David Trisha - Ten nieznośny rudzielec.pdf - Romans - ZBIGNIEW-JULIUSZ

TRISHA DAVID

Ten nieznośny

rudzielec

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W Australii czekał dziadek i farma, lecz w Ameryce żyło się znacznie

bezpieczniej!

Tylko na ostatnim odcinku drogi Erin O'Connell musiała czterokrotnie

wykonywać prawdziwe akrobacje. Raz omijała węża, dwa razy kangura i raz

tłustego wombata, zabawnego zwierzaka, który przypomina wprawdzie z

wyglądu małego niedźwiadka, lecz jest, podobnie jak kangur, rodowitym

australijskim torbaczem.

Za piątym razem błyskawiczny manewr kierownicą już nie wystarczył.

Wziąwszy dość ostry zakręt, Erin O'Connell była zmuszona wcisnąć do

oporu pedał hamulca i wzbijając w powietrze potężny tuman pyłu, gwałtownie

zatrzymać swój rozpędzony wehikuł, czyli niewielką terenową furgonetkę z

pokaźną przyczepą na holu.

Przed sobą, na samym środku drogi, ujrzała bowiem... dwójkę dzieciaków

w białych, marynarskich ubrankach.

Dzieci - z wyglądu mniej więcej sześciolatki, chłopiec w białych

spodenkach, dziewczynka w białej spódniczce - szły z naprzeciwka, dźwigając

wspólnie, każde za jeden uchwyt, ogromną podróżną torbę.

Na widok wyskakującego zza zakrętu i hamującego nagle z piskiem opon

samochodu, ze stoickim spokojem zeszły na pobocze i kontynuowały

wędrówkę.

Nie przerwały jej nawet wówczas, kiedy pobladła ze zdenerwowania Erin

O'Connell wyskoczyła z szoferki i wykrzyknęła:

- Hej, wy! Nie pomyśleliście, że ktoś może na was najechać?

Żadnej odpowiedzi. Dwójka niezwykłych wędrowców szła dalej, taszcząc

torbę i nie spoglądając w stronę Erin.

- Przystańcie na chwilę! Zaczekajcie! - zawołała.

- 1 -

Dzieci zatrzymały się i postawiły na ziemi torbę, nie wypuszczając jednak

z rąk jej uchwytów.

- Dlaczego idziecie samym środkiem drogi i narażacie się na

niebezpieczeństwo? - odezwała się Erin nadal zasadniczym, choć już nieco

łagodniejszym tonem. - Kierowca jakiejś większej i szybszej ciężarówki mógłby

nie zdążyć wyhamować! I co by wtedy z was zostało?

Brak odzewu, jeśli nie liczyć jednoczesnego, jak na komendę,

melancholijnego spojrzenia dwu par tak samo błękitnych oczu. Dzieciaki były

do siebie kropka w kropkę podobne.

- Jesteście bliźniakami? - spytała Erin, zmieniając temat na mniej

drażliwy.

Równoczesne skinięcie dwu jednakowo jasnowłosych główek. I nadal

uparte milczenie.

- Wiozę tam czarnego konia - poinformowała malców Erin, wskazując na

przyczepę. - Muszę sprawdzić, czy nic mu się przypadkiem nie stało w czasie

gwałtownego hamowania.

Podeszła do przyczepy, wspięła się na wystający z tyłu wąski podest i

przez ażurowe w górnej części drzwi zajrzała do środka.

Jej czworonożny ulubieniec, kary, nie pierwszej młodości już koń, był

wprawdzie lekko spłoszony, ale nic poza tym na szczęście mu nie dolegało.

Zerknęła na stojące nieruchomo na poboczu drogi dzieciaki.

- Chcecie go zobaczyć? - zapytała.

Melancholijne spojrzenie dwu par jasnoniebieskich oczu w stronę

przyczepy. Potakujący skłon dwu płowych czupryn.

I cisza.

Erin otworzyła drzwi przyczepy i wsunęła się do środka. Pieszczotliwie, z

prawdziwą czułością pogładziła konia po nosie i opuściwszy specjalną

pochylnię, wyprowadziła go na drogę.

- 2 -

- Ma na imię Paddy - przedstawiła wierzchowca dzieciakom. - Bardzo

często ze mną podróżuje.

- Czy nic mu się nie stało, proszę pani? - zapytała z powagą i troską w

głosie dziewczynka.

- Nie uderzył się przy hamowaniu? - uzupełnił pytanie siostry chłopiec.

Usłyszawszy z ust dzieci pierwsze słowa, Erin uśmiechnęła się i

odetchnęła z ulgą.

Nabrała nadziei, że uda jej się dowiedzieć, kim są mali wędrowcy, skąd

idą, dokąd zmierzają i jak można im pomóc. Było bowiem rzeczą aż nadto

oczywistą, że w jakiś sposób pomóc im trzeba i w żadnym wypadku nie wolno

zostawić ich samych na drodze.

- Mój Paddy to bardzo mądry koń, więc wie, jak się zachować na szosie,

żeby nie zrobić sobie krzywdy - odezwała się Erin mentorskim z lekka tonem. -

Nie jest taki bezmyślny, jak niektóre dzieciaki!

Dwie dziecięce buzie zaczerwieniły się ze wstydu dokładnie w tym

samym momencie.

- My... przepraszamy... - wykrztusiła dziewczynka.

- My nie chcieliśmy... - dodał chłopiec.

- Rozumiem, w porządku - pojednawczym tonem odezwała się Erin. -

Paddy też chyba nie ma pretensji. Jestem Erin O'Connell - przedstawiła się. -

Mój dziadek ma farmę niedaleko stąd, właśnie jedziemy tam z Paddym z wizytą.

A wy dokąd się wybieracie?

Cisza.

- Może was podwieźć? Milczenie.

- Mieszkacie tu gdzieś w pobliżu? Brak odpowiedzi.

- Nie umiecie mówić? - zniecierpliwiła się Erin.

- Umiemy! - odezwały się równocześnie wyraźnie oburzone posądzeniem

o niemotę dzieciaki.

- Więc w takim razie powiedzcie mi chociaż, jak się nazywacie!

- 3 -

David Trisha - Ten nieznośny rudzielec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: