GINA L. MAXWELL Edukacja Kopciuszka.pdf

Strona redakcyjna

Redakcja stylistyczna

Izabella Sieńko-Holewa

Korekt a

Renata Kuk

Hanna Lachowska

Tytuł oryginału

Seducing Cinderella

This translation published by arrangement with Entangled Publishing,

LLC.

For the Polish edition

ISBN 978-83-241-4521-8

Warszawa 2012. Wydanie I

Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o.

02-952 Warszawa, ul. Wiertnicza 63

tel. 620 40 13, 620 81 62

www.wydawnictwoamber.pl

Publikację elektroniczną przygotował:

Mojemu mężowi,

który przez lata musiał radzić sobie z moją skłonnością

do popadania z jednej obsesji w drugą,

gdy szukałam tego, do czego zostałam stworzona.

Dziękuję, kochanie,

że nie wyskoczyłeś z mojego szalonego pociągu.

Rozdział 1

L ucie Miller nawet nie podniosła głowy, kiedy usłyszała pukanie do drzwi

gabinetu. Następny pacjent przyszedł wcześniej na fizjoterapię. Zdenerwowało ją to, bo

nie skończyła wypełniać papierów z wcześniejszej wizyty. Nasunęła okulary na nos.

Mógłby poczekać dziesięć minut na korytarzu, zanim...

Ktoś zapukał jeszcze raz, tym razem trochę mocniej. Jak zwykle postanowienie

Lucie, żeby nie spełniać oczekiwań innych, osłabło.

— Proszę — zawołała, rzucając długopis na stertę papierów przed nią.

W drzwiach pojawiła się głowa. Natręt miał idealnie ułożone ciemne włosy.

— Mam nadzieję, że nie przeszkadzam.

Jej serce zaczęło bić szybciej, gdy usłyszała aksamitny głos doktora Stephena

Manna, dyrektora Oddziału Medycyny Sportowej i największego ciacha w Centrum

Medycznym w północnej Nevadzie. W mgnieniu oka oceniła swój wygląd i postawiła

zwyczajową diagnozę: prezentuje się nijako i niechlujnie. Powstrzymując westchnienie

pełne rozczarowania i chęć przygładzenia włosów, które wymknęły się z kitki,

uśmiechnęła się najbardziej promiennie, jak umiała.

— Ani trochę. Nie byliśmy umówieni, prawda?

— Nie, nie dzisiaj. — Gdy się uśmiechnął, zrobiły mu się dołeczki w policzkach.

Odwrócił się i zamknął za sobą drzwi. Serce waliło jej w piersi. Był chirurgiem

ortopedą i często przychodził do jej niezbyt imponującego gabinetu w Centrum

Rehabilitacji i Medycyny Sportowej, aby porozmawiać o wspólnych pacjentach, ale

nigdy wcześniej nie zamknął drzwi.

Starając się nie wyciągać pochopnych wniosków, wskazała na miejsce przy

biurku.

— Proszę, usiądź.

— Hm...

Lucie spojrzała na krzesło przeznaczone dla pacjentów. Było zawalone teczkami,

starymi gazetami i artykułami naukowymi. Czuła, jak jej policzki zmieniają kolor, gdy

pośpiesznie wstała zza biurka.

— O Boże, przepraszam. Zaraz posprzątam...

— Nie ma sprawy, nie musisz...

— Nie, chwileczkę. — Chwyciła górę nieuporządkowanych papierów. Nie po raz

pierwszy, ani nawet nie setny, pomyślała, że powinna być bardziej zorganizowana.

Okręciła się dookoła, szukając miejsca, gdzie mogła upchnąć papierzyska. Sterta

podobna do tej, którą trzymała w rękach, leżała przy ścianie gabinetu, na podłodze.

Dokumenty zajmowały też każdy centymetr kwadratowy biurka i szafki. Wreszcie Lucie

dała sobie spokój i po prostu rzuciła papiery na swoje krzesło. Spojrzała na gościa.

Boże, dlaczego nie mogła być elegancka i zorganizowana jak inne kobiety? Taka jak te,

z którymi spotykał się Stephen. — Co cię sprowadza do tych zapomnianych zakątków

szpitala?

Odchrząknął i wyprostował się na krześle. Zazwyczaj boski lekarz był

uosobieniem pewności siebie. Dlatego kobiety dosłownie wzdychały, gdy przechodził.

Do tego dochodził urok osobisty, wygląd Kena i zabójczy uśmiech.

— Za dwa miesiące odbędzie się coroczna kolacja i bal charytatywny

organizowany przez szpital. Facet musi jedynie wypożyczyć smoking, ale zdaję sobie

sprawę, że kobieta potrzebuje czasu na kupno sukienki, wizytę u fryzjera i kosmetyczki i

inne zabiegi, którymi się upiększacie.

Lucie z wysiłkiem przełknęła ślinę i zacisnęła palce wokół naszyjnika. To było to.

Przez lata pracowali razem, czasem nawet zostawiali po godzinach, żeby omówić

przypadki wspólnych pacjentów. Kiedy umysły odmawiały współpracy, a żołądki

domagały się jedzenia, zamawiali chińszczyznę. Pod względem intelektualnym

pasowali do siebie jak ulał. Wspólna obsesja, żeby pomóc pacjentom jak najszybciej

dojść do zdrowia, łączyła ich jak nic innego. Od lat podkochiwała się w Stephenie, ale

nigdy nie zaprosił jej na randkę. Nigdy nie wykazał inicjatywy. Wolał umawiać się z

szykownymi bizneswoman, które spotykał podczas happy hour w eleganckim klubie

Caliente.

Ale teraz był tutaj. W jej gabinecie. Mówił o szpitalnym balu. Dobry Boże, nie

pozwól, żeby zemdlała! Odetchnęła wolno i głęboko, starała się zachowywać

swobodnie.

— Próbujesz mnie o coś spytać?

I poniosła sromotną klęskę. Cholera!

Silną ręką zaczął masować swój kark i, pełen skrępowania, uśmiechnął się słodko.

— No, tak. Niezbyt dobrze mi idzie, prawda?

— Nie, świetnie sobie radzisz!

Za dużo entuzjazmu. Cholera do kwadratu!

— Wiem, że powinien to zrobić wcześniej. Naprawdę chciałem porozmawiać,

kiedy was zobaczyłem miesiąc temu w Caliente, ale zawahałem się, a wy wyszłyście.

Miałem nadzieję, że jeszcze was tam zobaczę, bo wiesz... wypytywanie o randkę w

gabinecie nie wydaje się właściwe.

Przypomniała sobie noc, kiedy wybrała się do zatłoczonego, drogiego klubu. Jej

najlepsza przyjaciółka, Vanessa MacGregor, właśnie wygrała niezwykle trudną sprawę i

chciała uczcić sukces. Zamiast typowego wyjścia do Fritza, Vanessa przekonała Lucie,

żeby spotkały się w pobliskim klubie. Spędziły tam najwyżej godzinę. Lokal przypominał

akademik na sterydach z nowobogacką klientelą. Resztę wieczoru spędziły na

właściwym świętowaniu — pijąc piwo i grając z facetami w strzałki.

— Och, nie przejmuj się — zapewniła. — Jedyna osoba, która może nas usłyszeć,

to pan Kramer. Chodzi na bieżni, ale drzwi są zamknięte. A nawet gdyby nie były, nie

sądzę, żeby pamiętał o założeniu aparatu słuchowego, więc szanse, że nas podsłucha,

są równe...

— Lucie.

— Przepraszam. — O Boże, zamknij się wreszcie, strofowała się w myślach.

Bełkoczesz jak idiotka! — Co mówiłeś?

Głęboko zaczerpnął tchu i wypuścił powietrze. Jakby przygotowywał się do skoku

ze spadochronem ze szpitalnego dachu, a nie do zaproszenia jej na randkę.

— Chciałbym, żebyś mi dała numer telefonu do swojej przyjaciółki.

— Mojej... co?!

— Dziewczyny, z którą byłaś wtedy w klubie. Spotyka się z kimś?

— Vanessa? — Umysł Lucie próbował desperacko nadążyć za niespodziewaną

zmianą tematu. Ta rozmowa podążała w zupełnie innym kierunku, niż powinna. A może

tylko Lucie myślała, że zmierza w tamtą stronę. Była skończoną idiotką! — Hm... nie.

Nie spotyka się z nikim...

Każdy mięsień jego ciała widocznie się rozluźnił, gdy wstał. Spokojny uśmiech

powrócił na jego twarz i poraził ją dołeczkami w policzkach.

— Świetnie! Mogę dostać jej numer? Wolałbym nie czekać na ostatnią chwilę,

żeby ją zaprosić. Poza tym chciałbym ją zabrać na jakąś randkę przed tym wielkim

wydarzeniem. Wiesz, lepiej się poznać. Na szpitalnym balu nie można spokojnie

porozmawiać, bo zawsze ktoś się wtrąci z pytaniami o pracę. Lucie? Słuchasz mnie?

— Co? Nie. To znaczy tak, słucham. Masz rację. Zdecydowanie to nie są warunki

na pierwszą randkę.

Lucie spojrzała na bałagan na biurku. Vanessa dostałaby ataku paniki, gdyby

zobaczyła gabinet. Przyjaciółka była superzorganizowana zarówno pod względem

zachowania, jak i wyglądu — zawsze miała idealną fryzurę i zachowywała się

odpowiednio do sytuacji. Dodając do tego wygląd Barbie, na pewno była typem kobiety,

które pociągają Stephena Manna. Lucie zdecydowanie wiele do niej brakowało.

— Więęęęc... Mogę dostać jej numer? A może będziesz nadopiekuńczą

przyjaciółką i najpierw wypytasz mnie o intencje? — Stephen drażnił się z Lucie. —

Może spytasz mnie, dlaczego uważam, że jestem wystarczająco dobry dla niej, czy coś

w tym rodzaju?

Nie mogła się powtrzymać i uniosła lekko kącik ust.

— Jesteś czarujący, mądry, przystojny i odnosisz sukcesy. Jak możesz nie być

wystarczająco dobry dla kogokolwiek?

Mrugnął.

— Niezła ze mnie partia, co? Przypomnij o tym Vanessie, kiedy ci powie, że do

niej dzwoniłem. To znaczy, jeśli dasz mi jej numer.

— Ach! Tak, przepraszam. Hm... — Rozejrzała się dookoła za karteczką

samoprzylepną lub skrawkiem jakiegoś papieru. Wiedziała, że gdzieś je ma. Gdyby

mogła przez chwilę pomyśleć, przypomniałaby sobie, gdzie leżą. Ale w ciągu ostatnich

pięciu minut miała wrażenie, jakby przeszła lobotomię, nie mogła normalnie

funkcjonować. Dała sobie spokój, wzięła długopis i na dłoni Stephena zapisała numer

Vanessy. Zmusiła się, żeby puścić jego rękę, zanim zrobi coś głupiego. Na przykład

doda wykrzyknik i „przypadkowo” zbyt mocno postawi kropkę na delikatnej skórze

Stephena. — Proszę. Gotowe. A teraz wybacz. Mój nowy pacjent przyjdzie za chwilę.

— W takim razie nie zajmuję ci więcej czasu. Dzięki, Lucie. — Nacisnął klamkę i

otworzył drzwi. — Jestem twoim dłużnikiem — dodał.

Wysiliła się na uśmiech.

— Będę o tym pamiętała, doktorze.

Ledwie wyszedł, opadła na swoje krzesło. Nie odłożyła nawet leżących na nim

papierów. Żadna nowość. W zasadzie fakt, że facet jej nie zauważał, nie był niczym

nowym. Powinna się uodpornić. Jak to się mówi? Stara śpiewka. Nie pierwszy raz facet,

który się jej podobał, interesował się jej koleżanką. Mimo to nadal bolało. I to bardzo.

Czas przestać się oszukiwać. Stephen nigdy nie popatrzy, jakby chciał z nią iść do

łóżka. Trzeźwo myśląca część jej osobowości podpowiadała, że to nieważne. Że liczy

się zgodność charakterów i towarzystwo drugiej osoby. Ale kiedy uświadomiła sobie, że

nie stanie się obiektem pożądania żadnego mężczyzny, marzycielka w niej się

rozpłakała. I łzy rozmazały Lucie świat .

Rozdział 2

P rzepraszam, gdzie znajdę oddział fizjoterapii? — Gdzie jakiś arogancki dupek

zaleci mi ćwiczenia jak dla dziecka, kastrując mnie przy okazji...

Stwierdzenie, że Reid Andrews był w kiepskim nastroju, było eufemizmem. Nie

oznaczało to jednak, że mógł się wyżywać na recepcjonistce w szpitalu. Słuchał

uważnie, gdy tłumaczyła, jak dojść do gabinetu, podziękował i odszedł.

Im bliżej gabinetu, tym bardziej napinał mięśnie z irytacji. To nie miejsce dla niego.

Powinien teraz siedzieć w Vegas i leczyć kontuzję z trenerem i lekarzem drużyny, a nie

w Sparks w Nevadzie, które stanowiło część Reno i leżało niepokojąco blisko

rodzinnego Sun Valley. Tymczasem będzie musiał pracować z kimś, kto nie ma pojęcia

o sporcie, który uprawia i nie wie, jak ważny jest dla niego powrót do klatki i

przygotowanie do rewanżu.

Walczył, od kiedy pamiętał. Uprawiał sport, który kochał ponad wszystko —

mieszane sztuki walki, MMA. Dostał się na szczyt i utrzymał tam długi czas. Piętnaście

lat później został jedynym z najbogatszych zawodników wagi lekkiej w UFC z bilansem

walk trzydzieści cztery wygrane do trzech przegranych i milionami fanów. Oczywiście

teraz nie miało to znaczenia. Jeśli nie wyzdrowieje do rewanżu, jego kariera się

skończy.

Zza rogu wyszedł lekarz. Rozmawiał przez komórkę i jednocześnie sprawdzał

pager. Doktorek wpadł na Reida, nawet nie przeprosił i poszedł dalej korytarzem. Reid

zacisnął zęby i przytrzymał prawe ramię, czekając, aż ból minie. Nawet lekkie uderzenie

cholernie bolało.

Miał jedną z najgroźniejszych dla zawodnika kontuzji — zerwany stożek rotatorów.

Co gorsza, nie nabawił się tego cholernego urazu podczas walki. Wszystko wydarzyło

się podczas treningu. Trzydzieści cztery lata na karku oznaczały, że właściwie powinien

już przejść na emeryturę. Zwłaszcza że siedział w tym sporcie od wielu lat. Ciało

przypominało o tym coraz częściej, serwując mu jedną kontuzję po drugiej.

Zszedł z drogi starszej kobiecie, wlokącej się niczym ślimak. Przeklął pod nosem

trenera Butcha za to, że go tutaj wysłał.

Krótko po tym jak Reidowi operowano prawe ramię, lekarz medycyny sportowej,

który się nim opiekował, musiał pojechać do domu, żeby zająć się chorym ojcem. Scotty

miał wrócić dopiero za kilka miesięcy, a ponieważ Reid był jedynym kontuzjowanym

zawodnikiem w obozie, Butch znalazł mu na ten czas lokalnego fizjoterapeutę. Jeśli

Reid pracowałby z nim, nie byłby gotowy do walki przed pięćdziesiątką, więc postanowił

wziąć terapię w swoje ręce.

Niestety Butch dowiedział się o tym i wyrzucił go za nieprzestrzeganie zaleceń

lekarza i pójście na łatwiznę. A przecież Reid nie chodził na łatwiznę. Żył według zasad:

„daj z siebie wszystko albo będziesz zerem” oraz „jeśli nie przyszedłeś zwyciężyć, nie

powinieneś w ogóle wychodzić z domu”.

Wpajano mu te rzeczy, odkąd był wystarczająco duży, żeby wyprowadzić cios na

komendę ojca. Dlatego teraz nie przyjmował do wiadomości, że prawdopodobnie nie

wyzdrowieje w ciągu dwóch miesięcy, a co za tym idzie straci szansę na odzyskanie

tytułu. Każdego roku pojawiali się młodsi i lepsi zawodnicy, z którymi coraz trudniej

walczyło się starszym wyjadaczom. Dlatego Reid trenował tak ciężko, jak tylko mógł.

Zawsze znajdzie się jakiś koleś, który będzie chciał zdobyć jego pas, więc zasuwał,

żeby nikomu nie dać szansy. Musiał zrobić wszystko, żeby go zachować. Wkurzył się,

gdy Butch postawił mu ultimatum — wyjazd i poddanie się fizjoterapii albo odwołanie

walki. Cholera! Niech tak będzie. Zadowoli trenera i pójdzie na tę dziadowską

rehabilitację. Ale to nie oznaczało, że miał zamiar traktować ją inaczej niż regularne

treningi. Nie miał czasu się opieprzać. Musiał jak najszybciej wrócić do Vegas i odebrać

to, co do niego należało.

Reid otworzył dwuskrzydłowe drzwi i wszedł do dużego pomieszczenia, które

przypominało miejsce spotkań YMCA, Związku Młodzieży Chrześcijańskiej. Bieżnie,

orbitreki, ławki do podnoszenia ciężarów i piłki do ćwiczeń. Żadnej klatki, mat na

podłogach ani worków bokserskich. Starszy pan, na oko powyżej osiemdziesiątki,

chodził tak wolno po bieżni, że wydawało się, że stoi w miejscu.

— Cholerne miejsce — mruknął Reid.

Podszedł do małego gabinetu z nazwiskiem fizjoterapeutki, Lucindy Miller. Drzwi

były częściowo uchylone. Podniósł rękę, żeby zapukać, ale zawahał się, gdy usłyszał

ciche pochlipywanie. W środku za biurkiem siedziała brunetka; miała pochyloną głowę.

Hm... Przynajmniej wydawało mu się, że to, za czym siedziała, było biurkiem. Trudno

było jednoznacznie stwierdzić przez stertę papierów. Zamiast zapukać, odchrząknął.

— Przepraszam, przychodzę nie w porę? — Kobieta okręciła się na krześle

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: