Naród wybrany – dlaczego Bóg go wybrał, w jaki sposób
Zamierzenie Boga
BÓG miał wspaniałe zamierzenie co do ziemi. Pragnął, aby żyli na niej szczęśliwi i doskonali ludzie. W Biblii opisano, jak „zasadził ogród w Edenie” i sprawił, że wyrosło tam „wszelkie drzewo ponętne dla wzroku i dobre, by mieć z niego pokarm”. Gdy stworzył pierwszego mężczyznę i pierwszą kobietę, Adama i Ewę, umieścił ich w tym cudownym domu, po czym rzekł: „Bądźcie płodni i stańcie się liczni oraz napełnijcie ziemię i opanujcie ją” (Rodzaju 1:28; 2:8, 9, 15). Bóg więc chciał, żeby ludzie mieli dzieci, żeby zamienili całą ziemię w piękny ogród i żeby dbali o zwierzęta.
POJAWIA SIĘ WRÓG
Pierwsza księga biblijna wspomina o pewnym przeciwniku Bożym, który pojawił się w ogrodzie Eden. Przedstawia go jako „węża”, a ostatnia księga biblijna nazywa go „Diabłem i Szatanem, który wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię”. Określa go także mianem „pradawnego węża” (Rodzaju 3:1; Objawienie 12:9
Za pomocą kłamstw i podstępu Szatan Diabeł skłonił Adama i Ewę do nieposłuszeństwa wobec Boga (Rodzaju 2:17; 3:6). Dlatego z czasem musieli umrzeć, co było zapowiedzianą przez Boga karą (Rodzaju 3:17-19). Gdy Adam zgrzeszył, stał się niedoskonały, toteż całe jego potomstwo odziedziczyło po nim grzech i niedoskonałość (Rzymian 5:12).
8Kiedy Szatan namówił Adama i Ewę do grzechu przeciw Jehowie, tak naprawdę stanął na czele buntu — buntu przeciw Bożemu sposobowi sprawowania władzy. Powiedział niejako: „Bóg jest złym Władcą. Okłamuje swych poddanych i zabrania im dobrych rzeczy. Ludzie nie potrzebują, by nimi kierował. Sami potrafią decydować, co jest dla nich dobre, a co złe. A w ogóle będzie im lepiej, jeśli ja zacznę nad nimi panować”. Jak Bóg miał odeprzeć tak obraźliwe oskarżenia? Zdaniem niektórych powinien był po prostu zgładzić buntowników. Ale czy wtedy wykazałby, że zarzuty Szatana są bezpodstawne? Czy udowodniłby, że sprawuje władzę we właściwy sposób?
Kierując się doskonałym poczuciem sprawiedliwości, Jehowa nie uśmiercił buntowników od razu. Uznał, że potrzeba czasu, by zadowalająco odpowiedzieć na zarzuty Szatana i pokazać, jakim jest on kłamcą. Postanowił więc, że przez pewien okres pozwoli ludziom sprawować własne rządy, podległe Szatanowi.
Reakcja Boga
Bóg jednak nigdy nie zrezygnował z realizacji swojego zamierzenia co do ziemi i ludzkości.
Wydając wyrok na Adama i Ewę, Bóg wypowiedział proroctwo dające nadzieję ich potomkom.
Oznajmił wężowi: „Wprowadzę nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę i między twoje potomstwo a jej potomstwo. On rozgniecie ci głowę, a ty rozgnieciesz mu piętę” (Rdz 3:15). Tożsamość obiecanego tu „potomstwa” ( ,, nasienia”) stanowiła od samego początku świętą tajemnicę Bożą.
Owa prorocza wypowiedź wyjawiała, że nadejdzie wybawca mający unicestwić tego, kto posłużył się wężem — wielkiego „węża” i nieprzyjaciela Bożego, Szatana Diabła (Obj 12:9). Wynikało z niej też, że Diabeł będzie miał jakieś „potomstwo”. Wyłonienie się jednego i drugiego potomstwa oraz ukształtowanie się wzajemnej nieprzyjaźni niewątpliwie wymagało czasu.
Poszczególne elementy tajemnicy Bożej dotyczącej obiecanego „potomstwa” niewiasty były odsłaniane stopniowo. Odpowiedzi wymagały następujące pytania:
- Czy to potomstwo będzie pochodzić z nieba, czy z ziemi?
- Jeśli z nieba, czyli z dziedziny duchowej, czy mimo to pojawi się na ziemi?
- Czy będzie to jedna osoba, czy grupa osób?
- W jaki sposób unicestwi Węża i wyzwoli ludzkość?
Tuż po potopie całą ludzkość stanowiła najbliższa rodzina Noego. Wszyscy jej członkowie oddawali cześć prawdziwemu Bogu. Ale jedność ta szybko zanikła. Wbrew woli Boga niektórzy wkrótce zaczęli budować wieżę. W konsekwencji doszło do podziału rodziny ludzkiej na grupy językowe, a następnie na ludy i narody rozproszone po całej ziemi (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 11:1-9).
Prawdziwe wielbienie utrzymało się tylko wśród potomków Sema. Ten syn Noego, cieszył się przychylnością Jehowy, a Noe w pewnym proroctwie nazwał go ,,Bogiem Sema.”( Rodz. 9:26)
Bóg zaczyna działac
Jehowa zwrócił szczególną uwagę na Abrahama.
Abraham pochodził z Ur w Mezopotamii. Żył w 10 pokoleniu po Noem.
W Ur nie znano prawdziwego Boga. Praktykowano bałwochwalstwo oraz kult boga –ksieżyca , Siwy. Uważano go za opiekuna miasta.
Mimo to Abraham wierzył w Boga Jehowę, tak jak Noe i Sem ( żył współcześnie z Semem przez 150 lat). Abraham znał imię Jehowy i posługiwał się nim. (Na przykład mówił o ,,Jehowie, Bogu najwyższym, Twórcy nieba i ziemi.” – Rodz. 14:22, 24:3).
Dlatego nazwano go ,, ojcem wszystkich, którzy wierzą” ( Rz. 4:11).
Jehowa dostrzegł jego wiarę i wierność i postanowił z jego rodu wywieść obiecane potomstwo , za pośrednictwem którego miał w przyszłości zrealizować swoje pierwotne zamierzenie co do ziemi i ludzkości. Złożył mu obietnicę :
„Za pośrednictwem twojego nasienia na pewno zjednają sobie błogosławieństwo wszystkie narody ziemi, ponieważ usłuchałeś mego głosu” (Rodzaju 22:18).
Jehowa polecił Abrahamowi wyruszyć do obcego kraju i zostawić przyjaciół i krewnych (Dz 7:2-4; Rdz 15:7; Neh 9:7). Bóg powiedział, że w ziemi, którą pokaże Abrahamowi, uczyni z niego wielki naród.
Abraham okazał posłuszeństwo Bogu, choć wymagało to od niego wielkiej wiary. Abraham był wtedy mężem Sary, swej przyrodniej siostry, ale nie mieli dzieci i oboje byli już starzy. Po przebyciu ok. 960 km w kierunku pn.-zach. Abraham dotarł do Charanu, ważnego skrzyżowania dróg handlowych prowadzących ze wschodu na zachód.
Następnie, gdy miał 75 lat, na polecenie Boga, wyruszył z rodziną z Charanu do ziemi Kanaan, gdzie spędził następne sto lat swego życia, mieszkając w namiotach jako przybysz i tymczasowy osiedleniec (Rdz 12:4).
Jehowa zawarł tam z Abrahamem formalne przymierze, potwierdzone ofiarami ze zwierząt. Bóg obiecał ,że w tej ziemi ( nazwanej później Ziemia Obiecaną) uczyni z niego wielki naród, że jego ,, potomstwu da tę ziemię” (Rodz. 15:7). Wskazał w ten sposób związek między tym przymierzem, a obietnicą złożoną w Edenie i wyjawił , że wspomniane w niej ,,potomstwo „ będzie wywodziło się z człowieczej linii rodowej ( Rodz. 12:4-7).
W tym przymierzu Bóg proroczo zapowiedział również , że obiecany Potomek zapewni błogosławieństwa wszystkim narodom ziemi i odniesie zwycięstwo nad Bożym przeciwnikiem i jego „potomstwem” (Rdz 22:16-18; por. Gal 3:16).
Taką samą obietnicę Jehowa Bóg dał później kolejno synowi Abrahama – Izaakowi ( Rdz. 26:2-4), synowi Izaaka – Jakubowi ( Rdz 28:13-15, 35:11,12) oraz synowi Jakuba- Judzie( Rdz 49:10). Następnie z całego plemienia Judy Bóg wybrał tylko linię rodową Dawida( 2Sm. 7: 12-16). W ten sposób Bóg uściślił swoją obietnicę dotycząca potomstwa.
Izrael
Nazwa narodu wybranego jest ściśle związana z drugim imieniem Jakuba – Izrael. Imię to oznacza „walczący [zmagający się] z Bogiem” lub „Bóg walczy” i zostało ono nadane przez Boga Jakubowi, gdy ten miał ok. 97 lat. Zmierzając na spotkanie ze swym bratem Ezawem, Jakub przeprawił się nocą przez dolinę potoku Jabbok i tej samej nocy mocował się z kimś, kto okazał się aniołem. Dzięki swej wytrwałości w tych zmaganiach otrzymał na znak błogosławieństwa Bożego nowe imię: Izrael. (Rdz 32:22-31). Później w Betel Bóg potwierdził tę zmianę imienia i odtąd aż do końca życia Jakub był wielokrotnie nazywany Izraelem (Rdz 35:10, 15; 50:2; 1Kn 1:34).
Najczęściej jednak określenie Izrael — występujące w Biblii ponad 2500 razy — odnosi się do narodu złożonego z potomków Jakuba (Wj 5:1, 2, Wj.9:4 , Joz. 3:7, Ezd 2:2, Mt 8:10)
12 synów Jakuba a potem ich potomkowie byli też często nazywani „synami Izraela”, a czasami też: „domem Izraela”, „ludem izraelskim [Izraela]”, „mężami izraelskimi [Izraela]”, „państwem Izraela” lub „Izraelitami” (Rdz 32:32; Mt 10:6; Dz 4:10; 5:35; Ef 2:12; Rz 9:4;).
W 1728 r. p.n.e. głód zmusił domowników Jakub, by przeprowadzili się z ziemi Kanaan do Egiptu. „Wszystkich dusz z domu Jakuba [Izraelitów], które przybyły do Egiptu, było siedemdziesiąt” — nie licząc żon jego synów. Ale podczas pobytu w tym kraju rozrośli się w wielką społeczność niewolników, liczącą co najmniej dwa — trzy miliony osób (Rdz 46:26, 27; Wj 1:7;
Na łożu śmierci Jakub pobłogosławił swych 12 synów w następującej kolejności: Ruben, Symeon, Lewi, Juda, Zebulon, Issachar, Dan, Gad, Aszer, Naftali, Józef, Beniamin. Przewodzili oni swoim plemionom jako patriarchowie (Rdz 49:2-28).
W stosownym czasie, w 1513 r. p.n.e. — kiedy to upłynął ustalony z góry okres 400 lat ucisku — Jehowa rzucił na kolana Egipt, największe podówczas mocarstwo światowe, i wyprowadził swój lud z niewoli, dając niezrównane dowody swej władzy i wszechmocy. Do Izraelitów przyłączyła się „ogromna mieszana społeczność” cudzoziemców, którzy chętnie związali swój los z ludem wybranym przez Boga (Wj 12:38; Rdz 15:13; Dz 7:6).
Narodziny narodu.
W przymierzu zawartym z Abrahamem zbór Izraela był traktowany jako pojedyncza osoba, a zatem jakiś bliski krewny mógł go wykupić z niewoli. Takim krewnym był na mocy owego przymierza Jehowa, Ojciec Izraela. Kiedy faraon odmówił wypuszczenia tego „pierworodnego” syna Bożego, prawowity Wykupiciel ukarał władcę Egiptu, sprowadzając śmierć na jego pierworodnego potomka (Wj 4:22, 23; 6:2-7). W ten sposób Izrael, oswobodzony z Egiptu zgodnie z wymogami prawa, stał się wyłączną własnością Jehowy. „Tylko was poznałem spośród wszystkich rodzin ziemi” — powiedział Bóg (Am 3:2; Wj 19:5, 6; Pwt 7:6).
Teraz jednak uważał za stosowne przeobrazić Izrael ze społeczeństwa patriarchalnego w naród, któremu zapewniłby teokratyczne kierownictwo oparte na przymierzu Prawa, stanowiącym swoistą konstytucję.
Trzy miesiące po wyjściu z Egiptu Izrael stał się niepodległym narodem na mocy przymierza Prawa zawartego u stóp góry Synaj (Heb 9:19, 20). Podwalinę tego narodowego kodeksu prawnego stanowiło Dziesięć Słów, czyli Dziesięcioro Przykazań zapisanych „palcem Bożym”, do których dodano ok. 600 innych praw, ustaw, przepisów i sądowniczych rozstrzygnięć. Tym samym był to najobszerniejszy zbiór praw wśród narodów starożytnych, bardzo szczegółowo regulujący stosunki z Bogiem i bliźnimi (Wj 31:18; 34:27, 28).
Izrael miał ustrój czysto teokratyczny, toteż wszelka władza sądownicza, ustawodawcza i wykonawcza należała do Jehowy (Iz 33:22; Jak 4:12). Z kolei ów Wielki Teokrata przekazał część władzy wyznaczonym przez siebie przedstawicielom. Już samo Prawo przewidywało możliwość pojawienia się dynastii królów, którzy reprezentowaliby Jehowę w sprawach cywilnych. Królowie ci nie sprawowali jednak władzy absolutnej, ponieważ nie było im podporządkowane kapłaństwo, a oni sami zasiadali w rzeczywistości na „tronie Jehowy” — jako przedstawiciele Boga, podlegający Jego kierownictwu i karceniu (1Kn 29:23; Pwt 17:14-20; 2Kn 26:16-21).
W myśl owej konstytucji oddawanie czci Jehowie było sprawą najważniejszą i miało dominować w każdej dziedzinie życia i działalności narodu. Bałwochwalstwo równało się zdradzie stanu i było karane śmiercią (Pwt 4:15-19; 6:13-15; 13:1-5). Widzialnym ośrodkiem wielbienia był święty przybytek, a później świątynia, gdzie składano ofiary określone przepisami. Wyznaczone przez Boga kapłaństwo miało Urim i Tummim, poprzez które Jehowa udzielał odpowiedzi na ważne i trudne pytania, będące kwestią życia i śmierci (Wj 28:30). Organizowano regularne zgromadzenia mężczyzn, kobiet i dzieci (dla mężczyzn obowiązkowe), sprzyjające zachowaniu zdrowia duchowego i jedności narodu (Kpł 23:2; Pwt 31:10-13).
System sądowniczy przewidywał powołanie sędziów nad „dziesiątkami”, „pięćdziesiątkami”, „setkami” i „tysiącami”. Pozwalało to szybko rozpatrywać sprawy sądownicze, a apelacje wnoszono do Mojżesza, który w razie potrzeby zwracał się o ostateczne rozstrzygnięcie do Jehowy (Wj 18:19-26; Pwt 16:18). Podobną organizację i podział liczebny wprowadzono w wojsku — zarówno podczas poboru, jak i przy wyznaczaniu dowódców (Lb 1:3, 4, 16; 31:3-6, 14, 48).
Urzędy cywilne, sądowe i wojskowe spra...
krucha