Cook Robin (1997) - Inwazja.pdf - Cook Robin - kocurros

ROBIN COOK

INWAZJA

Z ręką na pulsie najnowszych osiągnięć w technologiach medycznych Robin Cook z niesamowitym

talentem poluje na nasze najgłębsze obawy. Tym razem, w swym najbardziej prowokacyjnym thrillerze,

bada nagły wybuch epidemii z dziwnymi nowymi objawami, które opierają się diagnozom. Przyczyna

pozostaje nieznana – i niemożliwa do poznania – gdyż jest czymś, czego gatunek ludzki nigdy dotąd nie

doświadczył...

Prolog

W lodowatych przestworzach przestrzeni międzygwiezdnej strumień materii-antymaterii, migocząc,

wyrwał się impulsem z próżni z intensywnym błyskiem promieniowania elektromagnetycznego. Na

siatkówce ludzkiego oka zjawisko mogło zostać wychwycone jako nagłe pojawienie się, eksplozja barw

pełnego spektrum światła widzialnego. Oczywiście, ani promienie gamma, ani promienie X, a nawet fale

podczerwone i radiowe nie mogły być widoczne dla ograniczonego ludzkiego postrzegania.

Równocześnie z wybuchem kolorów świadkowie na Ziemi mogliby ujrzeć pojawienie się

astronomicznej liczby atomów w kształcie wirujących, czarnych, dyskopodobnych kamyków. Zjawisko

robiło wrażenie puszczonego wstecz filmu wideo z obiektem wpadającym do krystalicznego płynu,

którego falowanie było jak zakrzywienie czasu i przestrzeni.

Jednak lecąca z prędkością bliską prędkości światła niezliczona liczba połączonych atomów wpadła

w odległe krańce Układu Słonecznego, śmigając obok orbit nadętych gazami zewnętrznych planet

Neptuna, Urana, Saturna i Jowisza. Przed osiągnięciem orbity Marsa wirowanie i prędkość masy

zmniejszyły się znacząco.

Teraz obiekt można było zobaczyć takim, jaki był: międzygalaktyczny pojazd kosmiczny, którego

połyskująca powierzchnia przypominała doskonale wyszlifowany onyks. Jedyną deformacją kształtu

dysku był rząd wybrzuszeń nad zewnętrzną krawędzią obiektu. Kontury każdego z wybrzuszeń

odzwierciedlały masywną sylwetkę statku-matki. Nie było żadnych innych zniekształceń zewnętrznej

powierzchni: żadnych świetlików, luków, wlotów, wylotów albo anten. Nie było nawet jakichkolwiek

konstrukcyjnych łączeń.

Kiedy statek dotarł do zewnętrznych warstw atmosfery ziemskiej, wzrosła temperatura jego powłoki.

Pojawił się płonący ogon rozświetlający za nim nocne niebo, kiedy pobudzone tarciem atomy atmosfery

w odruchu protestu zaczęły wydzielać fotony.

Pojazd nadal zmniejszał prędkość i zwalniał wirowanie. Daleko poniżej pojawiło się migoczące

światłami, niczego się nie spodziewające miasto. Wcześniej zaprogramowany, zignorował światła.

Szczęśliwie do upadku doszło w skalistej, pokrytej otoczakami, wypalonej okolicy. Pomimo względnie

małej prędkości było to bardziej zderzenie niż lądowanie. W powietrze strzelił słup kamieni, piasku i

kurzu. Gdy statek kosmiczny w końcu znieruchomiał, był do połowy zagrzebany w ziemi. Wyrzucone w

niebo rumowisko opadło na wypolerowaną powierzchnię.

Kiedy temperatura powierzchni pojazdu spadła poniżej dwustu stopni Celsjusza, nad jego krawędzią

otworzyła się pionowa szczelina. To nie wyglądało na jakieś mechaniczne drzwi. Zdawało się, że

molekuły współpracują, aby stworzyć wejście bez uszkodzenia niczym nie zarysowanej dotąd

powierzchni spodka.

Z pęknięcia wydobyła się para, dowodząc, że w jednostce panuje kosmiczny chłód. W środku rzędy

komputerów pracowicie przechodziły przez kolejne sekwencje programów. Do wnętrza wciągnięto

próbki ziemskiej atmosfery i gleby i poddano je analizie. Automatyczne procedury działały zgodnie z

planem, włączając w to izolowanie z pyłu organizmów prokariotycznych (bakterii). Analizy wszystkich

próbek, w tym zawartych w nich kodów DNA, dowiodły, że właściwy cel został osiągnięty.

Uruchomione zostały procedury zbrojne. Ze statku wystrzeliła w niebo antena dla przygotowania

transmisji na częstotliwości równej promieniowaniu radiowemu kwazarów. Wszystko, by powiadomić, że

Magnum przybyło.

Rozdział 1

Godzina 22.15

– Hej, cześć! – powiedziała Candee Taylor, klepiąc Jonathana Sellersa w ramię. Jonathan w tej samej

chwili objął ją i pocałował. – Ziemia do Jonathana, odpowiedz! – dodała i zaczęła lekko uderzać

przyjaciela po głowie.

Oboje byli siedemnastolatkami i uczniami w Anna C. Scott High School. Jonathan właśnie zdał

egzamin na prawo jazdy i chociaż jeszcze nie dostał zgody na używanie rodzinnego samochodu, udało

mu się pożyczyć volkswagena od Tima Appletona. Pomimo szkolnego przedstawienia zdołali się

wymknąć i pojechali na urwisko, z którego roztaczał się widok na miasto. Oboje z drżeniem wyobrażali

sobie to pierwsze spotkanie na ulubionym w szkole „cyplu kochanków”. Dla wywołania należnego

nastroju, jakby rzeczywiście potrzebowali jakiejś pomocy, nastawili radio na KNGA, lokalną radiostację

nadającą non stop przeboje z pierwszej czterdziestki listy.

– Co jest? – zapytał Jonathan, dotykając delikatnie czubka głowy.

Uderzenie Candee było dość mocne, aby zwrócić jego uwagę. Jak na swój wiek chłopak był wysoki i

szczupły. Cały młodzieńczy rozwój poszedł mu we wzrost, ku największej radości szkolnego trenera

koszykówki.

– Popatrz na spadającą gwiazdę.

Candee uprawiała gimnastykę, była więc znacznie lepiej rozwinięta fizycznie niż Jonathan. Jej ciało

stanowiło źródło podziwu chłopców i zawiści dziewcząt. Mogła umówić się na randkę z każdym, ale

wybrała Jonathana z powodu kombinacji jego dobrego wyglądu i zainteresowań oraz zdolności

komputerowych. Tak się bowiem składało, że komputery były też jednym z jej zainteresowań.

– No i co jest takiego wyjątkowego w spadającej gwieździe? – jęknął Jonathan. Zerknął w górę na

gwiazdę i natychmiast wrócił spojrzeniem do Candee. Nie był pewny, ale zdawało mu się, że jeden z

guzików jej bluzki, który był zapięty, gdy przyjechali na cypel, teraz w tajemniczy sposób został rozpięty.

– Leciała przez całe niebo – powiedziała Candee. Dla podkreślenia słów wskazującym palcem

rysowała niewidzialną linię na przedniej szybie samochodu. – To było niesamowite!

W półmroku wnętrza wozu Jonathan dostrzegł unoszące się w oddechu i opadające piersi Candee.

Uznał to za znacznie bardziej niesamowite niż jakakolwiek gwiazda. Miał zamiar pochylić się i

pocałować ją, kiedy radio wyraźnie zaczęło się psuć.

Najpierw zawyło tak, że uszy zabolały, i wydało z siebie dziwne piski i trzaski. Potem zaiskrzyło się i

pojawił się dym.

– Kurde! – wrzasnęli oboje jak na komendę, próbując się gwałtownie odsunąć od iskrzącego

odbiornika. Wypadli z samochodu. W bezpiecznej odległości odwrócili się i spojrzeli za siebie, oczekując

widoku płomieni. Tymczasem iskrzenie tak szybko ustało, jak się pojawiło. Wyprostowali się i spojrzeli

na siebie ponad dzielącym ich samochodem.

– Do cholery, co ja teraz powiem Timowi? – jęknął Jonathan.

– Popatrz na antenę! – odezwała się Candee.

Nawet w ciemności Jonathan mógł dostrzec, że jej czubek poczerniał.

Candee wyciągnęła rękę i dotknęła jej.

– Au! – krzyknęła. – Gorące!

Słysząc niewyraźne głosy, chłopak i dziewczyna rozejrzeli się dookoła. Inni też wyskoczyli ze

swoich aut. Nad nimi unosił się całun gryzącego dymu. Każde włączone radio, obojętne czy grało rap,

rocka czy klasykę, spaliło się. Przynajmniej wszyscy tak właśnie mówili.

Godzina 22.15

Doktor Sheila Miller mieszkała w jednej z nielicznych miejskich rezydencji zbudowanych na

wzniesieniu. Podobał jej się widok, lubiła wiatr wiejący od pustyni i sąsiedztwo Uniwersyteckiego

Centrum Medycznego. Z wszystkiego najbardziej odpowiadało jej to trzecie.

W wieku trzydziestu pięciu lat czuła się tak, jakby przeżyła dwa życia. Wcześnie, jeszcze w

college’u, wyszła za mąż za chłopaka ze studium przedmedycznego. Mieli ze sobą tyle wspólnego. Oboje

uważali, że medycyna jest ich życiowym celem i powinni razem dzielić marzenia. Niestety,

rzeczywistość okazała się brutalnie nieromantyczna z powodu ich trudnych studiów. Jednak związek

mógłby przetrwać, gdyby nie irytujące przekonanie George’a, że jego kariera chirurga jest ważniejsza niż

wybór Sheili, która najpierw specjalizowała się w internie, a później w pierwszej pomocy. W efekcie cała

odpowiedzialność za sprawy domowe spadła na jej barki.

Nie podlegająca dyskusji decyzja George’a o przyjęciu dwuletniego kontraktu w Nowym Jorku stała

się kroplą, która przelała kielich goryczy. Pomysł George’a, żeby towarzyszyła mu w Nowym Jorku,

mimo iż właśnie otrzymała stanowisko szefa oddziału pierwszej pomocy w Uniwersyteckim Centrum

Medycznym, uświadomił Sheili, jak bardzo nie pasują do siebie. Uczucie, które swego czasu pojawiło się

między nimi, dawno uleciało, więc po niewielkiej sprzeczce, bez złości podzielili kolekcję kompaktów,

starych numerów czasopism medycznych i zdecydowali się na separację. Jeśli chodzi o Sheilę, odczuwała

jedynie nieco goryczy na myśl o męskim egoizmie.

W ten właśnie wieczór, jak w większość wieczorów, Sheila zajęta była czytaniem niewyczerpanego

stosu medycznych periodyków. Równocześnie nagrywała na wideo stary, klasyczny film z zamiarem

obejrzenia go w tygodniu. Panował zupełny spokój, nie licząc przypadkowego dzwonienia poruszonych

wiatrem dzwonków na patio.

Sheila nie widziała spadającej gwiazdy, którą zauważyła Candee, ale w tym samym momencie, kiedy

Candee i Jonathan przerazili się zniszczonym radiem, Sheila była tak samo zszokowana identyczną

katastrofą magnetowidu. Nagle zaczął iskrzyć i warczeć, jakby miał za chwilę wylecieć na orbitę

okołoziemską.

Cook Robin (1997) - Inwazja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: