analiza_i_i_ii_rzedu.pdf

(194 KB) Pobierz
ANALIZA I I II RZĘDU
W analizie I rzędu stosuje się zasadę zesztywnienia, tzn. rozpatruje się nieodkształconą,
pierwotną geometrię konstrukcji, niezależnie od stanu obciążenia. Gdy w obliczeniach
statycznych uwzględnia się wpływ deformacji konstrukcji pod obciążeniem, wówczas taka
analiza nazywana jest analizą II rzędu.
W teorii konstrukcji stalowych rozróżnia się efekty II rzędu jako:
· efekty P-
odnoszące się do uwzględnienia w obliczeniach przesuwów węzłów
D
,
konstrukcji,
· efekty P-δ, dotyczące uwzględnienia w obliczeniach lokalnych wygięć prętów między
węzłami.
a)
b)
D
P
P
H
H
x
x
d
h
Obliczenia statyczne pręta wspornikowego: a) I rzędu, b) II
rzędu
M(x)=Hx
M(h)=Hh
M(x)=Hx+P +P x/h
d
D
M(h)=Hh+P D
Uwzględnienie w obliczeniach statycznych efektów P-
D
można przeprowadzić następującymi metodami:
·
metodą iteracyjną – gdzie obciążenia przykładane są stopniowo, a macierz sztywności
jest aktualizowana przy każdym kroku obciążenia, stosownie do zdeformowanej
geometrii
układu;
takie
obliczenia
możliwe
do
wykonania
programami
komputerowymi,
· metodą kolejnych przybliżeń – według schematu pokazanego na rys.,
·
metodą amplifikacji – efekty oddziaływań, a szczególnie momenty zginające
otrzymane z analizy I rzędu, przemnażane są przez odpowiednie współczynniki
zwiększające; metoda ta może być zastosowana, gdy dominuje przechyłowa forma
wyboczenia,
· metodą uproszczoną – siły wewnętrzne wyznacza się na podstawie obliczeń
statycznych I rzędu, przy odpowiednio powiększonych obciążeniach poziomych.
Obciążenia poziome, pochodzące zarówno od oddziaływań zewnętrznych (np. wiatru),
jak i od imperfekcji oraz innych wpływów, przemnaża się przez współczynnik:
1
1
1
-
a
cr
gdzie
a cr – mnożnik obciążenia krytycznego według procedury
908005608.086.png 908005608.097.png 908005608.108.png 908005608.118.png 908005608.001.png 908005608.011.png 908005608.022.png 908005608.033.png 908005608.040.png 908005608.041.png 908005608.042.png 908005608.043.png 908005608.044.png 908005608.045.png 908005608.046.png 908005608.047.png 908005608.048.png 908005608.049.png 908005608.050.png 908005608.051.png 908005608.052.png 908005608.053.png 908005608.054.png 908005608.055.png
H' i+2
P i+ 1
H i
i+2
S R i
D i+2
V i+1
H :=H +H'
i
i
i
V i+1
ObliczeniaIrzędu
P i+1
H' i+1
P rzemieszczenie
D i
i+1
boczne
D i+1
P i
Stop
V i
Nie
Tak
V i
Obliczsiłypoprzeczne
P i
P i 1
H' i
Wartości D i są zbliżone
dootrzymanych
zpoprzedniegocyklu
S P i
h
Obliczsiłyfikcyjne
H'=V’ i1 - V 1
i
V’ i =
( D i+1 -
D i )
D i
V i1
ObliczeniaIrzędu
V i1
P rzemieszczenie
D i
S P i
boczne
H i +H' i
H' i1
P i1
i1
D i1
. Uwzględnianie efektu P- metodą iteracyjną
Ta metoda może być stosowana w analizie sprężystej konstrukcji, gdy
a
cr
3.
³
Uwzględnienie
w
obliczeniach
statycznych
efektów
P-δ
jest
możliwe
jedynie
komputerowymi
metodami
iteracyjnymi.
W
normie
przyjęto
kryterium
wrażliwości
konstrukcji ramowych na efekty II rzędu, przedstawione w procedurze.
Ocena wrażliwości ram na efekty II rzędu
Formuła
Objaśnienia
Konstrukcja jest niewrażliwa na efekty II rzędu,
gdy spełnione są warunki:
– w przypadku analizy sprężystej
α cr – mnożnik obciążenia krytycznego
w stosunku do obciążeń obliczenio-
wych, odpowiadający niestateczności
sprężystej układu
F Ed – sumaryczne, pionowe obciążenie
obliczeniowe działające na konstruk-
cję
F cr – obciążenie krytyczne odpowiadające
F
cr
α
=
³
10
cr
F
Ed
– w przypadku analizy plastycznej
F
globalnej
formie
niestateczności
cr
α
=
³
15
cr
sprężystej i początkowej sztywności
F
Ed
sprężystej układu
W przypadku ram wielokondygnacyjnych warunki
te muszą być spełnione dla każdej kondygnacji.
W przypadku ram portalowych z dachami o małym spadku (< 26°) oraz regularnych, wielo-
kondygnacyjnych konstrukcji szkieletowych, w których siły podłużne w prętach są nieznaczne * ,
mnożnik obciążenia krytycznego można obliczać ze wzoru uproszczonego.
908005608.056.png 908005608.057.png 908005608.058.png 908005608.059.png 908005608.060.png 908005608.061.png 908005608.062.png 908005608.063.png 908005608.064.png 908005608.065.png 908005608.066.png 908005608.067.png 908005608.068.png 908005608.069.png 908005608.070.png 908005608.071.png
H Ed – sumaryczne obciążenie poziome
u dołu kondygnacji, uwzględniają-
ce fikcyjne siły poziome
V Ed – sumaryczne obliczeniowe obciąże-
H
h
a
=
Ed
cr
V
d
Ed
H,Ed
d H,Ed
nie pionowe u dołu kondygnacji
d
H,Ed – przemieszczenie
poziome
góry
V Ed
kondygnacji względem dołu kon-
h
dygnacji,
wywołane
wszystkimi
zewnętrznymi i fikcyjnymi obcią-
żeniami poziomymi
h
– kondygnacji
H Ed
Rys. 4.30. Oznaczenia symboli do wzoru
* siły podłużne w belkach i słupach można uznać
za nieznaczne, gdy spełnione jest kryterium:
N Ed – wartość obliczeniowa siły ściskającej
-
l – względna smukłość w płaszczyźnie
zginania belki lub rygla obliczona
A f
y
l <
0, 3
przy założeniu długości teoretycznej
N
Ed
elementu ograniczonego przegubami
Analizę I rzędu bez uwzględniania imperfekcji można stosować w przypadku układów
niewrażliwych na efekty II rzędu, a także jednokondygnacyjnych układów przechyłowych.
Przy obliczaniu konstrukcji ramowych norma dopuszcza następujące podejścia:
· imperfekcje globalne i lokalne, a także całkowite efekty II rzędu (efekt P-D i P-d)
uwzględnione są w obliczeniach statycznych. Sprawdzanie stateczności
poszczególnych prętów nie jest wtedy potrzebne, wystarczy sprawdzenie nośności ich
przekrojów. Wpływ wszystkich efektów II rzędu i imperfekcji uwzględniony jest w
wynikach
obliczeń
statycznych,
w
wartościach
sił
podłużnych
i
momentów
zginających,
· w obliczeniach statycznych uwzględniono jedynie imperfekcje globalne (przechyły)
oraz efekty P-
(przesuw węzłów). Należy sprawdzić stateczność każdego pręta przy
zastosowaniu formuł interakcyjnych, przyjmując długość wyboczeniową słupów jak
dla ram o węzłach nieprzesuwnych. Norma zezwala, aby długość wyboczeniową
słupów przyjmować wtedy równą ich długości teoretycznej (wysokości słupa),
· w przypadkach gdy spełnione jest kryterium z procedury obliczenia statyczne można
wykonywać według teorii I rzędu z pominięciem imperfekcji. Stateczność prętów
należy wtedy sprawdzać według interakcyjnych formuł wyboczeniowych, przy czym
długość wyboczeniowa słupów powinna odpowiadać globalnej postaci wyboczenia
układu konstrukcyjnego (jak dla ram o węzłach przesuwnych) oraz uwzględniać
wpływ sztywności elementów i węzłów, istnienie przegubów plastycznych oraz
rozkład sił ściskających.
D
Ocena wrażliwości ramy na efekty II rzędu oraz wyznaczenie
sił fikcyjnych
Odniesienie
w normie
Odniesienie
w skrypcie
1
2
3
Korzystając z danych z przykładu 4.10, zbadać, czy rama jest
wrażliwa na efekty II rzędu oraz wyznaczyć siły fikcyjne.
Rama jest niewrażliwa na efekty II rzędu, gdy spełniony jest
procedura
4.4
908005608.072.png 908005608.073.png 908005608.074.png 908005608.075.png 908005608.076.png 908005608.077.png 908005608.078.png 908005608.079.png 908005608.080.png 908005608.081.png 908005608.082.png 908005608.083.png 908005608.084.png 908005608.085.png 908005608.087.png 908005608.088.png 908005608.089.png 908005608.090.png 908005608.091.png 908005608.092.png 908005608.093.png 908005608.094.png 908005608.095.png 908005608.096.png 908005608.098.png 908005608.099.png 908005608.100.png 908005608.101.png 908005608.102.png 908005608.103.png 908005608.104.png 908005608.105.png 908005608.106.png 908005608.107.png 908005608.109.png
 
warunek:
wzór (5.1)
normy [51]
wzór (4.14)
a
³
10.
cr
W odniesieniu do ram regularnych można stosować:
wzór (5.2)
normy [51]
wzór (4.16)
H
h
Ed
a
=
³
10
cr
V
d
Ed
H,Ed
Wartości względnych przesuwów węzłów δ H,Ed (rys. 4.31)
wyznaczono programem ROBOT od obciążeń obliczeniowych oraz
sił od imperfekcji globalnych, stosując schemat statyczny i
obciążenia
jak
w przykładzie 4.10 (rys. 4.24 i 4.26).
Rys. 4.31. Przemieszczenia węzłów ramy
Przykład 4.11 (cd.)
1
2
3
Otrzymano:
d
=
3, 9 mm
H,Ed,1
d
=
5, 7 mm
H,Ed,2
d
=
6, 0 mm
H,Ed,3
  Kondygnacja I:
W
H
=
+
H
=
5,5
+
1, 4
=
6, 9 kN
Ed
d,1
2
V
=
35, 4 15, 0
×
=
531 kN
Ed
6, 9 3600
a
=
=
12,1
>
10
cr,1
531 3, 9
908005608.110.png 908005608.111.png 908005608.112.png 908005608.113.png 908005608.114.png 908005608.115.png 908005608.116.png 908005608.117.png 908005608.119.png 908005608.120.png 908005608.121.png 908005608.122.png 908005608.123.png 908005608.124.png 908005608.125.png 908005608.126.png 908005608.127.png 908005608.128.png 908005608.002.png 908005608.003.png 908005608.004.png 908005608.005.png 908005608.006.png 908005608.007.png
 
  Kondygnacja II:
H
=
6, 9
+
11,1
+
2, 3
= 20,3 kN
Ed
V Ed = 531 + 52, 0 15, 0
×
+
2 47,5
×
= 1406 kN
20, 3 3600
a
=
=
9,1
<
10
cr,2
1406
5, 7
  Kondygnacja III:
H Ed = 20,3 + 11,1 + 2,3 = 33,7 kN
V
=
1406
+
52, 0 15, 0
×
+
2 47,5
×
=
2281 kN
Ed
33, 7 3600
a
=
=
8, 9
<
10
cr,3
2281 6, 0
Ponieważ dla kondygnacji II i III
a
<
10,
konstrukcja jest
cr
wrażliwa na efekty II rzędu.
* * *
Obliczenia statyczne można wykonywać m.in. metodą podaną
w normie [51]. Przeprowadza się je metodami I rzędu dla obciążeń
poziomych zwiększonych współczynnikiem:
pkt
5.2.2(5)B
normy [51]
wzór (5.4)
normy [51]
wzór (4.13)
1
1
=
=
1,13.
1
1
1 - a
1
-
8, 9
cr
Przykład 4.11 (cd.)
1
2
3
Obciążenia poziome oblicza się, jak następuje:
H'' 1 = 1,13 (5,5 + 1,4) = 7,8 kN,
H" 2 = 1,13 (11,1 + 2,3) = 15,1 kN,
H" 3 = 1,13 (11,1 + 2,3) = 15,1 kN.
Ramę należy obliczać, uwzględniając obciążenia pokazane na rys.
4.32.
908005608.008.png 908005608.009.png 908005608.010.png 908005608.012.png 908005608.013.png 908005608.014.png 908005608.015.png 908005608.016.png 908005608.017.png 908005608.018.png 908005608.019.png 908005608.020.png 908005608.021.png 908005608.023.png 908005608.024.png 908005608.025.png 908005608.026.png 908005608.027.png 908005608.028.png 908005608.029.png 908005608.030.png 908005608.031.png 908005608.032.png 908005608.034.png 908005608.035.png 908005608.036.png 908005608.037.png 908005608.038.png 908005608.039.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin