W.HUGO Nedznicy t.1.pdf

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Wiktor Hugo

Nędznicy

Tom 1

Wydawnictwo Tower Press

2001

Jak długo z winy praw i obyczajów istnieć będzie przekleństwo

społeczne, tworzące w pełnym rozwoju cywilizacji sztuczne piekła i

komplikujące ludzką totalnością przeznaczenie, które jest boskie: jak

długo trzy problemy stulecia poniżenie człowieka w egzystencji

proletariackiej, upadek kobiety spowodowany głodem, niedorozwój

dziecka wśród nocy nie zostaną rozwiązane; jak długo w pewnych

rejonach społeczeństwa możliwe będzie działanie sił dusicielskich:

albo mówiąc inaczej i z jeszcze wyższego punktu widzenia, jak długo z

powierzchni ziemi nie zniknie niewiedza i nędza – książki w rodzaju

niniejszej będą mogły być pożyteczne.

Część pierwsza

FANTYNA

Rozdział pierwszy

CZŁOWIEK SPRAWIEDLIWY

Ksiądz Myriel

W roku 1815 ksiądz Karol Franciszek Benvenuto Myriel był biskupem w Digne. Był to

starzec lat około siedemdziesięciu pięciu; piastował tę godność od roku 1806.

Chociaż szczegół ten nie dotyczy w żadnym względzie istotnej treści naszego

opowiadania, może jednak nie będzie bezużyteczne choćby dla zachowania ścisłej we

wszystkim dokładności – wspomnieć tu o pogłoskach i plotkach, jakie krążyły o nim wtedy,

kiedy przybył do swej diecezji. To, co się mówi o człowieku – i prawda, i nieprawda –

częstokroć w jego życiu, a zwłaszcza w losie, waży tyle co i własne czyny. Ksiądz Myriel był

synem radcy parlamentu w Aix; pochodził więc z sądowniczej szlachty. Mówiono, że ojciec,

przeznaczając syna na swego następcę na urzędzie, ożenił go bardzo wcześnie, w

osiemnastym czy też dwudziestym roku życia, wedle zwyczaju dość rozpowszechnionego w

rodzinach swego stanu. Jednak mimo tego małżeństwa Karol Myriel dostał się podobno na

języki. Był przystojny, choć niewielkiego wzrostu, wytworny, miły, dowcipny; całą pierwszą

część swego życia poświęcił światu i miłostkom. Nadeszła rewolucja, wypadki potoczyły się

szybko, rodziny dygnitarzy sądowych, zdziesiątkowane, ścigane, rozsypały się po świecie.

Karol Myriel już w pierwszych dniach rewolucji wyemigrował do Włoch. Żona umarła mu

tam na chorobę piersiową, która ją nękała od dawna. Dzieci nie mieli. Cóż się dalej działo z

Karolem Myrielem? Czy rozsypanie się w gruzy dawnego społeczeństwa francuskiego i

upadek jego własnej rodziny i tragiczne widowiska 93 roku, okropniejsze może dla

emigrantów, którzy na nie patrzyli z daleka przez powiększające szkła przerażenia, sprawiły,

że zaczęła w nim kiełkować myśl o odsunięciu się od świata, o samotności? Czy też może

wśród rozrywek i uciech, wypełniających mu całe życie, nagle uderzył w niego jeden z tych

ciosów tajemnych a okrutnych, co trafiając w serce, obalają nieraz człowieka, którego nie

wzruszyły klęski publiczne, pozbawiające go znaczenia i majątku? Nikt tego nie mógłby

powiedzieć; wiedziano tylko, że kiedy powrócił z Włoch, był już księdzem.

W roku 1804 ksiądz Myriel był proboszczem w Brignolles. Był już stary i żył samotnie, z

dala od świata.

Tuż po koronacji musiał pojechać do Paryża w sprawach parafii, nie wiadomo już nawet

jakich. Kołatał tam do różnych możnych osób, poszedł też w interesie swoich parafian do

kardynała Fescha. Pewnego razu, kiedy cesarz przyszedł w odwiedziny do swego wuja, zacny

proboszcz, oczekujący w przedpokoju, zwrócił na siebie uwagę jego cesarskiej mości.

Napoleon, widząc, że starzec przypatruje mu się ciekawie, odwrócił się i rzekł szorstko:

– Cóż to za poczciwina tak mi się przygląda?

– Najjaśniejszy panie – rzekł ksiądz Myriel – wasza cesarska mość widzi poczciwego

człowieka, a ja wielkiego. Każdy z nas może na tym zyskać.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: