I1.Przedmoit i systematyka pr. Cywilnego
Pojęcie prawa cywilnego:
- przedmiot, stosunki cywilne; reguluje stosunki społeczne o charakterze majątkowym i niemajątkowym,
Stosunki majątkowe, to stosunki własnościowe, powstałe na tle przynależności rzeczy i innych dóbr do danego przedmiotu, czyli dotyczące społecznego korzystania z tych dóbr, lecz również stosunki polegające na wymianie dóbr i usług.
Stosunki majątkowe mają za przedmiot interes natury ekonomicznej.
Stosunki niemajątkowe to takie, które nie mają bezpośrednio wartości ekonomicznej.
W prawie cywilnym dominują stosunki majątkowe.
- podmiot, art., 1 k.c., Podmiotami stosunków cywilnoprawnych są osoby fizyczne oraz osoby prawne.
- metoda regulacji, ma na celu rozgraniczenie prawa cywilnego od innych gałęzi prawa; przyjmuje się zasadę równorzędności stron, tzn. że żadna ze stron nie jest podporządkowana drugiej.
Treść – na treść składają się uprawnienia i obowiązki. Uprawnienia pojmujemy jako możliwość określonego zachowania się, obowiązek zaś oznacza powinność nakazanego zachowania się. Zbiorczą kategorię nadrzędną łączącą zespół uprawnień strony stosunku cywilnoprawnego stanowi prawo podmiotowe.
Systematyka polskiego prawa cywilnego (system pandyktowy):
1. Część ogólna, zalicza się do niej wszystkie normy cywilnoprawne, które regulują zagadnienia wspólne dla pozostałych działów prawa cywilnego. W księdze I kodeksu cywilnego, a więc w dziale obejmującym część ogólna, zostały zawarte przepisy o tzw. dobrach osobistych.
2. Prawo rzeczowe, unormowane są te społeczne formy korzystania z dóbr majątkowych, w których występują łącznie dwie następujące cechy:
a) przedmiotem korzystania są rzeczy w ścisłym tego słowa znaczeniu; dobra samoistne,
b) forma korzystania jest ukształtowana w postaci tzw. praw podmiotowych bezwzględnych (erga omnes).
Prawo rzeczowe reguluje prawo własności. Jest to wśród praw rzeczowych prawo najszersze.
Inne prawa rzeczowe, to: użytkowanie wieczyste (art. 232 - 243 k.c.) oraz tzw. ograniczone prawa rzeczowe (art. 244 - 335 k.c.) - użytkowanie, służebność, zastaw, hipoteka i prawa spółdzielcze do lokali.
3. Prawo o zobowiązaniach (inter partes); wierzytelności, czyli prawa jednego podmiotu (wierzyciela) do żądania od drugiego podmiotu (dłużnika) świadczenia, tj. pewnego zachowania się pozytywnego (działania) lub negatywnego (zaniechania). Prawo o zobowiązaniach normuje stosunki prawne, z których powstają wierzytelności.
Prawo o zobowiązaniach stanowi najszerszy dział prawa cywilnego.
4. Prawo rodzinne, w jego ramach wyodrębnia się:
a) stosunki prawne wynikające z małżeństwa,
b) stosunki prawne wynikające z pokrewieństwa i powinowactwa - przede wszystkim stosunki pomiędzy dziećmi i rodzicami oraz z przysposobienia,
c) stosunki prawne wynikające z opieki nad małoletnim.
5. Prawa na dobrach niematerialnych - prawo autorskie i wynalazcze. Prawa do niematerialnego produktu twórczej działalności umysłu ludzkiego (utwory naukowe,
literackie, artystyczne, utrwalone w jakiejkolwiek postaci)
2.Wady oświadczenia woli
Czynności prawne mogą być dotknięte różnego rodzaju wadliwościami. Jedynie te nieprawidłowości zaistniałe w toku całego procesu składnia oświadczenia woli, które ustawodawca uznał za tak doniosłe, że powiązał z nimi daleko posunięte konsekwencje włącznie z unicestwieniem oświadczenia określane są mianem wad oświadczenia woli.
1) Brak świadomości lub swobody polega na złożeniu oświadczenia woli w sytuacji, kiedy patologiczny stan psychiczny podmiotu istniejący w momencie podejmowania decyzji lub wyrażania przez niego woli wyłączał świadomość lub swobodę postępowania tego podmiotu. Ustawodawca wymienił przykładowo chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy oraz przemijające nawet zaburzenia czynności psychicznych. Do tych ostatnich powszechnie zalicza się działanie pod wpływem alkoholu, narkotyków oraz środków farmakologicznych. Każde oświadczenie woli złożone w przedstawionych okolicznościach jest nieważne. Omawiana wada wykazuje pewne podobieństwa z poznaną już instytucją ubezwłasnowolnienia. Efektem ubezwłasnowolnienia jest wszak pozbawienie lub ograniczenie zdolności osoby fizycznej do czynności prawnych. Odwrotnie osoba cierpiąca na chorobę psychiczną ale nie ubezwłasnowolniona może dokonywać skutecznej czynności prawnej o ile złożyła swoje oświadczenie w przebłysku świadomości.
2) Pozorność – ta wada może zaistnieć tylko przy współdziałaniu obu stron czynności prawnej. Polega bowiem na złożeniu oświadczenia woli drugiej stronie, za jej zgodą, wyłącznie dla pozoru. Pozorność zachodzi zarówno wtedy, gdy strony nie chcą aby czynność prawna wywołała jakiekolwiek skutki prawne, jak i wówczas, kiedy w rzeczywistości dokonują czynności innego typu niż to wynika ze złożonych oświadczeń. Czynność pozorna jest zawsze nieważna niezależnie od tego, który z przedstawionych wariantów pozorności wykorzystały strony. Ważność ewentualnej czynności ukrytej ocenia się natomiast na podstawie przepisów dotyczących tej czynność. Okaże się ona zatem w pełni skuteczna jeśli zostanie dokonana zgodnie z tymi przepisami. Pozorność stwarza niebezpieczeństwo dla samego podmiotu, który dokonuje takiej czynności. Osoba trzecia może bowiem nabyć skutecznie prawo w oparciu o czynność dokonaną na podstawie czynności pozornej o ile spełni dwa warunki legitymować – się będzie dobrą wiarą i dokona czynności odpłatnej.
3) Błąd – przyczyną występowania tej wady jest mylne wyobrażenie podmiotu składającego oświadczenie woli o rzeczywistości. Stan ten może z kolei wynikać z różnych źródeł. Podstawową przesłanką, której spełnienie umożliwi uznanie błędu za prawnie doniosły jest bowiem to, iż musi on dotyczyć treści czynności prawnej. Okoliczności nie związane w żaden sposób z treścią dokonanej czynności są normatywnie obojętne. Za błąd prawnie doniosły w powyższym znaczeniu będzie z pewnością uchodzić tzw. pomyłka polegająca na rozbieżności między podjętym aktem woli a jego przejawem. Obojętne jest przy tym czy to strona zniekształciła sama treść własnego oświadczenia czy też dokonała tego osoba użyta do jego przesłania. Aby można się skutecznie na błąd powołać powinien być on również istotny. Wymóg ten będzie spełniony w sytuacji uzasadniającej przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie znał stan rzeczywisty (subiektywna istotność) i sprawę oceniał rozsądnie (obiektywna istotność) nie złożyłby oświadczenia tej treści. Jeżeli oświadczenie było złożone konkretnemu adresatowi na błąd można się powołać wykazując dodatkowo, iż błąd wywołała druga strona lub też, że druga strona wiedziała o błędzie albo mogła go z łatwością zauważyć w konkretnych okolicznościach danego przypadku. Wykazanie tej przesłanki jest z kolei zbędne w przypadku czynności prawnej dokonanej po tytułem darmym. Wymienione przesłanki (błąd w obrębie treści czynności prawnej, jego istotność oraz wspomniane okoliczności obciążające adresata oświadczenia woli) muszą być w zasadzie spełnione łącznie, chyba że mamy do czynienia ze wspomnianymi wyjątkami.
4) Groźba – z groźbą mamy do czynienia w sytuacji oświadczenia złożonego co prawda w pełni świadomie (tym różni od wady) lecz pod wpływem przymusu psychicznego. Oświadczenie określonej treści zostaje wymuszone poprzez stworzenie stanu obawy, iż w przypadku odmowy jego złożenia wystąpią poważne konsekwencje natury osobistej lub majątkowej. W sytuacji skutecznego zastosowania fizycznych środków przymusu co doprowadziło w konsekwencji do wymuszonego przejawu woli można mieć wątpliwości, czy mamy do czynienia z omawianą wadą, czy też w ogóle doszło do złożenia oświadczenia. Przeważać będzie drugi z wymienionych poglądów. Grożącym może być zarówno druga strona czynności prawnej, jak i osoba trzecia. Groźba musi być jednak bezprawna i poważna. Pierwsza przesłanka spełniona jest zarówno wtedy gdy do wymuszenia oświadczenia woli używa się środka przez prawo zabronionego jak i w wypadku użycia środka dopuszczonego co prawda przez prawo, lecz nie w celu do którego wykorzystuje go grożący. Wada groźby stwarza również –tak jak i błąd – jedynie możliwość uchylenia się od skutków złożonego pod jej wpływem oświadczenia woli.
II1.Zasady współżycia społecznego funkcje w prawie cywilnym
Są pozornymi normami społecznymi, Przyjmuje się powszechnie, że są to normy moralne, regulujące stosunki między ludzkie powszechnie zaakceptowane w danym okresie.
Nie są natomiast normami prawa i same jako takie nie źródłami prawa ani obowiązków cywilnoprawnych. Staja się prawnie doniosłe z mocy odesłania do nich, zawartego w przepisie prawa stanowionego
2.Przedstawicielstwo rodzaje
polega na tym iż jedna osoba zwana przedstawicielem dokonuje w imieniu drugiej os. Czynności prawnej, która o ile mieści się w granicach upoważnienia przedstawiciela do działania w cudzym imieniu. Wywołuje skutki prawne bezpośrednio dla reprezentowanego.
Rodzaje:
a) ustawowe-źródłem umocowania jest ustawa
b) pełnomocnictwo-umocowanie do działania w cudzym imieniu opiera się na jednostronnym oświadczeniu woli
a`- przedstawicielstwo czynne przedstawicielstwo w którym przedstawiciel składa oświadczenie woli w imieniu reprezentowanego
b`- przedstawicielstwo bierne gdy przedstawiciel odbiera w imieniu reprezentowanego oświadczenie woli składane przez os, 3
Przesłanki skutecznego działania:
1 musi istnieć umocowanie i przedstawiciel działa w granicach pr.
2 Przedstawiciel powinien mieć zdolność do reprezentowania, która wiąże się ze zdlnością do czynności prawnych w przypadku pełnomocnika może być ograniczona
3 musi działać w imieniu reprezentanta a nie we własnym
4 czynność prawna którą ma dokonać przedstawiciel nie może mieć charakteru ściśle osobistego
Instytucje podobne
Posłaniec- przynosi cudze oświadczenie woli
Zastępca pośredni – działa we własnym imieniu lecz na cudzy rachunek
Powiernik – występuje na zewnątrz jako samodzielny podmiot prawa lecz na podstawie umowy z inną os. Nie wolno mu w pełnym zakresie ze swego prawa korzystać
III1.Prawoo zwyczajowa a zwyczaj
Zwyczaj – stała praktyka stosowana przez daną społeczność; jednakowe postępowanie w takich samych lub zbliżonych okolicznościach. Nie stanowi normy obowiązującej, a jest stosowany dlatego, że ułatwia określona działalność; łatwiejsze jest np. zawarcie umowy według stosowanego już wzorca aniżeli układanie jej treści od nowa.
Prawo zwyczajowe – jego źródłem jest zwyczaj. Zwyczaj staje się normą prawną z chwilą, gdy w danej społeczności wytworzy się przekonanie, iż do zwyczaju trzeba się dostosować nie tylko dlatego, że ułatwia to obrót, lecz dlatego, że istnieje taki obowiązek.
2.Przedawnienie
Przedawnienie oznacza upływ zastrzeżonego przez ustawodawcę terminu wraz ze związanym z tym skutkiem w postaci możliwości uchylenia się od zaspokojenia roszczenia.
(Art. 117) Z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Ustawodawca reguluje długość terminu przedawnienia oraz skutek upływu terminu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.
Przedawnieniu ulegają wyłącznie roszczenia majątkowe. Nie przedawniają się zaś roszczenia o charakterze niemajątkowym np. roszczenia służące ochronie dóbr osobistych. Ustawodawca czasami rezygnuje z konstrukcji przedawnienia, jednakże w to miejsce zastrzega surowszy termin zawity.
Skutek przedawnienia
Roszczenie przedawnione nie wygasa przybiera natomiast postać roszczenia niezupełnego (naturalnego). Brak bowiem skutecznej egzekucji. Roszczenie istnieje, nie można go wszakże dochodzić i wyegzekwować, jeżeli zobowiązany skorzystał z zarzutu przedawnienia. Możliwe jest dobrowolne zaspokojenie przedawnionego roszczenia. Nie można wówczas żądać zwrotu świadczenia – jako świadczenia nienależnego – jeżeli zostało spełnione w celu zadośćuczynienia przedawnionemu roszczeniu.
Terminy przedawnienia
1) Długość terminu – termin przedawnienia określa ustawodawca przepisami bezwzględnie obowiązującymi. Terminy przedawnienia nie mogą być skracane ani przedłużane przez czynność prawną. Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej termin przedawnienia wynosi 10 lat, a dla roszczeń o świadczenie okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej 3 lata.
Przez świadczenie okresowe można rozumieć świadczenia spełniane w pewnych regularnych odstępach czasu np. co miesiąc przeważnie w formie pieniężnej, w ramach określonego ciągłego stosunku prawnego np. stosunek najmu. Przykładem świadczeń okresowych jest czynsz najmu.
2) Obliczanie terminu – bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia w którym roszczenie stało się wymagalne. Jednakże jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie art. 120 §2. w szczególności dotyczy to wezwania do spełniania świadczenia. Bieg przedawnienia roszczeń o zaniechanie rozpoczyna się od dnia, w którym ten przeciwko komu roszczenie przysługuje, nie zastosował się do treści roszczenia art. 120 §2. Przedawnienie następuje po upływie terminu zastrzeżonego przez ustawodawcę.
3) Zawieszenie biegu przedawnienia – ustawodawca wprowadził instytucję zawieszenia biegu przedawnienia, udzielając tym samym uprawnionemu ochrony przed ujemnym skutkiem upływu terminu przedawnienia. (Art. 121) Bieg przedawnienia nie rozpoczyna się a rozpoczęty ulega zawieszeniu:
- co do roszczeń, które przysługują dzieciom przeciwko rodzicom – przez czas trwania władzy rodzicielskiej,
- co do roszczeń, które przysługują osobom nie mającym pełnej zdolności do czynności prawnych przeciwko osobom sprawującym opiekę lub kuratelę – przez czas sprawowania przez te osoby opieki lub kurateli,
- co do roszczeń które przysługują jednemu małżonkowi przeciwko drugiemu – przez czas trwania małżeństwa,
- co do wszelkich roszczeń, gdy z powodu siły wyższej uprawniony nie może ich dochodzić przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznania spraw danego rodzaju – przez czas trwania przeszkody.
Jeżeli nie rozpoczął się jeszcze bieg terminu przedawnienia a już występuje któraś ze wskazanych przeszkód przesunięty zostaje początek terminu. Bieg terminu przedawnienia rozpocznie się po ustaniu przeszkody lub następuje zawieszenie rozpoczętego biegu przedawnienia czyli okresowe powstrzymanie biegu przedawnienia – na czas trwania przeszkody. Po ustąpieniu przeszkody przedawnienie biegnie dalej z uwzględnieniem terminu jaki upłynął przed zawieszeniem.
4) Wstrzymanie zakończenia biegu przedawnienia – przedawnienie względem osoby, która nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych nie może się skończyć wcześniej niż z upływem 2 lat od ustanowienia dla niej przedstawiciela ustawowego albo od ustania przyczyny jego ustanowienia (art. 122 §1). Podobną zasadę stosuje się odpowiednio do biegu przedawnienia przeciwko osobie, co do której istnieje podstawa do jej całkowitego ubezwłasnowolnienia.
5) Przerwanie biegu przedawnienia (art. 124) po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Jednakże w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym przedawnienie nie biegnie na nowo dopóki postępowanie nie zostanie zakończone. Bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 §1). Bieg przedawnienia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje.
6) Terminy zawite (prekluzja) – w przeciwieństwie do przedawnienia terminy zawite mogą dotyczyć wszelkich odmian prawa podmiotowego. Dotyczą więc praw podmiotowych bezpośrednich, uprawnień kształtujących a także wyjątkowo roszczeń. Terminy zawite ustawodawca zastrzega wyłącznie przepisami o charakterze bezwzględnie obowiązującymi. Zawsze na skutek upływu terminu zawitego określone uprawnienie wygasa. Według tego skutku odróżniamy w treści normy prawnej terminy zawite od terminów przedawnienia. Ilekroć ustawodawca zastrzega że z upływem określonego terminu prawo wygasa mamy do czynienia z terminem zawitym natomiast termin przedawnienia sygnalizuje słowami (roszczenie przedawnia się). Upływ terminu zawitego uwzględnia się z urzędu. Wobec terminów zawitych zasadniczo nie stosuje się zawieszenia i przerwania biegu terminu.
IV1.Tryby zawierania umów
ROKOWANIA określane są też mianem pertraktacji lub negocjacji. Istota rokowań tkwi w tym, że obie strony uczestniczą aktywnie w ustalaniu finalnej treści umowy. Umowa zostania jednak zawarta dopiero wtedy, gdy strony osiągną porozumienie odnośnie do wszystkich postanowień, które były przedmiotem rokowań. Rokowania mogą się ograniczyć wyłącznie do tzw. elementów przedmiotowo istotnych, a więc tych, bez ustalenia których umowa określonego rodzaju nie może w ogóle dojść do skutku. W wypadku jednak podjęcia pertraktacji także co do innych postanowień, również i one muszą zostać uzgodnione. Uzgodnienie może przybrać dwojaką postać. W powszechnym rozumieniu chodzi głównie o pozytywne przesądzenie treści wszystkich zagadnień objętych negocjacjami. Jeśli jednak w zakresie niektórych kwestii strony nie są w stanie osiągnąć konsensusu, mogą dokonać uzgodnienia negatywnego, tzn. definitywnie zrezygnować z objęcia tego postanowienia treścią umowy. Będzie to w konsekwencji oznaczać jej przyjęcie wyłącznie w zakresie pozostałych uzgodnionych elementów. W wypadku pozostawienia którejkolwiek kwestii w zawieszeniu umowa nie zostaje jeszcze zawarta. W związku z rokowaniami coraz większego znaczenia nabiera list intencyjny – dokument, w którym strony przystępujące do rokowań zakreślają ich szerokie ramy i cele do osiągnięcia których dążą. Stanowi on swoistego rodzaju dowód rokowań.
OFERTOWY TRYB ZAWIERANIA UMÓW – oświadczenie drugiej stronie woli zawarcia umowy stanowi ofertę, jeżeli określa istotne postanowienia tej umowy (przedmiotowo istotne postanowienia). Propozycje zawarcia umowy, w której nie określono wszystkich przedmiotowo istotnych elementów należy traktować jedynie jako zaproszenie do rokowań, a nie ofertę. Podobną funkcję pełnią w zasadzie skierowane do ogółu lub do poszczególnych osób ogłoszenia, reklamy, cenniki i inne informacje. Ofertę można złożyć konkretnemu podmiotowi. Zdarza się jednak i tak, że jest ona kierowana do bliżej niesprecyzowanego kręgu adresatów.
STAN ZWIĄZANIA OFERENTA ZŁOŻONĄ OFERTĄ
Składający ofertę (oferent) jest nią związany od momentu jej złożenia. W okresie związania niedopuszczalne jest cofnięcie oferty. Druga strona zwana oblatem uzyskuje podmiotowe prawo kształtujące. Wyłącznie od jej woli zależy przyjęcie oferty lub jej odrzucenie. Gdyby takie cofnięcie jednak nastąpiło, oferent byłby zobowiązany do pokrycia szkód wyrządzonych w ten sposób oblatowi. Czas związania oferenta ofertą jest różny. Oferent może jednoznacznie sam oznaczyć termin w ciągu którego oczekuje odpowiedzi. Termin nie musi być przy tym sprecyzowany konkretną datą. W przypadku braku oznaczenia terminu, oferta złożona w obecności adresata lub za pomocą środka bezpośredniego porozumiewania się z nim, przestaje wiązać, jeśli nie została przyjęta nie zwłocznie. Złożona w inny sposób wiąże do czasu, w którym oferent mógł w zwykłym toku czynności otrzymać odpowiedź wysłaną bez nieuzasadnionego opóźnienia. Może się zdarzyć, że odpowiedź oblata dojdzie do oferenta z opóźnieniem. Jedynie wówczas, gdy z jej treści wynika lub z okoliczności wynika, że została ona wysłana w czasie właściwym, umowa może i tak dojść do skutku. Skutek ten zostaje wyłączony tylko wtedy, gdy oferent niezwłocznie zawiadomi drugą stronę, iż w związku z opóźnieniem odpowiedzi poczytuje umowę za niezawartą.
Przyjęcie oferty z jednoczesnym dokonaniem jej zmiany lub uzupełniania poczytywane jest za nową ofertę. We wskazanej sytuacji następuje zatem zmiana ról potencjalnych kontrahentów (dotychczasowy oblat staje się oferentem i odwrotnie).
ZAWARCIE UMOWY
Oblat może przyjąć wyraźnie lub w sposób dorozumiały, bez dokonania jakichkolwiek zmian lub uzupełnień treści. Umowa zostaje zawarta w chwili otrzymania przez składającego ofertę odpowiedzi o jej przyjęciu albo w momencie przystąpienia przez oblata do wykonania umowy. Strony mogą same sprecyzować inny moment zawarcia umowy. W przypadku istnienia wymogu zawarcia umowy w określonej formie szczególnej i to pod rygorem nieważności, który nie został zachowany w odniesieniu do świadczenia co najmniej jednej ze stron, umowa dojdzie do skutku dopiero po usunięciu braku, tzn. po złożeniu obu świadczeń w nakazanej formie. Konsekwencją osiągniętego przez strony porozumienia, przejawem którego jest odpowiedź o przyjęciu oferty będzie wówczas wyłącznie powstanie między nimi pewnej odmiany przedwstępnego stosunku zobowiązanego, w ramach którego obie strony uzyskują wobec siebie roszczenia o zawarcie stanowczej już i niewadliwej z punktu widzenia formy umowy. Jednoznacznie odrzucona oferta przerywa stan związania oferenta umożliwiając mu tym samym złożenie oferty innym podmiotom o identycznej lub zmienionej treści.
PRZETARG W UJĘCIU K.C.
Umowa może być zawarta w drodze przetargu ustnego (aukcja) lub pisemnego. W przetargu ustnym następuje faza licytacji, kiedy to jednocześnie zgromadzeni uczestnicy zgłaszają kolejne postąpienia. Gdy zgłaszanie propozycji zawarcia umowy (ofert) następuje na piśmie mamy do czynienia z przetargiem pisemnym. Z innych możliwych klasyfikacji przetargów trzeba wymienić m.in.: o przetargach nieograniczonych (uczestniczyć w nich może w zasadzie każdy podmiot), ograniczonych ( ogłoszone warunki uczestnictwa spełnić może tylko pewien krąg zainteresowanych), zamkniętych (oferta uczestnictwa kierowana jest imiennie). Przetarg fakultatywny i obligatoryjny.
Błąd! Nie można odnaleźć żadnych haseł indeksu.
Błąd! Nie znaleziono żadnych pozycji spisu treści.
2.Wykonywanie i nadużycia prawa podmiotowego
Wykonywanie prawa podmiotowego polega na zachowaniach podmiotu uprawnionego, podejmowanych w sferze możności oznaczonego postępowania, które określa norma będąca źródłem pr. Podmiotowego. Podmiot czyni użytek z uprawnień cząstkowych tworzących treść prawa. Może wykonywać je osobiście lub za pośrednictwem innych osób, które uprawniony upoważnia do czynienia użytków z przysługujących mu atrybutów prawa.
Art. 5 CK. Wyraża normę zakazującą każdemu podmiotowi czynienia z przysługującego mu prawa podmiotowego użytku w sposób sprzeczny z zasadami społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa lub zasadami współżycia społecznego. Tam gdzie zaczyna się nadużywanie prawa podmiotowego, kończy się jego wykonywanie, a zaczyna się sfera zachowań niezgodnych z prawem i nie podlegających ochronie.
V 1.Stosunek Cywilnoprawny
Pojęcie i struktura stosunku cywilnoprawnego
Stosunkiem prawnym jest stosunek społeczny uregulowany przez prawo. Podstawowym znamieniem stosunków cywilnoprawnych jest formalna równość podmiotów tych stosunków.
Stosunki dwustronnie zindywidualizowane - powstają pomiędzy dwoma lub więcej, ale określonymi podmiotami (zobowiązania i stosunki rodzinne).
Stosunki jednostronnie zindywidualizowane - łączą określony podmiot z nieoznaczonym kręgiem osób, gdy z prawem tego pierwszego podmiotu sprzężony jest powszechny obowiązek nie przeszkadzania w wykonywaniu prawa (własność).
W stosunku cywilnoprawnym wyróżniamy:
- podmiot, mogą nimi być, jak wynika z treści art. 1 k.c. - osoby fizyczne oraz osoby prawne,
- przedmiot, zachowanie się ludzi dozwolone, nakazane czy zakazane, stosownie do wynikających ze stosunku prawnego uprawnień czy obowiązków, podczas gdy według innych poglądów przedmiotem tym jest nie tylko zachowanie się ludzi, lecz również pewne obiekty istniejące poza człowiekiem, jak rzeczy, dobra niematerialne.
- uprawnienia i obowiązki, treść stosunku cywilnoprawnego; uprawnieniom jednej strony, odpowiada obowiązek drugiej strony.
Stosunki proste - jeden podmiot jest tylko uprawniony, a drugi tylko zobowiązany.
Stosunki złożone - jeden i ten sam podmiot może być zarazem uprawniony, jak i zobowiązany (np. sprzedawca przenosi własność i wydaje sprzedaną rzecz oraz uprawnienie do żądania zapłaty ceny).
...
jkaliteea