Perry Steve Obcy 02 - Azyl.pdf - Obcy - Ksiegowy

Steve Perry

OBCY: AZYL

7áumaczyá

Waldemar Pietraszek

Wydawnictwo “ORION”

Kielce 1994

Tytuá oryginaáu

ALIENS

NIGHTMARE ASYLUM

Aliens TM © Twentieth Century Film Corporation.

Redaktor techniczny

Artur Kmiecik

Wszystkie prawa zastrzeĪone

For the Polish edition

Copyrights © by Wydawnictwo „ORION” Kielce

ISBN 83-86305-01-0

Dianie oczywiĞcie;

I Johnowi Lockowi, który pewnie

Napisaáby to troszkĊ inaczej...

Skáadam podziĊkowania: Mike’owi Richarsonowi za jego

PracĊ i uwagi; Jannie Silverstein za uwagi i zielony oáówek;

Verze Katz i Samowi Adamsowi za ich bezinteresowną

pomoc. Ludzie, bez was nie dokonaábym tego.

„Takie jest Prawo DĪungli –

prawdziwe i stare jak Niebo;

Wilk, który siĊ go trzyma przeĪyje,

Kto go záamie, musi umrzeü.”

Rudyard Kipling

Na zewnątrz, w Ğmiertelnej pustce, nie byáo dĨwiĊków. Lecz w Ğrodku statku

kierowanego przez roboty zawibrowaáy silniki grawitacyjne. Rozlegá siĊ niski odgáos jakby

ogromnego instrumentu muzycznego. Przenikaá przez tkanki, koĞci aĪ do gáĊbin duszy.

Powoli otworzyáy siĊ pokrywy komór i uwolniáy swych mieszkaĔców. Mechanizm, który ich

usypiaá, teraz, przywoáDá ich z powrotem do Īycia.

Billie siedziaáa w kuchni i wpatrywaáa siĊ w coĞ, co miaáo byü kawą. Kolor byá

prawidáowy, ale to byáo wszystko. Smaku nie byáo prawie wcale - gorąca woda. Z jakąĞ

dziwną zawiesiną. Patrzyáa jak páyn stygnie, czĊĞciowo jeszcze przebywając w letargu po

Gáugim Ğnie. Jej wáasne ruchy byáy mocno niepewne. Czuáa siĊ jak w czasie grypy - nie

moĪesz tego wyleczyü i musisz przeczekaü. Kawa wibrowaáa. Na jej powierzchni tworzyáy

siĊ maáe pierĞcienie, które biegáy od Ğrodka i rozbijaáy siĊ o Ğcianki kubka.

Za plecami Billie rozlegá siĊ gáos Wilksa:

- Smakuje jak gówno, co?

- Nie moĪna tego zmieniü - smĊtnie zauwaĪ\áa dziewczyna. Nawet nie odwróciáa siĊ, by

spojrzeü na Wilksa. Ten siadá obok niej i przyglądaá siĊ jej badawczo przez kilka

sekund.Potem znowu przemówiá.

- Dobrze siĊ czujesz?

- Ja? Tak, w porządku. Dlaczego miaáabym siĊĨle czuü. SiedzĊ na bezzaáogowym statku,

który leci Bóg wie dokąd, opuĞciáam ZiemiĊ, którą opanowaáy potwory, przebywam w

towarzystwie poáowy androida i komandosa, który prawdopodobnie nie jest do koĔca

normalny.

- EjĪe, co to znaczy „nie do koĔca”? - Īachnąá siĊ Wilks. Billie zerknĊáa na niego. Nie

mogáa powstrzymaü bolesnego grymasu, który skrzywiá jej twarz.

- Jezus, Wilks.

- Hej, dzieciaku, weĨ siĊ w garĞü. Sprawy nie stoją aĪ tak Ĩle. Mamy siebie. Ty, ja i

Bueller.

Na chwilĊ zapadáo ciĊĪkie milczenie. Po minucie komandos odezwaá siĊ ponownie.

-IdĊ przejrzeü komunikaty. Chcesz iĞü ze mną?

Billie podniosáa siĊ ze skrzyni, która zastĊpowaáa jej krzesáo. Popatrzyáa na Wilksa.

Blizny na jego twarzy byáy czymĞ, czego dotychczas prawie nie zauwaĪDáa. Teraz jednak, w

skąpym oĞwietleniu, wydaáo jej siĊ, Īe twarz komandosa, nacechowana jest wszelkimi

znamionami wĞciekáego okrucieĔstwa. Jakby jakiĞ demon bawiá siĊ czarodziejskim lustrem:

-Nie - powiedziaáa w koĔcu.

- Twoja sprawa - odwróciá siĊ.

PociągnĊáa áyk obrzydliwego páynu. Zmarszczyáa nos z niesmakiem.

-Poczekaj. Zmieniáam zamiar. IdĊ z tobą.

Wyglądaáo na to, Īe nie bĊdzie zbyt wiele zajĊü na tym, statku. Odkąd zostali obudzeni,

minąá tydzieĔ i nic nie wskazywaáo na to, Īe mają hamowaü. Urządzenia pokáadowe byáy

prymitywne, ale i tak potrafiáyby wykryü obecnoĞü ludzkich osiedli, gdyby takie znajdowaáy

siĊ w pobliĪu. NapĊd grawitacyjny byá o wiele wydajniejszy niĪ stare silniki reakcyjne, lecz

nawet, jeĪeli w pobliĪu znajdowaá siĊ jakiĞ system planetarny, to, Wilks nie potrafiá go

wykryü. Byáy lepsze sposoby na umieranie niĪ gáodowa Ğmierü na statku pĊdzącym donikąd.

Billie powinna pójĞü i dowiedzieü siĊ, czy Mitch nie chciaáby iĞü z nimi. Mitch. Ciągle ją

to drĊczyáo. Tak, kochaáa go, ale czy kochaáa tĊ puszkĊ z robakami, którą siĊ okazaá byü? No,

moĪe nie dokáadnie z robakami, ale to, co androidy miaáy zainstalowane wewnątrz swych

ciaá, mocno przypominaáo dáugie dĪGĪownice. Kochaáa go i jednoczeĞnie nienawidziáa. Jak to

moĪliwe, Īe tak kraĔcowo róĪne uczucia moĪna Īywiü do tej samej osoby? MoĪe konowaáy

w szpitalu, którzy poĞwiĊcili jej przypadkowi tyle lat, mieli racjĊ? MoĪe jest obáąkana?

Statek byá ogromny, a wiĊkszoĞü jego przestrzeni przeznaczono na magazyny. Tak

naprawdĊ to jeszcze nie zdoáali obejĞü wszystkich zakamarków. Billie przypuszczaáa, Īe

zostaną tu jeszcze dáugo. Miaáa co do tego mocne podejrzenia, ale nie obchodziáo ją to. Nie

byáa jeszcze wystarczająco znudzona. Po co sobie zawracaü gáowĊ? Kto dba o jakieĞ gówno?

Kabina sterownicza byáa maleĔka, ledwo wystarczaáa na dwie osoby. Projektanci zostawili

miejsce dla technika, na wypadek jakiejĞ naprawy. Od początku swego istnienia statek

sterowany byá przez komputer i kilka robotów. Ekran monitora przekazującego komunikaty

byá pusty, z wyjątkiem biegnących z góry na dóá kolumn danych zapisanych w jĊzyku

maszynowym.

- Czas na pokazy - odezwaá siĊ Wilks. Nie uĞmiechaá siĊ jednak.

Czáowiek wyglądający jak Albert Einstein w wieku okoáo szeĞüdziesiĊciu lat powiedziaá:

- Mamy sygnaá? Mamy poáączenie. W porządku. Sáuchajcie wszyscy, jeĪeli gdzieĞ tam

jesteĞcie. Tu Herman Koch z Charlotte. Nie marny ĪywnoĞci, prawie nie mamy teĪ wody.

JesteĞmy opanowani przez te przeklĊte potwory, które zabijają albo porywają wszystkich

wokoáo! Zostaáa nas tylko dwudziestka!

MĊĪczyzna zniknąá i nagle pojawiáo siĊ inne miejsce. Na zewnątrz panowaá jasny,

Váoneczny dzieĔ. Wokóá kwitáy wiosenne kwiaty, jasnozielone liĞcie okrywaáy drzewa.

Jednak coĞ niesamowicie okropnego niszczyáo tĊ sielankową sceneriĊ:

Jeden z obcych taszczyá w swych áapach kobietĊ. Niósá ją jak czáowiek dĨwigający

maáego psiaka. Potwór byá wysoki na okoáo trzy metry. ĝwiatáo migotaáo na jego czarnym

zewnĊtrznym szkielecie. GáowĊ miaá w ksztaácie jakiegoĞ dziwnie zmutowanego banana, a

caáa postaü przypominaáa groteskową krzyĪówkĊ insekta z jaszczurką. Z pleców sterczaáy mu

koĞciste wyrostki, jak zewnĊtrzne Īebra - po trzy pary z kaĪdej strony. Szedá wyprostowany

na dwóch nogach, co wydawaáo siĊ prawie niemoĪliwe przy jego budowie. Z tyáu wiá siĊ

Gáugi, umiĊĞniony ogon.

Pocisk odbiá siĊ od gáowy potwora, nie czyniąc mu wiĊcej krzywdy niĪ uderzenie

gumowej kulki o ulicĊ z plastekretu. Obcy odwróciá siĊ i popatrzyá w stronĊ niewidocznych

strzelców.

- Celuj w kobiĊWĊ ! - ktoĞ krzyknąá. - Zastrzel JannĊ! Zanim bestia zdoáDáa uciec ze swą

zdobyczą, zabrzmiaáy jeszcze trzy strzaáy. Pierwszy chybiá, drugi trafiá w pierĞ potwora i

rozpáaszczyá siĊ na naturalnej zbroi. Trzecia kula trafiáa kobietĊ tuĪ nad lewym okiem.

- DziĊki Bogu! - rozlegá siĊ gáos niewidocznej osoby. Obcy wyczuá, Īe wydarzyáo siĊ coĞ

niedobrego. Podniósá kobietĊ i trzymaá ją w wyciągniĊtych przed siebie áapach. KrĊciá gáową

na wszystkie strony, jakby badaá swą ofiarĊ. Potem popatrzyá na strzelców. Cisnąá na ziemiĊ

martwą lub umierająFą kobietĊ, jakby byáa niepotrzebnym juĪĞmieciem. Zacząá biec w

kierunku zabójców jego zdobyczy. Wydawaá przy tym gáRĞny syk...

Teraz byáa to szkolna klasa. RzĊdy ciemnych ekranów komputerowych terminali. Jedyne

Ğwiatáo padaáo od strony rozbitego okna. Na podáodze leĪDáo czĊĞciowo zjedzone ludzkie

ciaáo. Reszta przypominaáa krwawą miazgĊ. Rozkáadające siĊ tkanki przyciągnĊáy mrówki i

innych maáych padlinoĪerców. Resztki byáy zbyt maáe, by okreĞliü páHü ofiary. Nad nimi, na

Ğcianie, póámetrowe litery gáosiáy: DARWIN ESTIS KORECTO.

Darwin miaá racjĊ.

Czy to leĪąca na podáodze osoba napisaáa te sáowa jako ostatnie przesáanie? Lub moĪe

ktoĞ byá tu póĨniej, zobaczyá, co siĊ wydarzyáo, i poszukaá wyjaĞnienia, zanim nie przyszáy

stworzenia stojące teraz na szczycie áDĔcucha pokarmowego? Sáowa jak te, miaáy swą

wymowĊ, ale w dĪungli miecz, zĊby i pazury byáy potĊĪniejsze niĪ pióro. Zawsze...

0áody mĊĪczyzna, moĪe dwudziestopiĊcioletni, siedziaá w koĞciele we frontowej áawce.

Religia nie byáa popularna w ciągu ostatnich dwudziestu lat, ale ciągle byáy jeszcze miejsca

do modlitwy. Delikatny blask spod krzyĪa zawieszonego nad oátarzem padaá na máodego

czáowieka. Ten siedziaá w pierwszym rzĊdzie áawek, w pustym koĞciele. Oczy miaá

przymkniĊte i modliá siĊ gáRĞno.

- ...i nie wódĨ nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode záego mówiá - Bo Twoje jest

królestwo, potĊga i chwaáa na wieki. Amen.

Prawie bez chwili wytchnienia máodzieniec ponownie zacząá monotonnym gáosem:

-Ojcze nasz, któryĞ jest w niebie...

Mroczny cieĔ padá nagle na ĞcianĊ przy koĔcu rzĊdu áawek.

- ...PrzyjdĨ królestwo Twoje, bąGĨ wola Twoja... CieĔ rósá.

- ..jako w niebie, tak i na Ziemi...

Rozlegáo siĊ gáRĞne szuranie po posadzce. Lecz mĊĪczyzna nie poruszyá siĊ, jakby nie

Váyszaá.

- ...Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj i odpuĞü nam nasze winy, jako i my

odpuszczamy naszym winowajcom...

Obcy stanąá nad modlącym siĊ czáowiekiem. Przejrzysta Ğlina Ğciekaáa z rozwartych

szczĊk. Wargi odsáoniáy ostre zĊby. Paszcza otworzyáa siĊ powoli i ukazaáa drugi komplet

mniejszych zĊbów, które przypominaáy cienkie, ostre gwoĨdzie.

- ...i nie wódĨ nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode záego... WewnĊtrzne zĊby zawieszone

byáy jakby na oĞlizáej, postrzĊpionej tyczce. Wystrzeliáy nagle z paszczy z oszaáamiająFą

szybkoĞcią i siáą. Wyrwaáy dziurĊ w szczycie gáowy mĊĪczyzny, jakby jego czaszka nie byáa

grubsza i twardsza niĪ mokry papier. Mózg i krew trysnĊáy w górĊ. Oczy modlącego siĊ

otworzyáy siĊ w ostatnim zdumieniu, a usta zdoáDáy jeszcze wyszeptaü:

- BoĪe!

Potwór wyciągnąá szponiaste áapy i wyrwaá swą ofiarĊ z áawki. Pazury rozerwaáy tkanki i

dotaráy do serca, które nie wiedziaáo, Īe juĪ jest martwe.

Obcy i jego zdobycz zniknĊli z ekranu, na którym pozostaáo tylko trochĊ krwi i strzĊpki

szarej substancji na áawce. WnĊtrze koĞcioáa staáo puste i ciche.

Bóg, jak siĊ wydawaáo, nie zbawiá nas ode záego.

Wilks odchyliá siĊ do tyáu w fotelu i patrzyá ponuro na pusty koĞcióá.

- Automatyczna kamera - odezwaá siĊ. - Prawdopodobnie zainstalowana z powodu

]áodziei. Ciekawe, Īe jej sygnaá dotará tak daleko.

Z oczu.stojącej obok Billie ciekáy ázy. - Wilks! - jĊknĊáa.

- Zadziwiające, jak daleko ludzie potrafią przesyáDü wiadomoĞci. RzeczywiĞcie

potrzebują pomocy. A moĪe jest to juĪ tylko nagrobek? No wiesz, sygnaáy mogą krąĪ\ü w

przestrzeni przez wiecznoĞü. Są nieĞmiertelne. MoĪe pomyĞleli, Īe ktoĞ o milion lat

Ğwietlnych od Ziemi, przechwyci je i zwróci przez chwilĊ uwagĊ. Rozumiesz, chrupiąc

praĪoną kukurydzĊ przyglądasz siĊ zagáadzie ludzkoĞci.

Billie wstaáa.

- Zamierzam zobaczyü siĊ z Mitchem - powiedziaáa. . - Ucaáuj go ode mnie - rzuciá

Wilks.

Billie zesztywniaáa. Spostrzegá jej reakcjĊ i pomyĞlaá o przeprosinach, ale nic nie

powiedziaá. Pieprzyü to. NiewaĪne. Dalej przeszukiwaá komunikaty, oczekując czegoĞ

innego, ale wszystko wyglądaáo podobnie. ĝmierü. Zniszczenia. Ciaáa porzucone na ulicach.

ZwierzĊta Īywiące siĊ trupami. Zgraja psów walczących o ludzkie ramiĊ. Nie byáo dĨwiĊku.

Obraz pochodziá pewnie z kamery nagrywającej uliczny ruch, ale áatwo byáo siĊ domyĞleü, Īe

warczą i szczekają na siebie. RamiĊ byáo napuchniĊte i sinobiaáe. Pewnie leĪDáo dáugo na

VáRĔcu. Ktokolwiek byá jego wáDĞcicielem, nie musi siĊ juĪ o nic martwiü. Z pewnoĞcią juĪ

nie dba o to, Īe psy siĊ o nie biją. Teraz byáo tylko padliną. Wyáączyá w koĔcu obrazy z

Ziemi. To juĪ tylko historia, Wszystko, na co patrzyá, juĪ siĊ wydarzyáo, skoĔczyáo siĊ.

Ponownie zacząá bawiü siĊ przeglądaniem. Szukaá informacji, dokąd zmierza ich statek

Sytuacja byáa nie za ciekawa - transportowiec zostaá zaprojektowany tak, Īe nie mógá

przewoziü pasaĪerów. W koĔcu udaáo mu siĊ uruchomiü kilka programów i dowiedzieü siĊ z

ekranu paru rzeczy. Statek zostaá wysáany z powodu obcych na Ziemi. Byá to stary trup

poáatany drutem i modlitwą o utrzymacie siĊ przez jakiĞ czas w caáRĞci. Po tym, jak Wilks

zobaczyá tego faceta w koĞciele, nie czuá szacunku do modlitw. Nie znaczyáo to wcale, Īe od-

czuwaá go kiedykolwiek.

Statek wiedziaá, dokąd leci, ale to niewiele pomogáo komandosowi. Musiaáa to byü

planeta lub stacja kosmiczna gdzieĞ tam w przestrzeni. Okoáo dwustu milionów kilometrów

przed nimi znajdowaáo siĊ jakieĞ sáRĔce klasy G, ale nie potrafiá dostrzec Īadnych jego

satelitów. Musiaáy tam byü bo w przeciwnym razie komory hipersnu nie uwolniáyby ich.

„Mogáo byü jakieĞ uszkodzenie, dupku - zabrzĊczaá cichy gáos w jego gáowie. - MoĪecie

wszyscy umrzeü.”

„Pieprzyü to - odpowiedziaá Wilks gáosowi. - Mam interesy do zaáatwienia przed

Ğmiercią.”

„MyĞlisz, Īe WszechĞwiat zwróci uwagĊ na twoje interesy?”

„Odpieprz siĊ, kolego. Ty i ja jedziemy na tym samym wózku.”

Odpowiedziaá mu szyderczy Ğmiech.

Mitch spoczywaá na wózku, który zmajstrowali dla niego, i wyglądaáo to; jakby

normalnie siedziaá. Biorąc pod uwagĊ, Īe poniĪej talii nie pozostaáo nic, prawdziwe siedzenie

nie byáo moĪliwe. KoĔczyá siĊ poĞrodku. Niemal dokáadnie póá czáowieka, - póá androida

zaklajstrowanego medyczną pianką. Sam naprawiá uszkodzenia ukáadu krąĪenia. Utworzyá

nowe poáączenia i jego krwiobieg znów byá zamkniĊtym systemem. Druga jego poáowa

zostaáa na planecie obcych oderwana przez rozwĞcieczonego potwora broniącego swego

gniazda. Ten jeden obcy zostaá zabity, a pozostaáe prawdopodobnie wyparowaáy w

atomowych eksplozjach, które przygotowaá im Wilks jako poĪegnalny podarunek. Czáowiek

rozerwany jak Mitch zmaráby na tej diabelskiej planecie od szoku i utraty krwi. Androidy

byáy lepiej skonstruowane.

Siedziaá w kabince stworzonej dla napraw komputera. Byáa mniejsza niĪ pokój, w

którym siedziaá Wilks. Usáyszaá Billie, gdy wchodziáa, i miaá nadziejĊ, Īe to nie ona.

- Mitch? Potrząsnąá gáową.

- Nie mogĊ wejĞü do systemu komputera - powiedziaá. Kod dostĊpu do obszaru

nawigacyjnego jest szeĞüdziesiĊciocyfrowy i na dodatek jeszcze zakodowany przy uĪyciu

kolejnych czterdziestu cyfr. ĩeby siĊ tam wedrzeü, trzeba wiecznoĞci. Ale, ale. Gdzie są inne

statki? OpuszczaliĞmy ZiemiĊ wraz z caáą armadą. Powinni tu gdzieĞ byü, a nie ma ich.

JesteĞmy sami. W tym nie ma Īadnego sensu.

StanĊáa obok jego wózka. Z trudem powstrzymaáa siĊ od pogáadzenia go po czuprynie.

- Wszystko w porządku...

- Nie, nie wszystko w porządku! Nie wiemy, gdzie jesteĞmy, dokąd lecimy, czy w ogóle

przeĪyjemy! MuszĊ, taka jest moja rola jako... - Odjechaá w tyá.

Ponownie potrząsnąá gáową.

Billie chciaáo siĊ krzyczeü. To, co zrobiáa w ostatnim tygodniu znaczyáo wiĊcej niĪ caáe

Īycie. Zakochaáa siĊ w androidzie. Co gorsze, on zakochaá siĊ w niej i miaá z tym wiĊcej

problemów niĪ ona. Kiedy wchodzili do komór hipersnu, zaakceptowaáa to, co siĊ wydarzyáo.

Wierzyáa, Īe jakoĞ to bĊdzie. Lecz kiedy siĊ obudzili, coĞ siĊ zmieniáo. CoĞ w nim. I coĞ w

Perry Steve Obcy 02 - Azyl.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: