Feasey, Steve - Wilkołak.Igrzyska demonów(1).pdf - ♣NOWOŚCI♣ - GRY_FILMY_STREFAXXX

STEVE FEASEY

„WILKOŁAK. Igrzyska demonów.”

Piętnastoletni wilkołak Trey Laporte nie ma już do kogo zwrócić się o pomoc...

Miejsce:

Otchłań

Osoby nieobecne:

Philippa Tipsbury - uwięziona Charon Otchłani

Alison Charron - odważna, impulsywna, może nawet szalona, wyruszyła, by

uratować Philippę

Lucien Charon - wampir, który niespodziewanie zniknął; musi się

dowiedzieć, dlaczego znowu odczuwa żądzę krwi

Zagrożenia:

Molok - piekielny kraken, kolekcjoner ludzi, spragniony krwi mistrz igrzysk

demonów

Kaliban - bezwzględny, dążący do przejęcia władzy nad światem wampir;

najzacieklejszy wróg Treya

Misja:

Trey musi opuścić świat ludzi i stawić czoła demonom na ich terytorium – w

strasznej Otchłani, gdzie ostatni prawdziwy wilkołak jest najcenniejszą zwierzyną…

Prolog

Kaliban szedł przez pole bitwy, które jeszcze kilka godzin temu było

sceną strasznego starcia jego sił z wojskami dopiero co pokonanego pana

demonów Orfusa. Ziemię zaścielały trupy i ciała umierających. Idąc, roz-

glądał się za swoim generałem. Chciał się dowiedzieć, jak wielkie poniósł

straty.

Zakrzepła krew demonów oblepiała protezę dłoni wampira, dlatego

szybko zacisnął palce zakończone ostrzami. Wreszcie dostrzegł Renik zajętą

rozmową z maugiem na środku pola bitwy i skierował się w tamtą stronę.

Leżący u jego stóp demon, który nosił wrogie barwy, jęknął głośno. Kaliban,

nie zatrzymując się nawet, zamachnął się ciężkim buzdyganem, który miał

zawieszony na rzemieniu na nadgarstku, i zadał cios w głowę leżącej istoty.

Był to akt łaski - większość jeńców w tym momencie poddawano torturom w

obozie Kalibana. Po chwili zastanowienia wampir doszedł do wniosku, że

postąpił tak, gdyż zwycięstwo wprawiło go w dobry humor.

- Panie - przywitała go Renik.

- Gratuluję zwycięstwa, Renik. Milo było popatrzeć, z jaką zaciekłością i

okrucieństwem walczyli twoi ludzie.

Młoda wampirzyca uśmiechnęła się i skinęła głową, spoglądając na

buzdygan i krew widoczną na ubraniu i dłoniach Kalibana.

- Zdaje się, że mój pan nie zadowolił się samym patrzeniem.

Zerknął na swoją broń i znowu przeniósł wzrok na generała.

- W tych sprawach nigdy nie lubiłem zdawać się na innych. A poza tym

czemu miałbym darować sobie taką świetną zabawę?

Renik uśmiechnęła się i pokręciła głową.

- Jakie ponieśliśmy straty? - zapytał wampir i powiódł spojrzeniem po

morzu trupów.

- Nie jest aż tak źle, jak się spodziewaliśmy. Orfus nie był przygotowany

na bezpośredni atak na jego twierdzę. Dysponował siłami, które pokonaliśmy

z łatwością. - Renik skierowała spojrzenie ku pagórkom widocznym na

horyzoncie. Wzgórza Nongrothu płonęły od niepamiętnych czasów. Zielone

jęzory płomieni lizały niebo, a smród dymu rozpełzał się daleko na wszystkie

strony. - Teraz już tylko jeden demon stoi ci na drodze, panie. Z Molokiem

nie pójdzie tak łatwo, lecz i on jest rozmiękczony zadowoleniem z siebie i nie

rządzi już tak pewną ręką jak kiedyś. Powinniśmy zaatakować go

natychmiast, zanim zdąży się umocnić.

Kaliban rozejrzał się dokoła. Pomimo zapewnień wampirzycy było jasne,

że bitwa dużo ich kosztowała. A jednak istniała szansa, że gdyby

kontynuował marsz i zaatakował księcia demonów, pokonałby go.

Przekrzywił lekko głowę i oblizał wargi, delektując się smakiem krwi.

- To, co mówisz, ma sens, a ja niczego bardziej nie pragnę, jak napaść i

zniszczyć Moloka. Ale nie wiem, czy nie powinniśmy najpierw umocnić

naszej pozycji. - Uniósł dłoń, by powstrzymać odpowiedź Renik. - Długo

czekaliśmy, by dojść aż tutaj. Trzej czy czterej pomniejsi władcy zostali

pokonani albo zgodzili się do nas przyłączyć. Piekielny kraken musi

zaczekać. Przynajmniej przez jakiś czas.

- Jeśli nie zajmiesz miejsca Moloka w radzie rządzącej, nie będziesz miał

całkowitej kontroli.

- Wiem, co muszę zrobić, aby zrealizować swoje plany. - Spojrzenie

Kalibana wyraźnie nakazywało podwładnej milczenie.

Nie zamierzał wyjawiać prawdziwego powodu odłożenia ataku na

ostatnie, największe lenno. Wygrał bitwę, gdyż dysponował zbyt wielką siłą,

by przeciwnik mógł się jej oprzeć, lecz pokonanie Moloka to zupełnie inna

sprawa. Przebiegłość, podstęp i - przede wszystkim - magia stanowiły

najważniejszy oręż, jaki miał pomóc Kalibanowi pokonać następnego

przeciwnika. Do tego jednak potrzebował nowej czarodziejki - czarodziejki,

która, jak powszechnie uważano w Otchłani, odeszła na zawsze.

- Gdzie jest nasz jeniec? - zapytał.

- W obozie, zgodnie z twoim rozkazem, panie.

Wampir się uśmiechnął. Nie mógł uwierzyć w swoje szczęście, gdy

powiedziano mu, że anioł ognia, jeden ze strasznych Areli, został strącony

zabłąkaną strzałą. Szpiega wysłano z pewnością po to, by obserwował bitwę

oraz by przekazał swojej przywódczyni Moriel informację o zwycięstwie lub

porażce Kalibana, ale ugodziła go strzała wypuszczona niefortunnie z blanków

atakowanej fortecy. Nie uchroniła go magia, która czyniła go niewidzialnym, i

ranny spadł na ziemię, gdzie został pochwycony przez żołnierzy wampira.

- Idź i przygotuj go na moją wizytę. - Potrząsnął buzdyganem. - Dzisiaj

chyba jeszcze poleje się krew.

- Tak, panie. - Renik skłoniła głowę i odeszła w stronę obozu.

Kaliban popatrzył za nią. Podobnie jak wiele innych wampirów miała

gwałtowne usposobienie i wierzyła, że ponieważ raz oszukała śmierć, jest

niepokonana i odporna na wszelkie zagrożenia. Była młoda według

wampirzych standardów, a uparta nieustraszona natura czyniła z niej idealnego

dowódcę, który wiernie stoi na czele swojego wojska i jest bezlitosny wobec

nieprzyjaciela. Kaliban wiedział jednak, że niebezpieczeństwo ma wiele postaci.

Spojrzał na swoją metalową dłoń i poruszył nią w jedną i drugą stronę. Powrócił

myślami do tamtej chwili, kiedy młody wilkołak wbił zęby w jego ciało i

potężnymi szczękami oderwał mu dłoń. Wampir wciąż czuł, jak zęby

likantropa tną jego nadgarstek, nadal pamiętał tamten ból. Chłopak udaremnił

wtedy próbę zabicia brata Kalibana, Luciena.

Ten sam chłopak sprawił, że Kaliban przypomniał sobie legendę o Theissie.

Niosła ona przepowiednię, że wampir przejmie władzę w Otchłani, chyba że

przeszkodzi mu wilkołak czystej krwi o niezwykłej mocy. Nawet jeśli wcześniej

nie do końca w nią wierzył, to jego wątpliwości się rozwiały, gdy został

zaatakowany przez chłopaka. Chłopaka o nazwisku Trey Laporte.

Przeraźliwy krzyk dochodzący z pola bitwy wyrwał Kalibana z zadumy.

Wampir potrząsnął głową, jakby chciał się pozbyć natrętnych myśli. Już on

zadba o to, żeby tylko pierwsza część przepowiedni się sprawdziła. Przejmie

kontrolę nad tym miejscem i usunie restrykcje, jakie przed laty nałożono na

jego mieszkańców. Pokona księcia demonów Moloka, dzięki czemu zajmie

najważniejsze stanowisko w radzie rządzącej. Potem obejmie władzę nad

portalami łączącymi jego świat ze światem ludzi i będzie miał wszystko pod

kontrolą.

Nie wolno dopuścić, żeby spełniła się druga część przepowiedni. Co jest

możliwe tak długo, jak długo będzie żył Trey Laporte. Kaliban zabije więc

chłopaka i udowodni całej Otchłani, że nowy władca nie boi się starych legend.

Spojrzał ku płonącym wzgórzom Nongrothu i kiwnął głową. Molok jeszcze

poczeka. Najpierw trzeba wskrzesić czarodziejkę. I zniszczyć anioła ognia.

Kilka minut po dziewiątej, w porze wyznaczonej przez Toma, Trey Laporte

wszedł do kuchni luksusowego apartamentu w Doklands, pod którym mieściła

się siedziba Charron Industrial Inc., miejsce, gdzie rodzina i pracownicy -

zarówno ludzie, jak i istoty cienia - pracowali nad tym, by ochronić świat

człowieka przed mrocznymi siłami Otchłani. Oślepiony blaskiem słońca, który

wlewał się przez ogromne szklane drzwi, Trey osłonił oczy dłonią, mocno je

mrużąc. Mruknąwszy coś na powitanie, skierował się do lodówki. Obecne w

kuchni dwie osoby patrzyły spokojnie, jak jedną dłonią maskuje ziewnięcie,

drugą zaś otwiera drzwiczki.

Gdy wreszcie odwrócił się z otwartym kartonem soku pomarańczowego

przy ustach, skinieniem głowy przywitał wysokiego Irlandczyka, który stał przy

stole, jak zawsze z kubkiem świeżo zaparzonej herbaty, po czym spojrzał na

drugą osobę - był to mały chłopiec, którego po wyglądzie ocenił na nie więcej

niż dziesięć-jedenaście lat. Siedział na krześle obok Toma. Trey zdziwił się

trochę, ponieważ rzadko przyjmowali tu gości, lecz natychmiast pomyślał, że

może jest to jeden z licznych krewnych ich gosposi, pani Magilton - na przykład

jej ukochany bratanek, o którym ciągle opowiadała.

Uważniej przyjrzał się obcemu. Mimo że dzieciak siedział przygarbiony,

Trey przypuszczał, że sięga mu zaledwie do piersi. Miał na sobie kurtkę z

kapturem zapiętą wysoko pod brodą, dłonie wcisnął głęboko w kieszenie.

Starannie uczesane włosy przylegały do jego głowy, potraktowane jakimś

żelem, który sprawiał, że wyglądały na tłuste. Coś w chłopaku zaniepokoiło

Treya - wbrew pozorom miał starą twarz i ani razu nie mrugnął, od chwili gdy

po raz pierwszy popatrzył mu w oczy.

- To gdzie on jest? - zwrócił się do Toma znad kartonu.

- Kto? - odpowiedział pytaniem Irlandczyk.

Trey przewrócił oczami.

- Ta o s o b a, którą miałeś mi przedstawić.

- Osoba, którą miałem ci przedstawić?

Trey zmarszczył brwi. Musiał uważać na to, co mówi w obecności krewnego

pani Magilton. Spojrzał na Toma, a potem zerknął wymownie na obcego.

- On - syknął. - No wiesz... - Jeszcze raz wywrócił oczami. - Przewodnik.

Który ma mi pomóc w... – urwał - zaplanowanym... w y j ś c i u. - Przez chwilę

zastanawiał się, dlaczego Tom zachowuje się jak jakiś tępak, i zaczął

podejrzewać, że może pomylił godzinę spotkania. Zamierzał ponownie napić się

soku, kiedy wreszcie zrozumiał.

Powoli opuścił karton i czując na sobie rozbawiony wzrok Irlandczyka,

popatrzył na małego gościa.

- Treyu, poznaj Bubla. Bublu, to jest Trey Laporte - rzekł Tom, salutując

kubkiem mniej więcej w ich stronę.

Chłopak wstał i wyciągnąwszy dłoń z kieszeni, pomachał do Treya. Posiał

mu nieśmiały, nerwowy uśmiech.

- Bubek?

- Bubel - poprawił go Irlandczyk.

Feasey, Steve - Wilkołak.Igrzyska demonów(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: