makroekonomia-ściąga (3 str).doc

2)

Mierniki Produkcji i ich zależność

PNB= PKB+ dochody netto z tytułu kapitału z zagranicy

Produkt Narodowy Brutto PNB

-amortyzacja

Dochód Narodowy DN

-opłaty na ubezp. społeczne

-podatki doch przedsięb.

-nie rozdzielone zyski przedsięb.

+płatności transferowe

Dochody Osobiste DO

-podatki osobiste

Dyspozycyjne Dochody Osobiste DdO

PKB – jest miarą produkcji wytworzonej przez czynniki wytwórcze zlokalizowane na terytorium danego kraju nie zależnie od tego kto jest ich właścicielem.

PKB – to suma wartości dodanej we wszystkich fazach produkcji.

PNB – jest miara całkowitych dochodów osiąganych przez czynniki wytwórcze danego kraju nie zależnie od miejsca (kraju) świadczenia usług przez te czynniki. Jest zatem miarą pełniejszą niż PKB przez uwzględnienie międzynarodowych przepływów netto z tytułu własności za granicą.

Dobra pośrednie – służą dalszej produkcji.

Netto to różnica miedzy wpływem a wypływem.

Produkt brutto – pieniężny odpowiednik strumienia finalnych dóbr i usług wytworzonych w danym kraju. Metodą obliczania brutto jest sumowanie wartości dodanej.

Produkt nominalny to produkt realny. Produkt nominalny w dwóch różnych okresach nie jest porównywalny (inflacja).

DEFLATOR – wskaźnik regulujący zniekształcenie inflacyjne.

PNBr= PNBn           x100                    PNBr = PNBrealny

            Indeks cen

Produkt na głowę mieszkańca (p.c. – per capita)

PNBp.c. = PNBr                           x100                  

                  liczba mieszkańców

PKB w cenach bieżących dzielone przez deflator = PKB w cenach porównywalnych

Elementy składowe produktu brutto

Y = C + I + G + NX

Y– produkt brutto (doch. nar.)

C – popyt konsumpcyjny

I –  inwestycje

G – wydatki rządowe

NX – eksport netto

AD = C + I + G + NX

AD- popyt globalny

YB=C+IB+G+NX  brutto

YN=C+IN+G+NX  netto

Różnica pomiędzy IB a IN =amortyzacja

DEFLATOR – wskaźnik regulujący zniekształcenie inflacyjne.

PNBr= PNBn           *100                    PNBr = PNBrealny

            Indeks cen

Produkt na głowę mieszkańca (p.c. – per capita)

PNBp.c. = PNBr                           *100                  

                  liczba mieszkańców

PKB w cenach bieżących dzielone przez deflator = PKB w cenach porównywalnych

3)

Funkcja konsumpcji  C – funkcja planowanych przez gospodarstwa wydatków na zakup dóbr konsumpcyjnych, wyraża zależność między poziomem konsumpcji a poziomem dochodu.

Y=C+S

Y=C+S } jeżeli wydatki gospod. dom. są równe.

Y=C+I  } inwestycji przedsięb. to jest równowaga ekonom

C=Y-S

C=Y-I

C= +KSK*Y

C- wydatki konsumpcyjne

S- oszczędności

Y- dochód

- wydatki autonomiczne – to ta część popytu konsumpcyjnego, która jest nie zależna od dochodu i występuje nawet przy zerowym doch.

KSK- krańcowa skłonność do konsump.- wskazuje o ile wzrośnie zamierzona konsumpcja gdy dochody wzrosną o jednostkę

WYKRES

Gdy dochody nasze są równe zero cały dochód jest konsumowany – oszczędności = 0

Gdy dochód jest większy od zera i od Y0 -  stwarza to możliwość oszczędzania ponieważ dochody są większe od 0

Gdy dochody są mniejsze od Y0 występuje zjawisko ujemnych oszczędności

4)

Funkcja oszczędności  S –obrazuje zamierzone oszczędności przy każdym poziomie dochodu

Y=C+S

S = Y – C  gdzie C = + KSK

S =+(1–KSK)*Y

Y- suma doch. dyspozycyjnych

C- wydatki konsumpcyjne

S- oszczędności

- wydatki autonomiczne – to ta część popytu konsumpcyjnego, która jest nie zależna od dochodu i występuje nawet przy zerowym doch.

KSK- krańcowa skłonność do konsump.- wskazuje o ile wzrośnie zamierzona konsumpcja gdy dochody wzrosną o jednostkę

WYKRES

Dochód Yo określa zerowe oszczędności

Wzrost dochodu powyżej Y0 daje wzrost oszczędności Y2

Gdy dochody maleją Y0 oszczędności są mniejsze od 0 (Y1)

Pomiędzy poziomem produkcji a popytem inwestycyjnym nie ma ścisłego związku.

Popyt inwestycyjny jest wielkością autonomiczną, niezależną od rozmiarów produkcji.

Paradoks zapobiegliwości (paradoks oszczędzania)– mówi o tym, że zmiany psychologicznej skłonności do oszczędzania nie musi korelować ze zmianą oszczędności.

WYKRES

5)

Funkcja inwestycji I – popyt inwestycyjny oznacza zamierzone przez przedsięb. powiększenie zasobów kapitału trwałego oraz stanu zapasów.

I=Y-C

I=

I-inwestycje

-inwestycje autonomiczne

Y- suma doch. dyspozycyjnych

C- wydatki konsumpcyjne

WYKRES

Pomiędzy poziomem produkcji a popytem inwestycyjnym nie ma ścisłego związku, czyli popyt inwestycyjny jest wielkością autonomiczną od rozmiarów produkcji

6) Funkcja popytu globalnego  A – popyt globalny jest sumą wydatków jakie gospodarstwa domowe planują przeznaczyć na konsumpcję a przedsięb. na inwestycje

AD=C+

AD=+KSK*Y

AD- popyt globalny

- autonomiczny popyt globalny

Y- suma doch. dyspozycyjnych

-inwestycje autonomiczne

C- wydatki konsumpcyjne

KSK- krańcowa skłonność do konsump.- wskazuje o ile wzrośnie zamierzona konsumpcja gdy dochody wzrosną o jednostkę

WYKRES

Krzywa globalnego popytu jest równolegle przesunięta wyżej (o transfery, inwestycje, wydatki) w stosunku do krzywej konsumpcji C.

7)

Mechanizm równowagi przy stałej i zmiennej funkcji popytu glob.

WYKRES w stanie równowagi

W punkcie YE gospodarka jest w stanie równowagi.

Gdy produkcja wzrośnie do Y1, produkcja będzie większa od popytu i ta różnica to nadwyżka rynkowa. Przedsiębiorstwa powinny zmniejszać produkcję.

Gdy produkcja spada do Y2 to następuje niedobór rynkowy. Przedsiębiorstwa powinny zwiększać produkcję

Procesy te nazywamy zrównoważonym poziomem dochodu a gospodarkę stabilną.

WYKRES zmienna funkcja popytu

ulega zmniejszeniu - w praktyce dzieje się tak wówczas gdy przeds. pesymistycznie oceniają przyszłość, przeznaczają mniej środków na rozwój niż dotychczas. Przy spadku inwestycji spada popyt globalny.

Każdy spadek produkcji wywołuje spadek popytu, bo towarzyszą mu redukcje zatrudnienia a w konsekwencji spadek dopływów środków finansowych na konsumpcję do gospodarstw domowych.

Gospodarka niestabilna

to taka, że każde odchylenie od tego stanu powoduje dalsze odchylenie się od tego stanu.

Założenie KSK > 1

WYKRES gospodarka niestabilna

Przyrost dochodu powoduje przyrost konsumpcji

Produkcja równa YE powoduje stan równowagi.

Gdy produkcja rośnie do Y1 popyt globalny wzrósł szybciej niż produkcja (następuje tzw. rozwarcie nożyc pomiędzy popytem A a podażą Y). Dalsza sytuacja powoduje pogłębienie się nierównowagi.

Gdy produkcja spada do Y2 to następuje szybszy spadek popytu niż produkcji.

8)

Mnożnik inwestycyjny Keynes’a  -  jest to stosunek zmiany produkcji do zmiany wydatków autonomicznych. Gdy wzrost inwestycji uruchamia proces wzrostu dochodu narodowego to proces ten nazywamy procesem mnożnikowym 

C- wydatki konsumpcyjne

S- oszczędności

s-krańcowa skłonność do oszczędzania

Y- dochód

- wydatki autonomiczne – to ta część popytu konsumpcyjnego, która jest nie zależna od dochodu i występuje nawet przy zerowym doch.

KSK- krańcowa skłonność do konsump.- wskazuje o ile wzrośnie zamierzona konsumpcja gdy dochody wzrosną o jednostkę

Im większe KSK tym mnożnik jest większy. Pojawienie się popytu inwestycyjnego przy dużym KSK bardziej ożywia gospodarkę. Im s jest większe tym większa część dochodu narodowego wypada z ruchu okrężnego a tym samym nie pobudza produkcji, popytu i dochodu.

WYKRES

Wzrost popytu z A0  do A1 powoduje wzrost popytu globalnego z A0 do A1 co spowodowało wzrost  dochodu narodowego z Y0 do Y1

9)

Równowaga strumieni wpływu i dopływu pieniądza z uwzględnieniem państwa.

PKB w cenach rynkowych C+I+G, jest miarą produkcji krajowej łącznie z podatkami pośrednimi na dobra i usługi. PKB w cenach czynników produkcji C+I+G –Te Y, jest miarą produkcji krajowej z pominięciem podatków pośrednich. PKB w cenach rynkowych jest wyższy od PKB w cenach czynników produkcji o wielkość podatków pośrednich (pomniejszoną o sumę ewentualnych subsydiów do dóbr i usł.)

Rozporządzalne dochody osobiste Y+B-Td – są to dochody gospodarstw domowych po uwzględnieniu podatków bezpośrednich i płatności transferowych. Wielkość ta informuje nas o tym, ile gospodarstwa domowe mogą przeznaczyć na wydatki i oszczędności.

S (Y+B-Td)-C

Y(C+S-B+Td)

C+S-B+TdYC+I+G+Te

Przedsiębiorstwa dokonują wpłat za usługi czynników produkcji na rzecz gospodarstw domowych w wysokości Y. Dochody rozporządzalne Y+B-Td zawierają również płatności transferowe B pomniejszone o podatki pośrednie Td. Dochody rozporządzalne są przeznaczone na oszczędności S lub na konsumpcję C. Wydatki na konsumpcje zostają powiększone o wydatki państwa G na dobra i usługi oraz na inwestycje I. Od sumy C+I+G lub inaczej – PKB w cenach rynkowych musimy odjąć odpływ w postaci podatków pośrednich Te, aby otrzymać PKB w cenach czynników produkcji Y, który jest wypłacany przez przedsiębiorstwa gospodarstwom domowym.

C – konsumpcja,        I – inwestycje,        G – wydatki państwa

Te – podatki po...