David Weber - Dahak 02 - Dziedzictwo Zniszczenia.pdf - Dahak - kazko.kow

DZIEDZICTWO

ZNISZCZENIA

DAVID WEBER

Tytuł oryginału: THE ARMAGEDDON INHERITANCE

Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawa do wydania polskiego należą do ISA Sp. z o.o., Warszawa 2007.

Wszystkie postacie występujące w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób prawdziwych,

żyjących lub nie, jest całkowicie przypadkowe.

Wydanie I

Wydawca: ISA Sp. z o.o.

Tłumaczenie: Michał Studniarek

Korekta: Sylwia Sandowska-Dobija

Skład: KOMPEJ

Informacje dotyczące sprzedaży hurtowej, detalicznej i wysyłkowej:

ISA Sp. z o.o. AL Krakowska 110/114 02-256 Warszawa tel./fax (0-22) 846 27 59 e-mail: isa@isa.pl

ISBN: 978-83-7418-151-

Zapraszamy do odwiedzenia naszej strony internetowej:

www.isa.pl

K SIĘGA PIERWSZA

Kompleks czujników był wielkości bardzo dużej asteroidy lub bardzo małego księżyca

i od dawna krążył wokół gwiazdy typu G6, nie wyglądał jednak zbyt imponująco. Jego kadłub

pokryty pyłem, z wyjątkiem paneli baterii słonecznych chronionych polem elektrostatycznym -

zbudowano ze złocisto-brązowego stopu. Okrągły kształt szpeciło tylko kilka zaokrąglonych

wypustek, brakowało za to anten nadajników i odbiorników, których mogłaby się spodziewać

cywilizacja epoki radia. Lecz lud, który stworzył ten kompleks, już od całych tysiącleci nie

używał tak prymitywnych środków komunikacji.

Czwarte Imperium pozostawiło go tutaj pięćdziesiąt dwa tysiące sto osiemdziesiąt

sześć ziemskich lat temu. Do jego elektronicznych zmysłów dopływała tylko odrobina mocy,

lecz mimo to samotny strażnik nie zginął, jedynie zasnął. I oto świeże iskry prądu zamigotały

wzdłuż wielu kilometrów jego obwodów molekularnych.

Wewnętrzne pole stazy zostało rozproszone i komputer obudził się z tysiącletniego

snu. Gdy uruchomiły się programy testujące i moc popłynęła szerszym strumieniem,

Komputer Główny zauważył, że siedem przecinek trzy dziesiąte procent jego podstawowych

systemów uległo uszkodzeniu. Tak niewielkie zniszczenia można by uznać niemal za cud.

Zastosował więc odpowiednie procedury drugiego stopnia i uruchomił kolejne programy.

Kompleks czujników budził się nie po raz pierwszy, choć od ostatniego razu minęło

ponad czterdzieści tysiącleci. Tym razem jednak, jak zauważył Komputer Główny, sygnał,

który go uruchomił, nie był wysłanym przez jego budowniczych żądaniem sprawdzenia

sprawności systemów. Ten sygnał pochodził od innego kompleksu czujników, oddalonego od

galaktyki o siedemset lat świetlnych na wschód, i był to przedśmiertny krzyk.

Nadajnik Komputera Głównego przekazał ten sygnał tysiąc lat świetlnych dalej, do

centrum komunikacyjnego, które było już stare wtedy, gdy po Ziemi chodzili kromaniończycy,

i oczekiwał na odpowiedź. Odpowiedź jednak nie nadeszła. Komputer Główny był więc zdany

na samego siebie, co obudziło dalsze autonomiczne programy. Sygnał wysłany do milczących

dowódców został zastąpiony przez serię krótszych transmisji; tym razem inne kompleksy

czujników obudziły się i odpowiedziały mu sennie.

Komputer Centralny zauważył dziury wyrwane w niegdyś skomplikowanej sieci, lecz

ten problem nie leżał w jego kompetencjach, dlatego zajął się swoimi sprawami. Kolejne

siłownie budziły się do życia, uruchamiając kompleks. Cala instalacja zmieniła się w

jaskrawą latarnię morską, nadającą na wszystkich możliwych długościach fali

elektromagnetycznej i grawitonicznej z mocą większą niż niejeden świat Imperium. Był to

znak drogowy, billboard ogłaszający swoją obecność każdemu, kto spojrzałby w jego

kierunku.

A później czekał.

Mijały miesiące i lata. Po nieco ponad siedmiu latach komputer otrzymał nowy sygnał

- oznaczał śmierć kolejnego kompleksu czujników, który znajdował się w odległości mniej niż

czterystu lat świetlnych. Ten, kto niszczył jego samotnych braci, zbliżał się, i Komputer

Główny znów wysłał meldunek do swoich budowniczych. Ponownie nikt nie odpowiedział.

Nikt nie wydał nowych rozkazów ani nie udzielił żadnych wskazówek. Komputer nadal więc

działał zgodnie ze swoim programem, pokazując milczącym gwiazdom swoją obecność

niczym człowiek krzyczący w ciemnym pokoju. Aż pewnego dnia, ponad piętnaście lat po jego

przebudzeniu, gwiazdy odpowiedziały.

Wrażliwe czujniki Komputera Głównego wyczuły nadprzestrzenną falę uderzeniową

na wiele tygodni przed jej pojawieniem się. Po raz kolejny złożył raport swoim zwierzchnikom

i po raz kolejny nie dostał odpowiedzi. To milczenie było zastanawiające, gdyż zgodnie z

oprogramowaniem powinien był otrzymać odpowiedź na taki raport. Jego twórcy uwzględnili

jednak mało prawdopodobną możliwość, że raport może nie dotrzeć do właściwych

odbiorców. Komputer sprawdził więc swoje możliwości, wybrał odpowiednią komendę i

ustawił nadajnik nadprzestrzenny na nadawanie we wszystkich kierunkach. Sygnał do

Kwatery Głównej zamilkł, zastąpiony ostrzeżeniem skierowanym do wszystkich jednostek

Floty Bojowej.

Nadal nie było odpowiedzi, lecz tym razem żaden program zapasowy nie powiedział

Komputerowi Głównemu, co miałby teraz zrobić, gdyż jego budowniczowie nie uwzględnili

takiej możliwości. Kontynuował więc nadawanie, nie przejmując się brakiem odpowiedzi.

Nadprzestrzenna fala zbliżała się, a Komputer Główny analizował jej wzór i prędkość,

dodając nowe dane do ostrzeżeń, których nikt nie słuchał, i bez wielkiego zainteresowania pa-

trzył, jak fala gwałtownie niknie osiemnaście minut świetlnych od gwiazdy, wokół której

krążył. Przyglądał się nowym źródłom energii, obecnie poruszającym się z prędkością

podświetlną, i zamieszczał analizę ich poruszeń w swoich meldunkach.

Ich pola, otaczające cylindryczne kadłuby długości dwudziestu kilometrów, leciały w

stronę kompleksu czujników. Nie były to statki Imperium, lecz Komputer Główny rozpoznał je

i tę informację również dodał do raportu.

Statki zbliżały się z prędkością równą dwudziestu ośmiu procentom prędkości światła

do kompleksu czujników, którego nadajniki przyciągnęły ich uwagę. Komputer Główny

wzywał je i ściągał do siebie, a tymczasem pasywne instrumenty badały i podpatrywały,

zbierając wszelkie możliwe dane. Wreszcie statki znalazły się w zasięgu i wycelowały swoją

broń w kompleks, lecz żaden z nich nie wystrzelił. Komputer Główny zapisał również i ten

fakt.

Kiedy statki zbliżyły się wreszcie na odległość pięciuset kilometrów, w stronę

kompleksu wysunął się promień ściągający - dość prymitywny, lecz skuteczny, jak zauważył

Komputer Główny.

W tym momencie komputer uaktywnił ukryte głęboko w jego rdzeniu procedury,

przygotowane na taką właśnie sytuację.

Materia zetknęła się z antymaterią i kompleks czujników znikł w wybuchu światła

jaśniejszym niż gwiazda, wokół której krążył. Eksplozja była zbyt straszliwa, by nazwać ją

„ wybuchem "; pół tuzina najbliższych statków uległo anihilacji, tuzin następnych

rozpadł się na błyszczące kawałki, inne zaś zostały uszkodzone. Do tego - jak zakładali jego

dawno nieżyjący twórcy - eksplozja całkowicie uniemożliwiła reszcie floty zbadanie tech-

nologii kompleksu.

Komputer Główny wykonał swoje ostatnie zadanie i już nie przejmował się tym, że nikt

nie odpowiedział na jego ostrzeżenie, iż po sześćdziesięciu tysiącach lat Achuultanie

powrócili.

David Weber - Dahak 02 - Dziedzictwo Zniszczenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: