Łuszczyca jest zapalną chorobą skóry, która charakteryzuje się nadmiernym rogowaceniem naskórka, rozrostem naczyń krwionośnych oraz gromadzeniem w skórze i naskórku komórek zapalnych (neutrofili, limfocytów T). W łuszczycy występuje zwiększona proliferacja keratynocytów. Czas, w którym komórka przemieszcza się z warstwy podstawnej do rogowej jest skrócony z 28 dni do 3-4dni.
Lokalizacja
Najczęściej obejmuje łokcie, kolana, skóra owłosiona głowy, obszar krzyżowo- lędźwiowy (dolna część pleców), szczelina międzypośladkowa. Zmiany występują symetrycznie.
Należy do najczęściej występujących schorzeń skóry. Szacuje się, że dotyczy około 2,5% ogółu populacji na świecie, 1/3 zachorowań dotyczą dzieci i ludzi młodych (poniżej 30 roku życia). Największą zachorowalność notuje się w krajach skandynawskich i zachodnioeuropejskich.
Ze względu na przewlekły i nawrotny przebieg z okresami zaostrzeń ma negatywny wpływ na samopoczucie pacjenta i jego samoakceptacje. Stanowi również duży problem socjoekonomiczny. W większości krajów leczenie łuszczycy o łagodnym i średnim przebiegu odbywa się w tzw. dziennych ośrodkach leczenia łuszczycy.
Niewątpliwą rolę w etiopatogenezie tego schorzenia odgrywają czynniki genetyczne. Udowodniono dziedziczenie skłonności do występowania łuszczycy.
Niewątpliwą rolę w etiopatogenezie łuszczycy odgrywają czynniki immunologiczne i autoimmunologiczne.
Choroba przez wiele lat może mieć charakter stabilny lub nawet utajony. Przejście z okresu utajenia do wystąpienia pełnych objawów związane jest z działaniem licznych czynników prowokujących egzogennych i endogennych.
Wyróżnia się dwa typy łuszczycy:
Typ I łuszczycy jest dziedziczony w sposób autosomalny, co oznacza, że gen z mutacją jest na tyle silny, że może jakby wygłuszać działanie innych genów – bez mutacji. Choroba rozpoczyna się w stosunkowo młodym wieku – najczęściej przed 40 rokiem życia. Zmiany skórne są rozległe, często wysiewne, nie stwierdza się natomiast łuszczycy krostkowej.
Typ II łuszczycy zaczyna się później – zwykle między 50 a 70 rokiem życia. Zmiany skórne w tym typie choroby zazwyczaj są nieco mniej nasilone a łuszczyca krostkowa stanowi spory odsetek postaci klinicznych schorzenia.
Łuszczyca może być pod postacią:
- łupieżu (między włosami widoczne są zaczerwienione i łuszczące się ogniska róznej wielkości)
- zmian płytki paznokciowej (żółtawobrunatne zabarwienie paznokci, powstawanie dołków paznokciowych, kruszenie się i pękanie, a także w skrajnej postaci- oddzielenie płytki od znajdującej się pod nią macierzy paznokcia)
Czynniki egzogenne które mogą spowodować łuszczcę:
- urazy, podrażnienia, oparzenia, promieniowanie UV, promieniowanie rentgenowskie, działanie substancji toksycznych, leków stosowanych miejscowo oraz zapalnych chorób skóry,
Do najczęściej wymienianych czynników endogennych zaliczamy:
- leki (przeciwmalaryczne, betablokery, witaminy, niesterydowe leki)
- infekcję (streptokokowe zapalenie gardła, zakażenia HIV, AIDS)
- ciążą, poród,
- stres,
- otyłość,
Prawie 90% wszystkich postaci łuszczyc stanowi łuszczyca zwykła, która ujawnia się poniżej 30 roku życia.
OBRAZ KLINICZNY
Wykwitem pierwotnym jest czerwona grudka szerząca się obwodowo, pokryta srebrzystą łuską. Zmiany chorobowe mogą być różnego kształtu i wielkości. Niekiedy otoczona jest białawym pierścieniem powstałym w wyniku obkurczenia okolicznych naczyń krwionośnych tzw. pierścień Woronoffa. Zmiany skórne mogą występować z różnym nasileniem i mieć różną wielkość – od małych jak główka od szpilki, po duże “placki”, wielkości dłoni, a nawet jeszcze większe. Pojedyncze ogniska mogą się ze sobą zlewać. Innym częstym objawem łuszczycy jest świąd zmian skórnych.
ROZPOZNANIE
Rozpoznanie łuszczycy zazwyczaj nie stanowi trudności.
Poza tym obrazem klinicznym dodatkowo opiera się na 3 objawach:
- ŚWIECY STEARYNOWEJ – szpatułką zdrapujemy łuskę – pojawia się lśniąca biała błonka
- OBJAWIE AUSPITZA – Po mocnym zdrapaniu grudki łuszczycowej pojawia się punktowe krwawienie
- OBJAWIE KOEBNERA – polega na tworzeniu się zmian łuszczycowych, wzdłuż linii zadrapania naskórka, po upływie 6-12 dni.
HISTOPATOLOGICZNE CECHY ŁUSZCZYCY TO:
- pogrubienie naskórka
- wydłużenie brodawek skórnych,
- przyśpieszone i niepełne rogowacenie
- zwiększone ukrwienie brodawek skórnych
Z uwagi na wielkość i kształt zmian chorobowo wyróżniamy kilka postaci łuszczycy :
- kropelkowatą (punktowa) – charakteryzuje się licznymi maleńkimi grudkami (poniżej 1 cm) szeroko rozlanymi po ciele.
- pieniążkowatą – ogniska łuszczycowe są zwykle dosyć duże i mogą mieć średnicę od kilku do kilkudziesięciu centymetrów.
- geograficzną – połacie plam przypominają zarysy kontynentów.
W łuszczycy zwykłej ogniska chorobowe najczęściej są symetryczne i lokalizują się w obrębie skóry łokci, kolan, okolicy krzyżowej,
Do innych odmian łuszczyc zaliczmy :
- brodawkującą – charakteryzuje się brodawkowatym, nierównomiernym przerostem naskórka o wzmożonym rozwoju.
- bruźcową - bardzo brodawkowata, strupy są przerosłe, nawarstwione i wilgotne
- stawową – łuszczyca stawowa (lub inaczej łuszczycowe zapalenie stawów) jest jedną z groźniejszych form łuszczycy. Powoduje ona przewlekłe zapalenia stawów, a jeśli jest nie leczona także trwałe kalectwo. Zawsze jest ona połączona z inną formą tej choroby, objawiającą się zmianami skórnymi. Leczenie prowadzi lekarz reumatolog.
- krostkowa : uogólniona i ograniczona.
Postać łuszczycy krostkowej uogólnionej jest najcięższą postacią choroby, OB jest zwykle podwyższone, we krwi stwierdza się leukocytozę, pacjent może gorączkować i niekiedy opisuje się zmiany na błonie śluzowej jamy ustnej w postaci “języka geograficznego”. W skrajnych przypadkach (zwłaszcza u osób starszych) może zagrażać życiu. Blisko siebie położone krostki często zlewają się w całe obszary. W postaci uogólnionej może dojść do erytrodermii i z ciała chorego mogą spełzywać całe fragmenty naskórka.
Łuszczyca krostkowa ograniczona (dłoni i stóp) występuje na powierzchni dłoni i podeszw stóp. Ogniska rumieniowe, w których obrębie stwierdza się liczne krosty z jałową treścią ropną, wykazują tendencję do zlewania się i uporczywych nawrotów (np. związanych z infekcją). Zmiany te są bardzo delikatne i podatne na uszkodzenia. Często powstają przy tym rodzaju łuszczycy strupy.
Łuszczyca krostkowa na dłoniach i stopach różnicowana jest z grzybicą, wypryskiem potnicowym rąk i stóp.
- erytrodermia łuszczycowa – stan zapalny i złuszczanie obejmuje całą powierzchnie ciała. Jest wynikiem uogólnienia się rożnych postaci łuszczycy. Dotyczy rozległego zapalenia i łuszczenia się skóry na dużych powierzchniach ciała. Możliwe jest współwystępowanie uporczywego świądu, obrzęku oraz bólu. Często jest rezultatem zaostrzenia się łuszczycy pospolitej, szczególnie następującego nagłego cofnięcia systemowego leczenia. Często ma bardzo ciężki przebieg, z wysoką temperaturą, utrata płynów, zaburzeniami wodno-elektrolitowymi i wtórnymi zakażeniami. Na erytrodermię łuszczycową mogą zachorować osoby w każdym wieku. Choroba może zostać wywołana infekcjami, stresem, złym leczeniem, podrażniającym skórę, czy też nagłym przerwaniem leczenia.
W różnicowaniu łuszczycy uwzględnić należy:
- grzybicę skóry
- łupież różowy Giberta
- łupież pstry
- atopowe zapalenie skóry
- wyprysk pieniążkowaty
- kontaktowe zapalanie skóry
Do profilaktyki łuszczyc należy:
- poradnictwo genetyczne
- leczenie zakażeń
- zapobieganie infekcjom
- unikanie leków mogących spowodować zmiany łuszczycy
- unikanie stresu
LEKI:
- leki złuszczające
- fototerapia/ światłoterapia/ fotochemioterapia
- retinoidy/ dziegcie/ glikokortykosteroidy
- cygnolina/ pochodne witaminy D/ inhibitory kalcyneuryny
Wykazano, że połączenie retinoidów z terapią PUVA, czyli rePUVA przynosi bardzo dobre rezultaty.
Cukrzyk w gabinecie kosmetycznym
Kategoria: Choroby skóry, Kosmetologia, Zabiegi kosmetyczne 28 września 2011 0 komentarz(y)
Wiedza na temat niektórych chorób jest niezbędna do prawidłowego wykonywania zabiegów kosmetycznych. Często do gabinetów kosmetycznych przychodzą klienci, którzy cierpią na różne schorzenia, przy czym nie informują o tym kosmetyczki. Jedną z takich przypadłości jest cukrzyca. Według statystyk cierpi na nią ponad 2,5 miliona Polaków.
Cukrzyca jest chorobą, która, jest efektem niedoboru w organizmie insuliny, czyli hormonu produkowanego przez trzustkę. Insulina ma znaczący wpływ na to, jak przebiegają procesy przemiany materii zachodzące u człowieka, ponieważ bierze udział w ich regulacji. W związku z brakiem tego ważnego hormonu w organizmie dochodzi do podwyższenia poziomu glukozy we krwi (hiperglikemii). Najczęstsza jest cukrzyca typu 2. Charakteryzuje się ona tym, że organizm produkuje duże ilości insuliny, przy czym nie jest ona w stanie zmienić cukru w energię. Cukrzyca tego typu dotyczy zwłaszcza osoby po 40stym roku życia, ale choruje na nią coraz więcej dzieci (fast foody, brak aktywności fizycznej). Natomiast w cukrzycy typu 1 stwierdza się całkowity brak insuliny i należy ją podawać jako iniekcje. Występuje głównie u dzieci i młodzieży.
Obok podwyższonego poziomu cukru we krwi, którego podstawowymi objawami picie dużych ilości płynów i oddawanie zwiększonej ilości moczu, często osoba chora na cukrzycę czuje się zmęczona, zmniejsza się jej sprawność, aktywność codzienna. Chory ma zaburzenia wzroku, w nocy mogą pojawiać się skurcze mięśni łydek. Czasem do tych objawów dołącza się wzmożony apetyt, bóle głowy, świąd skóry czy nadmierne pocenie się. Skóra diabetyków jest sucha i łuszcząca. Mają obniżony próg bólu, co może mieć fatalne następstwa. Często diabetycy cierpią na polineuropatię cukrzycową. Polneuropatia jest stanem, w którym dochodzi do uszkodzenia wielu nerwów zwłaszcza w obrębie kończyny dolnej. Powoduje to zmniejszenie lub brak zdolności odczuwania bólu, zimna, ciepła, dlatego nawet głębokie rany lub poparzenia mogą być niewyczuwalne dla chorego. Diabetycy, mający problem z wrastającymi paznokciami, muszą zwracać uwagę na zmiękczanie okolic przypaznokciowych i korzystać z fachowej pomocy.
Najczęstsze problemy skórne
• Schorzenia drożdżakowi
• Schorzenia grzybicze
• Świąd
• Spadek wydzielania potu
• Czyraczność
• Suchość skóry
• Nadmierne złuszczanie
• Liczne zmiany naczyniowe
• Wypryski
• Żółtawe zabarwienie skóry
• Nadwrażliwość skóry
• Podatność na skaleczenia i otarcia
• Rumieniec cukrzycowy
Objawy stopy cukrzycowej
• Łuszczenie
• Suchość
• Niedokrwiona i niedotleniona, sinawa skóra
• Ciężko gojąca się skóra
• Mrowienie
• Piekący ból
• Wrażliwość na dotyk
• Drętwienie, utrata czucia
• Brak uczucia bólu, brak czucia w stopach
• Osłabienie mięśni
• Deformacja paznokci
• Uczucie zmiany kształtu mięśni i kości stóp
Trzy typy stopy cukrzycowej:
Neuropatyczna stopa cukrzycowa - konsekwencja uszkodzenia obwodowego układu nerwowego. Osoba z tym typem stopy cukrzycowej nie jest w stanie rozpoznać temperatury, nie rozpoznaje dotyku, może pojawiać się charakterystyczne uczucie palenia i pieczenia stopy, drętwienie placów u stóp
Choroba niedokrwienna stopy – wywołana jest miażdżycą tętnic, skóra jest niedożywiona. Początkowo niedokrwienie może objawiać się bólami stóp.
Neuropatyczna-niedokrwienna stopa cukrzycowa – łączy w sobie dwa poprzednie typy, chory ma owrzodzenia, pęknięcia na stopie, jednak nie czuje bólu.
Pedicure
• Przed rozpoczęciem pedicure, należy dokładnie obejrzeć stopy i paznokcie. W przypadku uszkodzeń naskórka i otwartych ran, prosimy klienta o zgłoszenie się do lekarza. Tylko wyleczona stopa może być poddana zabiegowi pedicure.
• Stopy myjemy krótko – 3 minuty w letniej wodzie. Temperaturę wody sprawdzamy termometrem, powinna wynosić 37 stopni C. Do wody można dodać soli ziołowej, która zmiękcza naskórek. Czas kąpieli nie powinien być wydłużany, ponieważ sprzyja maceracji naskórka. Po obmyciu stopy należy delikatnie a zarazem dokładnie osuszyć.
• Podczas zabiegu pedicure stopa stale powinna być dezynfekowana specjalnymi płynami.
• Wszystkie narzędzia powinny być wysterylizowane w autoklawie lub jednorazowe. Używamy wyłączne szklanych pilników. Do pielęgnacji stóp diabetyka zaleca się pracę frezarką, która posiada odpowiednie końcówki, umożliwiające bezinwazyjne wykonanie zabiegu.
• Paznokcie piłujemy w jednym kierunku, na prosto, lekko opiłowując brzegi. Nie powinny być spiłowane zbyt krótko. Nie należy paznokci skracać nożyczkami bądź cążkami,
• Podczas usuwania skórek wycinamy tylko te, które mogłyby ulec naderwaniu.
• W celu usunięcia zrogowaciałego naskórka, używamy pumeks lub metalową tarkę.
• Końcowym etapem zabiegu jest masaż stopy.
• Po skończonym zabiegu, nawilżamy skórę kremem do stóp, który chroni przed grzybicą, zmiękcza zrogowaciały naskórek oraz dostarcza lipidów.
Zapobieganie stopie cukrzycowej
• Nie chodzić boso, nawet w domu.
• Nosić dobrze dopasowane obuwie z miękkiej skóry, skarpety, pończochy z materiałów naturalnych (bawełna, wełna).
• Kontrolować, czy w butach i skarpetkach nie ma kamyków lub innych „ciał obcych”.
• Jeżeli jest to możliwe, buty codziennie zmieniać, pozwalając jednej parze przez dzień „odpocząć”. Zapobiega to szerzeniu się grzybicy stóp.
• Codziennie dokładnie oglądać stopy.
• Temperatura wody wskazana – nie wyższa niż 30-35°C. Czas kąpieli – nie dłuższy, niż 3 minuty.
• Dokładnie suszyć stopy. Szczególną uwagę zwracać na przestrzenie między palcami.
• W przypadku zimnych stóp, nie rozgrzewać ich za pomocą kąpieli ani poduszki elektrycznej. Istnieje groźba oparzenia. Stopy lepiej masować i gimnastykować.
• Diabetycy często mają na nogach żylaki. Przy konieczności noszenia rajstop przeciwżylakowych palce muszą oni odkrywać, a stopy jeszcze częściej kontrolować.
Opryszczka zwykła
Kategoria: Choroby skóry, Kosmetologia 23 marca 2011 0 komentarz(y)
Opryszczka zwykła (herpes simplex) należy do najczęściej występujących chorób wirusowych u człowieka i wywoływana jest przez skórno-neurotropowe wirusy opryszczki typu I i typu II. Wyróżnia się dwie odrębne odmiany:
•TYP 1 (HSV1)- odpowiada za infekcje w jamie ustnej, na błonach śluzowych, na twarzy, na czerwieni wargowej
•TYP2 (HSV2)- odpowiada za zmiany w obrębie narządów płciowych i pośladków.
Pierwotne zakażenie ma zwykle miejsce w dzieciństwie. Po zakażeniu utrzymuje się stan nosicielstwa pozostający w uśpieniu. Zakażenie następuje droga kropelkową lub przez kontakt z zakażonym przedmiotem. Najprawdopodobniej wirus przez skórę a następnie śluzówkę penetruje do zwojów nerwowych i pozostaje tam do czasu uaktywnienia w momentach osłabienia układu odpornościowego. Po uaktywnieniu wirus drogą nerwową powraca do powierzchni nabłonka i powoduje swędzenie. U niektórych nosicieli wirus uaktywnia się regularnie u innych sporadycznie, raz na kilka lat.
Objawy
- świąd
- lekki obrzęk
- rumień
- pęcherzyki
Czynniki aktywujące utajoną postać wirusa opryszczki
- stany gorączkowe
- niedożywienie
- choroby zakaźne
- zmęczenie
- obniżenie odporności organizmu: oziębienie ciała, miesiączka, infekcje, stres
- nadmierne nasłonecznienie
- czynniki miejscowe przerywające ciągłość czerwieni wargowej m.in. zabiegi kosmetyczne w tym wypełniacze, makijaż permanentny.
Objawy kliniczne zakażenia wirusem opryszczki (HSV1)
• Okres prodromalny (okres przed wystąpieniem choroby)
To czas pojawiania się kłucia, pieczenia i swędzenia w miejscu, w którym rozwijają się zmiany skórne. Zmiany mogą występować na wargach, nosie, w jamie ustnej, rogówce, narządach płciowych, rzadziej na palcach u rąk.
• Okres powstawania pęcherzyków
Pęcherzyki są wykwitami pierwotnymi i mają skłonność do grupowania się. Początkowo są twarde i napięte oraz wypełnione płynem surowiczym, który z czasem staje się płynem ropnym. Pęcherzykom towarzyszy bolesność. Po pewnym czasie płyn wypełnia pęcherzyki i ulega zmętnieniu a następnie pęka i tworzy się bolesna rana zwana nadżerką. Jest to okres, w którym możliwość zakażenia w innych miejscach jest największa.
• ...
stachowiak671