Co sprawdzić w razie problemów z uruchomieniem interfejsu.pdf

Co sprawdzić w razie problemów z uruchomieniem interfejsu.

1. Włączenie zapłonu - samochód nie musi być zapalony, ale zawsze

musi być włączony zapłon.

2.Prawidłowe podłączenie przewodów, jeżeli używamy interfejsu bez

wtyczki OBD II.

3. Test połączenia w programie VAG-COM.

Uruchamiamy program VAG-COM, klikamy na Opcje ( Option ) następnie

sprawdzamy czy mamy wybrany prawidłowy port Com i klikamy na

Test , jeżeli wszystko działa powinien pojawić się komunikat

jeżeli połączenia nie zostało nawiązane pojawia się komunikat

W przypadku braku połączenia pierwszą rzecz jaką należy sprawdzić to napięcie na pinie

16, powinno być większe jak 12V, jeżeli jest mniejsze może to być przyczyna nie działania

interfejsu.

Kiedy napięcie jest odpowiednie, a interfejs nie działa sprawdzamy przy pomocy programu

ObdTester (jest w dziale plików) czy prędkość pracy interfejsu jest wystarczająca (do jego

działania wystarczy podłączyć masę i zasialnie).

Uruchamiamy program ObdTester, wybieramy odpowiedni port Com, ustawiamy prędkość

na 19200, i sprawdzamy czy jest echo (w oknie programu powinno pojawiać się wszystko co

piszemy na klawiaturze - proszę sprawdzić czy nie ma żadnych przekłamań)

Jeżeli i ten test wypadnie pomyślnie w 95% przypadków interfejs jest sprawny, a problem

jest w niekompatybilności samochodu ze standardem OBD II - zdarza się w przypadku

samochodów przed 93.

Jeżeli test w VAG-COM'ie wypada pomyślnie, ale interfejs przy prędkość 19200 nie

przechodzi testu w programie ObdTester prawdopodobnie użyto przy jego produkcji

elementów niskiej jakości, czego efektem jest zbyt wolna praca - częste w przypadku

interfejsów na transoptorach.

Jeżeli interfejs nie przechodzi testu w programie VAG-COM to jest

uszkodzony.

UWAGA !!!

Proszę zawsze wszystkie czynności powtórzyć w kilku wersjach

programu VAG-COM i VWtool

Norma OBD II - część 1

Norma OBD II (EOBD) – część 1

Od 2001 roku warunkiem uzyskania homologacji dla nowego modelu samochodu jest

wyposażenie go w układ diagnostyki pokładowej, monitorujący na bieżąco stan pojazdu pod

względem emisji substancji szkodliwych. Dotychczas odpowiedzialność producenta pojazdu

za emisję związków szkodliwych ograniczała się w praktyce do chwili opuszczenia przez auto

salonu sprzedaży. Tam musiał bowiem trafić pojazd wyposażony w katalizator spalin i

spełniający normy emisji. Uszkodzenie lub wadliwe działanie któregoś z elementów

odpowiedzialnych za emisją toksycznych substancji spalin wykrywane było dopiero podczas

przeglądu technicznego. Nierzadko przez bardzo długi okres taki samochód podtruwał nasze

środowisko.

Po wprowadzeniu nowych norm zapobiegają takim przypadkom układy OBD (On-Board

Diagnostic), czyli systemy diagnostyki pokładowej. Odpowiedni układ elektroniczny

nadzoruje pracę tych elementów i podzespołów samochodu, których niesprawność może

zwiększyć emisję spalin, a w razie wykrycia nieprawidłowości na desce rozdzielczej zapala

się żółta lampka sygnalizująca kierowcy konieczność jak najszybszego odwiedzenia stacji

serwisowej.

Podstawową normą określającą standard OBD jest ISO/DIS 15031 „Pojazdy drogowe-

Diagnostyka spalin-Komunikacja pomiędzy pojazdem a zewnętrznym urządzeniem”. Składa

się ona z następujących części:

• ISO 15031-1 Ogólne informacje. Zawiera ogólny wstęp do diagnostyki spalin razem z

zestawem źródeł (definicje, odniesienia) dla użycia we wszystkich kolejnych częściach.

Podaje również tematy omawiane w każdej części.

• ISO 15031-2 Terminy, definicje, skróty oraz akronimy. Określa standardową nomenklaturę

dla elementów pojazdów. Zawiera standardowe nazwy, skróty i akronimy, które już zostały

przypisane powszechnie używanym elementom.

• ISO 15031-3 Złącze diagnostyczne i związane z nim obwody elektryczne: specyfikacja i

użycie. Opisuje standardowe złącze pomiędzy przyrządem testującym a pojazdem, razem z

położeniem złącza w pojeździe.

• ISO 15031-4 Zewnętrzny sprzęt testujący. Określa udogodnienia, które mają być

zapewnione przez minimalne

Powyższy artykuł składa się z 7 części, które bedą sukcesywnie publikowane na stronie,

ich autorem jest mgr Andrzej Kowalewski, niestety nie udało mi się ustalić z jakiej

p ublikacji pochodzą.

Norma

OBD II -

część 2

Norma OBD II (EOBD) - część 2

Ta część normy ISO 15031 definiuje nazewnictwo diagnostyczne stosowane w systemach

elektrycznych i elektronicznych samochodów i dlatego zawiera również związane z nimi

terminy, definicje, skróty i akronimy mechaniczne.

Ze względu na fakt, że ilość skomplikowanych systemów elektrycznych

i elektronicznych w samochodach zwiększyła się, rozszerzony został również zasób

terminów, skrótów i akronimów opisujących różne elementy tych systemów. Ten

międzynarodowy standard został opracowany, aby zaprowadzić porządek wśród takiej ilości

terminów, skrótów i akronimów.

Procedura używana do przekazywania serwisowej informacji samochodowej jest

normalizowana w celu bardziej dokładnego przekazywania informacji do diagnostów, którzy

stykają się z diagnostyką i naprawą coraz bardziej skomplikowanych pojazdów.

Każdy typ samochodowej nomenklatury wymaga procedury, aby być prawidłowo opisowym.

Ten standard międzynarodowy dotyczy procedury nazywania elementów i systemów oraz

zestawu słów, z których nazwy są budowane. Procedura pozwala na dokładny opis elementów

i systemów unikając dwuznaczności. Umożliwia również tworzenie nazw rozróżniających

podobne elementy i systemy zwięźle i bez niejasności.

Posługując się terminami, które są dobrze zdefiniowane w kontekście przemysłu

motoryzacyjnego procedura pozwala na odpowiednią zmianę już

istniejących nazw i przypisanie przyszłych nazw w sposób przewidywalny, który rzetelnie

przekaże dane znaczenie diagnoście.

Nazywanie elementów

Podczas tworzenia nazw wybiera się najbardziej opisowe słowo - podstawę. Następnie dodaje

się modyfikatory, jeżeli jest to konieczne lub pożądane w kontekście, w kolejności od

najważniejszych do mniej ważnych. Najważniejsze słowo jest słowem - podstawą, które

określa podstawową funkcję elementu. Najważniejszy modyfikator znajduje się obok słowa -

podstawy, drugi najważniejszy modyfikator jest obok poprzedniego modyfikatora i tak, aż do

momentu, kiedy ostatni ważny modyfikator zostanie dodany.

Przez wzgląd na przyszłą jasność opisu, dodatkowy modyfikator może być dodany do nazwy,

nawet jeżeli nie istnieje żaden konflikt z inną nazwą elementu.

Podczas nazywania elementu kuszące jest wybranie pierwszych modyfikatorów zgodnie z

początkowym przeznaczeniem elementu, ale to nie zawsze kończy się stworzeniem nazwy,

która jest na dłuższą metę pomocna diagnostom. Informacja, którą potrzebuje diagnosta jest

najczęściej dostarczana przez cechę funkcjonalną, a nie przeznaczenie.

Słowa - podstawy

Słowo podstawa jest najbardziej ogólnym terminem w nazwie. Po prostu odpowiada na

pytanie:” Co to za element?”. Słowo - podstawa nie zawiera informacji na temat położenia lub

funkcji elementu w określonym systemie. Tego typu informacja jest dostarczana przez

modyfikatory, które są dodawane do słowa - podstawy. Słowo - podstawa jest zawsze

rzeczownikiem

i ostatnim terminem w nazwie.

Modyfikatory

Modyfikatory dostarczają informacji dotyczącej funkcji, zastosowania systemu oraz jego

usytuowania. Zazwyczaj wyrażają pojęcie nieelektryczne, aby opisać słowa - podstawy, które

z kolei, przekazują znaczenie elektryczne lub elektroniczne. Zakres użycia modyfikatorów

jest nieograniczony, aby opisać element w świetle obecnej wiedzy, posiadanego

doświadczenia i ewentualnych przyszłych problemów. Pomimo, że modyfikatory są używane

jako przymiotniki, niekoniecznie są terminami, które można sklasyfikować jako przymiotniki.

Na przykład określenie „air flow valve” ukazuje, że ani „powietrze” (air) ani „przepływ”

(flow) nie są przymiotnikami, ale znaczenie „Zawór przepływowy powietrza” jest jasny dla

diagnostów. Jest to nazwa zaworu, który reguluje przepływ powietrza. Obydwa modyfikatory

to rzeczowniki funkcjonujące jako przymiotniki ze względu na ich pozycję.

Modyfikatory systemu mogą być dodane do nazw przedmiotów, aby opisać przeznaczenie

przedmiotu. Podczas używania nazwy systemu jako modyfikatora, słowo „System” nie jest

włączone. Na przykład urządzenie, które kieruje spalinami w systemie recyrkulacji spalin

(EGR) nazywa się „ Zawór recyrkulacji spalin”.

Terminy technologiczne

Terminy technologiczne mają tendencje do wydłużania nazw bez dodawania analogicznego

poziomu użytecznej informacji na temat funkcji elementu. Odpowiednie modyfikatory dodaje

się tylko wówczas gdy opisuje on podstawową różnicę pomiędzy dwoma elementami. Termin

technologiczny jest pierwszym modyfikatorem (najbardziej oddalony od słowa-podstawy,

pozycja najmniejszego znaczenia), chyba że modyfikator kierunkowy jest również obecny.

Nazywanie systemów

Podczas konstruowania nazwy dla systemu bierze się pod uwagę, fakt że jest to kombinacja

„Pojęcia” i słowa „System”. Rozwija się nazwę pojęcia zgodnie z zasadami nazywania

przedmiotów i dodaje się słowo „System”. Pamiętać należy, że podstawową cechą pojęcia jest

jego przeznaczenie i że cecha ta jest opisana przez termin znajdujący się najbliżej słowa

„System”. Na przykład, „recyrkulacja” jest podstawową cechą pojęcia recyrkulacji spalin

(EGR). Grupa składników, które uosabiają pojęcie jest razem nazwana „System EGR”.

Skrócone nazwy

Techniki skracania, włączając akronimy i skróty są często konieczne kiedy istnieje

ograniczenie miejsca lub kiedy nazwy stają się dziwnie długie. Lepiej jest tworzyć najpierw

nazwę, a jej skróconą formę później niż odwrotnie. Skróty i akronimy mogą być

konstruowane nie tylko z liter alfabetu ale i z cyfr, spacji, znaków przestankowych (takich jak

„/”), indeksów dolnych, oraz innych znaków. Poszczególne akronimy, skróty modyfikatora i

skróty słowa-podstawy traktować należy jako słowa, oddzielając je spacjami.

Akronimy

Poszczególne definicje akronimów różnią się jednak dla celów ISO 15031. Możemy przyjąć,

że akronim jest łatwą do zapamiętania kombinacją pierwszych liter słów tworzących daną

nazwę. Podczas gdy skróty są użyteczne w tekście, gdzie miejsce jest ograniczone, akronimy

są wyjątkowo wygodne dla skracania komunikacji słownej, a nie tylko materiałów

napisanych. Z tego względu, akronimy

są często łatwe do wymówienia,

co również umożliwia ich szybkie zapamiętanie. Są one szczególnie użyteczne, kiedy nazwa

jest długa

i nieporęczna zarówno na papierze jak i w mowie.

Ponieważ istnieje ograniczona ilość użytecznej kombinacji liter dla akronimów, nowe

akronimy będą tworzone tylko dla najbardziej powszechnie używanych terminów. Unika się

tworzenia akronimów przez dodawanie liter do już istniejących. Do tworzenia akronimu

używane są zazwyczaj pierwsze litery każdego słowa nazwy, ale jeżeli dane słowo ma małe

znaczenie, może zostać ominięte. Można również użyć więcej niż tylko pierwszą literę

każdego słowa. Wszystkie litery akronimu są dużymi literami. Akronimy nie zawierają

kropek. Do momentu kiedy akronim nie stanie się powszechnie znany, powinien być

podawany łącznie z pełna formą.

Powyższy artykuł składa się z 7 części, które bedą sukcesywnie publikowane na stronie

ich autorem jest mgr Andrzej Kowalewski, niestety nie udało mi się ustalić z jakiej

publikacji pochodzą.

Norma OBD II - część 3

Norma OBD II (EOBD) – część 3

Ta część normy ISO 15031 określa minimalny zakres wymagań odnośnie złącza

diagnostycznego, który będzie promował użycie wspólnego złącza diagnostycznego

w przemyśle motoryzacyjnym. Dąży się do tego, aby złącze takie było używane we

wszystkich typach pojazdów. Połączenie diagnostyczne określone przez normę ISO 15031

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: