Norton Andre - klucz spoza czasu.pdf - Norton Andre - izula4

Andre Norton

Klucz spoza czasu

TOM IV CYKLU ROSS MURDOCK

Tłumacz: Dariusz Kopociński

ŚWIAT LOTOSÓW

Różany odcień ubarwił blade niebo, ciemniejsze nad linią horyzontu, gdzie morze dotyka-

ło obłoków poprzecinanych tęczowymi smugami. Ten sam kolor powlekał fale oceanu, usłane

szkarłatnymi pręgami dryfujących wodorostów. Świat, skąpany w złotych promieniach słońca,

znał jedynie łagodne wiatry, spokój... i słodkie nieróbstwo.

Ross Murdock wychylił się poza krawędź półki skalnej, skąd rozpościerał się widok na plażę

pokrytą drobnym różowawym piaskiem, pełnym lśniących krystalicznych „muszelek” — choć

kto wie, czym naprawdę były te delikatne, żłobkowane, jajowate twory. Nawet fale rozbijały się

o brzeg ospale. Powiew bryzy rozdmuchiwał Murdockowi włosy, głaskał i pieścił jego opalo-

ne, półnagie ciało. Nie docierał jednak w głąb lądu i nie wprawiał w ruch roślin zwanych przez

ziemskich osadników „drzewami”, które miały jednak w miejsce normalnych gałęzi olbrzymie

ażurowe liście.

Zwyczajny krajobraz Hawaiki — świata nawiązującego nazwą do dawnego polinezyjskiego

raju — nie miał na pozór żadnych wad, może prócz jednej mało istotnej niedogodności: był zbyt

idealny, przyjazny i kuszący. Długie, monotonne dni wywoływały w człowieku rozleniwienie,

proponowały życie bez wysiłku. Gdyby nie tajemnica...

Napotkany przez ziemskich kolonizatorów świat nie odpowiadał zarejestrowanym na taśmie

obrazom, oglądanym przed wyprawą. Ta starożytna podróżna taśma była równocześnie mapą,

przewodnikiem i zbiorem informacji. Swego czasu Ross brał udział w plądrowaniu magazynów

na nieznanej planecie, gdzie natknął się na górę podobnych taśm. Musiały być niegdyś mapa-

mi nawigacyjnymi, pomocnymi nieznanej rasie lub rasom królującym na gwiezdnych szlakach

przed dziesięcioma tysiącami lat w rachubie jego świata — pomocnymi cywilizacji, która dawno

powróciła w mroki barbarzyństwa.

Po ich przypadkowym znalezieniu taśmy zostały poddane badaniom naukowców, laboran-

tów i kryptologów, najwybitniejszych umysłów epoki, a potem rozdzielone drogą losowania po-

między wiele podejrzliwych organów, sprawujących władzę nad Ziemią. Wplotło to w eksplora-

cję kosmosu wątki żałosnych rywalizacji i zadawnionych nienawiści.

To za sprawą jednej z tych taśm ich statek wylądował na Hawaice, w świecie płytkich mórz

i archipelagów, które zastąpiły stałe kontynenty. Cóż z tego, że grupie osadników wpojono całą

wiedzę zawartą na taśmie, skoro później wyszło na jaw, iż większość tych informacji nie odpo-

wiada prawdzie?!

Rzecz jasna, nikt się nie spodziewał napotkać tu miast i kultury zachowanej od zamierz-

chłych czasów. Jednak w dodatku żaden ciąg wysp nawet w przybliżeniu nie odpowiadał wid-

niejącym na mapach zarysom i na razie nie znaleziono dowodów, by rozumne istoty kiedykol-

wiek przemierzały, zamieszkiwały czy kultywowały te przepiękne, uśpione atole. Co się więc

stało z ukazaną na taśmie Hawaiką?

Prawa dłoń Rossa potarła pokrywające lewą rękę wypukłe blizny, trwałą pamiątkę spotka-

nia z gwiezdnymi wędrowcami w przeszłości jego własnego świata. Rozmyślnie oparzył wtedy

ciało, aby rozerwać więzy mentalnej kontroli, jakie na niego nałożono. Tak zaczęła się bitwa,

z której wyniósł innego rodzaju bliznę: nieprzyjemne uczucie na myśl o tamtej trwodze, kiedy

to Ross Murdock, zawadiaka i buntownik skazany w swojej epoce na banicję, Ross Murdock,

uważający siebie za niepokonanego twardziela, zahartowanego dodatkowo w czasie szkolenia

jednostek agentów czasu, musiał stawić czoło sile, której nie rozumiał, a której nienawidził i bał

się instynktownie.

Odetchnął teraz pełną piersią, wdychając wraz z wiatrem zapach morza i aromaty roślin,

obce, lecz przyjemne. Tak łatwo się odprężyć, poddać kojącym, delikatnym rytmom tej planety,

na której nie natraﬁli na żadną skazę, żadne niebezpieczeństwo czy niedogodność. A przecież...

byli tu kiedyś ci drudzy, bezwłose istoty w błękitnych kombinezonach, nazwane przez niego

„Łysawcami”. Co tu się wówczas wydarzyło...? Lub później?

Czarna głowa, brązowe ramiona i wiotkie ciało zmąciły leniwie szemrzące fale. Połyskująca

ogniście w słońcu maska zakrywała twarz. Dwie dłonie odsłoniły duże ciemne oczy, zaokrą-

glony, choć mocno zarysowany podbródek i usta stworzone raczej do śmiechu niż do dąsów.

Karara Trenem z Alii, wywodząca się z rodu boskich naczelników Hawaiki, była prześliczną

dziewczyną.

Ross jednak patrzył na nią ze wzgardą i chłodem graniczącym z wrogością, kiedy wkładała

maskę do właściwej przegródki w skrzelopaku. Zatrzymała się na lekko rozstawionych nogach

pod skalną półką i ﬁglarnie skrzywiła usta.

— Czemu nie zejdziesz? Woda jest cudowna! — zawołała zaczepnie.

— Idealna. Jak cała reszta — odpowiedział cierpko i z wyczuwalną irytacją. — Znowu za-

brakło szczęścia?

— Znowu — przyznała Karara. — Nawet jeśli istniała tu kiedyś cywilizacja, zaginęła tak

dawno, że nie znajdziemy po niej żadnych śladów. Dlaczego po prostu nie wybierzesz odpo-

wiedniego miejsca i nie wyślesz sondy na chybił traﬁł?

Ross zmarszczył brwi. Bał się, że straci cierpliwość i nie zapanuje nad językiem.

— Ponieważ został nam tylko jeden próbnik. Gdy go już raz ustawimy, nie damy rady ła-

two przetransportować go w inne miejsce, a więc musimy być pewni, że w ogóle warto zaglądać

w przeszłość.

Karara zaczęła wyżymać wodę z długich włosów.

— No cóż, mimo długich badań... ciągle nic. Następnym razem sam się pofatyguj. Tino—

rau i Taua nie są jakimiś dziwadłami. Lubią towarzystwo.

Wsunęła do ust dwa palce i zagwizdała. Z wody wyjrzały dwie bliźniacze głowy ze spiczasty-

mi nosami i pyszczkami o kącikach uniesionych jak w miłym uśmiechu skierowanym do stoją-

cych na brzegu ludzi. Dwa delﬁny — ssaki, których dalecy przodkowie wybrali życie w wodzie

— odgwizdały, tak wiernie naśladując sygnał dziewczyny, że zabrzmiało to jak echo. Kilka lat

temu inteligencja tego gatunku zadziwiła ludzi, prawdziwie nimi wstrząsnęła. Eksperymenty,

szkolenia i współdziałanie zrodziły więź pozwalającą otoczonym zewsząd wodą przedstawicie-

lom rodzaju ludzkiego uzyskać dodatkowe oczy, uszy i umysły zdolne do wnikliwego obserwo-

wania, dokonywania ocen i składania raportów dotyczących środowiska, w którym istoty dwu-

nożne czuły się skrępowane.

Jednocześnie przeprowadzano też inne doświadczenia. Niewygodne, opancerzone skafan-

dry z początków dwudziestego wieku pozwoliły człowiekowi rozpocząć penetrację nowego,

pełnego zagadek świata; potem kombinezon płetwonurka umożliwił mu w tym świecie jeszcze

większą swobodę ruchów. Teraz, wraz z pojawieniem się skrzelopaków, które czerpały z wody

potrzebny tlen, nawet lekkie butle odstawiano do lamusa historii. Wciąż jednak pozostawały

głębie, w które człowiek nie ważył się opuszczać, choć bardzo chciał poznać ich sekrety. Tam

właśnie wędrowały delﬁny, istoty myślące, nie głupsze od ludzi, choć trudno było się pogodzić

z tym ostatnim faktem.

Zdenerwowanie Rossa, choć sam uznawał je za nieuzasadnione, nie miało związku z Ti-

no—rau czy Tauą. Uwielbiał te chwile, kiedy zakładał skrzelopak i nurkował w morzu u boku tej

pary srebrzysto—czarnych gwardzistów, którzy towarzyszyli mu w czasie badań. Jednak Kara-

ra... Obecność Karary była zupełnie czymś innym.

Jednostki agentów zawsze tworzyli wyłącznie mężczyźni. W skład każdej z nich wchodzili

dwaj osobnicy o uzupełniających się zdolnościach i temperamentach. Razem przechodzili ćwi-

czenia, dopóki nie stali się dwiema połówkami zwartej i wydajnej całości. Zanim został znienac-

ka powołany do udziału w Projekcie, Ross wiódł samotnicze życie, często na bakier z prawem.

Był niestrawnym kęsem dla cywilizacji nazbyt uporządkowanej i „dopasowanej”, by mogła tole-

rować typy jego pokroju. W ramach projektu poznał jednak innych mu podobnych — ludzi uro-

dzonych niejako poza czasem, o zbyt indywidualnych upodobaniach i zanadto bezwzględnych

jak na wymagania epoki, lecz radzących sobie z łatwością na niebezpiecznych ścieżkach, jakimi

się poruszali agenci czasu.

Kiedy poszukiwanie porzuconych statków kosmitów zakończyło się sukcesem, kiedy zna-

leziono, uruchomiono i zduplikowano pierwszy nietknięty okręt, przeszkolonym agentom ka-

zano podróżować do gwiazd zamiast dokonywać wypadów w przeszłość. Jeszcze niedawno był

Ross Murdock kryminalista. Potem byli Ross Murdock i Gordon Ashe agenci czasu. Dzisiaj Ross

Murdock i Gordon Ashe wykonywali misję nie mniej niebezpieczną niż wszystkie poprzednie,

jednak tym razem musieli polegać na Kararze i jej delﬁnach.

— Jutro. — Ross w dalszym ciągu miał zamęt w myślach. Drażniło go to niczym cierń wbity

w palec. — Jutro popływam.

— Świetnie! — Nawet jeśli Karara zauważyła jego wrogość, nie wydawała się nią przejmo-

wać. Ponownie zagwizdała na delﬁny, machnęła niedbale ręką na pożegnanie i ruszyła plażą

w kierunku głównego obozu. Ross wybrał mniej wygodną drogę nad krawędzią klifu.

Dlaczego nie mogli znaleźć w okolicy tego, czego szukali? Przecież na starej mapie mniej

więcej w tym miejscu postawiono gwiazdkę. Co oznaczała? Miasto? A może gwiezdny port?

Ashe zgłosił się ochotniczo na wyprawę na Hawaikę. Zażądał tego przydziału po zakończo-

nej katastrofą operacji na Topazie, gdzie grupę śmiałków — Apaczów wysłano zbyt wcześnie,

by mogli poradzić sobie z potajemnie wybudowaną osadą Czerwonych. Ross nadal wspominał

z bólem tamte miesiące, kiedy tylko major Kelgarries i w pewnym stopniu on sam zdołali za-

trzymać Gordona Ashe’a w Projekcie. Fiasko wyprawy na Topaza stało się oczywiste, kiedy nie

powrócił statek kolonizacyjny. Ashe’a gnębiły wyrzuty sumienia, sam bowiem rekrutował i czę-

ściowo wyszkolił zaginioną jednostkę.

Wśród tych, którzy wyruszyli pomimo jego stanowczych protestów, był Travis Fox, towarzysz

Ashe’a i Rossa w pierwszej podróży przez galaktykę wysłużonym, porzuconym przez swoich bu-

downiczych okrętem. Czy Travis Fox, archeolog z plemienia Apaczów, dotarł kiedykolwiek na

Topaza? A może będzie po wieczne czasy wędrował wraz z całą grupą między światami? Czy też

wylądowali na planecie, gdzie jakaś wroga forma tubylczego życia lub Czerwoni zgotowali im

odpowiednie przyjęcie? Nieznajomość ich losu bezustannie dręczyła Ashe’a.

Nalegał więc, by pozwolono mu wyruszyć wraz z drugą osiedleńczą grupą ochotników

o hawajskim i samoańskim pochodzeniu, by przeprowadzić jeszcze bardziej ekscytujące i nie-

bezpieczne badania. Podobnie jak wysłannicy Projektu wnikali niegdyś w przeszłość Ziemi,

tak teraz Ashe i Ross mieli podjąć próbę odkrycia, zbierając możliwie najwięcej wiadomości

o prekursorach współczesnych wypraw międzygwiezdnych, co kryje przeszłość Hawaiki i jak

ten świat wyglądał za dni chwały galaktycznego imperium. Tajemnica, z którą się spotkali po

wylądowaniu, wzmogła jeszcze potrzebę odkrywania.

Gdyby los się do nich uśmiechnął, ich próbnik mógł otworzyć bramę w czasie. Konstrukcja

została bardzo unowocześniona w porównaniu z tymi przejściowymi instalacjami, które budo-

wano dawniej. Wiedza techniczna odnotowała znaczny postęp, gdy ziemskim inżynierom i na-

ukowcom udostępniono zapisy gwiezdnej cywilizacji. Dokonano mnóstwa poprawek i uprosz-

czeń, wdrażając w życie nową hybrydową technologię, wysnutą z wiedzy i doświadczeń dwóch

kultur odległych od siebie w czasie o tysiące lat.

Kiedy i jeśli on lub Ashe — czy też Karara wraz z jej delﬁnami — odkryją odpowiedni te-

ren, obaj agenci będą mogli zainstalować swój sprzęt. Zarówno Ross, jak i Ashe zostali do tego

właściwie przygotowani. Potrzebowali choćby jednego małego odkrycia, kamienia węgielnego,

na którym szybko wznieśliby całe mury. Należało jednak odnaleźć jakiś relikt przeszłości, bodaj

najdrobniejszy ślad starożytnych ruin, na które można byłoby nakierować sondę. Tymczasem od

chwili wylądowania płynęły dni, płynęły tygodnie i nadal nie natraﬁono na żadne znalezisko.

Ross przemierzył skalny grzbiet, wznoszący się niby koguci grzebień wzdłuż kręgosłupa

Norton Andre - klucz spoza czasu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: