Budowa pszczoły.doc

(251 KB) Pobierz

PSZCZOŁA MIODNA  jest wysoko

     cenionym owadem, znana jest na całym

     świecie i występuje wszędzie tam gdzie rosną

     rośliny kwitnące, żyje w rojach, żywi się

     nektarem, pyłkiem, spadzią.

     Pszczoły robotnice osiągają długość 15mm i

     żyją od 4 do 24 tygodni, trutnie 20mm i żyją

     od czterech do pięciutygodni a matka 22mm i

     żyje nawet do 7 lat. Pszczoły zaopatrzone są w "trąbkę", czyli aparat gębowy,

     dwie pary skrzydeł i aparat żądłowy.

     Do wyprodukowania jednego kilograma miodu pszczoły potrzebują około

     trzech kilogramów nektaru, co oznacza około sześćdziesięciu tysięcy

     wylotów z ula.

 

cechy charakterystyczne pszczoły miodnej

 

różnice morfologiczne między osobnikami rodziny pszczelej

      MATKA PSZCZELA - w pełni rozwinięta, zdolna do rozrodu samica pszczoły miodnej. Długość ciała 20-25mm., masa 200-280mg. Rozwija się z zapłodnionego jaja, karmiona mleczkiem pszczelim przez   cały okres żerowania. Rocznie produkuje 120-150tys. jaj, żyje od czterech do pięciu lat. Rola jej polega na zachowaniu ciągłości gatunku dzięki wydawaniu potomstwa. Prac w ulu nie   wykonuje, ale za pośrednictwem wydzielanych przez siebie feromonów reguluje życie rodziny pszczelej.                                            PSZCZOŁA ROBOTNICA - samica pszczela przystosowana do wykonywania prac na rzecz rodziny pszczelej.  Robotnice mają szczątkowe jajniki bez zbiorniczków nasiennych, mogą, więc składać ograniczone ilości niezapłodnionych jaj.  Do ważnych narządów robotnicy należą: gruczoły gardzielowe, gruczoły woskowe oraz odnóża przystosowane  do zbierania i przenoszenia pyłku kwiatowego. Długość ciała wynosi 12-15mm., masa 90-130mg.                                            TRUTEŃ - samiec pszczoły miodnej. Mogą się one rozwijać zarówno z jaj niezapłodnionych jak i zapłodnionych.  W lecie żyją od dwóch do trzech miesięcy, ich masa ciała wynosi około 260mg.,  długość 15-14mm. Liczba trutni w rodzinie jest największa latem i może wynosić około tysiąca.  W normalnej rodzinie trutnie nie zimują.

     

                                                                             

 

Gatunki

 

     Afrykańska górska (Apis mellifera monticola Smith) - podgatunek pszczoły

      miodnej z grupy afrykańskiej, występujący w siedliskach wysokogórskich

      (powyżej 2000m n.p.m.) wschodniej Afryki (Etiopia, Kenia, Tanzania).

      Robotnice są stosunkowo duże, ciemno ubarwione, długość języczka średnio 6,06mm.

      Jest przystosowana do chłodnego klimatu, mało rojliwa i łagodna.

 

     Afrykańska właściwa (Apis mellifera adansonii) - podgatunek pszczoły miodnej z

      grupy afrykańskiej, zasiedlający zachodnią Afrykę od Senegalu po rzekę Kongo.

      Robotnice mają na ciele intensywne żółte pasy, są średniej wielkości i mają krótki

      języczek 5,69mm. Tworzą rodziny bardzo żywotne, agresywne o wybitnej skłonności do 

      rojenia się i migracji.

 

     Algierska (pszczoła telska) (Apis mellifera intermissa) - podgatunek pszczoły

      miodnej z grupy afrykańsko-europejskiej, występujący w Afryce na północ od Sahary:

      od Libanu do marokańskiego wybrzeża atlantyckiego. Jest podobna do pszczoły iberyjskiej,

      także ciemno ubarwiona, lecz trochę mniejsza, ma dość długi języczek 6,38mm.

      Dobrze znosi okresy suszy, roi się bardzo intensywnie i zakłada dużo mateczników

      (ponad 100), obficie kituje. W rodzinach bezmatecznych szybko pojawiają się trutówki.

      Na terenie występowania jest dość zróżnicowana, wyróżnia się zwłaszcza populacja

      występująca na obszarze Maroka, zwana często pszczołą marokańską

      (nazwa używana niekiedy jako synonim pszczoły algierskiej). Jest ona jaśniejsza i ma dłuższy

      języczek do 6,54mm. W górach Maroka występuje populacja lokalna określana także jako

      odrębny podgatunek. Robotnice z tej populacji dorównują wielkością pszczole iberyjskiej,

      mają bardzo długie języczki 7,04mm. i kilka żółtych pasków na odwłoku.

góra tekstu

     Anatolska (Apis mellifera anatolica) - podgatunek pszczoły miodnej, obejmujący

      słabo dotychczas poznane populacje zamieszkujące Azję Mniejszą, różniące się między sobą

      ubarwieniem robotnic: od ciemnego (pobrzeże Morza Czarnego na wschód od Synopu) do

      jasnożółtego i pomarańczowożółtego (w głębi Anatolii i na wybrzeżu Morza Śródziemnego).

      Różnią się one także intensywnością rozwoju rodzin i rojliwością. Ma dobrze rozwinięty

      zmysł orientacyjny, jest raczej łagodna, ale bywa pobudliwa zwłaszcza w okresach

      ochłodzenia, dobrze zimuje.

 

     Armeńska (Apis mellifera armenica) - populacja coraz częściej traktowana jako

      podgatunek kaukaskiej grupy pszczoły miodnej. Występuje w Armenii, na wysokości

      600-1300 m n.p.m. Jest podobna do pszczoły kaukaskiej nizinnej i do pszczoły perskiej.

      Robotnice mają dużo żółtej barwy na odwłoku, są łagodne i spokojne, umiarkowanie rojliwe,

      sklepią miód głównie na mokro. Matki bardzo wydajnie czerwią.

 

     Augustowska - miejscowa populacja pszczoły leśnej występująca w rejonie Augustowa,

      objęta ochroną przed zmieszańcowaniem, utrzymywana w tak zwanym zamkniętym rejonie

      hodowli utworzonym w 1976r.

 

     Banacka (Apis mellifera banatica) - populacja odkryta na terenie Banatu (Jugosławia)

      w obrębie terenu występowania pszczoły kraińskiej. Różni się od niej jasnym ubarwieniem

      robotnic i stąd zaklasyfikowano ją jako odrębny podgatunek. Nie została dotąd bliżej

      poznana i nie wyjaśniono jeszcze jej stanowiska systematycznego.

      Niektórzy badacze uważają ją za nizinną odmianę pszczoły kraińskiej.

góra tekstu

Baszkirska bartna - populacja miejscowa pszczoły leśnej, żyjąca w stanie dzikim w

       lasach górzystej części Baszkirii. Jest objęta ochroną i rozprowadzana w pasiekach.

 

     Chińska (Apis cerana sinensis) - grupa ras i populacji pszczoły wschodniej,

      zamieszkująca obszar Chin, dość silnie zróżnicowana pod względem morfologicznym i

    ...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin