Ja i wspólnota2.doc

Temat: Ja i wspólnota.

1. Modlitwa

2. Wprowadzenie w temat: Odnalezienie swojego miejsca we wspólnocie (ńugment książki „e-mail od Pana Boga do nastolatka.”)

„Drogie dziecko!

Czy czasem myślisz o miliardach ludzi, których stworzyłem i zastanawiasz się, do czego jesteś Mi potrzebny? Czy twoje życie ma jakiś sens? Zaufaj mi, każdemu dałem szczególne daty, tobie także. Być może jeszcze nie odkryłeś swoich, ale bądź pewien — odkryjesz je. Stworzyłem niektórych ludzi dobrymi artystami. Innych dobrymi sportowcami, nauczycielami albo pisarzami. Obmyśliłem wszystkich ludzi tak, by ich dary służyły dobru innych. Problem w tym, że wielu ludzi kompletnie nie troszczy się o nikogo innego poza sobą. Używają oni swoich talentów tylko po to, by uprzyjemnić sobie życie. Mam nadzieję, że nie jest to także twój punkt widzenia. Pozwól mi pomagać ci w odkrywaniu twoich darów i pozwól pokazać sobie, jak się nimi dzielić. Zostałeś obdarowany w konkretnym celu!

Twój Stwórca

Bóg”.

3. Czym jest wspólnota?

Wspólnota — typ grupy (zbiorowości) społecznej o silnej więzi wewnętrznej., której podstawą są nie tyle świadomie wytknięte cele, ile czynniki emocjonalne, mające źródło w tradycji, wartościach. (definicja encyklopedyczna)

4. Rodzaje wspólnot (np. wspólnota narodowa, wspólnota Kościoła, rodzina, grupa przyjaciół itp.)

5. Wypowiedzi uczestników: do jakich wspólnot należą, jakie funkcje pełnią w swoich wspólnotach, jakie znaczenie ma dla nich przynależność do wspólnoty.

6. Cele wspólnoty przedstawione np. na plakacie, który można zaprezentować w czasie podsumowania (np. wzajemna pomoc, kształtowanie charakteru, wykorzystywanie swoich talentów we współpracy z innymi)

7. Czytanie i omówienie fragmentów Biblii:

•         P 4,10

•         Kol 3,12-14

•         Rz 12,3-8

•         Dz4,32

8. Nauka Kościoła:

„Oprócz osobistego powołania do szczęścia, człowiek potrzebuje życia społecznego, które jest istotnym wymogiem jego natury i powołania. W rzeczywistości: wszyscy ludzie są wezwani do tego samego celu, którym jest sam Bóg; istnieje pewne podobieństwo między jednością Osób Boskich, a braterstwem, jakie ludzie powinni stworzyć między sobą w prawdzie i miłości miłość bliźniego jest nieodłączna od miłości Boa.” (KKKK 401)

9. Na zakończenie zabawa: Idę i jestem

Ta zabawa jest dwuetapowa. W części pierwszej „Idę” wykonujemy w całkowitym milczeniu następujące ćwiczenia: Idziemy w dowolnym tempie i kierunku, starając się odczuwać swoje kroki (czy są chwiejne, pewne, stawiane całą stopą czy jej częścią) i skupić się na towarzyszących emocjach: Cieszę się, że chodzę, jest mi obojętne, odczuwam zmęczenie, entuzjazm.

•          Każdy indywidualnie, w dowolnym czasie zmienia kierunek chodzenia: w tył, w przód, w lewo, w prawo.

•          Teraz grupa poszukuje wspólnego kierunku (wszyscy idą w tę samą stronę).

•          Poszukujemy wspólnego tempa, tak aby cała grupa szła jednakowo szybko, równomiernie przyspieszając i zwalniając.

•          Chodzimy z określoną intencją: Brniemy po błocie. Wędrujemy przez strumyk, przeskakując z kamienia na kamień. Idziemy z ciężkim workiem na plecach. Gonimy popychane wiatrem balony.

W części drugiej „Jestem” uczestnicy siadają w kręgu z zamkniętymi oczami.

•          Wszystkim rozdajemy kromki chleba. W ciszy, z uwagą staramy się świadomie odczuć każdy kęs poprzez dotyk, smak, zapach.

•          Skupiamy się przez chwilę na odgłosach dochodzących z otoczenia i z naszego wnętrza.

•          „Poznajemy” uważnie palcami naszą własną twarz: czoło, brwi, nasadę nosa, oczy, policzki, wargi, brodę.

•          Szukamy dłoni sąsiada, z uwagą „oglądamy” ją dotykiem- czy jest ciepła, zimna, delikatna, duża...

•          Otwieramy oczy i rozmawiamy o naszych wrażeniach.

Pomoce: kromki chleba.

Cel: poczucie wspólnego działania w grupie, ćwiczenie odczuwania własnego ciała i emocji, rozwijanie wrażliwości.

10. Modlitwa