Czar miłości - Benton Frank Dorothea.pdf - Czar Miłości - Benton Frank Dorothea - WolfLullaby

Dorothea Benton Frank

Czar miłości

Przełożyła Anna Kłosiewicz

Część pierwsza

Dwudziesty trzeci grudnia

Za czasów mojej młodości cudowne święta Bożego Narodzenia obchodzono zupełnie

inaczej niż obecnie. Oczywiście jestem wiekowa niczym Matuzalem. Mam dziewięćdziesiąt

trzy lata. Kiedy dziś rano wstawałam z łóżka, każda kosteczka mojego ciała protestowała ze

zgrzytem podobnym do tego, który wydają poluzowane deski frontowych schodów naszego

starego domu. Potraficie sobie wyobrazić, jak to jest, przeżyć tyle lat? Aż trudno uwierzyć, że

sama tego dokonałam. Ale to prawda. W końcu zamieniłam się w zgrzybiałą babuleńkę.

Chociaż o wiele bardziej wolę uchodzić za majętną wdowę, stylową starszą panią z Murray

Boulevard, dzielnie broniącą się przed zdziecinnieniem. Tak naprawdę jeśli niedołęstwo i

zamieniający człowieka w warzywo uwiąd starczy nie dopadły mnie w ciągu

dziewięćdziesięciu trzech lat, mam chyba spore szanse na stanięcie przed obliczem Pana bez

większego uszczerbku na ciele i umyśle. Alleluja! Jeszcze jedno błogosławieństwo!

No cóż, świat bez wątpienia bardzo się zmienił, ale wiele ważnych jego spraw wciąż

pozostaje takich samych. Ostatecznie jako rodowici mieszkańcy Charlestonu, jesteśmy

samozwańczymi strażnikami wszelkich wartych ocalenia tradycji. Na przykład mamy rok

2006, a ja nadal mieszkam w swoim rodzinnym domu, podobnie jak niegdyś moja matka i

babka. A przed nimi pewnie i prababka. Niestety, tu akurat pamięć mnie zawodzi. W każdym

razie istotne jest to, że nigdy się stąd nie wyprowadziłam. Czemu miałabym to robić?

Niestety, dom nie jest już w tak doskonałej kondycji jak dawniej. Wszystko, poczynając

od tynków aż po rury, wymaga napraw. Nie chodzi o to, że moje dzieci czy wnuki nie byłyby

w stanie zgromadzić wystarczającej sumy, by rozprawić się z tymi pęknięciami i zaciekami –

po prostu nikogo z nich nie obchodzi, jak ten stan zaniedbania ocenić może ktoś z zewnątrz.

Tylko który mieszkaniec Charlestonu nie dba już o to, co powiedzą inni? Obawiam się, że po

prostu niemrawy leń. Serce boli mnie na samą myśl o tym. Nasz dom zasługuje na lepsze

traktowanie.

Jak w każdej okazałej klasycystycznej rezydencji Południa wzdłuż frontowego portyku

ciągnie się rząd masywnych białych korynckich kolumn. Fundamenty i posadzka portyku

powstały z ręcznie wyrabianych cegieł, z których wzniesiono również większość ścian,

natomiast moi rodzice dodali mnóstwo swoich ulubionych elementów kutych – poręczy,

balkonów i tak dalej.

Każde pokolenie – to znaczy każde aż do tej pory – dokonywało jakichś zmian i

przeróbek, nadając domowi i całej posiadłości nowy charakter. Mój wkład stanowiło

zamówienie bramy, którą wykonał osobiście największy mistrz kowalstwa w Charlestonie,

sam Phillip Simmons! Tak, tak, nie zmyślam. Nigdy nie zapomnę tego dnia, kiedy zjawił się

ze swoimi ludźmi, żeby zamontować ją w murze okalającym dom. Jest naprawdę wspaniała,

niczym koronka z czarnego żelaza, z misternie rzeźbionymi czaplami śnieżnymi,

zamkniętymi w owalu pośrodku każdego skrzydła. Mistrz przyniósł też niewielką tabliczkę ze

swoim nazwiskiem – P. SIMMONS i poprosił o zgodę na jej umieszczenie u dołu bramy.

Powiedziałam mu wtedy: „Proszę bardzo, panie Simmons, w końcu jest pan prawdziwym

artystą!”. I tak właśnie zrobił.

Dziedziniec otaczają magnolie i dęby wirginijskie z zielonymi festonami mchu

hiszpańskiego, w ogrodzie za domem pysznią się stare jak świat krzewy azalii i kamelii.

Większość rozwiązań krajobrazowych wywodzi się z tego samego okresu co główny

budynek, poza kilkoma elementami utraconymi z powodu huraganów, chorób czy też wizyt

nieproszonych gości, jeśli wiecie, co mam na myśli. Oczywiście od frontu rośnie figowiec

pnący, który pleni się tak mocno, że za każdym razem, kiedy na niego patrzę, mam ochotę

złapać za sekator. Szczerze? Wszystko tutaj potrzebuje przycięcia i nowej warstwy farby.

Ale nie będę się nad tym dłużej rozwodzić. Cóż mogę poradzić w sprawie remontów i

napraw, kiedy moje życie dotarło już do punktu, w którym stałam się praktycznie gościem we

własnym domu? Obawiam się, że niewiele. Choć mimo wszystko staram się nie tracić

pozytywnego nastawienia do świata.

Jestem w trakcie przygotowań do świąt Bożego Narodzenia, które mam spędzić ze swoją

ukochaną córką Barbarą, jej dziećmi i ich rodzinami. Zęby przybliżyć wam nasze drzewo

genealogiczne, Barbara i jej mąż Cleland, oboje już po sześćdziesiątce, mieszkają razem ze

mną, a ich dorosłe dzieci mają już własne dzieci i domy w Atlancie oraz Charlotte. Trochę mi

wstyd, ale szczerze mówiąc, cieszę się z takiego rozwiązania, bo, niech Bóg ma ich w swojej

opiece, to wyjątkowo swarliwa gromadka. Tak, to prawda, chociaż oczywiście nie chcę tu być

złośliwa.

Może zainteresuje was też sposób, w jaki dom oponuje przeciwko ich obecności. Za

każdym razem, kiedy cała moja rodzina zbiera się pod jego dachem, ściany zaczynają

trzeszczeć, żyrandole na parterze mrugać jak szalone, a wszystkie portrety nagle okazują się

wisieć krzywo na swoich haczykach. Bo, sami rozumiecie, wraz z żyjącymi przybywają tu też

zmarli. Oczywiście, że nasz dom jest nawiedzony. I to jeszcze jak. Albo po prostu osiada. A

może jedno i drugie. Nigdy nie miałam co do tego pewności, ponieważ całe Charleston, a

szczególnie jego część położona na samym krańcu cypla, gdzie mieszkamy, powstało na

podmokłym gruncie. Za to z okna mojej sypialni roztacza się widok na Fort Sumter.

Świadomość tego, co reprezentuje sobą ta potężna forteca, daje mi siłę, by stawić im

wszystkim czoło.

Jedyne, co mogę zrobić, to cmokać sobie z dezaprobatą przez cały boży dzień. I mam ku

temu powody. Boże Narodzenie winno być czasem wielkiej radości. Niestety, rodzina

Barbary zawsze czyni z tych świąt tak żałosne widowisko, że w ostatecznym rozrachunku

działa to na mnie straszliwie przygnębiająco. Na obronę swojej córki muszę jednak

powiedzieć, że w tym wieku nie jest już ona w stanie zdziałać nic więcej, a reszta rodziny

kompletnie nie ma o świętowaniu pojęcia. Obawiam się jednak, że nikt poza mną nie

dostrzega nic złego w równie niedbałym sposobie przygotowywania rodzinnych uroczystości.

Nie chciałabym oceniać ich zbyt surowo, ale mam nieodparte wrażenie, że moi najbliżsi

pozwolili, aby prawdziwy duch Bożego Narodzenia zginął pod nawałą przejawów krzykliwej

komercji. A mogłabym im podpowiedzieć tyle cudownych sposobów na wskrzeszenie pięknej

przeszłości. Zresztą nawet próbowałam, ale kto by tam słuchał takiej głupiej staruchy jak ja?

Obawiam się, że jest już za późno. Kiedy zamknę oczy na wieki, cała ta skarbnica wiedzy, jak

wieść naprawdę wartościowe życie, umrze razem ze mną.

Chodzi o to, że oni uważają swoje wysiłki za wystarczające. Chcecie znać moją opinię? Z

całą pewnością nie robią dla siebie nawzajem nic choćby w najmniejszym stopniu

przypominającego te wszystkie wspaniałe rzeczy, które pamiętam z przeszłości. Może jestem

dla nich zbyt surowa, ale w ogóle nie dostrzegam u nich przedświątecznego podekscytowania.

W ich planach Boże Narodzenie stało się jedynie kłopotliwym obowiązkiem. Wszędzie tylko

pośpiech, pośpiech, pośpiech!

Wiem, że miałam wyjątkowe szczęście. W czasach mojego dzieciństwa, które przypadło

na początek dwudziestego wieku, oboje z bratem wierzyliśmy, że w okresie świąt wszystko,

ale to dosłownie wszystko, jest możliwe. Boże Narodzenie było pełne magii. Nie da się tego

określić inaczej czy lepiej.

Wyobraźcie no sobie: ja, brat i nasi rodzice mieszkaliśmy w tym domu razem z

dziadkami dlatego, że oni tego chcieli. Nie kłamię, tak właśnie było! Na dodatek żyliśmy w

zgodzie. No, przynajmniej przez większość czasu. Z rzadka zdarzało mi się chwytać

wybiegającego z domu ojca za rękaw i pytać, czy jest zły. W takich sytuacjach tata zwykł

ściągać brwi, zaprzeczać i dodawać, że zaraz wróci, po prostu musi wpaść na momencik do

pubu, żeby wybić swojemu przyjacielowi z głowy pomysł wypicia kolejnego drinka. Och, jej!

Ze też jeszcze pamiętam ten jego sprytny sposób wyrażania swojego niezadowolenia!

Chociaż ojciec w ogóle rzadko wdawał się w spory. Nikt z nas tego nie robił. Harmonia

naprawdę stanowiła normę. Czemu? Muszę przyznać, że wielka w tym zasługa nauk Pearl i,

Bóg mi świadkiem, jej wytrwałości.

Pearl wbijała nam do głów, jak ważne jest to, abyśmy kochali się nawzajem i szanowali.

Zawsze powtarzała, że spotkamy jeszcze mnóstwo ludzi, z którymi będziemy się mogli kłócić

do woli gdzieś tam – mając tu na myśli świat zewnętrzny. Pewnie przewróciłaby się w grobie

nie raz i nie dwa, gdyby widziała, jak zachowuje się dzisiaj moja rodzina.

Co prawda jak wiele starszych osób mam tendencję do idealizowania przeszłości. Niemal

bez żadnego wysiłku potrafię wskrzesić tamte dni w pamięci z taką wyrazistością, jakby

wszystko rozegrało się wczoraj. Oczyma duszy ciągle oglądam się za siebie. Na końcu

wyjątkowo długiego, zasnutego mgłą tunelu, który biegnie przez czas, za kurtyną pajęczyn

widzę swoją młodość. Wystarczy, że odgarnę tę zasłonę, i zobaczę wszystko wyraźnie,

przypomnę sobie, jak to naprawdę było. A było po prostu cudownie.

Które święta Bożego Narodzenia uznałabym za najwspanialsze? Trudny wybór, ale jedne

rzeczywiście wyróżniają się spośród całej reszty. Żyła jeszcze wtedy mama, a rok był, zdaje

się, 1920. Tak, zgadza się, 1920. Miałam zaledwie sześć lat i chodziłam do pierwszej klasy. A

w prawdziwym świecie sporo się działo. Choć mnie ten prawdziwy świat wydawał się

strasznie nudnym miejscem, zupełnie obcą planetą dorosłych, którzy zachowywali się, jak dla

mnie, irracjonalnie.

Mimo że byłam wtedy jeszcze mała, doskonale orientowałam się w zagadnieniach

politycznych. Nie na darmo egzemplarz charlestońskiego „News 8c Fourier” pojawiał się w

naszym domu każdego dnia. Choć szczerze mówiąc, mało mnie wówczas obchodziły

wszystkie te sprawy, które miały tak niewielki wpływ na moje życie. Wiedziałam, że ta

straszna wojna w Europie się zakończyła, a to dlatego, że stanowiła ona główny temat

rozmów przy obiedzie, odkąd w ogóle sięgam pamięcią. Ale teraz w końcu zapanował pokój.

Dorośli powtarzali z długim westchnieniem ulgi, że gospodarka ma się coraz lepiej, a

Czar miłości - Benton Frank Dorothea.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: