Tomaszewska Agnieszka - Invocato Księga 1.pdf - Tomaszewska Agnieszka - patrz_pod_nogi

INVOCATO

Agnieszka Tomaszewska

Prolog

Ciche kroki odbijały się od marmurowych i kamiennych płyt nagrobnych. Alejki krzyżowały się ze

sobą prostopadłymi szarymi liniami. Cmentarz, niemal opustoszały o tej porze dnia, był cichym

azylem starej dzielnicy miasta. Porośnięty wysokimi drzewami, z daleka wyglądał jak park i ciągnął

się aż do torów i stacji na rogatkach.

Ktoś wygarniał lichą miotłą pierwsze jesienne liście zza starego krzyża, na którym dumnie wisiał

posrebrzany Bóg. Bóg, w którego ona nigdy nie wierzyła, bo nie miała czasu, by się nad nim

zastanowić. Nie modliła się, bo nie był władzą wykonawczą w jej świecie. Nie był alfą i omegą. Nie

stanowił przykładu, nie był antybohaterem. Nawet teraz, gdy nie miała już przy sobie nikogo

bliskiego ani też nawet zaprzyjaźnionego wroga, nie potrzebowała go do lamentu, płaczu czy

pretensji o zły los i spieprzone życie. Po prostu nic jej nie obchodził byt nadprzyrodzony, który teraz

gapił się na nią z każdego krzyża w morzu krzyży.

Ustawiła kwiaty w wazonie i uklepała gliniastą ziemię pod nogami. Grób był świeży i kopiec

rozmywał się od deszczu. Zapaliła znicz i usiadła na ławeczce wkopanej przy sąsiednim nagrobku.

Często zastygała w tej pozie i trwała tak godzinami. Nawet lubiła to uczucie tępoty i wyciszenia.

Zaczynała rozumieć medytujących mnichów. Świetny sposób spędzania życia. Włączasz tumiwisizm

i znikasz z rzeczywistości, a panowie w białych kitlach nie przypinają cię do łóżka, taki jesteś

zrelaksowany.

- Nie jest ci zimno? - spytał jakiś szczerze nieobojętny głos.

Odwróciła się w jego stronę i odruchowo uśmiechnęła. To

był stary dozorca. Widywała go codziennie od trzech miesięcy, od pogrzebu. Na głowie obszarpana

mycka w kratkę, na szyi czerwona apaszka, wywinięta nonszalancko i zawadiacko. Tweedowa

marynarka i podwinięte nieco nogawki spodni. Opierał się o rozczochraną miotłę z gałęzi, swoje

narzędzie pracy, którym przeganiał ptaki i chuliganów popijających wino w starych kapliczkach. W

zmęczonych oczach połyskiwał w słońcu ognik dawnej młodości, więc wyglądał jak młokos, tylko że

starszy o jakieś pięćdziesiąt lat.

- Siedzisz tu już trzecią godzinę.

- Nie mam nic lepszego do roboty.

- Ach tak - wysapał. - Szczęściara.

Usiadł kilka grobów dalej, na ławce z oparciem, i wyciągnął kanapki z wewnętrznej kieszeni

śmiesznego uniformu.

- To ja też zrobię sobie przerwę.

Chwilę ciamkał w ciszy, potem, sądząc z dźwięków, jakie do niej docierały, popił solidnie. Nie

wiedziała, dlaczego wypadło jej to z ust. To było tak naturalne, jakby pytała samą siebie.

- Dlaczego oni to robią?

Usłyszał to wyraźnie. Patrzyła na niego spokojnie i żarliwie. Rozejrzał się dokoła, jakby przyparty

do muru, bo znał setki odpowiedzi, ale żadna by jej nie zadowoliła. Siedzieli w sektorze H 11, pod

samym murem w kącie cmentarza. W sektorze samobójców. Wiatr cicho poruszał koronami drzew,

ostatnie słońce tej jesieni migotało w ciszy na szarych marmurach, na imionach i nazwiskach, na

datach, na epitafiach, które bez sensu opisywały ludzi i wydarzenie samego zejścia ze świata.

Podrapał się po policzku z brodawką.

- Mówią, że samobójstwo to ostatnia i jedyna odwaga tchórza - mruknął.

- To nie jest odpowiedź.

- Każdy jest inny i ilu tu ich leży, tyle byłoby odpowiedzi na twoje pytanie.

- Może to i prawda, ale ja chcę wiedzieć, dlaczego akurat ten to zrobił.

Prolog

W jej głosie było tyle samo spokoju, co pasji i gniewu. Tyle samo bólu i strachu, co hardości, i

odwagi.

- Wiesz, przypomniało mi się coś. - Uśmiechnął się pod nosem, jakby uradowany z tego, co miał

jej powiedzieć.

Odczekał jeszcze kilka chwil i spojrzał gdzieś nad korony starych skrzypiących drzew.

- Słyszałem kiedyś historię o Mieście Samobójców. Kojarzysz?

Pokręciła głową, że nie.

- To bardzo dziwne miejsce. Jeśli samobójca ma szczęście, zostaje uratowany i trafia właśnie tam.

- Uratowany? Przed czym?

- A bo ja wiem, co ich tam czeka? - Wzruszył ramionami. - W każdym razie jeśli tam trafi, to ma

szansę żyć w tym mieście jeszcze raz.

- Mówisz mi, że jeśli i ja założę sobie stryczek, to przy odrobinie szczęścia będę miała szansę

zapytać go osobiście, czemu był takim idiotą?

- Bystra jesteś - rzucił ze śmiechem dziadek.

- Odpada. Ja nie jestem z tych ostatecznie odważnych. Jest inny sposób?

Znowu się zaśmiał i niemal wziął pod boki.

- Z diabłem ci kontrakt spisywać, dziewczyno. Jest. Jest jeszcze jeden sposób.

- Jaki?

Jej oczy płonęły. Żarliwie pragnęła odpowiedzi.

- Musisz się pomodlić.

Cisza.

- Modliłaś się kiedyś?

- Nie.

- Jesteś wierząca?

- Jestem ochrzczona, ale na to nie miałam wpływu. Nie modlę się, bo nie ma w moim życiu

nikogo wartego modlitwy.

- Już nie ma. Ale to może nawet lepiej, że to twój pierwszy raz - zmienił temat. - Bo to inna

modlitwa. Nie paciorek przed snem i nie nabożne jęki dewot.

- To jaka ma być ta inwokacja?

Dziadek znieruchomiał na moment.

- Ładnie to nazwałaś. Dziś już nikt nie używa tego słowa.

Przyjrzał się jej raz jeszcze. Pokiwał głową, ostatecznie

przekonując siebie, że postępuje słusznie.

- Musisz ją ułożyć sama. Wszystko ma być w niej szczere, wszystko przemyślane, wszystko z

serca. No i musisz być pewna, że tego chcesz. Naprawdę pewna, że chcesz znać odpowiedź.

- To wszystko?

- Tak, chyba tak.

- Więc do zobaczenia. Idę napisać inwokację o przyjęcie do Miasta Samobójców.

Zaskoczyła go. Nie zdążył jej nawet odkrzyknąć. Siedział chwilę osłupiały, potem oparł się

wygodnie o łuszczącą się z farby ławkę i podrapał pod apaszką, gdzie uciął go komar. I po

wyraźnym śladzie duszenia, który zachodził mu wysoko na kark szeroką siną pręgą.

- Kto wie. Może się jeszcze zobaczymy. - Uśmiechnął się i wsparłszy o miotłę, podniósł się z

ławki.

Mieszkała na najwyższym piętrze przedwojennej kamienicy. Przy wejściu na klatkę schodową trzeba

było wstrzymać oddech, bo jak zwykle w sobotę sąsiadka z parteru lizolem zmywała obszczywane

przez pijaczków deski podłogi. Tym razem też nie pożałowała i niemal szczypało w oczy. Trzeba

było jednak przyznać, że szczury wyniosły się z piwnicy, odkąd wytoczyła to działo w walce ze

smrodem i brudem.

Wdrapała się po wysokich schodach. Przełożyła siatkę w drugą rękę i sprawdziła, czy palma, która

stała między drzwiami jej i sąsiadki, ma wystarczająco mokrą ziemię. Przekręciła klucz i stary zamek

szczęknął znajomo. W środku było jasno. Jeden duży pokój łączony blatem z kuchnią. Dwa okna,

białe firanki, zasłonki w kwiatki. Białe ściany. Skromnie, ale czysto. Rozłożona sofa, na której spała,

przykryta szarą kapą. Telewizor pomiędzy oknami. Stoliczek, dwa niewielkie fotele. Na blacie, pod

którym stały dwa wysokie taborety, leżała kartka i ołówek. Odstawiła siatkę i dopisała jeszcze kilka

zdań, a potem odłożyła ołówek i poszła do ciasnej łazienki. Odkręciła kurek i zatkała wannę. Wszyst-

ko robiła jak w transie. Pieniła szampon na włosach, potem je suszyła, zjadła kolację przy jakimś

durnym teleturnieju, posprzątała po sobie. Tylko jedną rzecz zrobiła świadomie. Włożyła kurtkę i

buty i położyła się z tą kartką w ciemności pokoju. Nieruchomo, gapiąc się w okno. Kiedy zrobiło się

jasno, zapłakała cicho. Ludzie często myślą, że nie mają już siły płakać i łzy zaskakują ich w najmniej

oczekiwanych momentach. Tekst na kartce rozmazał się. Potem było już lepiej i zaciskając pięść na

szarej kapie, czytała słowo po słowie. Zasnęła chwilę później, zmęczona kolejną nieprzespaną nocą i

kolejnym płaczem do świtu.

Słońce powoli zalało pokój. Na telewizorze spokojnie osiadał kurz. W głębi dudnił w ciszy zegar

ścienny. Podmuch lekkiego wiatru wpadł przez okno i poderwał do lotu firankę. Kartka, która

leżała na łóżku, zsunęła się bezszelestnie i opadła na podłogę. Kolejny podmuch wsunął ją

delikatnie pod komodę w przedpokoju. Na szarej, zmiętej kapie pozostał jedynie odciśnięty ślad

sylwetki. Na łóżku nie było nikogo.

Miasto

Policzek miała niemiłosiernie obolały. Roztarła go sennym gestem i ziewnęła słabo. Wszystko ją

bolało. Sądząc po słońcu, zaspała i wystraszona tym faktem zerwała się na równe nogi. Świat

zawirował. Machnęła odruchowo rękami do tyłu, łowiąc powietrze i próbując utrzymać równowagę.

Słońce było co najmniej na jedenastej, niebo lekko zachmurzone, wiatr dość silny. Jak na statku, kiedy

czuje się pęd. A ona stała na krawędzi wysokiego budynku i patrzyła na wieże innych budynków. Na

strzeliste anteny, które połyskiwały w słońcu niczym sztywny las. Budynki oplecione były do samej

ziemi grubą kratownicą ze stali. Rdzawe zacieki na ścianach wyglądały niczym krwawe ślady od

wbitych w mur prętów. Przetarła oczy. Stała na dachu pośród wielu takich anten i patrzyła na inne

wyglądające identycznie. Nie była nigdy w podobnym miejscu. Nigdy nie oglądała programu ani nie

czytała książki o czymś takim. Wyglądało jak budowane na raty. Część pięter z czerwonej cegły,

część z betonowych bloków albo z pustaków, których pokaleczone krawędzie porósł mech.

Nieotynkowane, szare, brudne i smutne. W bezkształtnym monumencie naprzeciwko ktoś chyba z

żalu za pięknem wmurował kamienne rzygacze, których rozszerzone paszcze służyły za gniazda

ptakom.

Odważyła się spojrzeć w dół. Ulica pod nią tętniła życiem. Nie widziała wielu aut. Z rzeki małych

punktów wyłowiła rikszę i dwa rowery. Poza tym po prostu masę ludzi w wąskiej wstążce bez

wyraźnej jezdni czy chodnika. Coś było nie tak. Nie było tam sklepów, domów handlowych czy

kawiarni. Złapała się za głowę i chwytając łapczywie każdy następny oddech, rozglądała się dalej.

Nie było szyldów, neonów, billboardów. Ani jednego drzewa, trawnika czy skweru. Gdzie okiem

sięgnąć dzieło budowlanego Frankensteina.

Poczuła zimny dotyk na karku. W jednej chwili zastygła w bezruchu. Delikatnie, ale stanowczo

ktoś wymusił, by pochyliła lekko głowę.

W jej dzielnicy używano raczej prehistorii. Kastetu, pały, metalowej rurki czy też staroświeckiego,

wdzięcznego tulipana. Kradli tam wszystko, co dało się upłynnić na bazarze. Każdy tłukł się z

każdym i nikogo to nie dziwiło. Ale to, co przyłożono jej do karku, wymagało od atakującego jedynie

kiwnięcia palcem. Na chwilę zapomniała o oddechu.

- Ani drgnij - powiedział męski głos.

Nie posłuchała. Złapała się za uszy i pisnęła cicho.

- Mówiłem, żebyś się nie ruszała - ponaglił ją.

Jęknęła z wyraźnym bólem. Mówił w języku nieprzypominającym jej żadnego, który kiedykolwiek

słyszała. W głowie ten język brzmiał jak jej własny. Tłumaczyła go automatycznie i to powodowało

ból. Ogromny, tępy ból.

- Odwróć się powoli.

Miasto

Zatrzęsła się i niemal popłakała.

- Dobrze. Zrobię wszystko - wykrztusiła z siebie.

- - Tylko niech pan już nic nie mówi. Niech pan nic nie mówi, bo rozerwie mi czaszkę.

Odwróciła się powoli i spojrzała na lufę, która ocierała się o jej włosy, a teraz utkwiła między oczami.

Ręka, która ją trzymała, była zdecydowana i silna. Czarny kombinezon, wojskowe buty, podwinięte

rękawy, dziwny order lub odznaczenie na piersi. Stał ciężkimi butami na kracie, na której przed

chwilą spała, a pod jego nogami leżała jej czapka. Uniosła oczy do góry. Blada skóra, zacięte wąskie

wargi, mleczne włosy spięte w lichą kitkę. Miał coś koło pięćdziesiątki. Taksował ją jasnym

spojrzeniem spod niemal mlecznych rzęs. Oddychał spokojnie i był pewny przewagi. Stali tak przez

chwilę.

- Jak się tu znalazłaś?

Pisnęła i zamknęła oczy, a gdy je ponownie otworzyła, stał w takiej samej pozie, równie spokojnie

patrząc w jej oczy. Czekał na odpowiedź.

- Przez inwokację - wyszeptała.

Uniósł lekko brodę i spojrzał na nią spod zmrużonych powiek, doszukując się bezczelnej intrygi

lub kłamstwa. Zadzwonił telefon i odruchowo odchyliła się do tyłu. Długa srebrna lufa podążyła za

nią. Serce biło jej jak oszalałe. Nikt nigdy nie celował do niej z pistoletu. Powoli miękły jej kolana.

Mężczyzna wyciągnął telefon wolną ręką z kieszeni na piersi. Ona sama nigdy nie miała komórki.

Nie miała do kogo dzwonić, więc jej sobie nie kupiła. Ale ta była inna. Prosta, czarna i matowa.

Rozsunęła się w jego palcach z dziwnym metalicznym dźwiękiem, jakby obie części poruszały się po

szynach. Była szeroka i wydawała się ciężka i solidna. Nad białym jak śnieg wyświetlaczem mignął

srebrny symbol, taki sam, jaki miał na piersi. Zacisnęła dłonie na uszach z całych sił, ale i tak

usłyszała rozmowę.

- Tu Stacja Kontroli 00. Namierzyliśmy pana, kapitanie. Zgłoszono kod czerwony. Czy wysłać

posiłki? - zgrzytnęło w dziwnym telefonie.

Nie spuścił z niej jasnego, przenikliwego spojrzenia.

- Nie. To fałszywy alarm - odpowiedział.

- Co spowodowało anomalię?

Chwila ciszy.

- Kapitanie? Słyszy mnie pan? Co mam wpisać w raporcie? - ponaglał, choć niezwykle delikatnie,

głos w aparacie.

- Właśnie na to patrzę. Chyba zdechł tu pies i zleciały się ptaki.

- Czy dobrze zrozumiałem, kapitanie? Mam wpisać, że zdechły pies wywołał anomalię?

Kapitan objechał ją spojrzeniem od góry do dołu i na jego twarzy pojawił się cień bladego

uśmiechu.

- To był duży pies, więc zleciało się dużo ptaków. Wpiszcie, że to owczarek lub bernardyn.

- Kapitanie, z całym szacunkiem, ale nie złożę podpisu pod tym raportem - odpowiedział, jąkając

się głos w słuchawce.

- To połóżcie go na moim biurku. Sam podpiszę, kiedy wrócę - polecił stanowczym głosem.

- Tak zrobię. Bez odbioru.

Odsunęła ręce od głowy i opadły wzdłuż ciała wycieńczone zaciskaniem aż do bólu. Pociągnęła

nosem i otarła łzy. Kapitan oderwał lufę od jej czoła i włożył pistolet do kabury, którą miał wszytą w

nogawkę kombinezonu. Schylił się i podał jej czapkę. Chwilę zastanawiał się, co zrobić. Gestem dłoni

nakazał jej pozostać na miejscu. Odsunął się na kilka metrów i odwrócił bokiem. Surowy profil

zdradzał lata doświadczenia. Wyciągnął telefon i przycisnął tylko jeden przycisk. Nie usłyszała, bo

szeptał coś do pancernego aparatu. Długo słuchał rozmówcy i znowu telefon złożył się metalicznym

trzaskiem, który sprawiał wrażenie, że może uciąć palce przy nieostrożnej obsłudze. Potem podszedł

do klapy gdzieś między kratowiskiem i odrzucił ją z hukiem. Gestem palców przy wołał ją do siebie.

Chwilę trwało, nim zdecydowała się postawić pierwszy krok. Podeszła na sztywnych nogach, słysząc

głuche echo swoich własnych kroków. Wszedł na wąskie stopnie schodów przeciwpożarowych i

wyciągnął do niej rękę. Bała się tak bardzo, że niemal usłyszał, jak przełyka ślinę. Wysunęła powoli

dłoń i widział, że drży. Jego uścisk był silny i ciepły. Postawiła stopę, potem drugą i chwyciła się

metalowej barierki.

Tomaszewska Agnieszka - Invocato Księga 1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: