30 Tajemnica futrzanego misia.doc

ALFRED HITCHCOCK

TAJEMNICA

FUTRZANEGO MISIA

PRZYGODY TRZECH DETEKTYWÓW

(Przełożył: JAN JACKOWICZ)

Słowo od Alfreda Hitchcocka

Uwaga, miłośnicy tajemnic i zagadek!

Trzej Detektywi zwrócili się do mnie, abym opatrzył wstępem ich najno­wsze przygody. Jest to coś naprawdę wystrzałowego. Występuje w nich obsada, jaką można by spotkać tylko w Hollywood. A dokładniej, w kręco­nych w Hollywood horrorach. Spotkacie tu więc wilkołaka, wampira, a na­wet dziewczynę z zadatkami na narzeczoną Drakuli. Trzej Detektywi stają twarzą w twarz z nimi wszystkimi, choć tak naprawdę woleliby tego unik­nąć!

Ale ci z Was, którzy nie zetknęli się dotychczas z Trzema Detektywami, pragnęliby może przed rozpoczęciem lektury przeczytać krótkie wprowa­dzenie. Występujący tu chłopcy są śmiałymi i inteligentnymi prywatnymi agentami, którzy działają w małym kalifornijskim miasteczku Rocky Beach. W dotychczasowej karierze rozwiązali już kilka naprawdę trudnych zaga­dek. Udało im się to po części dlatego, że nigdy nie odrzucają żadnej teorii, choćby nawet najbardziej dziwacznej i nieprawdopodobnej. Nie odmawiają też zajęcia się żadnymi sprawami. Mottem całej paczki są słowa: „Badamy wszystko”. A pragnę Was zapewnić, że nie są to czcze przechwałki.

Szefem grupy jest Pierwszy Detektyw Jupiter Jones. Jest on może odrobinę zbyt pulchny (niektórzy nazywają go grubasem, co jest oczywistą przesadą), ale jego okrągła jak księżyc w pełni buzia nie przeszkadza temu, że posiada on nadzwyczaj bystry umysł. Ma naprawdę podziwu godną umiejętność kojarzenia różnych faktów i takiego analizowania infor­macji, że rozwiązanie stojących przed nim zagadek jest po prostu nieunik­nione.

Drugim Detektywem jest Pete Crenshaw. Wysoki, wysportowany chło­pak odznacza się śmiałością, lojalnością i jak najlepszymi chęciami. W trak­cie wyjaśniania przez chłopców różnych tajemniczych spraw przypadają mu często zadania wymagające sprawności fizycznej i odwagi.

Za dokumentację i analizy odpowiada trzeci z członków zgranej paczki — Bob Andrews. Brakuje mu fizycznej dzielności Pete’a, nie jest też może tak bystry jak Jupe, odznacza się za to cierpliwością i dokładnością. Bez niego Trzej Detektywi po prostu nie mogliby działać.

To już wszystko, co chciałbym Wam powiedzieć w tej chwili. Kiedy rozpoczniecie lekturę „Tajemnicy futrzanego misia”, sami chłopcy zaczną rychło mówić za siebie!

Alfred Hitchcock

ROZDZIAŁ 1

Zagadkowe znalezisko

Tym, który jako pierwszy spostrzegł plastykową torbę, był Bob. Leżała tuż nad linią przypływu na plaży w Rocky Beach, przysypana do połowy piaskiem. Podniósłszy ją z ziemi, Bob przyjrzał się jej i odruchowo się uśmiechnął. Była to jedna z tych kolorowych torebek, za którymi przepada­ją wszystkie małe dziewczynki. Na przezroczystym plastyku wymalowane były różowe kociątka, przystrojone w ogromne niebieskie kokardy. We­wnątrz, pośród mieszaniny przeróżnych drobiazgów, znajdował się mały miś, który wpatrywał się w Boba błyszczącymi paciorkami czarnych oczu.

— A to pech, chłopaki — powiedział Bob. — Jakaś mała dziew­czynka zgubiła swój dobytek.

Jego przyjaciel, Pete Crenshaw, rozejrzał się po plaży. Nie dostrzegł jednak żadnej małej dziewczynki. Dzień miał się już ku końcowi i plaża była niemal zupełnie pusta. Jakiś samotny miłośnik surfingu dźwigał deskę w kierunku drogi. Na zasłużony odpoczynek udawał się także ratownik, który zszedł właśnie ze swego stanowiska na wieży obserwacyjnej.

— Jeżeli zostawimy tę torbę tam, gdzie ją znaleźliśmy, dzieciak przypo­mni sobie może o zgubie i wróci po nią — powiedział Pete.

— Jeżeli jej właścicielka jest bardzo młoda, prawdopodobnie nie zrobi tego — odezwał się trzeci z członków paczki, Jupiter Jones. — A poza tym, ktoś mógłby to zwędzić.

Jupe, jak nazywali go koledzy, był krępym chłopcem o zaokrąglonej, poważnej twarzy. Wyróżniał się konstruktywnym odnoszeniem się do pro­blemów, jakie stawały mu na drodze.

— Może jest tam coś, co pozwoli zidentyfikować właścicielkę — po­wiedział sadowiąc się na piasku, a potem sięgnął po torbę. — Niewy­kluczone, że uda się nam znaleźć tę małą.

Bob podał mu torbę i Jupe wysypał jej zawartość ma rozpostartą na piasku bluzę.

— Hmm! — mruknął po chwili, a potem zmarszczył brwi.

W torbie nie było żadnego portfelika ani portmonetki, ani też dowodu tożsamości czy legitymacji. Znajdował się w niej tylko mały, okryty futerkiem miś, książka zatytułowana „Do sukcesu przez wyobraźnię”, egzemplarz czasopisma „People” i różnego rodzaju tubki i pudełeczka z kosmetykami. Jupe doliczył się czterech różnych szminek, dwóch plastykowych pojemników z cieniami do powiek, jednego z różem do policzków oraz kredki do oczu. Dostrzegł także parę karminowych, plastykowych klipsów.

— W każdym razie nie chodzi o jakąś małą dziewczynkę — stwierdził w zamyśleniu. — Musi to być prawie dorosła dziewczyna, która ma bzika na punkcie pacykowania buzi.

— A w dodatku lubi małe misie — dodał Pete.

Jupe przekartkował znalezioną w torbie książkę. Pochodziła z biblio­teki. Na płóciennej kieszeni przy tylnej okładce widać było pieczęć Bibliote­ki Publicznej w Fresno.

— Mamy przynajmniej jakiś trop! — wykrzyknął wesoło. Uwielbiał roz­wiązywanie tajemniczych zagadek. Zamknął książkę i wyszczerzył zęby do przyjaciół. — Biblioteka ma z pewnością dane dotyczące osoby, która wypożyczyła tę książkę. Zadzwonimy tam i dowiemy się, kto to jest. A po­tem oddamy torbę z całą zawartością jej właścicielce.

— Chcesz dzwonić do Fresno? — zapytał Bob, a potem wzruszył ramionami. — A zresztą dobra, mam nadzieję, że starczy nam forsy na taką długodystansową rozmowę.

Pete zaśmiał się stłumionym chichotem.

— Założę się, że dziewczyna będzie tak zachwycona odzyskaniem szminek, że zwróci nam wydatki na telefon.

— Albo zaprosi nas może do Fresno na winobranie — powiedział Jupiter. — Ale mówiąc poważnie, jeżeli mamy zamiar dodzwonić się do tej biblioteki przed jej zamknięciem, powinniśmy się raczej pospieszyć. Już po ósmej.

Cała trójka ruszyła w kierunku drogi biegnącej wzdłuż brzegu. Wsiadł­szy na rowery chłopcy odczekali, aż w sznurze pędzących aut pojawi się jakaś większa przerwa, a potem pospieszyli na drugą stronę. Bez jednego słowa popędzili ostro do składu złomu Jonesów.

Skład ten należał do najbardziej charakterystycznych miejsc w Rocky Beach. Jego właścicielami byli Tytus i Matylda Jonesowie, czyli wuj i ciocia Jupitera, który zamieszkał z nimi po stracie rodziców. Na terenie składu znajdowała się wspaniała kolekcja używanych rzeczy — od sta­rych rur i pralek aż po antyczne gałki, zastępujące niegdyś klamki u drzwi, a także inne podobne rupiecie. Nie brakowało nawet koników z jakiejś starej karuzeli.

Kiedy chłopcy dotarli do składu, zaczęło się już ściemniać. Wielka żelazna brama była zamknięta na kłódkę. Za to okna stojącego po drugiej stronie ulicy domu Jonesów jaśniały palącymi się wewnątrz światłami.

Chłopcy nie rzucili nawet okiem na dom. Minęli bramę i skierowali się ku dalszemu krańcowi składu.

Otaczający go drewniany płot pokryty był fantazyjnymi dekoracjami. Ponieważ wuj Tytus uważał, że należy wspierać talenty, mieszkający w Rocky Beach artyści często otrzymywali od niego różne rzeczy po zniżo­nych cenach. Aby odwdzięczyć mu się za to, zebrali się kiedyś i spędzili szampański weekend na malowaniu różnych obrazków na jego płocie. Na frontowej ścianie widniało zielone jezioro, po którym pływały łabędzie, a także zielone fale oceanu, pośród których jakiś żaglowiec walczył ze straszliwym sztormem. Tonącemu statkowi przyglądała się namalowana zgrabnie rybka.

I właśnie jej oko było najczulszym miejscem w całym płocie. Jupiter położył na nim dłoń i nacisnął mocno. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki odsunęła się na bok szeroka drewniana sztacheta. Tak otworzyła się Zielona Furtka, jedno z kilku tajemnych wejść na teren składu. Wszy­stkie one zostały skonstruowane przez Jupe’a i jego przyjaciół po to, aby mogli wchodzić do środka i wychodzić, nie zauważeni przez ciocię Matyldę czy wuja Tytusa.

Chłopcy przecisnęli się przez przejście i znaleźli się w urządzonym pod gołym niebem warsztacie Jupitera, oddzielonym od pozostałej części skła­du stertami złomu. Jupiter odsunął żelazną kratę, opartą niewinnie o dolną część roboczego stołu, a potem zgiął się wpół i wpełzł do wnętrza grubej, cynkowanej rury, zupełnie przedtem niewidocznej za zardzewiałą kratą.

Był to Tunel Drugi, jedno z sekretnych przejść zainstalowanych przez chłopców. Tuż za Jupe’em wśliznęli się do rury Pete i Bob. Prowadziła ona pod stertami złomu aż do zapadowych drzwi, po uniesieniu których można było dostać się do starej przyczepy kempingowej, w której zgrana trójka urządziła sobie specjalną kryjówkę.

Przyczepa została porządnie trzaśnięta w jakimś wypadku drogowym i wuj Tytus kupił ją po cenie złomu. Kiedy jednak po paru miesiącach oka­zało się, że nie ma na nią nabywców, podarował ją w końcu Jupiterowi i jego przyjaciołom, aby urządzili sobie w niej coś w rodzaju klubu towarzyskiego.

Przyczepie pisany był jednak całkiem inny los. Chłopcy wstawili do niej biurko i katalogową szafkę z szufladkami, a także urządzili sobie w niej małe laboratorium kryminalistyczne i fotograficzną ciemnię. Zainstalowali też telefon, za który płacili pieniędzmi zarobionymi przy dorywczych pra­cach na złomowisku. W trakcie ich wykonywania systematycznie groma­dzili wokół przyczepy kawałki złomu, aż w końcu stała się ona zupełnie niewidoczna z zewnątrz.

Urządziwszy sobie siedzibę, chłopcy zabrali się do roboty. Założyli firmę o nazwie „Trzej Detektywi”, ochrzcili przyczepę mianem Kwatery Głównej i zaczęli rozwiązywać różne, wielkie i małe tajemnice. Także i teraz znale­ziona na plaży torba przyprawiała Jupe’a o dreszcz podniecenia. Zawsze zresztą odczuwał zapał, przystępując do pracy nad nową zagadką.

Znalazłszy się w Kwaterze Głównej, Jupe zadzwonił do informacji w Fresno. Zanotował numer telefonu tamtejszej Biblioteki Publicznej i wy­kręcił go.

— Za dwadzieścia dziewiąta — odezwał się Pete, spojrzawszy na zegar stojący na szafce z katalogiem. — Zdaje się, że nie zostało ci zbyt wiele czasu na zdobycie tych informacji.

Wszystko poszło jednak całkiem gładko. Jupe natychmiast został połą­czony z działem zajmującym się rejestrowaniem wypożyczanych i zwraca­nych książek.

— Mówi Jupiter Jones — powiedział. Przedstawiając kobiecie, która podniosła słuchawkę, powód swego telefonu, starał się nadać głosowi jak najpoważniejsze brzmienie.

— Dane o naszych czytelnikach przechowujemy w komputerze — odpowiedziała bibliotekarka. — Spróbuję się do nich dostać — dorzuciła i odłożyła na moment słuchawkę. Kiedy podniosła ją znowu, jej głos zdra­dzał wewnętrzne napięcie.

— Czy mogę oddzwonić do ciebie? — zapytała. — Czy dzwonisz z telefonu, pod którym będę mogła cię zastać?

— Tak, ale przeważnie...

— Błagam! — przerwała mu bibliotekarka.

Jupe podał jej swój numer.

— Doskonale — powiedziała spokojniejszym tonem. — A teraz zo­stań tam, gdzie jesteś. Nie odchodź od telefonu.

Kobieta wyłączyła się. Jupe także odłożył słuchawkę.

— Ciekawe, co to wszystko może znaczyć? — zamyślił się głośno.

— Ta kobieta była bardzo zdenerwowana. Powiedziała, że zadzwoni tutaj.

— Śmierdząca sprawa — stwierdził Pete. — W co wdepnęliśmy tym razem?

Telefon zadzwonił po paru minutach. Głos po drugiej stronie linii po­brzmiewał histerycznym podnieceniem.

— Czy ją może widziałeś? — zapytała dzwoniąca kobieta. Nie była to jednak bibliotekarka, z którą Jupe rozmawiał przed chwilą. — Zaraz przy­jeżdżam. Kimkolwiek jesteś, już jadę do ciebie. Muszę odnaleźć moją małą dziewczynkę!

ROZDZIAŁ 2

Uciekinierka!

Na biurku ustawiony był głośnik. Wykorzystując znalezione na tere­nie składu elementy aparatów elektronicznych, Jupe podłączył go do małego mikrofonu i wzmacniacza. Kładąc słuchawkę na skonstruowa­nym w ten sposób urządzeniu, umożliwiał całej trójce przysłuchiwanie się rozmowie.

Tym razem chłopcy usłyszeli łkanie. A potem ozwał się jakiś męski głos:

— Na litość boską, Judy, opanuj się!

Słychać było szmer, jakby ktoś przekładał słuchawkę z ręki do ręki.

— Jupiter Jones? — zapytał męski głos.

— Tak — odparł Jupe.

— To ty znalazłeś na plaży książkę z biblioteki?

— Tak, proszę pana.

— Moja córka wypożyczyła tę książkę z Biblioteki Publicznej w Fresno tuż przed zniknięciem.

— Och! — wyrwało się Jupe’owi.

— Rozumiesz, uciekła do Hollywoodu, żeby się wkręcić do filmu.

Jakby z pewnego oddalenia odezwał się głos kobiety.

— Powiedz mu, że przyjeżdżamy.

— Tak, tak, Judy. Powiem.

Mężczyzna po drugiej stronie linii wziął głęboki oddech.

— Nazywam się Charles Anderson. Twój telefon jest pierwszym kon­kretnym sygnałem, że Lucille prawdopodobnie nie przydarzyło się nic złe­go. Musimy zobaczyć się z tobą. Być może uda się nam dowiedzieć czegoś więcej. Nie przypuszczam, aby w tej torbie był jakiś adres?

— Nie, panie Anderson — poinformował go Jupe. — Żadnego ad­resu.

— Policja nie okazała się zbyt pomocna — ciągnął pan Anderson. — Powtarzali nam w kółko, że w Los Angeles jest bardzo dużo dziewczyn, które uciekły z domu. Tak więc gdybyś mi podał swój adres, przyjechali­byśmy do ciebie jutro rano.

— Rozumiem, proszę pana — powiedział Jupe, a potem podyktował adres składu.

Pan Anderson podziękował mu i odłożył słuchawkę.

— Zaginiona córka! — wykrzyknął Pete. — To może być naprawdę fantastyczna szansa dla Trzech Detektywów!

Jupe zabrał się do przeglądania książki z biblioteki w Fresno.

— Bez względu na to, czy będziemy, czy też nie będziemy pomagać państwu Andersonom, miejmy nadzieję, że dziewczyna wkrótce się odnaj­dzie. Jeżeli się nie mylę, te karteczki, których używała jako zakładek do książki, to kwity lombardowe. Ten na przykład pochodzi z firmy Hi-Lo, Pożyczki pod Biżuterię. A tu mam pokwitowanie spółki Błyskawiczna Go­tówka. Zdaje się, że dziewczyna jest bez grosza.

W zamyśleniu zamknął książkę i zaczął przyglądać się okładce.

— „Do sukcesu przez wyobraźnię” — przeczytał głośno jej tytuł. — Słyszałem o tej książce. Zdaniem autora, każdy może odnieść życiowy sukces, jeśli tylko potrafi wyobrazić sobie siebie samego na jakimś ważnym stanowisku albo w kosztownej rezydencji, czy też...

— Czy też w głównej roli w jakimś filmie? — dokończył Bob.

— Tak mi się wydaje — potwierdził Jupe, a potem otworzył książkę na chybił trafił i zaczął czytać: — Nigdy nie korzystaj z siły twej woli. Siła woli kon­centruje się na szczegółach, a zajmowanie się szczegółami będzie tylko hamo­wać twój marsz do przodu. Zamiast pracować i niepokoić się nieustannie, przenieś się myślą w pełną sukcesów przyszłość. W tym właśnie tkwi cała tajemnica. Staraj się odczuć swój sukces nie jako coś, co być może zdarzy się pewnego dnia, ale jako rzeczywistość, która realizuje się już teraz.

Jupe z głośnym klaśnięciem zamknął książkę.

— Ten autor chyba trochę przesadził! — zauważył Pete. Cała trójka wybuchnęła zdrowym śmiechem. W chwilę potem chłopcy wymknęli się z przyczepy i poszli do domu.

Następnego ranka wszyscy trzej już czekali niedaleko biura składu, kiedy na dziedziniec wjechała nieznajoma toyota. Kierowca wysiadł z auta powiedział, że chce się zobaczyć z Jupiterem Jonesem. Był to wysoki, skromnie ubrany mężczyzna o lekko przerzedzonych, ciemnych włosach i inteligentnej twarzy. W chwilę po nim wysiadła również ciemnowłosa kobieta, której twarz zdradzała wielkie zaniepokojenie. W jej wyglądzie było coś ze statecznej matrony, z czym kontrastowała starannie wypracowana puszysta fryzura.

— ...