Aldani Lino - Księżyc Dwudziestu Rąk.pdf - Aldani Lino - ssaaggaa

LINO ALDANI

KSIĘŻYC

DWUDZIESTU RĄK

(przełożyła Ewa Komorowska)

SCAN-dal

W OCZEKIWANIU NA ŁADUNEK

Szczupły, średniego wzrostu, nosił kurtkę z imitacji skóry i miał śnieżnobiałe

włosy. Można by rzec - człowiek jak wielu innych. Ale ta jego beztroska mina

udawanej szczerości i ostrożny sposób poruszania się między stolikami - chodził,

rzucając tu i tam roztargnione, a jednak uważne i przenikliwe spojrzenie - nie

pozostawiały żadnych wątpliwości. Był to swindler, typowa postać drobnego oszusta

i hochsztaplera, których nigdy nie brakuje w poczekalniach stacji i astrodromów na

całym świecie. W zamian za niewielką pożyczkę tacy faceci przeważnie oferują stare

kwarcowe zegarki, dawne monety, kamyczki z Deneba IV lub skamieniałe motyle z

Capelli. Niejednokrotnie proponują sztuczki karciane, dziwne zagadki zaczerpnięte z

repertuaru prestidigitatorów sprzed stu lat. Wszyscy posługują się techniką spiralną,

postępującą stopniowo, pełną słownych meandrów i avances - zrazu dyskretnych, a

potem coraz mocniej przypierających do muru.

- Jeśli postawi mi pan piwo - zaczął - opowiem ciekawą historię. - I zaraz

dodał: - Historię nieprawdopodobną, ale prawdziwą, która mi się przydarzyła...

Siedziałem niewzruszony, a może... nie wiem, może nawet niechcący

zrobiłem delikatny ruch albo też mimowolnie mrugnąłem, co ten człowiek uznał za

znak zgody. Faktem jest, że zanim zdałem sobie z tego sprawę, on już się usadowił, a

kelner z porozumiewawczą miną niósł już kufel pieniącego się piwa.

Znalazłem się w pułapce. Poza tym ładunek, na który czekałem, miał

godzinne opóźnienie, a mój naręczny telewizor pokazywał te same co zwykle

robaczki. Złożyłem wiadomości giełdowe i odsunąłem na bok podróżną walizeczkę.

Swindler natychmiast zaczaj:: - Nazywani się Klaus D'Onofrio. Moje

opowiadanie odnosi się do odległego roku 2098...

Początkowo opowieść była najzwyklejsza w świecie. D'Onofrio mówił swobodnie, panując

nad słownictwem, pewnie i ze znajomością rzeczy, posługując się najbardziej nawet niezrozumiałymi

terminami naukowymi. Jednak jego opowiadanie, może dlatego, że nazbyt logiczne, spójne i łatwe do

przewidzenia, nie zawierało niczego interesującego. Była to zwykła historia, z tych, które setki razy

czytamy i słuchamy w reportażach i sprawozdaniach, jednakowych od początku do końca, albo też

różniących się co najwyżej jakimś drobnym szczegółem.

Przez pięć lat Klaus D'Onofrio sprawował na pokładzie jednostki badawczej

Silver Arrow drugorzędne funkcje: kucharz, elektryk, kulturalno- oświatowy,

instalator i urzędnik intendentury.

- Krótko mówiąc - podkreślił jednak D'Onofrio - byłem najważniejszym członkiem załogi,

dżokerem, który w razie potrzeby mógł zastąpić pilota, lekarza, radiotelegrafistę, a nawet - czemuż by

nie? - nawet samego dowódcę. Wszyscy członkowie jednostki badawczej są zamienni, ja jednak byłem

bardziej zamienny od innych, rozumie pan? W 98 roku było ponad dwa tysiące zbadanych planet, ale

my z Sifoer Arrow byliśmy pierwszymi, którzy wyprawili się poza Pas von Taulera. Tyle tylko, że

nawet poza tym Pasem wszechświat był taki sam. Zwiedziliśmy kilkanaście planet, .podobnych jak

kropla wody do setek innych, już wcześniej zbadanych przez nasze jednostki. Dlatego też kiedy

zeszliśmy na K- 128, w Sektorze Niebieskim, nie dziwiliśmy się wcale, że jest tak idiotycznie podobna

do tylu innych.

- A okazało się? - Naciskałem, żeby go skłonić do przejścia do sedna rzeczy.

- Nic - powiedział wymijająco i wypił duży łyk piwa. - Założywszy bazę

wokół polany, ze statkiem kosmicznym w samym jej środku, oddaliliśmy się we

czterech na rekonesans: ja, dowódca, biolog i psychotechnik, wie pan, facet, który

mierzy iloraz inteligencji za pomocą całej serii testów, jednego bardziej idiotycznego

od drugiego. Po trzech godzinach marszu w lesie napotkaliśmy stado mieszkańców

planety. Były to włochate stworzenia o wzroście trochę ponad metr - wyprostowane,

oczy na przedzie, z sześcioma palcami u lewej ręki i siedmioma u prawej. Na nogach

akurat na odwrót. Zabawny przypadek kompensowanej asymetrii. Nasze detektory nie

wykryły żadnego zagrożenia. Wtedy MacLure, biolog, spróbował złapać jednego za

pomocą herbatnika i udało mu się to prawie natychmiast. Zwierzę nie okazywało

najmniejszego strachu, nawet kiedy wyjąwszy z plecaka aluminiowe pręty i

złożywszy klatkę chwyciłem je za kark i włożyłem do środka. Miało miękkie futerko

i, w odróżnieniu od innych, białą plamkę pośrodku czoła.

- Zobaczymy, jak sobie teraz poradzisz - powiedział Horwitz, psychotechnik:

Stado się nie rozpierzchło. Stało dokoła w odległości sześciu czy siedmiu metrów i

zajadało żółte jagody zwisające z krzewów. Horwitz poszedł nazbierać garść i

wróciwszy położył je koło klatki, ale w takiej odległości, żeby więzień nie mógł ich

dosięgnąć nawet wyciągając kończyny.

Psychotechnik wziął następnie aluminiowy pręt i położył w pobliżu klatki.

Przez chwilę nic się nie działo. Potem zwierzę chwyciło pręt i używając go jako grabi

zdołało dobrze wymierzonymi ruchami przytoczyć jagody do siebie.

Horwitz, zadowolony, dyktował uwagi do naręcznego magnetofonu. MacLure,

ja i dowódca znudzeni przyglądaliśmy się zwierzęciu, które spokojnie zajadało.

Potem Horwitz poszedł uzbierać następną garść jagód. Tym razem położył ją w

odległości dwukrotnie większej od klatki niż poprzednio, ale dał więźniowi dwa pręty

aluminiowe i kłębek linki nylonowej. Czekaliśmy pół godziny, ale nic się nie działo,

po prostu nic. Zwierzę przyglądało się jagodom, prętom i kłębkowi żółtymi,

wilgotnymi oczami, pełnymi niewinnego otępienia. Kilka razy obojętnie okrążyło

klatkę, potem zatrzymało się, zamknęło oczy i tak tkwiło jakby pogrążone we śnie.

- Nic tu po nas - powiedział Horwitz - nawet gdybyśmy tu zostali przez rok,

zwierzę nigdy nie zdoła rozwiązać tego zadania. - Horwitz był głupi. Zmarł dwa lata

temu, Panie, świeć nad jego duszą. Ale za życia zawsze był głupi. Powiedziałem, że

według mnie zwierzę nie robi absolutnie nic po prostu dlatego, że nie jest głodne,

najadło się...

Zrobił zniecierpliwioną minę i pokręcił głową dwa albo trzy razy. - Według

mnie jest to R-4 - stwierdził. Znaczyło to, że wedle jego rozeznania zwierzę należało

do czwartego stadium klasy R rozwoju, a więc poziomu raczej niskiego; żeby pan

lepiej mógł zrozumieć: tego samego, co świstaki i ziemskie tchórze. Tymczasem

MacLure napchał chlebak liśćmi i jagodami; zdobył także próbkę wody, nabrawszy

jej z pobliskiego źródła. - Jestem gotowy - powiedział. - Ja też - zapewnił Horwitz.

Dowódca wykonał kilka endopłyt, wie pan, takich specjalnych fotografii, które

rejestrują nawet wewnętrzną strukturę i metabolizm każdego żywego organizmu, po

czym wyprostował się i zaproponował powrót.

Wobec tego rozmontowałem klatkę i uwolniłem zwierzę, które natychmiast

przyłączyło się do swoich towarzyszy. Zwierzęta, wcale nie przestraszone, szły z

nami przez całą drogę powrotną. Kiedy wróciliśmy do bazy, słońce stało jeszcze

wysoko nad horyzontem. Wszyscy pozostali członkowie załogi byli na zewnątrz,

leżeli na plecionkach i rozkoszowali się południowym wiaterkiem. Również wśród

nich były zwierzęta, które łaziły niewinnie po polanie albo ganiały jak szczeniaki

wokół teleskopowych podpór statku kosmicznego. Pani doktor Almąuist chciała

zabrać jednego ze sobą, ale dowódca przypomniał jej oschle, że regulamin na to nie

pozwala. Po paru minutach byliśmy już wszyscy na pokładzie, a ja usiadłem przy

ekranie wizyjnym, żeby rzucić ostatnie spojrzenie. Zwierzęta skupiły się pośrodku

polany i patrzyły wilgotnymi, żółtymi oczami w naszym kierunku. Siedziały tam

najzupełniej nieruchome. Kiedy jednak dowódca wydał rozkaz startu i cały kadłub

Sifoer Arrow zadrżał, zanim ekran zamglił się, zdążyłem zauważyć gwałtowne

poruszenie wśród tej gromady włochatych stworzeń: fikołki, koziołki, podskoki i

małpie klaskanie w ręce. Siher Arrow opuszczała planetę i nie było wątpliwości, że

owe stworzenia tam na dole witały ten fakt jak wyzwolenie.

Klaus D'Onofrio otarł usta wierzchem dłoni. Patrzył na mnie spode łba z miną

obłudnego kota, który ma właśnie schwytać kanarka.

- To wszystko? - skomentowałem, nadając głosowi możliwie najbardziej

ironiczne brzmienie.

D'Onofrio wcale się nie speszył. Poszperał w kieszeniach, jakby szukając

papierosów. Zamiast nich wyjął plik pożółkłych i zniszczonych kartek. Starannie je

przejrzał, wyłowił niebieskawy odcinek i pchnął go na środek stołu. - Tu są końcówki

- rzekł - jeśli pan chce, może pan sprawdzić archiwa Centrum Badań Przestrzeni, a w

nich zapis dotyczący planety K-128.

Zignorowałem jego słowa, jak również niebieską karteczkę. - To wszystko? -

powiedziałem, tym razem rozzłoszczony. - Pana opowieść jest naprawdę banalna,

nawet dziecko umiałoby wymyślić lepszą...

- To nie moja wina - usprawiedliwiał się D'Onofrio. - To, co przed chwilą

opowiedziałem, jest wersją oficjalną, zdeponowaną w archiwach. Ale jeśli mi pan

postawi następne piwo, opowiem prawdę, historię o tym, jak faktycznie miały się

rzeczy i jak się nam udało opuścić planetę po nieprawdopodobnym przeżyciu.

Zdałem sobie sprawę, że niechcący się uśmiechnąłem. Łobuz znał się na

rzeczy, recytował scenariusz wielokrotnie już powielany, ale robił to z wdziękiem i

mimo kabotyń- skich pomysłów - a może właśnie dzięki nim - wydawał się

sympatyczny. Spojrzałem na zegarek. Brakowało jeszcze pół godziny do przybycia

ładunku, nie licząc dodatkowego czasu, który musiałbym spędzić w oczekiwaniu na

oclenie towaru.

- Cały zamieniam się w słuch - zapewniłem go, a kelner już podchodził z

następnym piwem.

D'Onofrio schował do kieszeni niebieską kartkę. Potem otworzył paczkę

papierosów, wyjął trzy i ustawił je pionowo pośrodku stołu. - Zróbmy krok wstecz -

powiedział - i wróćmy do momentu przed startem. Oto ja i dowódca, razem z

MacLurem i Horwitzem jesteśmy na ścieżce prowadzącej z powrotem do bazy, a

miejscowe zwierzaki tworzą sztafetę. Rozumie pan?

No więc przybywamy na polanę, a nasi towarzysze są tam, jak już

powiedziałem, wyciągnięci na plecionkach. Tyle że nie rozkoszują się świeżym

powietrzem. Wydają się pijani i ogłupiali, jakby padli ofiarą śpięczki hipnotycznej.

Ale absurdalne, nie do przyjęcia, było coś innego: na środku polany stały trzy statki

Aldani Lino - Księżyc Dwudziestu Rąk.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: