Łukjanienko Siergiej - Lord z planety ziemia.pdf

(2320 KB) Pobierz
743423704 UNPDF
Siergiej
Łukianienko
Lord z planety
Ziemia
Przekład Ewa Skórska
Pamięci Witalija Iwanowicza Bugrowa
WARTO UMRZEĆ ZA KSIĘŻNICZKĘ
CZĘŚĆ PIERWSZA
LORD
1. Zaręczyny
Można się w tobie zakochać? Nie od razu usłyszałem pytanie. Zajęty skomplikowanym
procesem wstawania z ziemi tak, aby uniknąć opierania się o poranione pięści, niemal
zapomniałem o dziewczynie. Bywa tak przy zawziętych bójkach – chłopcy po prostu zapominają
o przyczynie kłótni.
– Można się w tobie zakochać?
Wreszcie udało mi się podnieść. Najbardziej bolały ręce. Nieźle. To dowodziło, że większość
ciosów zablokowałem. Gdyby nie prosty w twarz w ostatniej sekundzie, moje zwycięstwo byłoby
absolutne. I bezkrwawe.
– Można się w tobie zakochać? – Dziewczyna mówiła spokojnie, ale z uporem. Jakby to nie
ją, wyrywającą się rozpaczliwie, ciągnęło przed chwilą na ławkę trzech krzepkich byczków.
Jakby nie było krótkiej, bezlitosnej walki, w której przekroczyłem niewidoczną granicę –
zacząłem bić, żeby zabić. Bo inaczej oni mogli zabić mnie.
Spojrzałem na siebie jakby z boku. Wysoki, muskularny, w rozerwanej koszuli, z twarzą
zalaną krwią. Mieli kastet czy co? Ledwie trzymający się na nogach superman-amator, a wokół
niego trzech pokonanych wrogów i uratowana dziewczyna. Czy można się w kimś takim
zakochać?
– Jasne... – odpowiedziałem sam sobie półgłosem, nie zagłębiając się w sens pytania. –
Pewnie, że można.
I popatrzyłem na dziewczynę.
Rany boskie, dlaczego się do niej przyczepili? Taka smarkula, najwyżej czternaście lat... Ale
rzeczywiście ładna.
Bardzo ładna.
Miękkie kasztanowe włosy luźno spadały na drobne ramiona. Zgrabne nogi, figura niemal
idealna, klasyczne kształty greckich rzeźb. Żadnego, tak często u nastolatków, zachwiania
proporcji. Wielkie ciemnoniebieskie oczy. Niepokój malujący się na twarzy tylko dodawał jej
uroku. Więc jednak się przestraszyła... Tylko głos pozostał opanowany.
Nie mogłem oderwać od niej wzroku. Ubrana była dziwacznie – w krótkie obcisłe szorty,
bluzeczkę z purpurowego, połyskliwego materiału, wiśniowe trampki i bladoróżowe skarpetki.
Delikatną szyję dwukrotnie owijał złoty łańcuch, tak masywny, że w pierwszej chwili
pomyślałem, że to imitacja. Ale potem wiedziałem już, że to niemożliwe. Dziewczynka nie miała
na sobie nic tandetnego. Łańcuch był prawdziwy i musiał kosztować kupę forsy.
Dziwne wobec tego, że nie napadli jej wcześniej.
– Bardzo cię boli? – spytała cicho.
Pokręciłem głową. Pewnie, że bolało, ale nie warto o tym myśleć. Ona musi jak najszybciej
wrócić do domu, nie powinna włóczyć się nocą po zapuszczonym miejskim parku, pełnym
napalonych szczeniaków i pijanych łobuzów.
– Zaraz przejdzie – powiedziała z przekonaniem i wyciągnęła do mnie rękę.
Ciepłe, delikatne palce musnęły moją twarz. Jakby nie widziała lepkiej krwi zaschniętej na
skórze. Jakby nie bała się jej dotknąć.
Ból minął.
Poczułem, że owiewa mnie chłodny wiatr. Zacząłem jaśniej myśleć. Napiąłem mięśnie,
gotów znowu skoczyć do bójki i choćby umrzeć za tę nieznajomą dziewczynkę albo zabić
każdego, kto chciałby ją skrzywdzić.
– Bardzo się cieszę – powiedziała. – Jesteś ładny, ale to nieważne. Jesteś silny, ale i to nie
jest najważniejsze. Jesteś też odważny.
Na sekundę zamilkła. Jej palce przesuwały się po mojej twarzy, przynosząc lekki chłód.
Dziwne, przecież dłoń była ciepła...
– Najważniejsze, że można się w tobie zakochać.
Skinąłem głową, teraz już całkiem świadomie. Chciałbym, żebyś się we mnie zakochała,
dziwna dziewczynko.
Bo ja już cię kocham.
Uśmiechnęła się, ogromne niebieskie oczy rozbłysły. A więc zadała pytanie, znając
odpowiedź. Jakby wypełniała nudny, ale niezbędny rytuał.
– Tak... – odpowiedziałem.
– Daj mi rękę.
Coś małego i ciężkiego spoczęło w mojej dłoni. Palce zacisnęły się same, kryjąc
niespodziewany podarunek.
– Noś go, dopóki się nie rozmyślisz. Dopóki nie zmęczy cię czekanie. Na mnie już pora.
Zrobiła krok do tyłu. W ciemność, w plątaninę drzew, w niewiadomą.
– Zaczekaj... – pochyliłem się do niej. – Odprowadzę cię...
Roześmiane oczy w twarzy młodej bogini.
– Odprowadzą mnie inni. To zbyt daleka droga... dla ciebie.
Cieszę się, że jesteśmy zaręczeni. Żegnaj.
Widziałem, jak odchodzi, i każda komórka mojego ciała, każdy muskuł i nerw wyrywały się
za nią. Powinienem odprowadzić ją do domu...
Ale nie mogłem się ruszyć. Tylko patrzyłem. A potem rozchyliłem palce i zobaczyłem
pierścionek z żółtego ciężkiego metalu.
Dzisiaj wieczorem była impreza na chacie u Króla. Kroi, jak można się domyślić po
przezwisku, ma duże odstające uszy, wiecznie czerwone, łzawiące oczy i stale jest zajęty czymś

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin