Sekuła Helena - Pierścień Kalifa.pdf - Sekuła Helena - marti1966

H ELENA S EKUŁA

Pierścień Kalifa

– Kalif cię wzywa.

– Co się stało?!

– Mnie się nie zwierzał. Wsiadaj – ostatnie słowo zagłuszył huk boeinga startującego

do Toronto, nabierał szybkości nad lotniskiem.

– Na pewno mówił o mnie?

– Nie pytaj głupio.

Moje niezbyt sensowne odezwanie wynikało z porażającego lęku o Kalifa i

zaskoczenia. Wywołał mnie przez radiotelefon dyżurny inspektor personelu naziemnego.

– Zgłosił się ktoś od twojej siostry. Czeka przy wejściu dla pracowników.

Właściwie regulamin nie zezwalał załodze na opuszczanie wyznaczonego sektora po

przekroczeniu umownej granicy, lecz zakaz należał do słowa pisanego. W rzeczywistości

nieraz stewardesy musiały osobiście interweniować w cateringu znajdującym się poza

terenem portu, beznadziejnej prowizorce nie mającej wiele wspólnego z prawdziwym

przemysłem przygotowującym posiłki wydawane na pokładach. Poza wszystkimi

mankamentami łączność z owym działem funkcjonowała źle albo wcale. Ostatecznie tą samą

drogą można było wyjść i do rodziny. Rodziny nachodziły pracowników wyjątkowo, na ogół

z powodu leków nie do zdobycia w kraju.

– Od siostry?

– Od siostry – potwierdził inspektor.

Ukryłam zdziwienie. Odkąd wymówiła mi rozkładane łóżko w swoim domu,

odwiedziłam ich jeden raz. Umyślnie poszłam w służbowym uniformie. Nie omyliłam się,

zrobił wrażenie niebieski kostium ozdobiony złotym galonem z emblematami linii lotniczej,

złote spinki w mankietach bluzki z prawdziwej popeliny. Tylko że mój ubiór skojarzyła z

milicyjnym mundurem i chciała wiedzieć, co to za gliniarska formacja taka elegancka,

chociaż inny był krój i odcień błękitu – jednolity, od czółenek po kepi z otokiem haftowanym

złotą nicią.

– Stewardesa? Aha, taka samolotowa kelnerka – skwitowała wyjaśnienie. – Jeździsz za

granicę, dokąd?

– Berlin, Kolonia, Londyn – nie mogłam się oprzeć wyliczeniu olśniewająco

brzmiących imion miast w wielkim świecie, których ona nigdy nie zobaczy inaczej niż w

telewizorze po kawałku.

Prawdę mówiąc, ja z tego świata widywałam przeważnie terminale, strefy bezcłowe,

magazyny hurtu i noclegownię w Londynie, skąd następnego rana powtarzaliśmy tę samą

trasę do Warszawy. Załogi maszyn dalekiego zasięgu okrążające w jednym rejsie niemal kulę

ziemską naszą caravele przezywały dorożką.

Wielki świat nie zrobił na siostrze wrażenia, tylko wywołał odruch praktyczny.

– Chwała Bogu, masz nareszcie prawdziwe zajęcie, twoja poprzednia praca ni z pierza,

ni z mięsa, w ogóle dla obiboków. Ale teraz przywiozłabyś chociaż zimowe trzewiki

dzieciom. W handlu nie ma butów, na komis nie ma pieniędzy.

Był środek lat osiemdziesiątych, panowała inflacja i dotkliwy brak właściwie

wszystkiego. Istniały trzy możliwości zdobycia rzeczy niezbędnych. Staż w kolejkach pod

sklepami liczący się już nie w godzinach, ale na dni i noce, łapówki dla sklepowej, albo

kupno po drakońskich cenach na Wolumenie lub bazarze Różyckiego, najpopularniejszych

wówczas targowiskach.

Wzięłam miarki odrysowane na papierze według wyściółek z noszonego przez malców

obuwia. Wyświadczenie przysługi sprzyjało moim rachubom. Dobrze nastrajała siostrę

perspektywa bucików, poza tym wciąż jeszcze dręczył ją sposób, w jaki mnie usunęła ze

swojego domu. Nie była zła, tylko zaharowana i zamknięta w klatce wciąż ubożejącego

budżetu.

– Mam do ciebie prośbę. Dostałam miejsce w hotelu portowym, ale zameldowana

wolałabym nadal pozostać u was. Częściej mnie nie ma, niż jestem, paczka czy jakaś

wiadomość zawsze pewniejsza u swoich.

Mnie nie robiło różnicy, Kalifowi jednak zależało, abym nie pozostawiała śladu

obecności w lokalu przy Zarankiewicza, gdzie mieszkaliśmy. Z tego powodu opłacałam

również łóżko w trzyosobowym pokoju noclegowni dla personelu latającego, gdzie sypiałam

przed rejsem. Nie traciłam wtedy czasu na dojazdy, chociaż nie uważałabym ich za uciążliwe.

Ale tak zdecydował Kalif i kazał pozostać przy poprzednim meldunku, zapisanym także w

moim paszporcie i świeżym patencie stewardesy.

– Pewno, co rodzina, to rodzina – zgodziła się siostra ucieszona, że między nami nie

ma już mojego żalu i jej poczucia winy. Nareszcie samodzielna przestałam zagrażać jej

metrażowi, a jeszcze kapnie im co nieco z mojej dobrej posady.

Teraz więc, gdy inspektor zawiadomił o posłańcu od siostry, pomyślałam: pewnie w

sprawie obiecanych albo jeszcze dodatkowych bucików. Daj palec, złapią rękę. Ale nie ona,

tylko Kalif posłużył się rodzinnym kamuflażem i przysłał po mnie ludzi, bowiem ani on, ani

Jasny w moim towarzystwie nie pokazywali się nawet w okolicach lotniska.

Nigdy przedtem nie widziałam mężczyzny siedzącego za kierownicą. Fakt ów nie

wywołał żadnej refleksji, poza Jasnym Kalif izolował mnie skutecznie od swojego

środowiska.

– Wsiadaj, inaczej nie zdążysz na lot – odezwał się drugi z tylnego siedzenia,

wyglądający jak starsza kopia szofera. Upodabniał ich strój. Obaj nosili komplety z

marmurkowego dżinsu, białe skarpetki i mokasyny typu college, mimikrę młodych mężczyzn

wczesnych lat osiemdziesiątych.

– Powiedzcie, o co chodzi – upierałam się. Do odlotu pozostała godzina, Kalif znał

czas startu. Nie do pomyślenia było, abym zeszła z pokładu i nie stawiła się na swój kurs.

Mnie nikt nie był w stanie zastąpić. Nie mogłam na nikogo scedować Amfi.

– Kalif miał ciężki wypadek.

Runęło niebo na głowę. Zabrakło głosu, siebie odczułam jak kloc drewna nie mogący

nawet skrzywić ust do płaczu, ponieważ nie ma ust, nie ma krtani ni strun do krzyku.

Kochałam Kalifa, niewolniczo oddana. Nie podlegał ocenie, nie podlegał porównaniom.

Wartość sama w sobie i punkt odniesienia.

– Gdzie jesteśmy? – myśli i odczucia były przy nim, ostatnie, co dostrzegłam, to

czerwone światło w alei Krakowskiej przy jakimś skrzyżowaniu i później już nic. Auto

toczyło się bez przyhamowań, teraz między lasem wiódł gładki asfalt, pęd wozu jak gdyby

rozcinał i odkładał na boki lite zielonorude ściany. Uniosłam się trochę, zza ramienia

kierowcy spojrzałam na szybkościomierz, strzałka dochodziła do dwustu.

– Zaraz będziemy na miejscu – starszy energicznie pociągnął mnie z powrotem.

– Spóźnię się na rejs – spojrzałam na zegarek, za pół godziny startował mój samolot.

– Zamknij się – powiedział znad kierownicy młodszy. Właśnie zabrzmiał sygnał Ci-bi.

Starszy przechylił się przez oparcie, wziął bezprzewodowy telefon.

– ...wszystko w porządku...Over – zakończył rozmowę z angielska, położył aparat

obok na siedzeniu.

– Co z Kalifem?

– Bez zmian. Po drodze bierzemy lekarza.

– Boże! Co to za wypadek, gdzie jest Kalif, dlaczego nie w szpitalu! Trzeba

natychmiast wezwać pogotowie – sięgnęłam po Ci-bi.

– Jest przy nim doktor. Potrzebny specjalista. Zdarzają się sytuacje, kiedy należy

unikać oficjalnej medycyny, i to jest właśnie taka sytuacja – ścisnął mój nadgarstek, z

martwiejących palców wypuściłam aparat.

Zegarek na moim przegubie ścigał się z samochodem. Wskazówki nawlekały sekundy,

minuty, kwadranse. Myślałam o Kalifie, przestał obchodzić start samolotu, lecz ładunek Amfi

był stałą troską Kalifa. Wypłynęły z pamięci jego słowa:

– Na nieprzewidzianą okoliczność zapamiętaj numer telefonu. Nie, nigdzie nie zapisuj.

Gdybyś z jakichś względów nie mogła polecieć. Rozumiesz? Przeszkoda nie do pokonania.

Ujawniona w ostatniej chwili. Amfi nie może pozostać bez opieki.

Amfi nie może pozostać bez opieki.

– Nie zdążę na samolot!

– Zdążysz. W najgorszym wypadku obejdą się bez ciebie.

– Muszę natychmiast rozmawiać z Warszawą.

– Z tego aparatu dyspozycje przyjmowane są wyłącznie ode mnie. Bezpośredniego

połączenia z miastem nie ma.

– Pilne! Zastępstwo na lot... – podyktowałam cyfry. Starszy wiernie powtórzył moje

hasło do membrany. – Over.

Myślami wróciłam do Kalifa.

Odkąd zaczęłam pracować w Air Madala, widywaliśmy się rzadko. Już nie

wynajmował apartamentu w Forum, jak wówczas, gdyśmy się poznali. Wciąż w rozjazdach,

istny komiwojażer. Zawsze wracał do naszego domu, czyli mieszkania przy Zarankiewicza,

własności, jak głosił formalny zapis, człowieka, którego nigdy nie zobaczyłam.

Moje służby i nieobecności Kalifa układały się przemiennie, gdy miałam wolne, jego

przeważnie nie było i nigdy nie zawiadamiał o przyjściu. Spadał jak meteor. Zaczynało się

święto. Przeważnie krótkotrwałe, bo albo ja miałam zaraz dyżur, albo on swoją pogoń za

biznesem – tak nazywał wieczne wędrówki bez udzielania o nich bliższych wiadomości.

Air Madala płaciły dobrze. Szybko przywykłam do godziwego standardu. Wydawałam

wszystko, marzyłam o zwyczajnym życiu, niemożliwym z Kalifem. On kochał swoją

niespokojną egzystencję.

– Pochodzę z nomadów. Ruch jest moim żywiołem, jeśli zostanę na miejscu, znaczy

umarłem – odpowiedział swoją nie pozbawioną wdzięku, trudną polszczyzną na delikatną

uwagę, aby chociaż trochę zwolnił tempo.

Dla siebie nie śmiałabym nawet wspomnieć o jakichś koncesjach. Zresztą akurat przy

moim zajęciu nie mogło być mowy o żadnych ulgach. Albo obowiązujący limit rejsów, albo

wcale. Bez żalu zrezygnowałabym z owej elitarnej pracy, gdyby Kalif rzekł słowo, lecz on

Sekuła Helena - Pierścień Kalifa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: