Przedsiębiorstwo - jednostka prowadząca działalność gospodarczą o charakterze wytwórczym, budowlanym, handlowym lub usługowym w celach zarobkowych, wyodrębniona ze swojego otoczenia pod względem organizacyjnym, ekonomicznym i prawnym, obejmującą jeden zakład produkcyjny (usługowy) bądź większą jego liczbę. Cechy: Zatrudniane w nim osoby podlegają wspólnemu kierownictwu. Odrębność ekonomiczna przedsiębiorstwa polega na dysponowaniu przez nie posiadanymi zasobami na własne ryzyko oraz na pokrywaniu swoich wydatków z własnych przychodów uzyskiwanych ze sprzedaży wytwarzanych produktów lub usług. Trzy grupy społeczne: właściciele, menedżerowie, pracownicy. Przedsiębiorca – właściciel środków produkcji, który dzięki swojej przedsiębiorczości zarówno tworzy przedsiębiorstwo, jak i nim zarządza. Cele: osiągnięcie możliwie największych zysków, cel przetrwania (istnienia), stworzenie rynkowej oferty przedsiębiorstwa. Podział przedsiębiorstw: przedsiębiorstwo jednoosobowe [prowadzone i reprezentowane przez właściciela (przedsiębiorcę), odpowiadającego w sposób wyłączny i bez ograniczeń za wszelkie zobowiązania swojej firmy zarówno majątkiem przedsiębiorstwa, jak majątkiem osobistym, pełnej osobistej odpowiedzialności towarzyszy pełnia kompetencji decyzyjnych przedsiębiorcy], przedsiębiorstwa spółki [zrzeszenie osób lub kapitału w celu prowadzenia działalności gospodarczej, w sensie prawnym to umowa zawierana przez wspólników celem prowadzenia wspólnego przedsiębiorstwa zarobkowego lub osiągnięcia w innej formie wspólnego celu gospodarczego, podział: spółki osobowe (cywilna, jawna, komandytowa) i kapitałowa (z o.o., akcyjna), przedsiębiorstwo państwowe [samodzielne, samofinansujące się i samorządność], przedsiębiorstwo spółdzielnia [dobrowolne zrzeszenie o nie ograniczonej liczbie członków, zmiennym składzie osobowym i zmiennym funduszu udziałowym, prowadzącym działalność gospodarczą w celu zaspokojenia potrzeb swoich członków. Kryteria podziału: wymagania założycielskie, zakres odpowiedzialności majątkowej i ryzyka kapitałowego, możliwości finansowania działalności, zakres kierowania i kontroli firmy oraz obciążenia podatkowe, problem dziedziczenia, zakres możliwości upłynniania udziałów w przedsiębiorstwie, trwałość formy prawno-organizacyjnej. Majątek trwały – w jego skład wchodzą: środki trwałe, wartości niematerialne i prawne, finansowy majątek trwały oraz należności długoterminowe. Środki trwałe to nabyte lub wytworzone we własnym zakresie nieruchomości, będące odrębną własnością lokale, budowle i inwestycje w obecnych obiektach, maszyny, urządzenia, środki transportu i inne, kompletne i zdatne do użytku w momencie przyjęcia do użytkowania przedmioty o dłuższym niż tok przewidywanym okresie ich użytkowania, a także inwentarz żywy. Za wartości niematerialne i prawne uznaje się stanowiące własność lub współwłasność przedsiębiorstwa, prawa majątkowe, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawa autorskie, prawa do projektów, wynalazków, etc, licencje oraz programy komputerowe > 1 rok, koszty organizacji, zakończonych prac rozwojowych. Majątek obrotowy. Majątek rzeczowy: zapasy materialne, zapasy produkcji nie zakończonej, zapasy wyrobów gotowych ]- noszą one łączną nazwę zapasów materialnych. Zasoby majątkowe zapewniają ochronę procesów gospodarczych przed zakłóceniami i ich stabilizację, co przejawia się ciągłością produkcji wyrobów i świadczenia usług oraz wysokim poziomem obsługi odbiorców. Rzeczowy majątek obrotowy jest składnikiem kapitałochłonnym i kosztotwórczym. Majątek finansowy: należności i roszczenia, środki pieniężne. Należności obejmują: zobowiązania handlowe od odbiorców za dostarczone towary i usługi, świadczenia z budżetu i inne – oraz roszczenia sporne. Należności to środki przedsiębiorstwa, które służą finansowaniu rozliczeń z kontrahentami. Faktycznie stanowią formę nie oprocentowanego, krótkoterminowego kredytu udzielanego odbiorcom. Środki pieniężne mogą występować w postaci: gotówki w kasie, środków na rachunku rozliczeniowym, rachunkach krajowych w walutach obcych, rachunkach lokat terminowych i innych środków pieniężnych. Środki pieniężne stanowią rezerwę niezbędną do regulowania bieżących zobowiązań finansowych, a więc przede wszystkim do uiszczania: zobowiązań handlowych wobec dostawców, zobowiązań wobec budżetu z tytułu podatków, wypłat wynagrodzeń dla załogi oraz spłaty zaciągniętych kredytów i odsetek. W środkach pieniężnych akumuluje się ponadto zyski wypracowane przez przedsiębiorstw
Przedmiot socjotechniki Socjologia jest nauką teoretyczną
Socjotechnika jest nauką praktyczną Relacje jakie zachodzą pomiędzy nimi zachodzą w następujący sposób: celem socjologii jest formułowanie i weryfikowanie twierdzeń ........... między różnymi elementami życia społecznego, natomiast celem socjotechniki jest wskazanie jak w oparciu o te stwierdzenia przeprowadzić w praktyce. Socjotechnika (inżynieria społeczna) przez socjotechnikę rozumie się zespół dyrektyw dotyczących dokonywania racjonalnych przemian społecznych życia, dyrektywy te określają jak przy pomocy odpowiednich środków dokonywać celowych przemian życia społecznego opierając się przy tym na ocenach i wartościach społecznych. 1. są: podmioty (systemy oddziałujące) przedmioty (systemy na które się oddziałuje) działania socjotechniczne. 2. podmioty działają zgodnie z racjonalnymi dyrektywami socjotechnicznymi. 3. podmioty osiągają zamierzone cele za pomocą określonych środków na podstawie społecznie akceptowanych wartości i ocen. 4. podmioty powodują zmiany społeczne w przedmiotach na które wpływają. Strategie socjotechniczne w zależności od tego jak postrzegamy społeczeństwo, wykorzystywać możemy różne strategie wpływania na społeczeństwo. Kiedy jest ono ujmowane jako zrównoważony system, składają się biernie adaptacyjne jednostki (model systemowo-funkcjonalny) sięgamy po socjotechnikę manipulacyjną. Natomiast gdy społeczeństwo widziane jest jako ciągle zmienny proces inicjowane i podtrzymywane przez aktywne i twórcze jednostki (model procesowo-poglądowy) korzystamy z socjotechniki emancypacyjnej. Dyrektywy socjotechniczne dyrektywy w postaci usystematyzowanej mogą stać się zasobem wiedzy odnoszącym się do tego jak skutecznie wpływać na różne postawy, zachowania, opinie występujące u ludzi. Dyrektywy socjotechniczne mogą dotyczyć trzech zasadniczych grup:
perswazji rozumie się przez nią te sposoby oddziaływania które dążą do zmiany przekonań, opinii, postaw innych ludzi przy pomocy argumentacji emocjonalnej lub racjonalnej manipulacji rozumie się przez nią te sposoby wpływania których celem są zmiany przekonań, opinii, postaw innych osób bez ich wiedzy o tym, a często wbrew ich woli facylitacja należy rozumieć przez nią oddziaływanie na postawy, opinie bądź poglądy ludzi poprzez rozmaite techniki wypracowane przez tradycyjne instytucje np. szkołę, pracę, środki masowego przekazu, władzę, itp. Źródła wiedzy socjotechnicznej 1. nauki społeczne 2. wiedza potoczna 3. refleksje myślicieli (prekursorzy socjotechniki) Zasada konsekwencji, kalkulacji skutków, kozła ofiarnego. Skala socjotechnik socjotechniką w większym lub mniejszym zakresie stosują w zasadzie wszyscy posiadający władzę w różnorakich zespołach, przewodzenie małą grupą (skala mikro) polega najczęściej na wpływaniu na postawy i zachowania ich członków. Charakterystyczne dla socjotechniki na tę skalę jest wykorzystanie osobistych cech przywódcy (urok osobisty, inteligencja itp.) ponieważ relacje pomiędzy sterującym a sterowanymi mają charakter twarzą w twarz. Należy zauważyć iż działania socjotechnik w tych sytuacjach są w mniejszym stopniu zmanipulowane. W skali średniej (np. partia polityczna) w skali makro (np. państwo) działania socjotechniczne prowadzone przez posiadające władzę jednostki noszą inny charakter. Sterujący działają najczęściej pośrednio sięgając po takie środki jak radio, tv, reklamy jak i innych ludzi którzy w tej sytuacji są ogniwem pośredniczącym, należy zwrócić uwagę że brak stałych ludzkich kontaktów między sterującym i sterowanymi powoduje że w skali makro, normy moralne są częściej łamane niż w skali mikro. Narzędzia socjotechniczne konfliktów *wspólny cel *wspólne zagrożenie wyborów *część wyborców nie wie na kogo głosuje (wahają się) komplementowanie na nie utwierdzoną samoocenę (np. pieprzyk)
suckeefcukee