunęłam się z okna, uwaŜając, by nawet nie sapnąć

w momencie lądowania na trawie. Trwałam bez ruchu przez

dłuŜszy czas, tłumiąc kaszel rękawem. Następnie schyliłam

się, by podnieść doniczkę z lawendą, którą dała mi Babcia

Redbird, i namacałam wśród źdźbeł trawy twardy metalowy

przedmiot — klucz.

Furtka nawet nie zaskrzypiała, kiedy ją otwierałam, by

wymknąć się ostroŜnie niczym jeden z Aniołków Charlie-

go. Mój garbusek stał tam, gdzie powinien, przed trzecimi

drzwiami naszego trzystanowiskowego garaŜu. Ojciach nie

pozwalał mi wprowadzać go do garaŜu, poniewaŜ jego zda-

niem bardziej zasługiwała na to miejsce kosiarka. (Jak moŜe

być waŜniejsza od leciwego vw? PrzecieŜ nie ma w tym ani

odrobiny sensu. O rany, mówię jak chłopak. A od kiedy to

rocznik samochodu stał się dla mnie waŜny? Faktycznie za-

czynam się zmieniać). Rozejrzałam się we wszystkie stro-

ny. Podbiegłam do samochodziku, wskoczyłam do środka,

wrzuciłam na luz i wdzięczna losowi, Ŝe nasz podjazd jest

stromy, patrzyłam, jak garbusik zsuwa się bezszelestnie na

ulicę. Stamtąd droga wiodła na wschód, jak najdalej od dziel-

nicy duŜych, drogich domów.

Nawet nie spojrzałam w lusterko wsteczne.

Wyłączyłam komórkę, bo nie miałam ochoty z nikim roz-

mawiać.

No, moŜe z jednym wyjątkiem. Istniała jedna osoba,

z którą bardzo chciałabym porozmawiać. Tylko ona, tego by-

łam pewna, patrząc na mój Znak, nie myślałaby o mnie jako

o upiorze, nienormalnej albo bardzo złej dziewczynie.

Garbus, jakby czytając w moich myślach, skręcił sam

w stronę autostrady wiodącej do Muskogee Turnpike, gdzie

znajdowało się najcudowniejsze miejsce na świecie — lawen-

dowa farma Babci Redbird.

W przeciwieństwie do drogi ze szkoły półtoragodzinna

jazda na farmę Babci Redbird ciągnęła się w nieskończo-

ność. Kiedy w końcu zjechałam z dwupasmowej autostrady

na bitą drogę prowadzącą do domu Babci, całe ciało miałam

bardziej obolałe niŜ wtedy, gdy nowa nauczycielka gim-

nastyki kazała nam biegać z obciąŜeniem, podczas gdy ona

trzaskała z bicza i rechotała. No, moŜe z tym biczem to prze-

sada, ale zawsze. Mięśnie bolały mnie jak diabli. Dochodziła

szósta, słońce chyliło się ku zachodowi, a mimo to oczy

nadal mnie piekły. Nawet zachodzące słońce wywoływało

u mnie reakcję uczuleniową. Cieszyłam się, Ŝe to juŜ koniec

października i Ŝe mogę wreszcie włoŜyć swoją ulubioną bluzę

z kapturem (oczywiście taką, w jakiej jeŜdŜą w Vegas, ze

Star Trek, następne pokolenia; muszę przyznać, Ŝe mam ho-

pla na tym punkcie), która niemal dokładnie zakrywa mnie

całą. Zanim wysiadłam z garbusa, sięgnęłam jeszcze na tylne

siedzenie po szeroki kapelusz, który wcisnęłam na głowę, by

chronić się przed resztką słońca.

Dom Babci stał pomiędzy dwoma polami lawendy, za-

cieniony wielkimi starymi dębami. Zbudowany w 1942 roku

z miejscowego kamienia, miał wygodny ganek i wyjątkowo

wielkie okna. Uwielbiałam ten dom. JuŜ gdy stąpałam po

drewnianych schodkach wiodących na ganek, od razu czu-

łam się lepiej, bezpieczniej. ZauwaŜyłam przypiętą do drzwi

kartkę, na której widniało równe, kształtne pismo Babci:

„Wyszłam na skarpę, zbieram polne kwiaty".

Dotknęłam arkusika, który pachniał lawendą. Zawsze

wiedziała, kiedy miałam do niej przyjść. Kiedy byłam dziec-

kiem, uwaŜałam, Ŝe to dziwne, ale gdy stałam się starsza,

podobała mi się ta jej niezwykła zdolność. Zawsze, w kaŜ-

dej sytuacji, mogłam na nią liczyć, tego byłam pewna. Przez

kilka strasznych miesięcy po ślubie mamy z Johnem chyba-

bym umarła, gdybym nie mogła co niedzielę wymykać się do

domku Babci Redbird.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: