Redemptoris missio.pdf

Redemptoris missio - Ioannes Paulus PP. II - Encyclical Letter (1990.1...

Strona 1 z 72

The

Holy

See

back

riga

Ioannes Paulus PP. II

Redemptoris missio

O stalej aktualnosci poslania misyjnego

1990.12.07

Czcigodni Bracia, Drodzy Synowie i Córki,

Pozdrowienie i Apostolskie Błogosławieństwo!

Wprowadzenie

Blessing

1. MISJA CHRYSTUSA ODKUPICIELA, powierzona Kościołowi, nie została

jeszcze bynajmniej wypełniona do końca. Gdy u schyłku drugiego tysiąclecia od

Jego przyjścia obejmujemy spojrzeniem ludzkość, przekonujemy się, że misja

Kościoła dopiero się rozpoczyna i że w jej służbie musimy zaangażować

wszystkie nasze siły. To Duch Święty przynagla do głoszenia wielkich dzieł

Bożych: „Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię.

Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił

Ewangelii!” ( 2 Kor 9, 16). W imieniu całego Kościoła muszę powtórzyć to

wołanie świętego Pawła.

Od samego początku mojego pontyfikatu zdecydowałem się podróżować aż po

krańce ziemi, by dać wyraz tej trosce misyjnej, i właśnie bezpośredni kontakt z

ludami, które nie znają Chrystusa, przekonał mnie bardziej, jak pilna jest ta

działalność , której poświęcam niniejszą Encyklikę.

Sobór Watykański II zamierzył odnowę życia i działalności Kościoła zgodnie z

potrzebami współczesnego świata: podkreślił „misyjność” Kościoła, opierając ją

w sposób dynamiczny wprost na misji trynitarnej. Impuls misyjny należy zatem

do wewnętrznej natury życia chrześcijańskiego i stanowi również natchnienie dla

ekumenizmu: „Aby wszyscy stanowili jedno (...), aby świat uwierzył, żeś Ty

Mnie posłał” ( J 17, 21).

2. Sobór przyniósł już liczne owoce misyjne: wzrosła wszędzie liczba Kościołów

lokalnych mających własnych biskupów, duchowieństwo i osoby oddające się

apostolstwu; wspólnoty chrześcijańskie głębiej włączają się w życie narodów;

komunia pomiędzy Kościołami prowadzi do żywej wymiany dóbr duchowych i

darów; ewangelizacyjne zaangażowanie świeckich dokonuje zmian w życiu

kościelnym; Kościoły partykularne otwierają się na spotkanie, dialog i

współpracę z wyznawcami innych Kościołów chrześcijańskich i innych religii.

file://C:\Users\Andrzej\Desktop\hf_jp-ii_enc_07121990_redemptoris-...

2009-12-19

Redemptoris missio - Ioannes Paulus PP. II - Encyclical Letter (1990.1...

Strona 2 z 72

Przede wszystkim dochodzi do głosu nowa świadomość: mianowicie, że misje

dotyczą wszystkich chrześcijan , wszystkich diecezji i parafii, instytucji i

organizacji kościelnych.

Tym niemniej, w tej „nowej wiośnie” chrześcijaństwa nie da się ukryć tendencji

negatywnej, do przezwyciężenia której pragnie się przyczynić niniejszy

dokument: te specyficzne misje wśród narodów wydają się być zahamowane, co

z pewnością nie odpowiada wskazaniom Soboru i posoborowego Magisterium.

Trudności wewnętrzne i zewnętrzne osłabiły gorliwość misyjną Kościoła

względem niechrześcijan i fakt ten musi niepokoić wierzących w Chrystusa. W

dziejach Kościoła bowiem rozmach misyjny był zawsze oznaką żywotności, tak

jak jego osłabienie jest oznaką kryzysu wiary 1 .

W dwadzieścia pięć łat od zakończenia Soboru i od ogłoszenia Dekretu o

działalności misyjnej Kościoła Ad gentes , w piętnaście lat od Adhortacji

Apostolskiej Evangelii nuntiandi nieodżałowanej pamięci Papieża Pawła VI

pragnę, kontynuując specyficzne Magisterium moich poprzedników 2 , wezwać

Kościół do odnowy zaangażowania misyjnego. Jest ono nastawione przede

wszystkim na cel wewnętrzny: odnowę wiary i życia chrześcijańskiego. Misje

bowiem odnawiają Kościół, wzmacniają wiarę i tożsamość chrześcijańską, dają

życiu chrześcijańskiemu nowy entuzjazm i nowe uzasadnienie. Wiara umacnia

się, gdy jest przekazywana! Nowa ewangelizacja ludów chrześcijańskich

znajdzie natchnienie i oparcie w oddaniu się działalności misyjnej.

Do tego jednak, by głosić naglącą potrzebę ewangelizacji misyjnej, w większym

jeszcze stopniu skłania mnie fakt, że stanowi ona pierwszą posługę, jaką Kościół

może spełnić względem każdego człowieka i całej ludzkości w dzisiejszym

świecie, któremu nieobce są wspaniałe osiągnięcia, ale który, jak się wydaje,

zatracił sens spraw ostatecznych i samego istnienia. „Chrystus Odkupiciel — jak

napisałem w pierwszej Encyklice — objawia w pełni człowieka samemu

człowiekowi (...). Człowiek, który chce zrozumieć siebie do końca (...), musi

przybliżyć się do Chrystusa (...). Odkupienie, które przyszło przez Krzyż, nadało

człowiekowi ostateczną godność i sens istnienia w świecie” 3 .

Nie brak też innych przyczyn i celów: odpowiedź na liczne prośby o dokument

tego rodzaju, jakie do mnie dotarły; rozwianie wątpliwości i niejasności co do

misji wśród narodów; utwierdzenie w gorliwości tak zasłużonych synów i córek

oddających się pracy misyjnej oraz tych wszystkich, którzy im pomagają;

budzenie powołań misyjnych, zachęcenie teologów do pogłębiania i

systematycznego wyjaśniania różnych aspektów misji; ożywienie misji w sensie

specyficznym, zachęcając Kościoły partykularne, zwłaszcza młode, do

wysyłania i przyjmowania misjonarzy; zapewnienie niechrześcijan, a w

szczególności władz krajów, ku którym kieruje się działalność misyjna, że ma

ona tylko jeden cel: służenie człowiekowi, ukazując mu miłość Bożą, która

objawiła się w Jezusie Chrystusie.

3. Narody wszystkie, otwórzcie drzwi Chrystusowi! Jego Ewangelia niczego nie

odbiera wolności człowieka, należnemu poszanowaniu kultur, ani temu, co dobre

w każdej religii. Przyjmując Chrystusa, otwieracie się na ostateczne Słowo Boga,

na Tego, w którym Bóg dał się w pełni poznać i który wskazał nam drogę

wiodącą do Niego.

file://C:\Users\Andrzej\Desktop\hf_jp-ii_enc_07121990_redemptoris-...

2009-12-19

Redemptoris missio - Ioannes Paulus PP. II - Encyclical Letter (1990.1...

Strona 3 z 72

Liczba tych ludzi, którzy nie znają Chrystusa i nie należą do Kościoła, stale

wzrasta, a od zakończenia Soboru niemal się podwoiła. Dla tej ogromnej liczby

ludzi, umiłowanych przez Ojca, który dla nich zesłał swego Syna, oczywista jest

nagląca potrzeba misji.

Z drugiej strony, nasze czasy dają w tej dziedzinie Kościołowi nowe okazje:

upadek niosących ucisk ideologii i systemów politycznych; otwarcie granic i

kształtowanie się świata bardziej zjednoczonego dzięki większym możliwościom

wzajemnych kontaktów; wzrastające uznanie wśród narodów dla owych wartości

ewangelicznych, które Jezus urzeczywistnił w swym życiu (pokoju,

sprawiedliwości, braterstwa, opieki nad najmniejszymi); pewna forma

bezdusznego rozwoju gospodarczego i technicznego, która jednak skłania do

poszukiwania prawdy o Bogu, o człowieku, o sensie życia.

Bóg otwiera przed Kościołem horyzonty ludzkości lepiej przygotowanej na

ewangeliczny zasiew. Mam wrażenie, że nadszedł moment zaangażowania

wszystkich sił kościelnych w nową ewangelizację i w misję wśród narodów. Nikt

wierzący w Chrystusa, żadna instytucja Kościoła nie może uchylić się od tego

najpoważniejszego obowiązku: głoszenia Chrystusa wszystkim ludom.

I. Jezus Chrystus jedynym Zbawicielem

4. „Jest to podstawowe zadanie Kościoła we wszystkich epokach, a w

szczególności w epoce naszej — przypomniałem w mojej pierwszej,

programowej Encyklice — aby skierowywał wzrok człowieka, aby skierowywał

świadomość i doświadczenie całej ludzkości w stronę tajemnicy Chrystusa” 4 .

Powszechna misja Kościoła rodzi się z wiary w Jezusa Chrystusa, co każdy

wierny proklamuje w wyznaniu wiary trynitarnej: „Wierzę w jednego Pana,

Jezusa Chrystusa, który z Ojca jest zrodzony przed wszystkimi wiekami (...). Dla

nas, ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba. I za sprawą Ducha Świętego

przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem” 5 . W wydarzeniu

Odkupienia jest zbawienie wszystkich, „każdy bowiem jest ogarnięty Tajemnicą

Odkupienia, z każdym Chrystus w tej tajemnicy raz na zawsze się zjednoczył” 6 .

Tylko w wierze misje znajdują zrozumienie i oparcie.

Jednakże, również z powodu współczesnych przemian i rozprzestrzeniania się

nowych idei teologicznych, niektórzy pytają: Czy misje wśród niechrześcijan są

jeszcze aktualne? Czyż nie zastąpił ich może dialog między religijny? Czy ich

wystarczającym celem nie jest ludzki postęp? Czy poszanowanie sumienia i

wolności nie wyklucza jakiejkolwiek propozycji nawrócenia? Czy nie można

osiągnąć zbawienia w jakiejkolwiek religii? Po cóż zatem misje?

„Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie” (J 14, 6)

5. Jeśli wrócimy do początków Kościoła, znajdziemy jasne stwierdzenie, że

Chrystus jest jedynym Zbawicielem wszystkich, Tym, który sam jeden jest w

stanie objawić Boga i do Niego doprowadzić. Żydowskim władzom religijnym,

które przesłuchują Apostołów w sprawie dokonanego przez Piotra uzdrowienia

chromego, odpowiada on: „W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, którego wy

file://C:\Users\Andrzej\Desktop\hf_jp-ii_enc_07121990_redemptoris-...

2009-12-19

Redemptoris missio - Ioannes Paulus PP. II - Encyclical Letter (1990.1...

Strona 4 z 72

ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych (...), ten człowiek stanął

przed wami zdrowy (...). Nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano

ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być

zbawieni” ( Dz 4, 10. 12). Stwierdzenie to, skierowane do Sanhedrynu, posiada

znaczenie powszechne, gdyż dla wszystkich — Żydów i pogan — zbawienie

może przyjść tylko od Jezusa Chrystusa.

Powszechność tego zbawienia w Chrystusie potwierdzona jest w całym Nowym

Testamencie. Święty Paweł uznaje w Chrystusie zmartwychwstałym „Pana”: „A

choćby byli — pisze — na niebie i na ziemi tak zwani bogowie — jest zresztą

mnóstwo takich bogów i panów — to dla nas istnieje tylko jeden Bóg, Ojciec, od

którego wszystko pochodzi i dla którego my istniejemy, oraz jeden Pan, Jezus

Chrystus, przez którego wszystko się stało i dzięki któremu także my

jesteśmy” ( 1 Kor 8, 5-6). Jedynego Boga i jedynego Pana przyjmuje się w

przeciwieństwie do wielości „bogów” i „panów”, których uznawał lud. Paweł

przeciwstawia się politeizmowi środowiska religijnego swoich czasów i

uwypukla znamienną cechę wiary chrześcijańskiej: wiarę w jedynego Boga i w

jedynego Pana, posłanego przez Boga.

W Ewangelii świętego Jana uniwersalizm zbawczy Chrystusa zawiera elementy

Jego posłannictwa łaski, prawdy, zbawienia i objawienia: Słowo jest „światłością

prawdziwą, która oświeca każdego człowieka” ( J 1, 9). I jeszcze: „Boga nikt

nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Syn [Bóg], który jest w łonie Ojca, o Nim

pouczył” ( J 1, 18; por. Mt 11, 27). Objawienie Boga staje się ostatecznym i

zupełnym poprzez Jego Jednorodzonego Syna: „Wielokrotnie i na różne sposoby

przemawiał kiedyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach

przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy,

przez Niego też stworzył wszechświat” ( Hbr 1, 1-2; por. J 14, 6). W tym

ostatecznym Słowie swego Objawienia Bóg dał się poznać w sposób

najpełniejszy: powiedział ludzkości kim jest. To ostateczne samoobjawienie się

Boga jest podstawowym motywem, dla którego Kościół „jest misyjny ze swej

natury”. Nie może on nie głosić Ewangelii, czyli pełni prawdy, jakby Bóg dał

nam poznać o samym sobie.

Chrystus jest jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludźmi: „Albowiem jeden

jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus,

który wydał siebie samego na okup za wszystkich jak świadectwem we

właściwym czasie Ze względu na nie, ja zostałem ustanowiony głosicielem i

apostołem — mówię prawdę, nie kłamię — nauczycielem pogan w wierze i

prawdzie” ( l Tm 2, 5-7; por. Hbr 4, 14-16). Ludzie zatem mogą wejść w komunię

z Bogiem wyłącznie za pośrednictwem Chrystusa, pod działaniem Ducha. To

Jego jedyne i powszechne pośrednictwo, bynajmniej nie stanowiąc przeszkody w

dążeniu do Boga, jest drogą ustanowioną przez samego Boga i Chrystus jest tego

w pełni świadomy. Jeśli nie są wykluczone różnego rodzaju i porządku

pośrednictwa, to jednak czerpią one znaczenie i wartość wyłącznie z

pośrednictwa Chrystusa i nie można ich pojmować jako równoległe i

uzupełniające się.

6. Nie jest zgodne z wiarą chrześcijańską wprowadzanie jakiegokolwiek

podziału pomiędzy Słowo i Jezusa Chrystusa. Święty Jan stwierdza wyraźnie, że

Słowo, które „było na początku u Boga”, jest tym samym, które „stało się

file://C:\Users\Andrzej\Desktop\hf_jp-ii_enc_07121990_redemptoris-...

2009-12-19

Redemptoris missio - Ioannes Paulus PP. II - Encyclical Letter (1990.1...

Strona 5 z 72

ciałem” ( J 1, 2. 14). Jezus jest Słowem Wcielonym, Osobą jedną i niepodzielną.

Nie można też oddzielać Jezusa od Chrystusa albo mówić o „Jezusie

historycznym”, który byłby różny od „Chrystusa wiary”. Kościół zna i wyznaje

Jezusa jako „Chrystusa, Syna Boga żywego” (por. Mt 16, 16). Chrystus nie jest

nikim innym, jak Jezusem z Nazaretu. Ten zaś jest Słowem Bożym, które stało

się człowiekiem dla zbawienia wszystkich. W Chrystusie „mieszka cała pełnia:

Bóstwo, na sposób ciała” ( Kol 2, 9) i „z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali” ( J

1, 16). „Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca” ( J 1, 18), jest umiłowanym

Synem, w którym mamy odkupienie (por. Kol 1, 13-14). „Zechciał bowiem Bóg,

aby w Nim zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać wszystko

z sobą: przez Niego — i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy

pokój przez krew Jego krzyża” ( Kol 1, 19-20). Ta właśnie jedyna w swoim

rodzaju wyjątkowość Chrystusa nadaje Mu znaczenie absolutne i powszechne,

dlatego, będąc w historii, jest On ośrodkiem i końcem historii 7 : „Jam Alfa i

Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec” ( Ap 22, 13).

Jeśli zatem jest czymś słusznym i pożytecznym rozważać różne aspekty

tajemnicy Chrystusa, nie należy nigdy tracić z oczu Jego jedności. Odczuwając

potrzebę odkrywania i dowartościowywania wszelkiego rodzaju darów, przede

wszystkim bogactw duchowych, jakich Bóg udzielił każdemu narodowi, nie

możemy rozpatrywać ich oddzielnie od Jezusa Chrystusa, który stoi w centrum

Bożego planu zbawienia. Jak „Syn Boży przez wcielenie swoje zjednoczył się

jakoś z każdym człowiekiem”, tak „musimy uznać, że Duch Święty wszystkim

ofiarowuje możliwość dojścia w sposób Bogu wiadomy do uczestnictwa w tej

paschalnej tajemnicy” 8 . Bożym planem jest wszystko na nowo zjednoczyć w

Chrystusie jako Głowie: to, co w niebiosach, i to, co na ziemi ( Ef 1, 10).

Wiara w Chrystusa jest propozycją skierowaną do wolności człowieka

7. Nagląca potrzeba działalności misyjnej wynika również z radykalnej wolności

życia , przyniesionej przez Chrystusa i przeżywanej przez Jego uczniów. To nowe

życie jest darem Bożym i od człowieka wymaga się, by je przyjął i pozwolił mu

w sobie wzrastać, jeśli chce urzeczywistnić siebie samego na miarę swego

integralnego powołania na podobieństwo Chrystusa. Cały Nowy Testament jest

hymnem na cześć nowego życia dla tego, kto wierzy w Chrystusa i żyje w Jego

Kościele. Zbawienie w Chrystusie, o którym Kościół daje świadectwo i które

głosi, jest samoudzielaniem się Boga.: „To Miłość nie tylko stwarza dobro, ale

daje uczestnictwo w samym życiu Boga: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Ten

bowiem, kto miłuje, pragnie dawać samego siebie” 9 .

Bóg obdarowuje człowieka tą nowością życia. „Czy można odrzucić Chrystusa i

wszystko to, co On wniósł w dzieje człowieka? Oczywiście, że można. Człowiek

jest wolny. Człowiek może powiedzieć Bogu: nie. Człowiek może powiedzieć

Chrystusowi: nie. Ale pytanie zasadnicze: czy wolno? I: w imię czego

«wolno?»” 10 .

8. Świat współczesny skłonny jest sprowadzać człowieka jedynie do wymiaru

horyzontalnego. Czym jednak staje się człowiek bez otwarcia na Absolut?

file://C:\Users\Andrzej\Desktop\hf_jp-ii_enc_07121990_redemptoris-...

2009-12-19

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: