Ahern Jerry - Krucjata - 15 - Przywódca.pdf - Ahern Jerry - ssaaggaa

JERRY AHERN

KRUCJATA 15: PRZYWÓDCA

Przełożyła: Klaudia Wajda

Tytuł oryginalny: The Survivalist. The Overlord

Data wydania oryginalnego: 1987

Data wydania polskiego: 1992

Dla przyjaciół George’a, Micke’a, Annette i Ricka - walczcie, przyjaciele, z

mackami zła!

ROZDZIAŁ I

Przewidując możliwość zasadzki, dowódca sowieckiego patrolu

rozpoznawczego wysłał naprzód jednego ze swoich ludzi. John, ukryty wśród skał,

dostrzegł zwiadowcę, gdy ten wychodził z wąwozu, trzymając w pogotowiu automat.

Rourke wyobraził sobie, że gdyby można było zajrzeć pod grube, zimowe rękawice

żołnierza, okazałoby się, iż kostki jego rąk są białe.

Kostki prawej ręki Johna, trzymającego drążoną rękojeść noża Craina,

również były białe. Przed pięcioma wiekami Teksańczyk, Jack Crain z Weatherford,

wykonywał podobne noże ręcznie, na specjalne zamówienia. Ten nóż, nieco inny od

zwykłych noży Craina, nazwany został „modelem X”. Przypominał krótką,

zakrzywioną szablę. Ostrze noża miało dokładnie trzydzieści centymetrów długości,

grzbiet klingi u nasady był nacięty w zęby jak piła do drewna. John zachował ten nóż

dla syna, ale teraz taka broń była bardziej potrzebna jemu samemu niż komukolwiek

innemu.

Człowiek idący wąwozem na czele patrolu powinien się spodziewać ataku

właśnie w miejscu, gdzie czekał nań John. Tutaj gardziel wąwozu zwężała się, a skały

stwarzały napastnikowi znakomite warunki do ataku z zaskoczenia.

Wąwóz miał w tym miejscu tylko około dwa i pół metra szerokości. Logika

nakazywała, aby sowiecki żołnierz podjął rozsądną decyzję i przeszedł zwężenie

dokładnie jego środkiem, zachowując bezpieczną odległość od każdej ze ścian. W

ścianach wąwozu znajdowały się skalne nisze, niektóre z nich były aż tak duże, że

mogły ukryć człowieka. W jednym z tych wgłębień schował się Rourke. Plecami

przylgnął do zimnej ściany.

Przygotowany na spotkanie z Rosjaninem obserwował go zza krawędzi.

Żołnierz znajdował się jakieś trzy metry od niego. Wchodząc w przewężenie

wąwozu, zwolnił i przygotował automat do strzału. Rourke mógł dojrzeć, jak

wskazujący palec żołnierza opiera się o osłonę spustu. John usłyszał też ostrzegawcze

stuknięcie. Mógł to być trzask bezpiecznika przestawionego na ogień ciągły. John

czekał, zaciskając ręce na rękojeści noża. Zaczerpnął głęboko powietrza, wstrzymał

oddech i odchylił się nieco dla wzięcia lepszego zamachu. Słyszał ciężki oddech

żołnierza i grzechotanie jakiejś części jego oporządzenia.

Pod brodą żołnierza umocowano metalową ramkę zakończoną mikrofonem.

Mikrofon był włączony, tak aby ktoś z jednostki mógł śledzić stale oddech

zwiadowcy i w razie przechwycenia innych, podejrzanych dźwięków, zdradzających

spotkanie wroga, postawić cały oddział w stan pogotowia. Z powodu tego systemu

wczesnego ostrzegania John wybrał dla żołnierza bezgłośną i szybką śmierć.

Rosjanin był tuż. Rourke wysunął lewą nogę daleko poza krawędź skalnej

wnęki. Błyskawicznym rzutem całego ciała z rozmachem z półobrotu zadał

żołnierzowi cios w szyję. Młody chłopak nie zdążył krzyknąć. W jego brązowych

oczach zastygł na zawsze wyraz zdumienia. Z pozbawionego głowy korpusu trysnęła

struga krwi. Rourke odwrócił się.

John uważał zawsze za błąd jednoznaczne określanie charakteru człowieka

jako dobry lub zły. Zanim wygłosił swój sąd o człowieku, poddawał krytycznej

analizie wszystko, co o nim wiedział.

Władymir Karamazow był konsekwentny w czynieniu zła, które na pewno

było złem, ale również w innych sprawach nie można mu było odmówić

konsekwencji. Przejawem takiej konsekwencji Karamazowa, którą John bardzo cenił,

była zdolność przewidywania marszałka. Kiedy oddziały sowieckie posuwały się w

kierunku wschodnim, Karamazow lub ktoś z jego sztabu zarządzał wysłanie patroli

rozpoznawczych. Patrole wysuwały się na czoło poruszającej się armii, szły ukośnie

do linii marszu kolumny. Pojedynczy sowiecki helikopter szturmowy poruszał się nad

linią marszu, do przodu i z powrotem, obserwując z powietrza teren, po którym

kolumna będzie się przemieszczać.

John i Natalia Anastazja Tiemierowna obserwowali jeden z takich patroli.

Zabity przez Rourke’a żołnierz był pierwszym zwiadowcą tego patrolu.

Rourke patrzył w poprzek wąwozu, do którego wkraczał patrol. Po drugiej

stronie wąwozu ukrył się Paul Rubenstein z komandosami Nowych Niemiec.

Zamaskowali się tak dobrze, że nawet bystre oczy Johna nie mogły ich dostrzec.

Patrzył na Natalię. Ich spojrzenia spotkały się. John wpatrywał się w głęboki

błękit jej oczu, dopóki nie spłoszyło uroku chwili wspomnienie brązowych oczu

zabitego Rosjanina, jednego z tych, którzy oddali życie za ideologię, nie rozumiejąc

jej. Rourke szybko porzucił tę myśl. Sprawdził jeszcze, czy komandosi niemieccy

stojący obok Natalii są przygotowani do akcji.

Była to ryzykowna operacja, ale tylko w ten sposób można było zdobyć mapy

Rosjan, służące potem jako materiały wywiadowcze. Prócz tego dowódca patrolu i

jego następca mogli dostarczyć wielu cennych informacji.

Atak szesnastu ludzi, przypuszczony z zasadzki przeciwko dwudziestu trzem

żołnierzom - martwy żołnierz o brązowych oczach był dwudziestym czwartym - miał

spore szansę powodzenia. Ale oddział Rourke’a musiał wziąć jak największą liczbę

jeńców, a to było bardziej niebezpieczne. Martwe ciała nie dostarczają zbyt wielu

danych, chyba że anatomom i patologom. Rourke zastosował konieczne w tej sytuacji

środki ostrożności. Po zabiciu Rosjanina podłączył swój własny mikrofon - zdobyty

wcześniej na innym nieszczęsnym Rosjaninie - do radia zabitego. Udawał

sowieckiego żołnierza, sapiąc do aparatu rosyjskie przekleństwa, wyjaśnił, że

pośliznął się i upadł. Teraz rolę zwiadowcy grał przebrany za Rosjanina żołnierz

Nowych Niemiec maszerujący w pewnej odległości przed sowieckim patrolem. Był to

podstęp wymyślony przez Rourke’a na wypadek, gdyby helikopter łącznikowy

Karamazowa zboczył z kursu, by poobserwować zwiadowców.

John przyłożył do ramienia kolbę snajperskiego karabinu Steyr-Mannlicher.

Odbezpieczył bezgłośnie karabin i wycelował w radiostację dźwiganą przez jednego z

sowieckich żołnierzy. Każdy pojedynczy żołnierz wyposażony był w helmofon

zasilany z baterii przytwierdzonej do pasa, ale zasięg tej indywidualnej łączności w

terenie tak górzystym nie przekraczał półtora kilometra.

Był to patrol, który za pomocą przenośnej radiostacji mógł się kontaktować z

kolumną i wzywać pomocy. Odległość od kolumny była zbyt duża, aby mogły

dotrzeć tam odgłosy strzelaniny z broni małego kalibru. Rourke przyłożył palec do

spustu, który wystarczyło teraz delikatnie nacisnąć, by spowodować wystrzał.

John zwilżył językiem wargi, zaczerpnął głęboko powietrza, wstrzymał na

chwilę oddech.

Pociągnął miękko za spust Kolba Steyra uderzyła w ramię, obraz w okularze

celownika stracił ostrość, słychać było trzask, a potem krzyk sowieckiego żołnierza

padającego na ziemię. Radiostacja rozprysła się na drobne kawałki. Rourke wstał,

zostawiając snajperski karabin jednemu z niemieckich komandosów. Wspiął się na

skały, za którymi byli ukryci, i pobiegł na dół.

- Za mną! - krzyknął.

Kanonada zza skał po drugiej stronie wąwozu na chwilę odwróciła uwagę

Rosjan od atakującego oddziału Rourke’a. John przerzucił zawieszony na pasku M-16

do przodu, kciukiem odnalazł dźwignię bezpiecznika i przełączył ją na ogień ciągły,

jednocześnie opierając pistolet o biodro. Ludzie z sowieckiego patrolu szukali osłony.

Dwóch żołnierzy z przenośnymi granatnikami na plecach próbowało biec

Ahern Jerry - Krucjata - 15 - Przywódca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: