Posiłkując się wywiadem, jakiego udzielił Pani Giseli Graichen, Sveinbjörn Beinteinsson, zawartym w książce “The New Witches”, możnaby podsumować tytuł paroma słowami: asatru jest jedną z wielu religii pogańskich, w których kultem są dawni Bogowie ludów germańskich. Pogańtwo germańkie jest pojęciem znacznie szerszym, bo dotyczącym całego spektrum tych religii.
Wróćmy jednak do początku – a więc przedstawienia osoby najważniejszej, Sveinbjörna Beinteinssona (zm. w 1993 r.), który w 1972 roku zorganizował pierwszą grupę i wystąpił o zalegalizowanie religii asatru (dotychczas uprawianej w ukryciu, w zaciszach domowych) do Parlamentu.
Wedle jego słów, wierzenia pogańskie nigdy nie umarły w pełni na Islandii, jednak przetrwały w ukryciu oraz pod postacią legend, poezji i mitów, zarówno początkową (pokojową) Chrystianizację jak i późniejszą Reformację.W maju 1973 roku parlament islandzki uznał asatru jako jedną z oficjalnych religii, obok religii chrześcijańskich. Obecnie Jest ona uznawana również na terenie Norwegii (1994), Danii (2003) oraz Szwecji (2004), nie oznacza to jednakże, iż jej zasięg ogranicza się do tych państw. Można śmiało powiedzieć, iż w chwili obecnej grupy asatryjczyków rozsiane są po całym świecie – działając np. tak jak w Stanach Zjednoczonych jako ugrupowania religijne typu “nonprofit”.
Patrząc na aktualne założenia grupy wierzeń określanych jako heitini, możemy wymienić pewne cechy główne:
• Są to wierzenia politeistyczne – w ich założeniach jest zarówno wiara jak i oddawanie czci wielu Bogom i Boginiom (na równych prawach), duchom oraz przodkom – są to również tym samym wierzenia wiążące ich wyznawców zarówno z ich pochodzeniem pod kątem przodków jak i z ziemią rodzinną. Nie oznacza to zamknięcia jedynie dla osób pochodzenia skandynawskiego. Istotna jest tu idea więzi z korzeniami. Problemem jednak dla osób “z zewnątrz”, jest brak obyczaju – który w pierwszym pokoleniu musi dopiero być stworzony, w odróżnieniu od ludzi żyjących z danymi wierzeniami i zwyczajami z pokolenia na pokolenie, nawet jeśli nie nazywają tego wiarą.
• Są to wierzenia rekonstrukcjonistyczne – w ujęciu ogólnym – zakładają bowiem odtwarzanie obyczajów oraz kultów religii i wierzeń z terenów Europy uznanych współcześnie za wymarłe (nie do końca słusznie) na skutek jej schrystianizowania.
• Wierzenia te są uznawane za religię natury, w tym sensie iż ich wyznawcy czują się częścią natury. Nie odrzucają zdobyczy technologicznych, lecz starają się żyć w zgodzie z naturą i jej prawami, koegzystując z nią a nie tylko eksploatując.
• Nie roszczą sobie one sobie prawa do “prawdy absolutnej”, lub też jedynej słusznej religii czy systemu wierzeń dla świata. Nie są też w żaden sposób religią scentralizowaną – jest wiele klanów, których obyczaje mogą się różnić, tak jak dawniej różniły się obyczaje poszczególnych plemion.
• Ich wyznawcy starają się patrzeć na świat taki jakim jest dziś a nie w IX czy X wieku n.e.- wierzą w pewną formę przeznaczenia z elementami determinizmu określanego jako Wyrd, co jednak nie oznacza w ich wypadku biernego poddania się biegowi rzeczy – nie jest więc jednoznaczne z fatalizmem. Można by rzec iż polskie porzekadło, iż każdy jest kowalem swojego losu, oddaje trafnie tę filozofię – o ile dopuścimy, że na efekty kucia wpływają również czynniki zewnętrzne.
• Pewną istotą tych wierzeń jest też wiara w wyższą, bliżej nieokreśloną siłę, która jest z nimi związana wzajemnymi zależnościami, i której są też częścią oraz przyjmująca między innymi formy Bogów i Bogiń, przy czym zarówno Bóstwa jak i duchy są traktowane jako realne byty, które nawet jeśli niewidzialne, są wyczuwalne. Mentalne obrazy tych bytów budowane w mitach i legendach mają za zadanie przybliżyć nam ich zrozumienie i nasz związek oraz wzajemne relacje z nimi. Wszystko oddziaływuje ze wszystkim, tworząc całość.
• Cześć Bóstwom jest oddawana nie tylko w formie rytuałów, lecz poprzez całe swoje życie – sposób postępowania i zachowanie zasad. Relacje między wyznawcami a Bogami również nie mają charakteru uległości, gdyż Ci ostatni nie są traktowani jako władcy absolutni, lecz raczej jako potężniejsi członkowie danego klanu.
• Nie istnieje wiara w grzech, czy też winę wrodzoną człowieka, tym samym nie ma potrzeby oczekiwania jakiejkolwiek nagrody po śmierci, jednakże istnieje idea życia pozagrobowego, w którym tych żyjących zgodnie z zasadami czeka spotkanie z członkami klanu i wspólne życie, a tych, którzy się owym zasadom sprzeniewierzają czeka wykluczenie z klanu i samotne życie w mglistej i nudnej pustce. W ograniczonym zakresie jest również możliwa reinkarnacja w zakresie linii rodzinnej danego klanu.
• Nie istnieje żadna księga, którą można by przyrównać do Biblii – owszem są teksty pisane, zawierające mity i przekazy ale żaden z nich nie jest traktowany jako objawiony. Uznawane są jedynie dwa źródła wiedzy o świecie – pierwszym jest sam świat, ukazujący nam swoje prawa. Drugim jest mądrość i wiedza (w tym również instynkt, przeczucia, zachowania etc.) odziedziczona po przodkach. Połączenie tych dwóch źródeł z historycznymi tekstami (Eddy, Sagi, inskrypcje runiczne) oraz naukowymi interpretacjami współczesnymi znalezisk archeologicznych dotyczących życia i śmierci dawnych ludów Germańskich, daje możliwość kształtowania światopoglądu i postawy życiowej.
• Na koniec najważniejsze – zasady jakimi kierują się Heatini: odwaga, honor, znaczenie rodziny i pochodzenia, siła, wolność, lojalność wobec klanu, oraz radosne i pełne doznań życie. Nie mają one znaczenia dogmatów, czy też przykazań, jednakże są pewnymi zaleceniami stylu życia.
Na zakończenie, chciałbym podziękować Rigowi Svensonowi, za jego wskazówki i korekty, dotyczące niniejszego tekstu.Zainteresowanych dokładniejszym historycznie przeglądem rozwoju asatru i pogaństwa germańkiego odsyłam do jego strony i artykułu:http://www.runewebvitki.com/Asatru&Heathenry.html
http://www.angelfire.com/nm/seidhman/beinweb.htmlhttp://www.asatru.org/http://en.wikipedia.org/wiki/%C3%81satr%C3%BAhttp://www.megaone.com/nbulgaria/bulgaria/risala.htmhttp://www.runewebvitki.com/
Istnieje wiele grup germańskich, dlatego uwzględniamy tu kilka opisów różnych ścieżek.
Pogaństwo germańskie (Heathenry) to termin używany na określenie praktyk religijnych dwóch głównych grup ludzi, jednej historycznej a drugiej współczesnej.
Pierwotni poganie germańscy to północnoeuropejskie, przedchrześcijańskie ludy żyjące tysiąc i więcej lat temu na ziemiach wokół akwenu zwanego obecnie Morzem Północnym. Określenie to obejmuje ludy anglosaskiej Anglii, Skandynawii, Niemiec i Fryzji.
Na całym świecie współczesne grupy pogaństwa germańskiego odtwarzają te dawne praktyki. Swojej religii nadają różne imiona, jak na przykład Asatru, Tradycja Północna, Odynizm, Forn Sed, germański rekonstrukcjonizm pogański albo po prostu pogaństwo germańskie. W Islandii, która nie nawróciła się na chrześcijaństwo aż do XI wieku, pogaństwo germańskie ponownie stało się religią oficjalną, to znaczy uznaną przez państwo.
Przez święte brzędy oraz codzienne działania poganie germańscy starają się nawiązywać zdrowe relacje z bogami i boginiami, przodkami, duchami miejsca, a także innym członkami swoich społeczności.
Istnieją źródła pisane mówiące o tym, w jaki sposób praktykowano przed nadejściem chrześcijaństwa pogaństwo germańskie. Najważniejsze z nich to między innymi Eddy i sagi pochodzące ze średniowiecznej Islandii, poezja anglosaska, dzieła angielskiego mnicha św. Bedy z VIII wieku oraz ‘Germania’ rzymskiego historyka Tacyta.
Choć większość z nich napisano w czasach chrześcijańskich, opisują one wierzenia i praktyki religijne kultury istniejącej zanim chrześcijaństwo pojawiło się w Europie Północnej. Wciąż pojawiają się też nowe znaleziska archeologiczne potwierdzające obraz pogańskiej religii germańskiej oparty na literaturze klasycznej i średniowiecznej.
Oprócz źródeł historycznych współcześni poganie germańscy korzystają też z własnych, osobistych doświadczeń dotyczących relacji ze swoimi bogami i swojej religii – takiej, jaką żyją.
Jak wszystkie dawne pogańskie religie Europy, pogaństwo germańskie jest politeistyczne i uznaje istnienie sporej liczby bogów i innych istot duchowych. Germańscy bogowie najlepiej znani są z mitologii nordyckiej; często używa się zangielszczonych wersji ich staronordyjskich imion. Czciło ich jednak również wiele ludów poza Skandynawią. Jednakże bogowie ci czczeni byli także poza Skandynawią przez inne ludy germańskie. Na przykład bóg znany wczesnogermańskim szczepom jako Wodhanaz w języku staronordyjskim stał się Odhinnem, w staroangielskim i starosaksońskim Wodenem, a w staro-wysoko-niemieckim Wuotanem. Kilku najbardziej znanych bogów pogaństwa germańskiego uwiecznionych zostało w angielskich nazwach dni tygodnia. Wtorek (Tuesday) nazwano za Tiwem (Tyrem), środę (Wednesday) za Wodenem (Odynem), czwartek (Thursday) za Thunorem (Thorem), a piątek (Friday) za boginią Frige (Frigg).
Oprócz lepiej poznanych ‘głównych bogów’, w literaturze średniowiecznej, inskrypcjach runicznych i na kamieniach ofiarnych (votive stones) spotykamy imiona paru tuzinów bóstw lokalnych lub szczepowych. Większość pogan germańskich decyduje się na oddawanie czci podgrupie bogów z którymi nawiązali osobiste relacje, choć często składa się też ofiary ‘wszystkim bogom i boginiom’. Poganie germańscy uważają swoje bóstwa za istoty o złożonych osobowościach, posiadające wiele różnych atrybutów i talentów. Na przykład, Thor znany jest poza kręgami pogaństwa germańskiego jako potężny, uzbrojony w młot bóg grzmotu. Poezja eddaiczna odsłania jednak łagodniejszą stronę jego natury, nazywając go Myślicielem, Dobrze Życzącym Człowiekowi oraz Poświęcającym Thorem. Poza bogami poganie germańscy uznają i odnoszą się do różnorodnych istot duchowych lub. Są to między innymi Norny, trzy żeńskie istoty tkające sieć wyrd, oraz Disy, związane ze szczepem, rodziną lub jednostką duchy przodkiń. Poganie germańscy współpracują także z ‘ukrytym ludem’ czyli elfami, skrzatami, karłami i jotunami (gigantami i innymi niezbyt przyjemnymi stworami). Porozumiewają się z duchami domowymi żyjącymi w ich domach i duchami miejsc, które zamieszkują elementy krajobrazu takie jak strumienie, góry, lasy czy pola. Nawiązanie relacji z duchami miejsc to ważny element tej religii; odbywające się na zewnątrz rytuały pogaństwa germańskiego nie rozpoczną się, dopóki nie poprosi się duchów miejsca o pozwolenie i się go nie otrzyma.
Inną charakterystyczną cechą religii pogaństwa germańskiego jest oddawanie czci przodkom w ogóle. Może chodzić o dosłownych przodków danej osoby, albo o niespokrewnionych zmarłych, którzy w jakiś sposób ją zainspirowali.
W pogaństwie germańskim nie ma scentralizowanej władzy, nie istnieje też jedna organizacja do której należą wszyscy wyznawcy. (Powstały jednak lokalne i międzynarodowe organizacje mające na celu ułatwienie kontaktów pomiędzy poganami.) Brak także powszechnie uznanego kapłaństwa, choć czasem wewnątrz własnej społeczności dana jednostka może zostać uznana za godhi lub gydhja (kapłana lub kapłankę).
Wielu pogan germańskich przynależy do małych grup złożonych z pogańskich przyjaciół i członków rodziny. Grupy te nazywane są czasem ‘ogniskami domowymi’ (hearths) lub ‘rodami’ (kindreds). Spotykają się one na zewnątrz lub w domach członków w celu odprawienia religijnych rytuałów. Niektóre ogniska i rody posiadają przywódców. Inne prezentują podejście całkowicie egalitarne.
Główne ryty odprawiane przez pogan germańskich to blot (wymawiane ‘blout’) i symbel (wymawiane ‘sambl’). Z okazji obrzędów przejścia (takich jak śluby lub nadawanie imienia dziecku), świąt pór roku, składania przysiąg, rytów ku czci jakiegoś boga lub bogów i rytuałów potrzeby (w których prosi się bogów o pomoc) urządza się, w grupach lub w pojedynkę, uczty i obchody oparte na blot i symbel.
Dawniej na blot składało się rytualne zarżnięcie zwierzęcia w ofierze jednemu lub kilku bogom, elfom lub przodkom. Następnie sprawiano ucztę, podczas której mięso dzielone było między uczestników. Blot urządzano aby uczcić bogów lub zdobyć ich przychylność w danej sprawie, takiej jak pokój, zwycięstwo czy dobra pogoda na żeglowanie.
Ofiarowanie bogom pożywienia lub napoju (często miodu pitnego) stanowi główną część współczesnego blot, po której zwykle odbywa się uczta. Blot, w zależności od jego celu oraz liczby uczestników, może być obrzędem zupełnie prostym lub bardziej złożonym. Kiedy podczas obrzędów w pomieszczeniu składa się ofiarę z pożywienia, w zwyczaju jest zostawić przy stole puste nakrycie dla boga, przodka czy elfa. Gdy natomiast obrzędy odprawiane są na zewnątrz, ofiarę przeważnie wrzuca się w ogień.
Symbel to ceremonialne przepijanie/wznoszenie toastów. Jeden lub kilka rogów czy innych naczyń napełnia się miodem pitnym (albo innym odpowiednim napojem), a później używa do toastów lub przechwałek. Współcześni poganie germańscy błogosławią zwykle płyn, a następnie puszczają róg lub rogi w obieg, przekazując je między uczestnikami. Pierwszą turę toastów spełnia się na cześć bogów, drugą na cześć duchów lub przodków, trzecią natomiast – na cześć czegokolwiek innego, czemu zgromadzeni poganie chcą poświęcić toasty. Tur takich może być o wiele więcej, choć symbel może też zatrzymać się po określonej ich liczbie. Bywa, że dla bogów, duchów miejsca lub duchów domowych przeznacza się osobną libację (ofiarowanie napoju); innym razem ulewa się im na ofiarę nieco zawartości rogu.
Oprócz składania ofiar bogów lub elfom poganie germańscy lubią też zostawiać dary dla domowego ukrytego ludku, czyli duchów zamieszkujących ich ogrody i domy. W tym celu wielu pogan posiada w domu specjalną miseczkę na ofiary z ciastek i piwa (ale). Inni zostawiają pożywienie czy napoje na małym ołtarzu w ogrodzie albo w jego okolicy.
Poganie germańscy obchodzą (samodzielnie lub grupowo) różne święta pór roku, w zależności od swoich powiązań kulturowych, lokalnych tradycji i związków z konkretnymi bogami. Nie istnieje wspólny, ustalony kalendarz świąt. Trzy najczęściej obchodzone w Wielkiej Brytanii święta to Noce Zimowe – obchodzone zwykle w październiku lub listopadzie, Yule – dwunastodniowy festiwal zaczynający się mniej więcej podczas przesilenia zimowego oraz wiosenne święto anglosaskiej bogini Eostre.
W dawnych kulturach pogaństwa germańskiego niektóre jednostki praktykowały magię i jasnowidztwo. Podobnie jest i dziś.
Wśród przywróconych przez pogan germańskich północnoeuropejskich praktyk magicznych znajduje się rzezanie run na talizmanach i śpiewanie zaklęć zwanych galdor. Niektórzy poganie badają także północnoeuropejskie praktyki szamanistyczne znane jako seidh (wymawia się ‘sejth’). Podczas rytuału zwanego ‘proroczym seidh’ wyrocznia odpowiada na pytania lub udziela uczestnikom rad. Wielu współczesnych pogan germańskich praktykuje także dywinację runiczną.
Choć magia była częścią dawnej kultury pogan germańskich, nie grała żadnej roli w rytuałach blot i symbel. W związku z tym nie uważa jej się obecnie za nieodłączną części tej religii. Choć wszyscy poganie germańscy wierzą w to, że bogowie mają wpływ na świat, to jednak nie każdy twierdzi, że zdolność tą posiadają również magowie.
Wyrd to jedna z głównych koncepcji pogaństwa germańskiego. Słowo to oznacza siłę łączącą poprzez czas i przestrzeń wszystko we wszechświecie. Poganie germańscy wierzą, że wszystkie ich działania mogą mieć dalekosiężne konsekwencje poprzez sieć wyrd. Są świadomi tego, że na to, kim są, gdzie się znajdują i czym się obecnie zajmują, wpłynęły przeszłe działania ich samych oraz innych ludzi. Uważają też, że każdy wybór obecnie przez nich podejmowany opiera się na wcześniejszych decyzjach.
Świadomość istnienia wyrd niesie ze sobą wielką odpowiedzialność. Jeśli wiemy, że każdy nasz czyn (albo brak działania) będzie miał jakieś skutki wpływające na przyszłe wybory nas samych i innych, jesteśmy zobowiązani starannie przemyśleć możliwe konsekwencje wszystkiego co robimy. Stąd jedną z podstawowych zasad etycznych pogaństwa germańskiego jest branie odpowiedzialności za własne czyny.
Fridh (wymawiane frith), czyli utrzymywanie wewnątrz grupy społecznej pokoju i przyjaźni, to inna wartość ceniona przez pogan germańskich. Poważnie podchodzą oni do zobowiązań wobec przyjaciół, krewnych i społeczności. Przedchrześcijańscy poganie germańscy, podobnie jak wiele innych ludów żyjących w sporym rozproszeniu w ostrym klimacie, kładli nacisk na gościnność – wciąż będącą w cenie u współczesnych pogan. Pokrewną temu koncepcją jest obdarowywanie się. Zarówno składanie podarunków jak i gościnność zobowiązują jednak do odwzajemnienia się (to kolejna istotna zasada).
Poganie germańscy cenią sobie także jasne wyrażanie się, uczciwość i otwartość. Można to uznać za część opartego na pojęciu osobistego honoru systemu wartości, w którym unika się oszustw i nieuczciwości w stosunku do członków grupy społecznej. Składanie przyrzeczeń ma zatem dla pogan germańskich wielką wagę. Szczególnie poważnie traktuje się ślubowanie w dowolnej postaci. Oznacza to często, że poganie nie podpiszą się pod czymś, jeśli nie mogą się zgodzić zarówno z formą jak i z duchem tego przekazu.
Głównym przedmiotem zainteresowania pogaństwa germańskiego jest życie tu i teraz we właściwy sposób, w związku z czym nie kładzie się w tej religii tak dużego nacisku na życie pośmiertne jak w niektórych innych wiarach. Walhallę (czyli halę Odyna) literatura popularna uważa za nordycki odpowiednik nieba, nie jest to jednak zgodne z prawdą. Według mitologii zapisanej w Eddach, w Walhalli mogą się znaleźć tylko wojownicy zmarli podczas bitwy. Połowa z nich przebywa w hali Freyji, a druga połowa – w hali Odyna. Ofiary utonięcia na morzu idą do hali bogini Ran, a ludzie zmarli z przyczyn naturalnych – do hali bogini Hel. Większość współczesnych pogan germańskich widzi Hel jako neutralne miejsce, w którym ponownie połączą się ze swoimi przodkami.
Źródła historyczne nie pozwalają w pełni odtworzyć, co przedchrześcijańscy Skandynawowie i Anglosasi uważali na temat duszy. Do dziś w ludowych opowieściach zachowała się jednak koncepcja fylgji (w mian. fylgja) lub sobowtóra (fetch). Uważano, że jest to część osoby, z którą można się wprawdzie skontaktować podczas życia, ale nie da się jej fizycznie zobaczyć aż do chwili tuż przed śmiercią. Widok własnego sobowtóra był właściwie sygnałem końca życia.
W źródłach pisanych istnieje kilka paragrafów interpretowanych przez niektórych jako (niezbyt przekonujące) wskazówki na to, że dawni poganie germańscy wierzyli w reinkarnację. Niektórzy współcześni poganie germańscy wierzą w to, że pewna część osoby przetrwa poprzez reinkarnację, a inni nie.
Pogaństwo germańskie i inne współczesne duchowości pogańskiePogaństwo germańskie to żywa religia czerpiąca ze źródeł literackich i archeologicznych związanych z praktykami religijnymi konkretnej przedchrześcijańskiej kultury, a poszerzona o relacje współczesnych pogan i z ich bogami. Różni się ona od wicca i innych współczesnych nierekonstrukcjonistycznych* ścieżek pogańskich w paru miejscach. Największa rozbieżność polega chyba na tym, że poganie germańscy to ‘twardzi politeiści’: czczą sporą ilość odrębnych bogów, bogiń oraz innych istot duchowych, które uważają za istniejące niezależnie od ludzi. Podobnie jak wiele innych rdzennych religii na całym świecie, czczą też swoich przodków.
Są też i inne różnice. Poganie germańscy odrzucają pomysł, że wszystkie boginie są aspektami jednej bogini, a wszyscy bogowie aspektami jej kochanka. Nie zgadzają się też z jungowską koncepcję przedstawiającą bogów i boginie jako archetypy znajdujące się w podświadomości. Święta pogaństwa germańskiego nie są oparte na obejmującym przesilenia i zrównania ‘kole roku zawierającym osiem festiwali’. W ich rytuałach nie pojawia się ‘zakreślanie kręgu’ ani ‘wzywanie kierunków’. Magia nie stanowi ani niezbędnej ani nawet głównej części tej ścieżki, a większość pogan germańskich nie uważa się za ‘czarownice’. Nie występują ‘stopnie inicjacji’, brak także ‘arcykapłanów’ i ‘arcykapłanek’.
Pomimo tych różnic teologicznych, wielu pogan germańskich angażuje się w szerszą społeczność pogańską z powodów społecznych i politycznych.
*Poganie rekonstrukcjonistyczni usiłują odtworzyć konkretną, historyczną formę pogaństwa tak, by było to jednocześnie wierne w stosunku do tej religii i mające odniesienie do współczesnego sposobu życia. Odtwarzaną religią może być pogaństwo germańskie, greckie, rzymskie, albo jakaś inna przedchrześcijańska religia pogańska.
Copyright of the above article is owned by Alexa Duir, Arlea Hunt-Anschutz and other members of UKHeathenry
Pete Jennings jest przywódcą Odinshof. Oto jego poglady na tradycje północne
Odynizm to współczesne odrodzenie przedchrześcijańskich pogańskich tradycji Północnej Europy.Przybierają one wiele form, lecz koncentrują się wokół dwóch charakterystycznych grup bóstw – Asów i Wanów. Północne tradycje czerpią jednocześnie z mitologii nordyckiej i anglosaskiej, opierając się na różnych źródłach, między innymi tych pochodzących z Islandii.
Zgodnie z opisem w mitach skandynawskich, Asowie to bogowie niebios. W ich szeregach znajdują się Odyn, zwykle uważany za najwyższego boga lub zasadę wszechojca, jego żona Frigga, a także Thor, Tyr i Balder. Wanowie to bogowie Ziemi, rolnictwa i płodności. Najbardziej znane bóstwa wśród Wanów to Frej i Freyja.
Poganie z tradycji północnych czczą obecnie zarówno Wanów jak i Asów, choć niektórzy specjalizują się we współpracy z jedną z tych grup. Niektórzy poganie praktykujący tradycje północne od miana Odynista wolą Asatru. Asatru, co znaczy wiara w bogów lub lojalność w stosunku do Asów, to termin bardziej ogólny a także dokładniejszy, ponieważ Odyniści nie czczą jedynie Odyna.
Współczesne praktyki tradycji północnej szybko ewoluują. Tradycja ta bada mitologie Europy Północnej i misteria runów. Stanowi sposób życia obejmujący wartości lojalności, honoru, odwagi i koleżeństwa. Podkreśla ona porozumiewanie się z boskością, zawiera w sobie także praktykowanie magii w celu uzdrawiania i rozwoju duchowego. Wyznawcy Asatru obchodzą święta pór roku i bardzo przejmują się sprawami dotyczącymi ochrony środowiska.
W przeszłości rola kobiet w Asatru była mniej rozwinięta niż w innych tradycjach pogańskich. Nie powinno to dziwić, zważywszy na silny wpływ Odyna, często uważanego za najważniejszego z bogów. Temu, by Asatru nie było skierowana głównie do mężczyzn, próbuje obecnie zaradzić szereg kobiet i mężczyzn czerpiących inspirację z bogiń mitologii północnej i roli kobiet w społeczności staronordyjskiej. Szczególnie wartościowa jest tu praca Freyi Aswynn, jasno przedstawiająca rolę volv i seidkon (w mian. volva, seidkona), które w północnej tradycji były kapłankami używającymi magii i dywinacji.
Wyznawcy Asatru łączą się w małe grupki i tworzą własną społeczność, która komunikuje się z innymi częściami szerszego ruchu pogańskiego.
‘Well-being I won, and wisdom too.
From a word to a word I was led to a word,
From a deed to another deed.’
From the Old Norse, The Poetic Edda, (ca. AD 1200)
Wtedy zacząłem dojrzewać i rozumiećI rosnąć i mężnieć;Słowa mi ze słów słowa stwarzały – Czyny mi z czynów czyny stwarzały.
Fragment V Pieśni Eddy poetyckiej zwanej Rúnatháttr Othins, czyli Pieśń Odyna o runach; 140 strofa Hávamál, według tłumaczenia Apolonii Załuskiej – Strömberg
UKHeathenry – lista umożliwiająca nawiązywanie kontaktów dla pogan germańskich i ludzi zainteresowanych tym typem pogaństwa (Asatru, Troth, Northern Tradition) przebywających w Wielkiej Brytanii.
Midgards Web została założona w 1999 przez grupę przyjaciół pragnących ułatwiać kontaktowanie się wewnątrz świata pogan germańskich i wspierać wszystkich zainteresowanych pogaństwem germańskim.
Mercia Heathens
Thorshof
Dha Engliscan Gesithas (The English Companions – Towarzystwo angielskie)
Ða Engliscan Gesiþas, BM BOX 4336, LONDON, WC1N 3XX
Ealdriht (Anglosaskie pogaństwo germańskie, Anglo Saxon Heathenry)
Asatru-U
Ring of Troth
Ring of Troth, BM Aswynn, London WC1N 3XX
Anglo Saxon Heathenism
Woden’s Harrow
WodensHarrow
Anglo Saxon Books
Northvegr
Odinshof, BM Tercel, London WC1N 3XX
Odinic Rite, BM Edda, London WC1N 3XX
Odinic Rite, BM Runic, London WC1N 3XX
Hammarens Ordens Sallskap, 37, Somerset Road, Irby, Wirral, CH61 8SN
banseno