Cejrowski Wojciech - Podroznik WC t.1.pdf - Cejrowski Wojciech - love_is_all_around

by Wojciech Cejrowski

„W. Cejrowski” Ltd.

Kociewie - Poland 1997

ISBN 83 - 908432 - 0 - X

projekt okładki i stron tytułowych

Łukasz Ciepłowski i Wojciech Cejrowski

korekta:

Małgorzata Górska

Wydawca:

„W. Cejrowski” Ltd.

00 - 958 Warszawa

Skrytka pocztowa 35

Druk:

Drukarnia Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie

„Bernardinum”, plac Mariacki 7

Babci Władysławie *

* Dzięki niej jako sześcioletni dzieciak wyjechałem na moje pierwsze safari.

Polowaliśmy wtedy na tygrysy. Siedziałem ukryty pod wiklinowym stołem w kuchni.

Z blatu zwisał prawie do samej podłogi ceratowy obrus w kwiatki. Pod pachą ściskałem

kurczowo kij od szczotki ryżowej, którą Babcia wcześniej wyszorowała gumoleum - to był

mój sztucer. (Strzelba najnowszej generacji, oczywiście produkcji Winchestera. Prawdziwe

cacko. Apogeum sztuki rusznikarskiej robione na zamówienie.)

Kiedy tylko Babcia - tygrys zbliżała się do stołu, by kontynuować produkcję klusek do

pomidorówki, dźgałem ją w udo za pomocą „sztucera”. Krzyczała wtedy zupełnie szczerze

ałaaa, a ja puchłem z dumy jako świetny myśliwy.

Upolowałem w ten sposób całe stado tygrysów bengalskich. (Ile dokładnie sztuk

położyłem, wie Babcia - ona puchła od celnych trafień „sztucera”, które dawało się policzyć

jeszcze przez kilka następnych dni, ponieważ pozostawały na udach w formie okrągłych

siniaków. Było ich oczywiście tyle, ile tygrysich trupów. Babcia miała je na pewno policzone,

bo co jakiś czas nacierała każdy z osobna maścią przeciwbólową.)

Moje pierwsze safari skończyło się dosyć nieprzyjemnie, kiedy Dziadek wyraził

negatywną opinię na temat wyglądu babcinych ud, a na dodatek stwierdził, że wyprasza sobie

takie zabawy, bo to jego uda. Wtedy nie potrafiłem zrozumieć jak to możliwe. Jego uda???

Mimo to byłem pokorny, bo Dziadek pokazał mi swój pasek do ostrzenia brzytwy.

Zadał też pytanie, które, w przeciwieństwie do prawa własności babcinych ud, było dla mnie

bardzo klarowne. Pytanie brzmiało:

- Chcesz, żebym ci z tyłka zrobił kajzerkę?!

Nie chciałem. Dlatego następnego dnia siedząc w mojej kryjówce pod stołem z

wikliny czekałem na Babcię już nie jako myśliwy, ale jako Tygrys Bengalski. Kiedy tylko

Babcia zbliżała się do stolika, by kontynuować produkcję klusek, wyskakiwałem na nią z

rykiem. Babcia odskakiwała przerażona wrzeszcząc wniebogłosy ratuunkuuu tygryyys!!!

Potem była zazwyczaj pożerana. (Ile dokładnie Babć pożarłem nie wie nawet Babcia. Myślę,

że kilka mendli albo nawet całą kopę.)

Dziadek był tego dnia nie w sosie, miał dokuczliwą podagrę, muchy w nosie albo grał

ze światem zewnętrznym w „Pana Wtrącalskiego”, więc zepsuł nam także i tę zabawę -

powiedział, że w takich warunkach nie może czytać gazety.

- Najpierw się czają jak myszy pod miotłą, a potem nagle oboje wrzeszczą jak koty

obdzierane ze skóry!!! Skaranie boskie!!! Zawału można dostać!!! Zagrajta se we warcaby, a

nie w te wasze safary!!! - wrzeszczał znacznie głośniej od nas.

Nie wytknąłem mu tego, bo ponownie padła propozycja zamiany mojego tyłka w

kajzerkę za pomocą wojskowego pasa do ostrzenia brzytwy. Wtedy Babcia powiedziała do

Dziadka:

- Franuś, daj spokój.

I Franuś dał spokój. Tak nagle jak biblijna nawałnica. Przedtem jeszcze tylko trzasnął

drzwiami mówiąc, że idzie do warstatu ostrzyć noże, a może nawet wyklepać kosę.

Dziadkowi zawdzięczam choleryczny charakter, poczucie humoru, zmysł praktyczny,

zamiłowanie do drewna i całą masę innych rzeczy ze sfery fizycznej, namacalnej, mierzalnej.

Babci zawdzięczam niepowstrzymany rozwój fantazji i marzeń. To ona podlewała

pnącza mojej dziecięcej wyobraźni. Pilnowała, by do bujnie i dziko zmierzwionego gąszczu

pomysłów nie wkradł się ogrodnik z sekatorem przyziemnego realizmu i nie zaczął

porządkować - by nie poprzycinał moich nierealnych wizji w równiutkie i symetryczne

żywopłoty. Dzięki Babci mam w głowie nieokiełznaną, pełną życia puszczę, a nie nudny park

w stylu angielskim.

Człowiek cywilizuje i trzebi dzikość na całej naszej planecie oraz we własnym

wnętrzu. Jednocześnie ten sam człowiek czyni rozpaczliwe wysiłki, by ocalić enklawy

naturalnej przyrody tam, gdzie jeszcze są - np. Zielone Płuca Ziemi. Mojej Babci udało się

ocalić Zielone Płuca Mojej Wyobraźni. Dlatego mogłem zostać podróżnikiem i dlatego

„Podróżnika WC” dedykuję:

Babci Władysławie

podpisano: WC z jednym płucem

W drugiej części książki wyjaśnię to bardziej szczegółowo, na razie musi Państwu wystarczyć

informacja, że wszystkie ekspedycje tropikalne odbyłem pomimo braku prawego płuca - wycięto mi je, kiedy

miałem 5 lat.

Skoro mnie nie powstrzymuje przed podróżowaniem nawet brak płuca, Państwa nie powinien

powstrzymywać brak pieniędzy, kolka w boku, krótkowidztwo, nieznajomość języka, podeszły wiek i tem

podobne duperele. Świat należy do odważnych, a nie do młodych, zdrowych i bogatych.

Cejrowski Wojciech - Podroznik WC t.1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: