Chodzenie z szopką.doc

·         Chodzenie z szopką

Chodzenie z szopką to zwyczaj oparty na bardzo starej tradycji. Legenda mówi, że to św. Franciszek w roku 1243 we Włoszech urządzał pierwsze szopki. W Polsce natomiast zwyczaj ten rozpowszechnił się dzięki zakonowi franciszkanów pod koniec XIII wieku, jako przedstawienia odgrywane w kościołach. Jednak w 1736 roku, biskup Teodor Czartoryski z powodu zbyt swobodnego zachowania publiczności, nakazał usunięcie widowisk z kościołów. Wtedy to pojawiły się świeckie zespoły „chodzące z betlejemkami”, w których występowały kukiełki. Trzon akcji przedstawienia szopkowego opierał się na scenach biblijnych Bożego Narodzenia, często był jednak wzbogacany o epizody z dworu Heroda, a także różne scenki obyczajowe. Autorzy tekstów często wykorzystywali owe scenki do wyrażenia swoich poglądów, wykpiwania wad społeczeństwa. Szczególnie słynne pod tym względem są szopki krakowskie, których tradycja kontynuowana jest poprzez organizowanie corocznych konkursów szopek.

W okresie II Rzeczypospolitej nastąpił silny rozwój szopki politycznej eksponowanej w kabaretach(np. warszawskie „Qui Pro Quo”, krakowski „Zielony Balonik”) oraz na łamach

prasy kulturalnej i satyrycznej znalazły też odzwierciedlenie w poszczególnych okresach Polski Ludowej.

Jeżeli chodzi o sam wygląd szopki przybierają one różne kształty. Najczęściej jednak zbudowane są na wzór architektury sakralnej lub świeckiej. Przy budowaniu szopki najczęściej włączane są elementy charakterystyczne dla danego regionu. Na wieżach bocznych tradycyjnie umieszczane są chorągwie o barwach polskich lubi miejskich, na środkowej zaś gwiazda betlejemska lub orzeł. Parter szopki służ jako scena przeznaczona do przedstawienia kukiełkowego, a na piętrze, zazwyczaj umieszczona jest nieruchoma scena przedstawiająca adorację Dzieciątka.