Słownik.doc

Słownik

APD

Antisocial Personality Disorder – antyspołeczne zaburzenie osobowości. Tak samo jak BPD ma swoje podłoże w dzieciństwie, przy czym powodem ADP jest zwykle brak ojca lub jego niedostępność; istnieje też prawdopodobnie czynnik genetyczny.

ADP dzieli się na socjopatie i psychopatie. Podział ten jest jednak kontrowersyjny – coraz częściej odbiega się od określeń socjopatia i psychopatia, nazywając je bardziej humanitarnie antyspołecznym zaburzeniem osobowości. Czasem jednak psychopatię uważa się za osobne zaburzenie, przy czym (w takim układzie) każdy psychopata ma socjopatię.

ADP jest ok. 2 razy częstsze niż BPD, dotyka 3% mężczyzn i 1% kobiet.

Głównym symptomem socjopatii jest brak szczerych, głębokich socjalnych emocji (empatia, sympatia, miłość, wstyd, poczucie winy), których uczymy się w procesie "socjalizacji", w dzieciństwie. Osoby z APD są ograniczone do głównych, prymitywnych emocji (np. złość, strach), które są niezależne od wychowania.
Inne symptomy socjopatii to: niski próg poirytowania, agresywność, impulsywność, nieszczerość, ignorowanie powszechnych norm, "gruboskórność", egocentryzm, niemożność odczuwania winy, brak poczucia odpowiedzialności, poczucie iż jest się zawodzonym przez innych ludzi, skłonność do winienia innych, niemożność utrzymania długich i bliskich relacji, potrzeba kontroli innych, płytkie uczucia, brak długoterminowych celów w życiu.

Ani socjopatia, ani nawet psychopatia, jako diagnozy, nie implikują bycia przestępcą. Większość socjopatów to ludzie, którzy nie mają większych problemów z prawem, to ludzie których spotykamy na co dzień. Media wykreowały portret psychopaty, który jest seryjnym zabójcą, ale tak poważne i brutalne przypadki psychopatii zdarzają się rzadko. Mimo dużej ilości objawów socjopatia często pozostaje niezauważona przez otoczenie jak i osobę dotkniętą – objawy są maskowane, a te widoczne tłumaczy się zwykle typem charakteru. Wydaje się nam, że socjopatów spotykamy tylko na ekranie TV.

Antyspołeczne zaburzenie osobowości jest nieuleczalne; jest prawdopodobnie znacznie częstsze wśród rodziców osób z BPD niż w całej populacji.

ADHD

Attention Deficit Hyperactivity Disorder – Zespół Nadpobudliwości Psychoruchowej. ADHD można rozpoznać w przypadku objawów, które rozpoczęły się przed 7 rokiem życia:

o    problemy z utrzymaniem uwagi – utrzymaniem koncentracji na jednej rzeczy, łatwym rozpraszaniem się;

o    problemy z impulsywnością, kontrolą zachowań;

o    nadmierna ruchliwość.

ADHD dotyka ok. 3% dziewczyn i 7% chłopców. ADHD nie jest związane z BPD, lecz jedno nie wyklucza drugiego.

Ciało migdałowate

(w j. ang. amygdala) Część układu limbicznego, odpowiedzialna za negatywne emocje (agresję, lęk i strach) oraz nieświadomą pamięć emocjonalną.

Ciało migdałowate jest częścią mózgu, która wyręcza resztę mózgu z (powolnego) myślenia w sytuacjach, w których wymagana jest natychmiastowa reakcja. W sytuacjach krytycznych (np. zagrożenia życia), sygnały do mózgu płyną wprost do ciała migdałowatego, które podejmuje szybkie decyzje wyręczając resztę mózgu z wolnego funkcjonowania. Jeśli natomiast sytuacja nie jest krytyczna – sygnały płyną do innych (nowszych, bardziej rozwiniętych i skomplikowanych) części mózgu, omijając ciało migdałowate, pozwalając na racjonalne i spokojne rozumowanie. Ciało migdałowate odpowiada za reakcje i zachowania spontaniczne, impulsywne, nieracjonalne, podejmowane w stresie. U ludzi z BPD, którzy żyją w większym stresie i niepokoju, ten "awaryjny" mechanizm pracy mózgu, podczas którego ciało migdałowate podejmuje decyzje, zdaje się jednak włączać częściej i działać dłużej.

Cingulate Gyrus

Zakręt obręczy – część mózgu zaliczana do układu limbicznego, związana z percepcją bólu i jego emocjonalną oceną. Przednia części zakrętu obręczy (mniejsza o około 26% u ludzi z BPD) związana jest również z kontrolą własnych zachowań.

DBT

Dialectial Behavioral Therapy – specjalna psychoterapia dla osób z BPD. [Więcej]

Depresja

Stan obniżonego nastroju. Do typowych objawów należy przygnębienie, niezadowolenie z siebie i otoczenia, negatywne ocenianie swojej przeszłości, widzenie przyszłości w czarnych barwach – bez perspektyw, utrata zainteresowań, problemy ze snem (bezsenność, budzenie się wcześnie nad ranem lub długi sen, po którym wciąż czujemy się zmęczeni), nienormalny apetyt, izolacja od otoczenia, problemy z pamięcią, koncentracją, ogólnie – myśleniem, irracjonalne lęki, wewnętrzny niepokój, myśli samobójcze. Depresja generalnie dzieli się na dwa rodzaje: może być wywołana konkretnym wydarzeniem (np. śmierć bliskiej nam osoby – wtedy jest to depresja reaktywna), czy ogólnie ciężką sytuacją życiową (mówimy wtedy o depresji psychogennej); może mieć jednak podłoże biologiczne, tj. być objawem choroby lub urazu mózgu (mówimy wtedy o depresji endogennej). Depresja nie wyklucza BPD – większość osób z BPD, wcześniej czy później, wpada w depresje.
Depresja jest około 10 krotnie częstsza pośród kreatywnych osób. W przypadku myśli samobójczych należy niezwłocznie szukać pomocy u psychologa lub psychiatry.

Depresja dwubiegunowa

Zaburzenie psychiczne charakteryzujące się naprzemiennymi epizodami manii (nadzwyczajnej aktywności) i depresji. W przeciwieństwie do depresji dwubiegunowej, BPD cechują bardziej chaotyczne huśtawki nastroju (zmieniające się nieprzewidywalnie nawet kilka razy tego samego dnia), tendencja do odczuwania negatywnych uczuć, tj. smutku, przygnębienia; osoby z BPD są bardziej sfrustrowane, pełne złości, agresywne, niekontrolujące swoich emocji, zależne od relacji z innymi ludźmi, oraz odczuwają stałe uczucie pustki wewnętrznej.
W depresji dwubiegunowej okresy manii są zazwyczaj długie (przynajmniej 1 tydzień, choć jest też rzadki przypadek depresji dwubiegunowej z epizodami częstych zmian tego samego dnia), wiążą się ze znacznie niższą potrzeba snu, szybkim mówieniem, "wyścigiem myśli", zwiększoną aktywnością zorientowaną na osiągniecie określonych celów i przeplatają się z okresami poważnej depresji.
Osoby w depresji dwubiegunowej, pomiędzy epizodami manii i depresji, potrafią funkcjonować w codziennym życiu całkiem normalnie, natomiast osoby z BPD mają problem z funkcjonowaniem (przynajmniej w swoim wnętrzu) na co dzień.
Depresja dwubiegunowa jest najprawdopodobniej chorobą genetyczną, dotyka 1% populacji i nie wyklucza BPD. Jest nieuleczalna (leki stabilizujące nastrój bierze się przez całe życie), często jest początkowo błędnie diagnozowana jako normalna depresja, czasem pozostaje przez długi czas w ogóle niezauważona – osoba z depresją dwubiegunową często wypiera się tego problemu (podobnie jak osoby z BPD) i problem ten zostaje niezauważony, aż do czasu gdy osiągnie moment, w którym dana osoba nie jest już w stanie funkcjonować.
Jakkolwiek nie jest to choroba, którą ktokolwiek chciałby mieć, gdyż rujnuje życie – warto zauważyć ciekawostkę, że wiele osób z depresją dwubiegunową jest nadzwyczaj kreatywna (w okresie manii i okresów pośrednich); kreatywne osoby 10-20 razy częściej cierpią na depresję dwubiegunową; na depresję dwubiegunową cierpiały (lub cierpią – te, które jeszcze żyją) takie osoby jak: Samuel Johnson, Winston Churchill, Ernest Hemingway, Sylwia Plath, Tchaikovsky, Jean Claude van Damme, Robin Williams, Jim Carrey. Ok. 30% ludzi z depresją dwubiegunową cierpi jednocześnie na BPD.

BPD prezentuje szersze spektrum objawów; depresja dwubiegunowa to tylko huśtawka nastroju, podczas gdy BPD to huśtawka nastroju, emocji, percepcji, myśli i relacji z innymi. Osoby z BPD nie mają stanów manii, choć działają impulsywnie. W depresji dwubiegunowej samodestrukcyjne zachowania mają miejsce ponieważ osoba czuje się wszechmocna i niezwyciężona, podczas gdy w przypadku BPD samouszkadzajace się zachowanie jest próbą zatrzymania psychicznego bólu.

DSM

W j. ang.: Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders; publikowany przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne podręcznik zawierający kryteria klasyfikacji zaburzeń psychicznych. Na dzień dzisiejszy (rok 2004) ostatnia wersja DSM'a ma numer IV i została wydana w 1994 roku.

Dysforia

Przeciwieństwo euforii – przygnębienie, nerwowość, drażliwość, wybuchowość.

Dysocjacja

Najpoważniejszy mechanizm obronny psychiki polegający na czasowej utracie (lub modyfikacji) poczucia tożsamości (utracie świadomości, depersonalizacji, chwilowej amnezji lub utracie kontaktu z rzeczywistością) w celu uniknięcia przykrych myśli, wspomnień i skojarzeń.
Dysocjacje występują w niektórych przypadkach BPD i zespołu stresu pourazowego; mają miejsce w momentach, których nieświadomie osoba przypomina sobie to co wywołało w niej kiedyś spory stres – umysł, chroniąc od bolesnych wspomnień i skojarzeń, odłącza osobę od dostępu do całej jej pamięci.
Osoba nie pamięta więc w takich momentach bolesnych wspomnień, ale też nie pamięta niczego, nawet tego jak się nazywa i kim jest.
Trwa to zwykle około kilku, kilkunastu minut. Jeśli trwa dłużej, i wiąże się z poczuciem innego "ja", można mówić o dysocjacyjnym zaburzeniu osobowości.
Dysocjacja jest z pozoru podobna do psychozy (psychoza to oderwanie się od rzeczywistości występujące w schizofrenii), z tym że dysocjacja jest spowodowana konkretnym wydarzeniem z przeszłości, które psychika stara się zapomnieć. Psychoza natomiast trwa dłużej i nie potrafimy jeszcze wytłumaczyć dlaczego ma miejsce – mechanizm psychozy zdaje się być mocniej uwarunkowany biologią, na którą nie ma wpływu nasza psychika. Dysocjacje zwykle nie wymagają stosowania przeciwko nim leków.

Dysocjacyjne zaburzenie osobowości

"Osobowość wieloraka", "rozszczepienie osobowości" (w j. ang. DID – Dissociative Identity Disorder).
Rzadki (dotyka 1 osobę na 10000) i poważny przypadek BPD, polegający na tym, że osoba ma 2 (lub więcej) różne osobowości – każda ma inną osobistą przeszłość, obraz własnego "ja", nawet imię. W czasie dysocjacji osoba jest nieświadoma pewnych aspektów swojej osobowości. Dysocjacyjne zaburzenie osobowości spowodowane jest poważnym emocjonalnym stresem, traumą, fizycznym lub seksualnym wykorzystaniem podczas dzieciństwa, którego nie mogła znieść psychika dziecka – aby więc uciec od bólu psychicznego psychika stworzyła alternatywne "ja", które zapomina o przykrych wydarzeniach i skojarzeniach. Do typowych symptomów dysocjacyjnego zab. os. (oprócz tych, które też występują w typowym BPD) należy: utrata poczucia czasu, nie pamiętanie co się robiło w określonym czasie, słyszenie głosów – halucynacji (u 1/3 osób z dys. zab.) – głosów, które są komunikacją ze sobą poszczególnych osobowości. Często z tego powodu osoby z dysocjacyjnym zab. os. są błędnie diagnozowane schizofrenią, jednak w przeciwieństwie do schizofrenii – w przypadku dysocjacyjnego zab. os. "głosy" są z wnętrza własnej głowy.

EMDR

Eye Movement Desensitization and Reprocessing. Rodzaj niekonwencjonalnej psychoterapii. [Więcej]

Hipokamp

Stara i wrażliwa na stres część mózgu odpowiedzialna za pamięć epizodyczną o pośrednim czasie życia; odpowiada również za orientację w terenie. Osoby z BPD mają o ok. 16% mniejszy hipokamp. Zmniejszenie hipokampu ma pozytywną korelację z tym jak "ciężkie dzieciństwo miała dana osoba". Hipokamp zmniejsza się również w przypadku PTSD oraz depresji. Jest możliwym, że w przyszłości będziemy mogli stymulować rozwój nowych komórek w hipokampie, trwają też prace nad sztucznym-elektronicznym hipokampem (który już został stworzony i jest aktualnie testowany na zwierzętach). Hipokamp nie jest skomplikowaną częścią mózgu – jest mały i odpowiada tylko za fragment działania pamięci. Jest pierwszą częścią mózgu, którą dotyka choroba Alzheimera – dlatego też osoby chore na tę chorobę wpierw tracą pamięć.

ICD

W j. ang.: International Classification of Diseases; Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych; publikowany przez Światową Organizację Zdrowia system klasyfikacji chorób, używany szczególnie w Europie (w USA używany jest DSM). Ostatnia wersja (stan na 2006r.) ICD ma numer 10 i została wydana w 1992 roku.

OCD

(W j. ang. Obsessive-Compulsive Disorder). Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Nawroty myśli, obsesyjne stany umysłu; czynności natrętne, rytualne, symboliczne, np. ciągłe mycie rąk, przymus liczenia, sprawdzanie kilka razy czy zamknęło się drzwi, obawa przed pomyłką, obsesje moralne, poczucie winy.
OCD dotyka 2-3% populacji i jest częstsze wśród osób mających BPD.

Orbitofrontal cortex

Część mózgu odpowiedzialna m.in. za: kodowanie informacji, dekodowanie i reprezentacje informacji zwrotnych takich jak smak i dotyk, informacje o tym jakie zachowania przynoszą jakie korzyści ("nagrody"), naukę i kontrolę zachowania powiązanego z nagrodą i karą, informacje o sobie (własnym "ja"). Region kory orbitofrontal (kory okołooczodołowej) jest aktywowany szczególnie przy przyjemnym i bolesnym dotyku, odczuwaniu smaku i zapachu.
Kora orbitofrontal jest częścią płata czołowego, który kontroluje nasze emocje i jest "domem" naszej osobowości, odgrywa ważną rolę w planowaniu, myśleniu, pamięci, woli i ocenie emocji.
Osoby z BPD mają o około 24% mniejszą lewą część kory orbitofrontal.

Mechanizmy obronne

Jedna z ważniejszych technik przystosowania człowieka; względnie trwałe wzorce zachowań, które chronią "ja" przed lękiem i poczuciem winy. Każdy w jakimś stopniu używa niektórych mechanizmów obronnych. U osób z BPD mechanizmy obronne prowadzą jednak do zbyt zniekształconego postrzegania rzeczywistości. Do mechanizmów obronnych zaliczamy m.in.: dysocjację, fantazjowanie, identyfikację, introjekcję, izolację, kompensację, projekcję, przemieszczenie, racjonalizację, rozszczepienie, reakcję upozorowaną, regresję, wyparcie, zaprzeczanie.

Projekcja

Jeden z mechanizmów obronnych (wystepujący szczególnie u mocniej zaburzonych osób) – nieświadome przypisywanie innym, zwykle w sposób oskarżający, własnych negatywnych uczuć, cech lub motywów postępowania, które zostały wyparte do podświadomości. Osoby z BPD są nadwrażliwe na nieakceptowane w nich (przez nich samych) cechy u innych osób.

Nieświadomą nadzieją ludzi z BPD jest to, że przez projekcję nieprzyjemnych rzeczy na innych, poczują się lepiej. I rzeczywiście – czują się lepiej. Do czasu, ponieważ ból powraca! A wtedy gra w "projekcję" się powtarza.

Projekcja ma też dla osób z BPD inny cel: boją się, że ich druga połówka przekona się, iż nie są perfekcyjni, a wtedy ich opuści. Projekcja wad na Ciebie i innych zasłania "kurtynę", kieruje uwagę w inną stronę a ich obraz pozostaje "biały".

Osoby BPD są zwykle inteligentne, na ogół łatwo im więc przekonywać i wpływać na to, jak i co myślą inni, a więc projekcja w ich rękach jest bronią (której używają nieświadomie), wykańczającą bliskie im osoby – które, nawet gdy już wiedzą o mechaniźmie projekcji, nie mają nigdy pewności czy doświadczają swoich emocji, czy osoby mającej BPD. Osoba mająca BPD, nawet gdy również wie o mechaniźmie projekcji, nigdy też nie ma pewności co jest projekcją, a co nie, gdyż projekcja dzieje się na poziomie podświadomości.

PTSD

(j. ang.: posttraumatic stress disorder) – zespół stresu pourazowego. Zaburzenie podobne do BPD (podobne objawy, podobne zmiany w mózgu), z tym, że PTSD wywołane jest konkretnym stresującym wydarzeniem, do którego łatwo dojść (np. gwałt, wypadek samochodowy) i które miało miejsce po około 10 roku życia, tymczasem BPD jest zwykle spowodowane stresem w dzieciństwie. Do symptomów PTSD należy m.in.: niepokój, bezsenność, agresywność, depresja, dysocjacje, emocjonalne odseparowanie, uczucie wyobcowania, problemy z koncentracją uwagi, przesadna czujność, koszmary, natarczywe wspomnienia. PTSD dotyka 8% ludzi. Leczenie PTSD jest podobne jak BPD – farmakoterapia i/lub psychoterapia. PTSD nie wyklucza BPD.

Rozszczepienie

Mechanizm obronny polegający na oddzieleniu od siebie negatywnych i pozytywnych doświadczeń emocjonalnych w relacji z innymi. Sprawia to, że niemożliwe staje się jednoczesne przeżywanie ambiwalentnych (tj. skrajnie różnych) uczuć wobec nich. Zamiast tego występuje idealizowanie lub skrajne potępianie (dewaluacja), postrzeganie w biało-czarnych barwach, bez odcieni szarości.

Schizofrenia

Choroba psychiczna, której początek (tj. izolacja od otoczenia, utrata zainteresowań, przygnębienie, bezsenność, lęk, drażliwość) zwykle przypomina BPD; schizofrenia jest jednak odbrebną jednostką chorobową. W zasadzie schizofrenia jest grupą zaburzeń psychicznych, które polegają na rozpadzie psychiki. Do głównych objawów schizofrenii należy postępująca psychoza (tj. utrata kontaktu ze światem zewnętrznym, rzeczywistością) i apatia uczuciowa (czyli przeciwieństwo BPD; przy BPD są nadmierne emocje). W przypadku BPD i zespołu stresu pourazowego "psychozy" (a raczej dysocjacje), jeśli w ogóle mają miejsce, są chwilowe. Schizofrenia różni się od BPD m.in. tym iż w schizofrenii występują urojenia, omamy (przynajmniej w schizofrenii paranoidalnej), nie ma tak częstych i chaotycznych huśtawek nastroju, osoby w schizofrenii nie boją się tak mocno odrzucenia, nie mają w sobie tak dużo agresji i złości, brak jest zwykle typowej dla BPD impulsywności, skłonności do ryzykownych zajęć i postrzegania w czarno-białych barwach. Osoby ze schizofrenią mają mniejszą zdolność tworzenia relacji z innymi ludźmi. Na schizofrenie cierpi 1% populacji; schizofrenia nie wyklucza BPD, lecz rzadko zdarza się, aby występowała jednocześnie z BPD (nie zauważono tutaj żadnej korelacji).

SSRI

Z j. ang.: Selective Serotonin Reuptake Inhibitor – Selektywne Inhibitory Wychwytu Zwrotnego Serotoniny. Rodzaj nowoczesnych leków antydepresyjnych. [Więcej]

Układ limbiczny

Stara część mózgu odpowiedzialna za: emocje, konsolidację pamięci, popędy organizmu, motywacje i reakcje pierwotne (szybkie, ale niedokładne – jak strach i ucieczka), reakcje fizjologiczne organizmu. Do układu limbicznego należy: hipokamp, zakręt obręczy, ciało migdałowate i podwzgórze.

W BPD przede wszystkim to układ limbiczny zawodzi, dlatego też niektórzy postulują o nazywanie BPD dyslimbią.

Wyparcie

Jeden z mechanizmów obronnych – zapominanie i wypieranie do podświadomości myśli, które są dla nas przykre, wywołują lęk, poczucie winy lub nie zgadzają się z tym w co wierzymy. Każdy człowiek w jakimś stopniu używa wyparcia (np. dzieci wypierają się myśli, że kiedyś umrą).

Mechanizm działania wyparcia można wyłumaczyć w prosty, nieco uproszczony sposób: wszyscy nie lubimy myśleć o naszych wadach, o tym co dla nas przykre, wywołuje poczucie winy, złe samopoczucie. Nie myśląc o tym zapominamy o tym, tym bardziej jeśli mamy słabą pamięć.

Zaburzenie Osobowości

Grupa mentalnych zaburzeń zdefiniowana przez czwartą edycje DSM jako "trwałe wzorce wewnętrznych doznań i zachowań", które są wystarczająco sztywne i głęboko zakorzenione, aby doprowadzać osobę do powtarzających się konfliktów z jej otoczeniem. Te wzorce muszą być nieprzystosowane do otoczenia danej osoby i powodować znaczny ból emocjonalny i/lub trudności w relacjach międzyludzkich i problemy z zawodową sprawnością. Osoba zwykle widzi zaburzenie jako część własnego "ja", część własnego charakteru.