Barker Clive - Powrót z piekła.pdf - Barker Clive - romuch777

Clive Barker - Powrót z piekła

CLIVE BARKER

POWRÓT Z PIEKŁA

PRZEŁOŻYŁ: PAWEŁ KWIATKOWSKI

Dla Mary

Chciałbym porozmawiać z duchem pradawnej kochanki

Zmarłej nim narodził się bóg miłości

John Donnę „Bóstwo miłości”

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Frank tak bardzo zajęty był rozwiązywaniem zagadki, że nie usłyszał, kiedy zaczął bić dzwon. Kostka

Lemarchanda była skonstruowana przez prawdziwego mistrza. Zagadka polegała na tym, że w żaden sposób nie można

było dostać się do środka. Mówiono zaś Frankowi, że w środku kostki są cuda. Nie miał pojęcia, gdzie mogą być punkty

nacisku na którejkolwiek z sześciu czarnych, lakierowanych ścian kostki. Wiedział tylko, że musi je wcisnąć, żeby zwolnić

część tej trójwymiarowej laubzegi.

Frank widział już podobne zabawki; głównie w Hongkongu. Były to przedmioty w chińskim stylu: metafizyka

wtłoczona w kawałek drewna. W tym jednak przypadku Francuz nadał chińskiemu geniuszowi technicznemu nowy

wymiar. Był to pokaz perwersyjnej logiki, całkowicie własnego autorstwa. Jeśli istniał system rozpracowania kostki, nie

udało się Frankowi go odkryć. Dopiero po kilku godzinach wypełnionych próbami i błędami, efekt przyniosło prawidłowe

ułożenie kciuków, środkowego i małego palca. Ledwie słyszalny trzask i wreszcie - zwycięstwo! Segment kostki wysunął

się spoza pozostałych części.

Frank dokonał zatem dwóch odkryć.

Po pierwsze stwierdził, że wewnętrzne powierzchnie są doskonale wypolerowane. Zamazane, skrzywione odbicie

twarzy Franka błyszczało na polakierowanej powierzchni. Drugim odkryciem była następująca konstatacja: Lemarchand,

mistrz w konstruowaniu pozytywek, tak zbudował kostkę, że otwarcie jej uruchamiało mechanizm muzyczny. Kostka

zaczęła wybrzdękiwać króciutką, banalną melodyjkę.

Zachęcony swoim sukcesem, Frank ze zdwojoną energią pracował nad kostką. Szybko znalazł miejsce, gdzie w

wyżłobienie zachodziła naoliwiona zatyczka. To naprowadziło go na kolejne zawiłe elementy konstrukcji kostki. Krok po

kroku, Frank obracając następną cząstkę kostki lub ją przesuwając - uruchamiał mechanizm odgrywający dalsze części

muzycznej frazy. Kontrapunkt melodii rozwijał się, aż pierwotna linia melodyczna zagubiła się gdzieś w natłoku

śpiewnych ozdobników.

W pewnej chwili dzwony zaczęły bić: monotonnie i ponuro. Frank jednak ich nie słyszał, a w każdym razie nie

zdawał sobie z tego sprawy. Gdy zabawka była już prawie całkowicie zdemontowana, lustrzane wnętrze kostki rozstąpiło

się, Frank zdał sobie sprawę, że żołądek podchodzi mu do gardła. Na dźwięk dzwonów.

Na chwilę oderwał się od pracy. Przypuszczał, że hałas dochodzi z ulicy, ale rychło oddalił to przypuszczenie.

Zaczął pracować nad grającą kostką krótko przed północą. Od tego czasu minęło już kilka godzin. Frank nie postrzegł

upływu czasu, ale nie potrafił nie wierzyć swojemu zegarkowi. Ale przecież w tym mieście nie było kościoła, w którym -

bez względu na to, jak bardzo zdesperowani byliby jego wierni - biłyby dzwony o tej porze.

Nie. Odgłos dochodził raczej z daleka. Przenikał przez niewidzialne drzwi. To właśnie do otwarcia tych drzwi

posłużyć miała kostka Lemarchanda. Wszystko, co obiecał Kircher sprzedając Frankowi kostkę, było zgodne z prawdą.

Frank znalazł się na progu innego świata - na skraju prowincji nieskończenie oddalonej od pokoju, w którym

sądził, że się znajduje.

Nieskończenie daleko, ale mimo wszystko - nagle - bardzo blisko.

Ta myśl sprawiła, że oddech Franka przyśpieszył gwałtownie. Przewidywał ten moment dokładnie; planował to

swoiste „odsłonięcie kurtyny” każdą cząstką umysłu. Lada chwila tutaj będą. Ci, których Kircher nazywał Cenobitami.

Teolodzy Obrządku Blizny, Wezwani oderwą się od swoich eksperymentów nad wyższymi stanami rozkoszy. Przybędą

szczycąc się swym wiekiem wobec tego świata upadku i błędu.

Pracował nieprzerwanie przez cały ubiegły tydzień, by przygotować dla nich odpowiednie miejsce. Gołe podłogi

zostały solidnie wyszorowane i obsypane płatkami kwiatów. Na zachodniej ścianie przygotował dla nich coś w rodzaju

ołtarza. Aby zjednać sobie ich sympatie, ozdobił go różnymi darami. Kircher zapewniał go, że dary te ułatwią im

odprawienie nabożeństw. Były tam kości, czekoladki, igły... Na lewo od ołtarza stał dzban wypełniony moczem - efekt

siedmiodniowych zbiorów Franka. Mógł być potrzebny w razie, gdyby wymagali jakiegoś spontanicznego gestu

samozbezczeszczenia. Po prawej, za radą Kirchera, Frank umieścił talerz wypełniony głowami gołębic.

Dopatrzył każdej części rytuału inwokacji. Żaden z kardynałów, marzących o papieskiej tiarze, nie byłby w tym

pilniejszy.

Ale teraz, gdy odgłos dzwonu przybrał na sile i całkiem zagłuszył pozytywkę, Frank zląkł się.

- Za późno - wyszeptał do siebie licząc, że w ten sposób zdławi rosnący strach. Urządzenie Lemarchanda było

jednak rozmontowane; ostatni układ przekręcony. Nie było już czasu, ani na wymówki, ani na żal. Poza tym, czyż nie po to

ryzykował życiem i zdrowiem, żeby umożliwić sobie dokonanie tego odkrycia? Nawet teraz droga do przyjemności stała

otworem dla garstki ludzi, którzy o tych rozkoszach wiedzieli. Którzy znali tajemnice przyjemności, jakie na nowo mogły

określić granice tego, co dostępne jest zmysłom. Poprzez poznanie tych sekretów Frank chciał wyzwolić się z otaczającego

go błędnego koła pożądania, uwodzenia i zawodu - a więc od tego wszystkiego, od czego nie potrafił się uwolnić od późnej

młodości.

Gdyby posiadł tę wiedzę, jego życie byłoby całkiem inne. Przecież nikt chyba nie może pozostać taki sam po

przeżyciu głębi takiego uczucia.

1 / 30

Clive Barker - Powrót z piekła

Goła żarówka zwisająca ze środka sufitu przygasła i zaraz potem pojaśniała. I jeszcze raz pojaśniała i przygasła.

Jaśniała i przygasała teraz w rytm odgłosów dzwonów, za każdym uderzeniem żarząc się mocniej. Między uderzeniami w

pokoju zapadały całkowite ciemności. Tak, jakby świat, w którym egzystował przez dwadzieścia dziewięć lat, przestał

istnieć. A potem dzwon odezwał się znowu. Żarówka jaśniała światłem tak silnym, że wydawało się nie do pomyślenia, by

kiedykolwiek zamigotała. I przez kilka cennych sekund Frank znów stał w znajomym miejscu, a drzwi znów prowadziły po

prostu na schody - w górę, w dół, na ulicę. Za oknami Frank mógłby już zobaczyć budzący się ranek, gdyby tylko miał

chęć i siłę oderwać wcześniej umocowane zasłony. Z każdym odgłosem bicia dzwonów światło żarówki przybierało na

sile. Widział wówczas urywane obrazy zmieniającego się otoczenia. Na wschodniej ścianie zarysowały się pęknięcia.

Cegły momentalnie zaczęły wysuwać się spomiędzy spoin i wyskakiwać na boki. Równie ostro widział przestrzeń poza

pokojem, skąd dobywał się hałas bijącego dzwonu. Przestrzeń wypełniały... ptaki. Olbrzymie kosy uwięzione w

gwałtownej burzy. Tylko tyle mógł wyczuć. Tylko tyle wiedział o prowincji, z której przybywały hierofanty: zagubione,

kruche, połamane rzeczy. Upadały i powstawały na nowo. Swoim strachem przepełniały ciemności.

Wkrótce ściany znów stały na swoim miejscu, a dzwon zamilkł. Żarówka zgasła. Tym razem zdawało się, że już

na dobre.

Frank stał w ciemnościach. Milczał. Nawet gdyby pamiętał przygotowane słowa powitania, jego język nie byłby

w stanie ich wypowiedzieć. Usta mu spierzchły. Znieruchomiały. Wtem oślepiło go światło. Tym razem biło od nich: od

kwartetu Cenobitów. Ściana za nimi zasklepiła się. Cenobici zajęli pokój. Razem z nimi w pokoju pojawiały się i znikały

fosforyzujące światła, niczym odbłyski rybich łusek w morskiej toni. Błękitne, zimne - bez uroku. Frank był zaskoczony, że

nigdy dotąd nie zastanawiał się, jak wyglądają Cenobici. Jego wyobraźnia - bardzo twórcza, gdy chodziło o oszustwa i

kradzieże - w tym przypadku zawiodła: umiejętność zobrazowania sobie tych ważnych bądź co bądź osób była poza

zasięgiem jego możliwości. Nawet nie próbował.

Dlaczego jednak był tak zrozpaczony? Dlaczego bał się na nich spojrzeć? Czy to pokrywające każdy skrawek ich

ciała blizny wywoływały jego przestrach? Ciała ich były ponakłuwane, poszatkowane, porozszarpywane i jakby potargane

w popiele. Bił od nich zapach przypominający wanilię. Zapach był słodkawy, ale mimo to przebijał przezeń dobywający się

z ich ciał odór. Światło nasiliło się, więc Frank mógł się im przyjrzeć dokładniej... Może z powodu tego światła zdawało

mu się, że nie ujrzał nawet śladu radości czy choćby człowieczeństwa na ich okaleczonych twarzach. Tylko rozpacz i dziki

głód. Frankowi zbierało się na wymioty.

- Co to za miasto? - zapytał jeden z czterech.

Jego płci prawie nie można było rozpoznać. Odzież, miejscami poprzyszywana do skóry, zasłaniała intymne

części jego ciała. Absolutnie nic nie można było wywnioskować ani z brzmienia jego głosu, ani z przemyślnie

zniekształconych rysów. Kiedy mówił, haki przekłuwające mu powieki poruszały zawiłą plątaninę łańcuchów

przeprowadzonych przez skrawki ciała i kości. Ruch łańcuchów odsłaniał połyskujące mięśnie jego twarzy.

- Zadałem ci pytanie - powiedział przybysz. Frank nie odpowiedział. Nazwa miasta była ostatnią rzeczą, jaką

potrafił sobie przypomnieć.

- Czy zrozumiałeś pytanie? - szorstko odezwała się postać obok. Jej głos, dla odmiany, był jasny i namiętny, jakby

należał do urokliwej dziewczyny. Każdy skrawek jej twarzy był misternie wytatuowany. Siatka nakłuć na każdym

skrzyżowaniu linii poziomych i pionowych przypięta była do kości czaszki. Podobny wzór pokrywał język przybysza.

- Czy ty w ogóle wiesz, kim my jesteśmy? -zapytała postać.

- Tak - wydukał wreszcie Frank. - Wiem.

Oczywiście, że wiedział. Spędził z Kircherem długie noce, zagłębiając się w aluzje wyławiane z dzienników

Bolingbroke'a i Gillesa de Rais. Cała ludzkość wiedziała o Obrządku Blizny. On też.

Ale mimo to... oczekiwał czegoś innego. Oczekiwał jakiejś oznaki licznych wspaniałości, do których Cenobici

mieli dostęp. Myślał, że przybędą z kobietą; namaszczoną, skąpaną w mleku. Kobietą ogoloną i dość silną, by dokonać

aktu miłości. Chciał kobiet wyperfumowanych, o udach drżących z niecierpliwości, by się rozewrzeć. Kobiet o pełnych

pośladkach - takich, jakie uwielbiał. Czekał na westchnienia. Na omdlewające ciała spoczywające wśród kwiatów, niczym

na miękkim kobiercu. Oczekiwał dziewiczych samic, których każdy zakamarek ciała był gotów do ekstazy na jego

skinienie. Marzył o kobietach, których umiejętności wprawić by go mogły w osłupienie. Jeszcze, jeszcze - do

niewyobrażalnej rozkoszy. Zapomniałby z chęcią o całym świecie w ramionach takiej kobiety. Żyłby namiętnością,

zapomniałby o wzgardzie. Ale niestety. Ani kobiet, ani westchnień. Były tylko te bezpłciowe stwory o pofałdowanych

ciałach.

Zabrał głos trzeci z przybyłych. Jego rysy gubiły się w bliznach - rany wiły się po całej twarzy. Pęcherze

przesłaniały mu oczy, a wypowiadane słowa przypominały nieartykułowane mamrotanie. Usta były kompletnie

zdeformowane.

- Czego chcesz? - zapytał Franka.

Przyjrzał się pytającemu z większą dokładnością i pewnością siebie niż dwóm poprzednim. Strach opuszczał go z

każdą sekundą. Wizje zatrważających scen zza ściany odchodziły w niepamięć. Był sam na sam z tymi zgrzybiałymi

typami. Z bijącym od nich smrodem, udziwnionymi odkształceniami. Z rzucającą się w oczy słabością. Obawiał się już

tylko ataku mdłości.

- Kircher powiedział mi, że będzie tu was pięciu - powiedział Frank.

- Inżynier przybędzie tu, kiedy nadejdzie czas - padła odpowiedź. - Pytamy cię więc raz jeszcze: czego chcesz?

Frank uznał, że najlepiej będzie, jeśli odpowie im wprost.

- Chcę rozkoszy - odpowiedział. Kircher powiedział, że wiecie o rozkoszy wszystko.

- O tak. wiemy - odparł pierwszy z nich. -Wszystko, czegokolwiek pragnąłeś.

- Tak?

- Oczywiście. Oczywiście - gapił się na Franka nienaturalnie odsłoniętymi oczami. -A o czym marzyłeś? - zapytał.

Pytanie postawione prosto z mostu stropiło go. Jakże mogli oczekiwać, że Frank ubierze w słowa naturę fantazji

tworzonych przez jego pożądanie? Szukał odpowiednich słów, kiedy jeden z nich powiedział:

- Ten świat... nie jesteś z niego zadowolony?

- Nie za bardzo - odpowiedział.

- Nie jesteś pierwszym, którego męczy trywialność tego świata - padła odpowiedź. - Byli i inni.

- Niewielu - dorzuciła pokryta siatką twarz.

2 / 30

Clive Barker - Powrót z piekła

- Prawda. W najlepszym razie garstka. Ale tylko nieliczni ośmielili się użyć Konfiguracji Lemarchanda. Byli to

mężczyźni tacy jak ty. Spragnieni nowych możliwości. Tacy, którzy słyszeli o naszych umiejętnościach nie znanych w

twoich okolicach.

- Oczekiwałem, że... - zaczął Frank.

- Wiemy, czegoś oczekiwał - Cenobita zripostował znienacka. - Rozumiemy aż za dobrze, o co chodzi w twoim

szaleństwie. Nie ma w tym nic nowego.

Frank chrząknął.

- Więc - zaczął znowu - wiecie, o czym marzę. Tylko wy możecie dać mi tę rozkosz.

Twarz jednego z nich rozwarła się w uśmiechu, o ile można to tak nazwać. Jego usta wyglądały jak pysk pawiana.

- Nie taką rozkosz, o jakiej myślisz - brzmiała odpowiedź.

Frank chciał mu przerwać, ale stwór w uciszającym geście podniósł dłoń.

- My stawiamy warunki. Możesz stracić panowanie nad sobą - powiedział przybysz. - Warunki, których twoja

wyobraźnia, choćby trawiona malaryczną gorączką, nigdy by nie przewidziała.

- ... tak?

- O tak. Z całą pewnością. Twoje najbardziej skrajne zboczenia są dziecinną zabawką w porównaniu z tym, czego

możesz doświadczyć.

- Czy chcesz w nich wziąć udział? - zapytał drugi Cenobita.

Frank spojrzał na blizny i haki. Język skołowaciał mu na nowo.

- Czy chcesz tego?

Na zewnątrz, niemal na wyciągnięcie ręki, wkrótce będzie się budził dzień. Dzień po dniu obserwował z okna tego

pokoju budzącą się ulicę. Pakował się w jeszcze jedną bezsensowną grę. Ale wiedział, że świat nie jest w stanie dać mu już

niczego, co by go mogło podniecić. Wysiłek -owszem, tego mógł mieć w bród. Ale nie mogło być mowy o żadnej

satysfakcji. Tylko pustka. Nagłe pożądanie i równie nagła obojętność. Już dawno zrezygnował z tego bezowocnego

wysiłku. Droga do czegoś więcej wiedzie przez odczytywanie dziwnych znaków czynionych przez te stwory. Ceną jest

tylko ambicja. Był gotów ją zapłacić.

- Pokażcie mi choć trochę - powiedział.

- Stamtąd nie ma już powrotu. Czy to rozumiesz?

- Pokażcie.

Cenobitom nie potrzeba było dalszych zachęt. Kurtyna poszła w górę. Frank usłyszał skrzypienie otwieranych

drzwi. Zwrócił twarz w tę stronę. Świat za progiem zniknął. W tym miejscu panowały teraz te same, tchnące atmosferą

grozy ciemności, z których wyszli członkowie Obrządku. Obejrzał się do tyłu, by Cenobitów poprosić o wytłumaczenie.

Ale ich już tam nie było. Dowodem ich niedawnej obecności był jednak zmieniony wygląd pokoju. Z podłogi zniknęły

płatki kwiatów. Wota dziękczynne na ścianach sczerniały, jakby od gorąca niewidocznego płomienia. Odór uderzył go w

nozdrza z taką mocą, że bał się, iż zacznie krwawić.

Ale swąd spalenizny to tylko początek. Wkrótce głowa Franka tętniła niemal tuzinem innych zapachów. Perfumy,

które poprzednio ledwo wyczuwał, teraz nagle przybrały na sile. Zapach kwiatów, farby na suficie i soków drzewa, z

którego wykonane były deski podłogi. Wszystko to rozbrzmiewało mu w głowie.

Mógł nawet poczuć ciemność za drzwiami. Odurzał go smród setek tysięcy ptaków.

Zakrył ręką usta i nos, by powstrzymać ten istny atak zapachów, ale smród potu jego własnej dłoni przyprawił go

o zawroty głowy. Chciało mu się wymiotować, lecz koniuszki nerwów na całym ciele zaczęły przekazywać do jego mózgu

sprzeczne z sobą i coraz to nowe wrażenia.

Zdawało się, że czuje, jak pyłki kurzu gwałtownie zderzają się z jego skórą. Każdy oddech drażnił wargi. Od

każdego mrugnięcia bolały go powieki. Żółć parzyła w gardle, a włókienko wczorajszego befsztyka, które utkwiło mu

między zębami, przyprawiało o potworne bóle. Poczuł pieczenie, gdy mikroskopijnej wielkości kropelka tłuszczu spadła

mu na język.

Uszy także odczuwały ze zwielokrotnioną wrażliwością. Głowę przepełniały tysiące dźwięków. Część z nich

dobywała się z jego płuc. Powietrze wiejące mu przez bębenki przypominało huragan. Ruchy jelit rodziły serię

przerażających szelestów. Były też i inne dźwięki, niezliczone hałasy napadające go ze wszystkich stron. Gniewne,

podniesione głosy szeptały zaklęcia miłosne; wrzaski i ryki, urywane piosenki i płacz.

Co to było? Świat? Poranne pobudki w tysiącach domów?

Frank nie potrafił wsłuchać się w te głosy. Kakofonia dźwięków uniemożliwiała jakąkolwiek analizę.

Ale było tam też coś gorszego. Oczy! O, Boże na niebiosach! Nigdy nie przypuszczał, że mogą być aż tak

przerażające. On, który myślał, że nie ma takiej rzeczy pod słońcem, która mogłaby go przestraszyć. Frank aż zatoczył się!

Wszędzie wizje!

Goły sufit stał się oniemiającą geografią śladów pędzla. Sploty nitek jego koszuli niosły niemożliwą do

udźwignięcia groźbę.

Frank zauważył, że w rogu pokoju, na głowie gołębicy, drgnął jakiś okruch. Gołębia głowa mrugnęła do niego

porozumiewawczo. O nie! Tego było za wiele! Za wiele!

Przerażony do granic wytrzymałości Frank zacisnął oczy. Ale wewnątrz było wszystkiego jeszcze więcej niż tam,

gdzie mógł sięgnąć wzrokiem, gdy miał otwarte oczy. Gwałtowne uderzenie wspomnień poruszyło go do głębi. Widział,

jak ssie mleko matki. Zakrztusił się. Czuł czyjeś ręce na sobie (czy była to bójka czy też braterski uścisk?). Uchwyt dusił

go coraz bardziej i brutalniej. Krótkie muśnięcia wrażeń, wszystkie święte nakazy nakreślone doskonałą ręką na korze

mózgowej łamały go siłą huraganu, powodując, że nie był w stanie o nich zapomnieć.

Czuł, że zaraz wybuchnie. Oczywiście świat poza jego głową - pokój, ptaki za drzwiami - nie był nawet w

połowie tak przerażający, jak wspomnienia pod powiekami.

Lepiej będzie, jak otworzę oczy - pomyślał. Powieki jednak odmówiły mu posłuszeństwa; nie mógł ich podnieść.

Nie chciały się odkleić. Łzy, jakaś wydzielina, zaszyły je niczym igła z nitką.

Przypomniał sobie opowieści o Cenobitach: o hakach i łańcuchach. Czyżby poddali go już swoim chirurgicznym

praktykom? A może na zawsze zamknęli przed nim świat dostępny wzrokowi i uwięzili pod powiekami? Skazali go na

wieczne doświadczanie wspomnień...

W obawie o własne zdrowie zaczął błagać ich, choć nie był pewien, czy nadal są w zasięgu jego głosu:

3 / 30

Clive Barker - Powrót z piekła

- Dlaczego... - zapytał - dlaczego to robicie?

Echo słów obiło mu się o uszy, ale nie był w stanie tego usłyszeć. Zalewało go coraz więcej wrażeń. Przerażające

wspomnienia z przeszłości.

Język zalały obrazy z dzieciństwa - mleko i wstyd. Stopniowo wśród wspomnień zaczęły dominować uczucia

charakterystyczne dla wieku dojrzałego. Oto zobaczył siebie jako dorosłego mężczyznę. Miał wąsy i mocne ręce. Był silny

i odważny.

Przyjemności wieku młodzieńczego owiane były magnetyzmem świeżości. Lecz w miarę jak przemijały, a

delikatne wspomnienia traciły swoją moc, trzewia Franka przepełniały się coraz to mocniejszymi wrażeniami. I oto

przyszły znowu. Drażniły go tym bardziej, że dotąd spoczywały gdzieś na dnie świadomości.

Czuł niewypowiedziany smak na końcu języka. Gorycz, to znów słodycz. Coś kwaśnego i słonego. Czuł piołun,

odchody, włosy matki. Widział szybkość, słyszał tąpnięcia w głębinach morskich. Czuł ruch miejski, słyszał szum chmur

na niebie. Gorąco plwocin parzyło go w policzek.

Wśród wizji pojawiały się też, oczywiście, kobiety.

Pełne podniecenia i wstydu pojawiały się przed oczami wnikając w jego zmysły. Porażały go kobiecym zapachem,

dotykiem, smakiem.

Czuł się pobudzony bliskością tego haremu, mimo dziwnych okoliczności. Rozpiął rozporek spodni i zaczął

drażnić członka. Chciał raczej pozbyć się nasienia i tym samym uwolnić się od potworów niż znaleźć w tym jakąkolwiek

przyjemność. Nie do końca zdawał sobie z tego sprawę, choć raczej przeczuwał to, co się stało. W miarę jak jego męskość

przybierała na długości, stawał się coraz bardziej żałosny. Ślepiec w pustym pokoju podniecony przywidzeniami. Ale do

tortur podobny, nie przynoszący rozkoszy, orgazm wcale nie spowolnił nieubłaganych wizji. Kolana mu znieruchomiały.

Upadł. Zawył z bólu upadłszy, ale nie rozczulał się nad sobą wobec nowej fali okropnych wspomnień.

Obrócił się na plecy i krzyczał. Krzyczał i błagał o koniec, ale ilość doznań tylko zwiększyła się. I rosła jeszcze

bardziej z każdą jego prośbą o uwolnienie od wizji.

Błagania zamieniły się wnet w jeden dźwięk. Słowa i sens zostały wyparte przez panikę. Wydawało się, że udręka

nigdy się nie skończy. Stracił już wszelką nadzieję. Liczył tylko na to, że uwolni go śmierć.

Kiedy, pogrążony w rozpaczy, sformułował resztką sił swoją ostatnią myśl, obłęd zatrzymał się. Wszystko

zniknęło w mgnieniu oka. Bez śladu! Wizje, głosy, dotknięcia, smaki i zapachy. Został znienacka tego wszystkiego

pozbawiony. Przez kilka sekund wątpił nawet, czy w ogóle jeszcze istnieje. Dwa uderzenia serca, trzy, cztery - przekonały

go, że żyje.

Wraz z piątym uderzeniem otworzył oczy. W pokoju było pusto. Zniknęły gołębie łebki i dzban z uryną. Drzwi

były zamknięte.

Usiadł, nabrawszy nieco animuszu. Ręce mu drżały; bolała go głowa, przeguby i pęcherz.

Wtem przyciągnęło jego uwagę poruszenie w drugim końcu pokoju. W miejscu, gdzie przed chwilą było zupełnie

pusto, siedziała jakaś postać. Był to czwarty Cenobita; ten, który nic nie mówił i który nie pokazał nawet swojej twarzy.

Teraz jednak nie wyglądał na potwora. Była to kobieta. Bez kaptura i bez krępujących więzów. Miała jakby szarą cerę, ale

cała była lśniąca. Uwagę Franka przyciągnęły jej krwawe usta. Rozszerzone nogi odsłaniały pulchne podbrzusze. Siedziała

na zwałach gnijących głów ludzkich i uśmiechała się zapraszająco.

Frank podniecił się tym niesamowitym połączeniem śmierci i seksu. Nie miał żadnych wątpliwości, że to ona

osobiście zgładziła swe ofiary. Za jej paznokciami wciąż tkwiły resztki ludzkiej skóry. Co najmniej dwadzieścia

powyrywanych języków pokrywało jej namaszczone uda. Języki chciały jakby w nią wejść. Był pewien, iż resztki mózgu

spływające z uszu i nozdrzy głów są dowodem na to, że ofiary doprowadzone były do obłędu zanim stosunek seksualny,

czy może zwykły pocałunek, odebrał im ostatnie tchnienie.

Kircher okłamał go - albo sam został wprowadzony w błąd. W powietrzu wisiała atmosfera rozkoszy, nie takiej

jednak, do jakiej przywyknąć mógł zwykły śmiertelnik.

Otwierając kostkę Lemarchanda, Frank popełnił błąd. Potworny błąd!

- Ach! Więc wreszcie skończyłeś śnić - powiedziała przyglądając się Frankowi badawczo. - To dobrze.

Frank leżał na podłodze i ciężko dyszał. Języki zsunęły się z nogi, kiedy kobieta powstała.

- Teraz możemy zaczynać - powiedziała.

ROZDZIAŁ DRUGI

- Nie całkiem tego oczekiwałam - stwierdziła Julia.

Zapadał zmierzch. Kończył się zimny, jak na sierpień, dzień. Nie była to najlepsza pora na oglądanie domu, który

tak długo stał pusty.

- Potrzeba tu dużo pracy - powiedział Rory. - Od śmierci babci stoi nietknięty. Jestem pewien, że ona nie brała się

tutaj za nic.

- Czy dom należy teraz do ciebie?

- Do mnie i Franka. Przypadł nam obu w testamencie. Ale kiedy to mojego starszego brata widziano po raz

ostatni?

Wzruszyła ramionami, jakby nie pamiętała. Ale przecież pamiętała doskonale. Było to na tydzień przed ich

ślubem.

- Mówił mi ktoś, że był tu przez kilka dni zeszłego lata. Wykolejeniec. Ciągle gdzieś znika. W ogóle nie przejmuje

się posiadłością.

- Ale co będzie, jak się wprowadzimy; on się pojawi i upomni o swoje.

Spłacę go. Wezmę pożyczkę z banku i spłacę go. On na to pójdzie, zawsze brakuje mu gotówki.

Skinęła głową, ale nie wyglądała na przekonaną.

- Nie przejmuj się - powiedział. Podszedł do niej i objął ją.

- Ten dom jest nasz, laleczko. Możemy go pomalować, umeblować i wypieścić. Będzie nam tu jak w raju.

Spojrzał na jej twarz. Czasami, szczególnie gdy - tak jak teraz - miała wątpliwości, jej piękno niemal przerażało

go.

- Zaufaj mi - powiedział z przekonaniem.

4 / 30

Clive Barker - Powrót z piekła

- Przecież ci ufam.

- No to w porządku. A więc w niedzielę wprowadzamy się.

* * *

Nadeszła wreszcie niedziela. Nawet w tej części miasta był to dzień Boży. Jeśli jednak właściciele tych

wspaniałych domów i wypucowanych dzieci nie wierzyli w Boga, przestrzegali dnia wolnego. Zasłony w oknach nie były

jeszcze odsunięte, gdy przyjechała ciężarówka Lewtona i zaczęto wyładunek. Kilku ciekawskich sąsiadów, pod pretekstem

wyprowadzenia psa, przespacerowało się obok domu raz czy dwa. Nikt jednak nie próbował zagadywać świeżo

przybyłych. Nikt też, oczywiście, nie zaofiarował się z pomocą przy przenoszeniu mebli. Niedziela nie była najlepszym

dniem na uciążliwe prace.

Julia doglądała rozpakowywania, a Rory starał się zorganizować wyładunek ciężarówki. Lewton i Szalony Bob

okazali się tu bardzo pomocni. Musieli zrobić cztery kursy, by przewieźć wszystkie graty z Alexandra Road. Pod koniec

dnia jednak sporo klamotów zostało jeszcze w starym mieszkaniu.

Około drugiej po południu w progu pojawiła się Kirsty.

- Przyszłam zobaczyć, czy nie mogłabym w czymś pomóc - powiedziała. W jej przepraszającym głosie można

było wyczuć wahanie.

- Lepiej wejdź do środka - odparła Julia i wróciła do dużego pokoju. Jego wnętrze przypominało pole bitwy.

Zwycięstwo na nim przechylało się wyraźnie na stronę chaosu. Julia przeklinała pod nosem Rory'ego. To było w jego stylu.

Zapraszać kogo się da do pomocy. Kirsty byłaby tu raczej zawadą. Jej marzycielski, wiecznie niezorganizowany sposób

bycia nie wprawiał Julii w najlepszy nastrój.

- Co mogę robić? - zapytała Kirsty. - Rory powiedział, że...

- O tak - przerwała jej Julia. - Jestem pewna, że powiedział.

- A gdzie on teraz jest? To znaczy... Rory?

- Pojechał po kolejną partię rzeczy. Żeby jeszcze bardziej powiększyć ten bałagan.

- Aha.

Julia zmiękła jednak:

- Wiesz, to bardzo miło z twojej strony - powiedziała - że przyszłaś tutaj, ale nie sądzę, żeby było coś konkretnego

do zrobienia dla ciebie.

Kirsty z lekka zaczerwieniła się. Może była rozmarzona, ale nie głupia.

- Aha, rozumiem - odparła. - Jesteś pewna? Czy nie mogłabym na przykład... to znaczy... może chcesz, żebym ci

zrobiła kawy?

- Kawa! - zawołała Julia i zdała sobie sprawę, jak bardzo zaschło jej w gardle. - Tak - powiedziała - to świetny

pomysł.

Oczywiście, parzenie kawy nie obyło się bez pomniejszych trudności. Nic, za co wzięła się Kirsty, nie mogło być

całkowicie łatwe. Stała w kuchni i czekała, aż woda w małym rondlu zagotuje się. Samo odszukanie rondla zabrało jej

dobry kwadrans. Myślała, że właściwie nie powinna tu była przychodzić. Julia zawsze patrzyła na nią jakoś tak dziwnie.

Tak, jakby była zbita z tropu tym, że Kirsty nie została uduszona zaraz po przyjściu na świat. Teraz Rory poprosił ją, żeby

pomogła im. A to było chyba wystarczające zaproszenie. Nie odrzuciłaby szansy zobaczenia jego uśmiechu nawet, gdyby

miało jej w tym przeszkadzać sto Julii.

Ciężarówka przyjechała po dwudziestu pięciu minutach. W tym czasie obie kobiety wniosły sporo mebli.

Wymieniły kilka zdawkowych uwag. Nie miały z sobą wiele wspólnego. Julia była słodka i piękna. Mężczyźni oglądali się

za nią na ulicy. Kirsty tymczasem była nieciekawą dziewczyną. Z oczu mogła wykrzesać tyle piękna, ile Julii zdarzało się

mimochodem. Już dawno odkryła, że życie nie było wobec niej sprawiedliwe. Ale dlaczego, skoro pogodziła się z tą

prawdą, okoliczności jakby nadal starały się ją przekonywać do tego?

Ukradkiem obserwowała Julię przy pracy i wydawało się jej, że Julia po prostu nie potrafi nie być piękną. Każdy

jej gest - odgarnięcie włosów z czoła wierzchem dłoni czy zdmuchnięcie kurzu z ulubionej filiżanki - wszystko to

promieniało mimowolnym wdziękiem. Widząc to, Kirsty rozumiała psią niemal adorację Rory'ego dla Julii. A rozumiejąc

to - rozpaczała tym bardziej.

Wszedł wreszcie, spocony i zasapany. Popołudniowe słońce grzało niemiłosiernie. Uśmiechnął się do niej,

prezentując garnitur niezbyt równych zębów, którym kiedyś nie mogła wręcz się oprzeć.

- Cieszę się, że przyszłaś - powiedział.

- Z chęcią pomogę - odparła, ale on już - patrzył w inną stronę. Na Julię.

- No, jak leci?

- Odchodzę od zmysłów - powiedziała do niego.

- Zaraz będziesz mogła trochę odpocząć od swojej roboty - powiedział Rory. - Tym razem specjalnie w tym celu

przywieźliśmy łóżko - zażartował i mrugnął do niej konspiracyjnie, ale Kirsty nie zareagowała.

- Czy mogę pomóc w rozładunku? - zaofiarowała się.

- Lewton i Bob już to robią - padła odpowiedź Rory'ego.

-Aha.

- Ale ozłociłbym tego, kto poratowałby mnie filiżanką herbaty.

- Herbaty jeszcze nie znalazłyśmy - powiedziała Julia.

- O, to może jest kawa?

- Tak - powiedziała Kirsty. - A tamci dwaj też coś będą chcieli?

- To samo, skarbie!

Kirsty wróciła do kuchni, nalała wody do rondelka i ustawiła go na ogniu. Słyszała, jak w korytarzu Rory kieruje

wyładunkiem.

Na zewnątrz mężczyźni nieśli łóżko. Małżeńskie. Usiłowała nie dopuszczać do siebie wizji Rory'ego

obejmującego Julię, ale nie mogła opędzić się od tego rodzaju wyobrażeń.

Wpatrywała się w wodę, ale widziała tylko bolesne obrazy ich wspólnej rozkoszy.

* * *

5 / 30

Barker Clive - Powrót z piekła.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: