Schody W Santa Fe.pdf

Niezwykłe Schody W Santa Fe

Po podbiciu Meksyku przez Corteza Hiszpanie opanowali również obszary, na których

rozciągają się dzisiejsze stany Kalifornia, Nowy Meksyk czy Teksas. Dopiero w I połowie

XIX wieku Amerykanie sukcesywnie przyłączali te tereny do rozwijających się Stanów

Zjednoczonych Ameryki Płn. Po Hiszpanach pozostały liczne kościoły, domy w kolonialnym

stylu, miasta. Jednym z nich było La Villa Real de la Santa Fe de San Francisco de Assisi, co

w tłumaczeniu na polski brzmi: Królewskie Miasto Świętej Wiary pod wezwaniem Św.

Franciszka z Asyżu. Amerykanie skrócili jego nazwę do Santa Fe i ulokowali w nim stolicę

stanu Nowy Meksyk. W okresie podboju Dzikiego

Zachodu należało do bardziej znanych, gdyż kończyła

się tu linia dyliżansów pocztowo- pasażerskich, słynna

"Santa Fe Trail". Dziś Santa Fe to niewielkie

miasteczko liczące niespełna 50 tys. mieszkańców -

sławne dzięki niezwykłym schodom.

W 1852 roku siostry zakonne ze zgromadzenia pod

wezwaniem Matki Boskiej Światłości z Loreto, mające

swój klasztor w stanie Kentucky, postanowiły

poszukać sobie nowej siedziby, aby krzewić wiarę

i nieść opiekę potrzebującym. Wybrały Santa Fe,

zamieszkałe wówczas przez Meksykanów i Indian.

Nieustanne walki, napady, choroby i bieda

gwarantowały, że powołanie sióstr tu miało się

spełniać. Pobudowały szkołę zakonną dla

nowicjuszek, uczyły czytać i pisać meksykańskie

i indiańskie dzieci, a po dwudziestu latach, gdy już się

nieco ustabilizowały, postanowiły zbudować kaplicę.

Najwyższym dostojnikiem kościelnym na tym terenie był biskup Lama, który zdecydował, że

kaplica będzie wiernym odbiciem paryskiej Sainte - Chapelle. Architekt inż. Paul Mouly

przygotował projekt: kaplica miała mieć 22,5 m długości, 7 m szerokości i 25,5 m wysokości.

Obok wejścia miał być zlokalizowany chór, gdzie mniszki śpiewałyby nabożne pieśni.

Po pięciu latach, w 1878 roku, kaplicę ukończono. Podliczono rachunki - kosztowała 30 tys.

dolarów. Ustalono termin wizyty biskupa dla poświęcenia świątyni. I tu zaczęty się

przysłowiowe "schody", bowiem prawdziwych... nie było!!! Wystrój kaplicy - zwłaszcza

witrażowe okna - był śliczny, podest dla chóru umiejętnie wkomponowany, tylko... czy to

przez przeoczenie architekta, czy to w trakcie prac budowlanych - zapomniano połączyć

kaplicę z chórem schodami. Chór zatem był, ale nie można się było nań dostać.

Wezwani cieśle zastanawiali się, co z tym fantem zrobić. Wszyscy ocenili, że dobudowanie

schodów jest niemożliwe: zajęłyby zbyt dużo miejsca w kaplicy. Przystawiono więc drabinę.

Siostry z matką przełożoną o imieniu Magdalena na czele, zdegustowane taką prowizorką,

postanowiły szukać pomocy w modlitwach. W naturalnym odruchu kierowały je do Św.

Józefa, który - jak wiemy - cieślą był z zawodu.

Nie minęło wiele dni, gdy do furty zapukał stary, siwy człowiek, który podróżował po okolicy

na osiołku oferując drobne prace. Dowiedział się o zmartwieniu sióstr i zaproponował matce

przełożonej, że mógłby zająć się budową schodów. Ta z wrodzonej uprzejmości, nie wierząc

w realność jego deklaracji, wyraziła zgodę.

Minęło kilka miesięcy. Siostry obserwowały jak, dzień w dzień, bezimienny staruszek piłował

deski, moczył je w baliach, pasował, stukał, pukał - i powoli wznosił spiralnie wijące się - od

podłogi aż do podestu chóru - schody, używając tylko piły, kątownicy i młotka.

Gdy pewnego dnia matka Magdalena, widząc gotową już konstrukcję, chciała rozliczyć się

z owym cieślą, nigdzie nie można było go znaleźć. Gdy zaczęto go szukać, okazało się, że

nikt inny w okolicy, poza siostrami, nie widział go, nie wiadomo też było skąd brał drewno,

bowiem żaden skład materiałów nie sprzedał w owym okresie drewna w takiej ilości.

A schody stały, i stoją do dziś, ciesząc oczy turystów swym niezwykłym wyglądem.

Nieznany rzemieślnik zbudował je z 33 stopni, układając w dwa kompletne skręty, każdy po

pełne 360o i, co najbardziej zadziwiające, bez centralnego wspornika utrzymującego je

w pionie! Nie mają żadnych podpórek czy wzmocnień. Nie użył do ich połączenia ani

jednego gwoździa, mocował je na drewnianych kołkach, łącząc płaszczyzny stopni w siedmiu

miejscach do wewnątrz, na tzw. zrąb, i w dziewięciu miejscach na zewnątrz, a wszystkie

fragmenty idealnie spasowane ze sobą. Co prawda, początkowo zakonnice dostawały się na

chór na czworakach, bo schody nie miały zabezpieczającej balustrady. Zbudowano ją dopiero

dwa lata później.

Architekci, projektanci i wykonawcy budowlani, którzy przyjeżdżają podziwiać tę

niesamowitą konstrukcję, zgodnie uważają, że schody nie mają prawa stać - powinny załamać

się tuż po wykonaniu, a minęło już 120 lat i, choć używane codziennie, wciąż stoją

i wyglądają jak nowe!

Żeby lista niezwykłości związanych z tą zadziwiającą konstrukcją była pełna, trzeba dodać,

że schody zostały wykonane z nieznanego drewna: jakiego i skąd je tajemniczy cieśla brał -

pozostaje wciąż nie wyjaśnioną zagadką. Przy tym, idąc po schodach, czy to w dół, czy

w górę - ma się wrażenie, że oba skręty - każdy po 3600 - przybliżają się do siebie.

Siostry zakonne, głęboko wierzące w skuteczność modlitw swych poprzedniczek, uważają, że

owym zagadkowym budowniczym był Św. Józef Cieśla.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: