Jazda na tylnym kole.pdf

Jazda na tylnym kole

Letni sobotni wieczór. Dochodzi 22.00. Jedziesz swobodnie

swoim R1 w samym centrum rozgrzanego miasta. Nagle ruch

zamiera – skrzyżowanie ze światłami. Wyprzedzasz szeregi

samochodów i zajmujesz „pole position” przy przejściu dla

pieszych. Czerwone światło, więc cierpliwie czekasz. Podnosisz

szybkę, bo upał daje Ci się we znaki i czujesz że Twoja bielizna

tonie niczym Titanic.

Rozglądasz się. Na sąsiednim pasie za kierownicą sportowego

mercedesa widzisz błękitnooką piękność, poprawiającą makijaż

w lusterku wstecznym.

Puszczasz do niej oko.

Spoglądasz w prawo i widzisz dwóch muskularnych typów w

czarnym BMW serii 3. Spoglądają na Ciebie lekceważąco.

Kierowca auta wkręca 6-cylindrowy silnik „bety” na najwyższe

obroty. Kpina czy zaproszenie do wyścigu? W głębi duszy

uśmiechasz się, bo wiesz, że chłopaki z BMW za chwilę zobaczą

Twoje plecy.

Czekasz....

Zapala się pomarańczowe, a zaraz po nim zielone światło.

Słyszysz ryk auta, pisk opon i widzisz siwy dym, wydobywający

się spod kół „Beemki”, która rusza w szaleńczym tempie.

Czujesz nagły przypływ adrenaliny. Wrzucasz pierwszy bieg i

delikatnie ruszasz. Po chwili jedziesz z szybkością 60 km/h.

Mijając BMW pozdrawiasz chłopaków w aucie „gestem

Kozakiewicza”. Wciskasz sprzęgło, odrobina gazu i … wzbijasz

przednie koło wysoko ponad linię horyzontu. 80 km/h – bez

sprzęgła wrzucasz drugi bieg, cały czas pilnując równowagi.

Nie chcesz jechać równo, bo w końcu jest to wyścig. Ciągniesz

na dwójce do około 180 km/h. Opuszczasz przednie koło na

asfalt, bo wiesz że już po wszystkim. Samochody są daleko,

daleko w tyle...

Być może opisana wyżej sytuacja spotkała i Was. Jazda na

tylnym kole to świetna okazja do pokazania swoich

umiejętności w ekstremalnej jeździe na motocyklu.Są

motocykliści, którzy wolą się toczyć swoim tempem,

pozostawiając przednie i tylne koło solidnie przytwierdzone do

asfaltu. Nawet w ścigacz.pl pracują tacy profanatorzy motocykli

sportowych, jak Tomek Jarosławski (Alonzo) . Pozostawmy

ich jednak w spokoju i zajmijmy się podstawami jazdy na

tylnym kole.

Do nauki jazdy na tylnym kole niezbędny jest odpowiedni

motocykl. Nie musi to być ponad 150-konny potwór. Wystarczy

niemiecki lub czeski dwusuw, pod warunkiem, że jadący na nim

motocyklista ma wyczucie równowagi, tempa i jest w stanie

odpowiednio posługiwać się manetką gazu. Ja jednak do nauki

używałem Hondy CBR 900RR oraz Yamahy R-1.

Ważne jest, aby motocykl umożliwiał nam bezstresowy trening.

Pisząc „bezstresowy trening” mam na myśli „rozbijanie

względnie bez konsekwencji”. Jadąc „na gumie” o 50%

ograniczamy - i tak niebezpiecznie małą - liczbę punktów

podparcia naszego pojazdu. W efekcie my zdobywamy kolejne

szlify w naszej karierze motocyklisty ekstremalnego, a nasz

motocykl zdobywa po prostu kolejne szlify.

Uważam że najłatwiej jeździ się „na gumie”, podnosząc

motocykl przy pomocy sprzęgła. Warto kontrolować tylny

hamulec, gdyż każdy nieprzewidziany przechył w tył można

skorygować właśnie hamulcem. Jeżeli chodzi o obroty, przy

których przednie koło motocykla się podnosi, to są to wielkości

rzędu 5-6 tys obr./min. Trzeba wyczuć motocykl i „podnieść go”

przy takich obrotach, przy których naprawdę zaczyna on

przyśpieszać.

Oprócz samej techniki jazdy na kole, bardzo ważne są także

inne czynniki. Po pierwsze sprawny technicznie motocykl o

masie raczej filigranowej blondynki, niż amerykańskiej

miłośniczki Big Macków. Musimy znaleźć jakiś zamknięty lub

rzadko używany odcinek drogi z dobrą nawierzchnią asfaltową.

Nie może być mowy o żadnym piasku, ani zanieczyszczeniach

na asfalcie. Konieczny jest też dobry kask, który w momencie

kontaktu z asfaltem nie spadnie nam z głowy, rozpadając się

przy tym na dwie części. Skórzana kurtka i rękawice to również

podstawa. Skórę można zastąpić ubraniem tekstylnym pod

warunkiem, że jest to ubranie przewidziane do jazdy na

motocyklu. Jeżeli nie zadbamy o odpowiedni strój, to wakacje

nad morzem możemy spędzić w stroju płetwonurka, gdyż w

samych kąpielówkach będziemy wyglądali jak arbiter po

pojedynku Alien vs Predator.

Trenujemy najlepiej pod okiem kolegi, który powie nam: jak

wysoko podnosimy koło, co robimy źle, czy robimy postępy. Nie

mogą to być ludzie, którzy dopingują nas, podnoszą naszą

samoocenę. Trening należy prowadzić bez zbędnych emocji,

popisywania się i wygłupów. Jeśli jakiś trick nie wchodzi, to

powinniśmy się zatrzymać, przemyśleć sprawę, ochłonąć i

dopiero wtedy starać się go powtórzyć. To sprawdzona metoda i

naprawdę przynosi efekty.

Jeżeli z jakiś względów nasz trening nie odbywa się na płycie

nieczynnego lotniska, torze kartingowym lub pustym placu

manewrowym, to powinniśmy cały czas mieć oczy dokoła

głowy. Uważane rozglądanie się w poszukiwaniu innych

pojazdów lub ludzi jest obowiązkowe. Jeżeli zdobycie

umiejętności ustawienia motocykla na tylnym kole i

przejechania kilkudziesięciu metrów nie zostało, jak dotąd,

okupione przez nas chociaż jednym upadkiem, to nie możemy

dać się ponieść emocjom. Jeżeli coś nam wychodzi, to nie

oznacza, że jesteśmy już mistrzami jazdy „na gumie” i

pozostaje nam jedynie pokazać to całemu światu. To błędny

punkt widzenia, który wkrótce, w najmniej spodziewanym

momencie, może nas kosztować bolesny upadek przy dużej

prędkości.

Teraz mamy już zaprawę teoretyczną. Czas na konkrety.

Jazda w pozycji siedzącej

Najprostsza figura to jazda na tylnym kole w pozycji siedzącej z

pośladkami na siedzeniu motocykla. W figurze tej nie ma

żadnej filozofii. Wystarczy w odpowiednim momencie odkręcić

gaz lub wcisnąć sprzęgło i po zwiększeniu obrotów do okolic

maksymalnego momentu obrotowego energicznie je zwolnić.

Przednie koło motocykla podnosi się tak wysoko, że wystarczy

regulowanie prędkości samym gazem. Do utrzymania

motocykla w pionie wystarczy naprawdę mała liczba koni

mechanicznych mocy.

Należy nadmienić, że musimy podnieść przednie koło na tyle

wysoko, aby motocykl znalazł się w punkcie swojej równowagi.

Jego przód jest wtedy niesłychanie lekki, a my mamy wrażenie,

że zaraz upadniemy na plecy. Spokojna głowa – do pleców jest

naprawdę daleko...

Na samym początku warto jest również trenować stopowanie

motocykla tylnym hamulcem. Naprzemiennie podnosimy

motocykl na tylne koło i hamujemy. Kilka powtórek pozwala

zrozumieć, o co chodzi. Jeżeli ktoś podniesie przód na tyle

wysoko, że przestraszy się swojego dzieła, to najlepszym

rozwiązaniem jest umiejętne naciśnięcie tylnego hamulca. Jeżeli

motocykl jest w punkcie równowagi, to samo zakręcenie

manetki gazu nie pomoże zbyt wiele.

Nosząc się z zamiarem osadzenia przedniego koła z powrotem

na asfalcie, nie powinniśmy zamykać do końca manetki gazu.

Przednie koło należy opuszczać na półgazie tak, aby możliwie

zminimalizować siłę uderzenia przedniego zawieszenia o asfalt.

Ostremu zamknięciu przepustnicy towarzyszy nagłe opóźnienie i

przód z hukiem ląduje na asfalcie. Pamiętajmy, aby przy

lądowaniu wyprostować kierownicę, którą bardzo często

odruchowo skręcamy, chcąc złapać równowagę. Gdy przednie

koło odzyskuje kontakt z podłożem, wtedy cierpią zarówno

uszczelniacze przedniego zawieszenia, jak i łożysko główki

ramy.

Reasumując: jedziemy w miarę powoli, podnosimy obroty,

puszczamy sprzęgło, odchylamy ciało do tyłu i na

wyprostowanych rękach pionujemy motocykl.

Delikatne i spokojne poruszamy manetką gazu, cały czas

kontrolując tylny hamulec. I suuuniemy tak sobie na pierwszym

biegu.

Zmiana biegów

Jeżeli znudzi się nam już pierwszy bieg, to przechodzimy do

kolejnego etapu nauki – zmiany biegów w trakcie jazdy na

tylnym kole. Ruszamy, sprzegło-gaz-sprzęgło, łapiemy pion i

wrzucamy - bez sprzęgła - drugi bieg (oczywiście przy

odpowiedniej wysokości). Zmieniając bieg na drugi musimy

bardzo ostrożnie obchodzić się z manetką gazu. Nasz motocykl

już naprawdę jedzie na jednym kole i zbyt intensywne dodanie

gazu może przywrócić nas z powrotem do poziomu z tym, że

obróconych o 180 stopni w stosunku do pozycji początkowej.

Innymi słowy, jeżeli zmieniając bieg na drugi dodamy zbyt dużo

gazu, do wylądujemy na plecach.

Dlaczego zmieniamy bieg bez sprzęgła? Otóż nawet przy

krótkotrwałym wciśnięciu sprzęgła tylne koło jest pozbawione

napędu na tyle długo, że nasza jazda powraca do wersji na

dwóch kołach. Zmianę biegów ze sprzęgłem zostawmy więc

naprawdę dobrze jeżdżącym motocyklistom, którzy potrafią

zrobić z motocyklem wszystko.

Stajemy na nogi

Kolejną figurą jest jazda na tylnym kole na stojąco. Chociaż

technika ta jest uważana za trudniejszą od zwykłej jazdy na

siedząco, to według mnie jest to najłatwiejszy i

najprzyjemniejszy sposób „gumowania”. Przy tej technice nie

używam sprzęgła do podniesienia przedniego koła. Koło

podnoszę wyłącznie przy pomocy gazu. Staję na podnóżkach,

mocno naciskam na kierownicę, równocześnie odkręcając

mocniej manetkę gazu. Motocykl ustawia się na tylnym kole z

gracją, a moja pozycja ciała nie tylko jest widowiskowa, ale

ułatwia mi również kontrolowanie równowagi.

Jadąc na tylnym kole w pozycji stojącej, łatwiej jest nam

utrzymać równowagę, a jeżeli przednie koło motocykla jest

naprawdę wysoko, to możemy balansem ciała zmieniać

kierunek jazdy. W ten sposób możemy zmieniać, na przykład,

pasy ruchu na jezdni wielopasmowej. Niestety, musimy

zapomnieć o tylnym hamulcu, gdyż nasza noga, przyjmując

naturalną pozycję, nie dotyka pedału hamulca. Opuścić

motocykl możemy jedynie gazem, lub energicznym rzuceniem

ciała do przodu.

Jak zabrać dwie autostopowiczki?

Jeśli potrafimy jeździć na tylnym kole zarówno w pozycji

siedzącej, jak i stojącej, to możemy spróbować kolejnej

sztuczki - jazdy na zbiorniku paliwa. Ruszamy na pierwszym

biegu, przesiadamy się na zbiornik i odkręcamy manetkę gazu

w podobny sposób, jak w technice opisanej poprzednio. Jeśli

mamy motocykl o pojemności 900-1000 cm3, to nie

powinniśmy mieć problemu z poderwaniem przedniego koła.

Gorzej z lądowaniem. Tutaj motocykl robi potężne „łuup!”, a

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: