Kartel Rezerwy Federalnej, Osiem rodzin1.pdf

Kartel Rezerwy Federalnej: Osiem rodzin. #1

Dean Henderson, globalresearch.ca

USA 2012-02-27

Czterej jeźdźcy systemu bankowego (Bank of

America, JP Morgan Chase, Citigroup i Wells Fargo)

są właścicielami Exxon Mobil, Royal Dutch/Shell,

BP i Chevron Texaco; wspólnie z Deutsche Bank,

BNP, Barclays i innymi europejskimi bankowymi

molochami. Jednak ich monopol w globalnej

gospodarce nie kończy się na ropie. Z raportu 10K

amerykańskiej Komisji Papierów Wartościowych są

oni również posiadaczami wszystkich największych korporacji Fortune 500 (pięciuset największych

korporacji świata).

Kim więc są posiadacze udziałów w tych bankach?

Te informacje są dość dobrze strzeżone. Moje zapytania skierowane do agencji regulujących bankowość

dotyczące właścicieli akcji 25 największych amerykańskich banków uzyskały status w ramach ustawy

o wolności dostępu do informacji, zanim zostały oddalone ze względu na ustawę o "bezpieczeństwie

narodowym". To raczej ironiczne, ponieważ wielu akcjonariuszy tych banków rezyduje w Europie.

Najważniejszym powiernikiem majątku międzynarodowych oligarchów posiadających holdingi bankowe

jest US Trust Corporation - założony w 1853 roku, będący obecnie w posiadaniu Bank of America.

Ostatnim dyrektorem US Trust Corporation i honorowym członkiem zarządu był Walter Rothschild . Inni

dyrektorzy to: Daniel Davison z JP Morgan Chase, Richard Tucker z Exxon Mobil, Daniel Roberts

z Citigroup i Marshall Schwartz z Morgan Stanley. [2]

J. W. McCallister człowiek branży naftowej, posiadający koneksje z rodziną królewską Arabii Saudyjskiej

napisał w książce „The Grim Reaper , że informacje jakie zdobył od arabskich bankierów mówią o tym iż

80% udziałów w Nowojorskim Banku Rezerwy Federalnej należy do ośmiu rodzin z których cztery rezydują

w USA. Są to: Goldman Sachs, Rockefellerowie, Lehman i Kuhn Loeb z Nowego Yorku; Rotszyldowie

z Paryża i Londynu; Warburgowie z Hamburga; Lazardowie z Paryża; i Israelscy Moses Seifs z Rzymu.

Biegły księgowy Thomas D. Schauf potwierdza twierdzenia McCallistera dodając, iż ich banki kontrolują

wszystkie 12 oddziałów Banku Rezerwy Federalnej. Wymienił tu takie banki jak; N.M. Rothschild

z Londynu, Rothschild Bank z Berlina, Warburg Bank z Hamburga, Warburg Bank z Amsterdamu, Lehman

Brothers z Nowego Jorku, Lazard Brothers z Paryża, Kuhn Loeb Bank z Nowego Jorku, Israel Moses Seif

Bank z Włoch, Goldman Sachs z Nowego Jorku i JP Morgan Chase Bank z Nowego Jorku. Schauf wylicza

Williama Rockefellera, Paula Warburga, Jacoba Schiffa i Jamesa Stillmana jako osoby posiadające duże

udziały w FED-zie. [3] Schiffowie są ludźmi z wewnątrz Kuhn Loeb. Stillmanowie są ludźmi z wewnątrz

Citigroup, którzy wżenili się w klan Rockefelerów na przełomie XIX i XX wieku.

Eustace Mullins doszedł do tych samych wniosków w swojej książce „The Secrets of the Federal Reserve

(Sekrety rezerwy federalnej), w której pokazuje koneksje łączące FED z jego bankami członkowskimi

z rodzinami Rotszyldów, Warburgów, Rockefelerów i innych. Nie będzie przesadnym twierdzenie iż

kontrola sprawowana przez te bankowe rodziny wywiera wpływ na całą światowa ekonomię, będąc

jednocześnie celowo ukrytą przed opinią publiczną. Ich korporacyjne mediowe ramię banalizuje wszelkie

fakty na ich temat określając je jako teorie konspiracyjne. Jednak fakty pozostają faktami.

Dom Morgan a (The House of Morgan) .

Bank rezerwy Federalnej powstał w 1913 roku, tego samego roku zmarł potomek amerykańskiej

bankowości Pierpont Morgan i w tym samym czasie powstała Fundacja Rockefellera. Dom Morgana

przewodniczył amerykańskim finansom na Wall Street. Był tez quasi bankiem centralnym USA od

1838, kiedy to George Peabody założył go w Londynie.

Peabody był partnerem w interesach Rothschildów.

W 1952 roku badacz FEDu Eustace Mullins wysunął

przypuszczenie, że Morganowie byli niczym innym

jak agentami Rotschildów. Mulilins napisał, że

Rothschildowie, " ... preferowali działać anonimowo

w USA za fasadą J.P Morgan & Company. [5]

Autor Gabriel Kolko powiedział, "Działania

Morganów w 1895 - 1896 sprzedając amerykańskie

obligacje złota w Europie były oparte na sojuszu

z Rothschildami" . [6]

Macki finansowej ośmiornicy Morganów szybko oplotły cały świat. Morgan Grenfell pracował w Londynie.

Morgan et CE osiadł w Paryżu. Kuzyn Rotschildów Lambert założył Drexel & Company w Filadelfii. Dom

Morgana obsługiwał rodziny Astorów, DuPontów, Guggenheimów, Vanderbiltsów i Rockefellerów.

Finansował firmy AT&T, General Motors, General Electric i DuPont.

Podobnie jak banki Rotchschildów w Londynie Dom Morgana stał się częścią struktury władzy w wielu

krajach. W 1890 roku Dom Morgana pożyczał pieniądze dla Centralnego banku w Egipcie, finansując

rosyjskie koleje, upłynniał obligacje brazylijskich prowincji, sponsorował też argentyński projekt robót

publicznych. Recesja w 1893 roku wzmocniła siłę Morganów. W tamtym czasie Morgan uratował też rząd

USA przed bankową paniką, tworząc konsorcjum dla poparcia rezerw budżetowych wysyłając na ten cel

złoto Rothschildów o wartości 62 milionów dolarów. [7]

Morgan był siłą napędową stojącą za ekspansją Stanów Zjednoczonych, finansując i kontrolując koleje

West-bound poprzez zaświadczenia trustowe uprawniające do głosowania. W 1879 roku Cornelius

Vanderbilt’s Morgan sfinansował Koleje Centralne Nowego Jorku dając preferencyjne stawki przewozowe

dla Johna D. Rockefellera zapoczątkowując w ten sposób monopol Standart Oil i cementując tym samym

współpracę między Rockefellerami i Morganami.

Od tego momentu Dom Morgana znalazł się pod kontrolą Rothschildów i Rockefellerów. W artykule z New

York Herald "Król kolei stworzył gigantyczny Trust" J. Pierpont Morgan, który stwierdził iż

"współzawodnictwo jest grzechem" teraz radośnie wyznał "Pomyśl o tym. Cała konkurencja kolejowa

podporządkowana została kontroli około 30 ludzi" . [8]

Morgan i bankierzy Edwarda Harrimana, Kuhn Loeb trzymali monopol kolejowy, podczas gdy bankowe

dynastie Lehman, Goldman Sachs i Lazard przyłączyli się do Rockefellerów kontrolując bazę przemysłową

USA. [9]

W 1903 roku osiem rodzin powołało fundusz bankowy. Banjamin Strong bankier tego funduszu był

pierwszym gubernatorem Rezerwy Federalnej Nowego Jorku. W 1913 siły ośmiu rodzin połączyły się

w sensie dyplomatycznym i militarnym. W przypadku gdy ich zagraniczne pożyczki były by nie spłacane,

mogli użyć US Marines do odebrania swoich długów. Morgan Chase i Citibank stworzyli międzynarodowy

syndykat kredytowy.

Dom Morgana miał bardzo dobre stosunki z Brytyjskim Domem Winsdorów i włoskim Domem Savoy.

Kuhn Loeb, Warburgowie, Lehman, Lazardowie, Israel Moses Seif i Goldman Sachs mieli również bliskie

związki z europejskimi monarchami. W 1985 roku Morgan kontrolował przepływ złota wpływającego

i wypływającego z USA. Pierwsza amerykańska fala fuzji została wypromowana przez bankierów

w momencie gdy przejęcia takie były jeszcze w powijakach. W 1897 roku odbyło się sześćdziesiąt dziewięć

przemysłowych fuzji. W 1899 było ich już tysiąc dwieście. W 1904 roku John Moody - założyciel Moody’s

Investor Services - powiedział, że było by niemożliwym mówić o interesach Rockefellerów i Morganów

jako czymś oddzielnym. [10]

Publiczna nieufność zaczęła się rozprzestrzeniać. Wielu ludzi uważało tych ludzi za zdrajców pracujących

dla europejskich zleceniodawców. Standard Oil Rockefelera, US Steel Andrewa Carnegie i koleje Edwarda

Harrimana były wszystkie finansowane przez bankierów Jacoba Schiffa i Kuhna Loeba, którzy blisko

pracowali z Rothschildami.

Kilka zachodnich państw zakazało wstępu dla tych bankierów. Populistyczny kaznodzieja William Jennings

Bryan był trzykrotnie nominowany na prezydenta w okresie 1896 - 1908. Głównym elementem jego anty-

imperialistycznej kampanii było to, iż jego zdaniem Ameryka wpadła w pułapkę "finansowej

niewoli kapitału Brytyjskiego". Teddy Roosevelt pokonał Bryana w 1908 roku, jednak mimo tego pod

wpływem rozprzestrzenienia się tego populistycznego ferworu był zmuszony do wydania ustawy Sherman

Anti-Trust Act. Następnie wziął się za standard Oil Trust.

W 1912 roku miały miejsce przesłuchania Pujo, zwracające uwagę na koncentracje siły w rękach Wall

Street. W tym samym roku Edward Harriman sprzedała znaczne udziały w New York’s Guaranty Trust

Bank, J.P. Morganowi, tworząc Morgan Guaranty Trust. Sędzia Louis Brandeis przekonał Prezydenta

Woodrowa Wilsona do wdrożenia ustawy Clayton Anti-Trust Act, która została uchwalona w 1914 roku.

Jack Morgan syn i następca J. Pierponta odpowiedział wzywając swoich klientów Remington i Winchester

do zwiększenia produkcji broni. Twierdził, że Ameryka potrzebuje wkroczyć na ścieżkę pierwszej wojny

światowej. Namówiony przez Carnegie Foundation i innych oligarchów Wilson przystał na tą sugestię. W

'America Goes to War' Charles Tansill pisał, "Jeszcze przed starciami wojsk francuska firma Rothschildów

dała znać firmie Morgan & Company w Nowym Yorku sugerując pożyczkę o wartości 100 milionów

dolarów, z której znaczna część miała być zostawiona w USA na zakup amerykańskich towarów

przez Francję".

Dom Mogana finansował połowę wojennych wysiłków USA otrzymując w tym czasie prowizje na

finansowanie podwykonawców takich jak; General Electric, Du Pont, US Steel, Kennecott i ASARCO.

Wszystkie te firmy były klientami Domu Morgana. Morgan finansował również brytyjską wojnę burską

w Południowej Afryce jak i wojnę francusko-pruską. W 1919 Konferencja Pokojowa w Paryżu była

prowadzona pod przewodnictwem Mogana, który doprowadził do odbudowy Niemiec i krajów alianckich.

W 1930 roku populizm powrócił do Ameryki po tym jak Goldman Sachs, Lehman Bank i inni zarobili na

krachu 1929 roku. [12] Prezes Izby Bankowej Louis McFadden wyraził się tymi oto słowami o wielkiej

depresji, "To nie był przypadek. To było starannie zaplanowane zdarzenie... Międzynarodowi bankierzy

starali się doprowadzić nas do stadium rozpaczy tak aby mogli objawić się potem jako władcy nas

wszystkich".

Senator Gerald Nye przewodniczył dochodzeniu prowadzonemu w 1936 roku. Nye doszedł do wniosku, że

Dom Morgana wciągnął USA w Pierwszą Wojnę Światową po to aby zabezpieczyć kredyty i stworzyć

dynamicznie rozwijający się przemysł zbrojeniowy. Nye stworzył później dokument zatytułowany

‘Następna Wojna’ , gdzie cynicznie odnosił się do "starych bogiń demokratycznych sztuczek" poprzez które

Japonia może być użyta jako wabik dla wciągnięcia USA w drugą Wojnę Światową.

W 1937 roku Sekretarz Harold Ickes ostrzegał o wpływie "60 amerykańskich rodzin". Historyk Ferdinand

Lundberg napisał później książkę o tym samym tytule. Sędzia sądu najwyższego William O. Douglas

powiedział "W obecnych czasach wpływ Morganów... jest najbardziej szkodliwą rzeczą dla przemysłu

i finansów" . Jack Morgan odpowiedział na to nagabując USA do drugiej wojny światowej. Morgan miał

bliskie stosunki z rodzinami Iwasaki i Dan - dwoma najbogatszymi klanami w Japonii będącymi

właścicielami firm Mitsubishi i Mitsui od czasu gdy wyłoniły się z linii siedemnastowiecznych shogunów.

Kiedy Japonia najechała Mandżurię wyżynając chińskich chłopów w Nankinie, Morgan zbagatelizował ten

fakt. Morgan miał też bliskie związki z włoskim faszystą Benito Mussolinim w czasie gdy Niemiec Dr.

Hjalmer Schacht był współpracownikiem banku Morgana podczas drugiej wojny światowej. Po wojnie

przedstawiciele Morgana spotkali się z Schachtem w Banku rozrachunków międzynarodowych (Bank of

International Settlements - BIS) w Bazylei w Szwajcarii.

CZYTAJ DALEJ>>>

[1] 10K Filings of Fortune 500 Corporations to SEC. 3-91

[2] 10K Filing of US Trust Corporation to SEC. 6-28-95

[3] “The Federal Reserve ‘Fed Up’. Thomas Schauf. www.davidicke.com 1-02

[4] The Secrets of the Federal Reserve. Eustace Mullins. Bankers Research Institute. Staunton, VA. 1983. p.179

[5] Ibid. p.53

[6] The Triumph of Conservatism. Gabriel Kolko. MacMillan and Company New York. 1963. p.142

[7] Rule by Secrecy: The Hidden History that Connects the Trilateral Commission, the Freemasons and the Great Pyramids. Jim M arrs. HarperCollins Publishers. New York. 2000. p.57

[8] The House of Morgan. Ron Chernow. Atlantic Monthly Press NewYork 1990

[9] Marrs. p.57

[10] Democracy for the Few. Michael Parenti. St. Martin’s Press. New York. 1977. p.178

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: