Cepik Jerzy (Bart Robert D.) - 02 - Etruski grobowiec.pdf - Cepik Jerzy - zbrozlo1

Robert D. Bart

ETRUSKI GROBOWIEC

„KB

ROZDZIAŁ I

Don Amadeo Alfieri, uniwersytecki kolega profesora

Orlaniego, ojca mojej przyjaciółki Claudii, mógłby odpowiadać

opisowi antropologicznego typu etruskiego, podanego kiedyś przez

Gavina de Beer. Miał pociągłą twarz, cienki, ostro zarysowany nos,

czoło wysokie, gładkie i wąskie, a czaszkę wydłużoną

„arystokratycznie, w porównaniu do typu romańskiego, jak sam

mawiał w kawiarni na Campo dei Fiori. Odpowiadałem mu

żartobliwie, że jeśli chodzi o czaszkę, to mógłby szukać

pradziadków równie dobrze na Jukatanie w grobowcach Majów.

Alfieri, gdy zeszłego roku odwiedziłem go w jego wiejskiej

posiadłości leżącej pomiędzy Sieną i Volterra, obiecał mi pokazać

coś, czego nie oglądały dotąd oczy etruskologów. Nie jestem

etruskologiem, interesują mnie zasadniczo kultury

mezoamerykańskie, ale kiedy Alfieri oznajmił mi, że mogę liczyć na

dwie, no, powiedzmy trzy wazy z VIII wieku przed naszą erą,

obudził moją chciwość kolekcjonera cierpiącego na niedosyt

gotówki. Liczyłem bezwstydnie, że tego lata obłowię się, nie

wydając ani funta u tych hien, londyńskich antykwa-riuszy.

Zwłaszcza że leczenie mojej córki przeciągało się w Szwajcarii, a

moja żona Laura dokonywała cudów przebiegłości, aby przedłużać

sprawę rozwodową i wycisnąć ze mnie wszystko, co udało mi się

zarobić na sprawie sir Garricka w Afryce.

Anglicy powiadają, że wiosna w Anglii ma niepowtarzalny

urok. To samo udało mi się już słyszeć w Prowansji i Andaluzji. Ja

twierdzę, że najładniejsza jest wiosna w Szwajcarii, nawet gdy na

trasie zjazdowej moje stare markery w wiernej symbiozie z jeszcze

starszymi deskami rousillon budziły zrozumiałe zdumienie, chichoty

i małpie miny eleganckich zjazdowców zaopatrzonych w sprzęt

wyceniany na pierwszym, miejscu w katalogach renomowanych

firm. Przyznaję, że sensacja, jaką budziłem, trochę mnie drażniła,

ale gdy wieczorem strzelałem mojego drinka i dowiedziałem się, że

znowu kilku specjalistów od zjazdu zawieziono oblepionych gipsem

do najbliższego szpitala, dobre samopoczucie wracało mi

momentalnie. Zwłaszcza, tu już muszę zanotować całą prawdę, że

mój dzieciak czuł się tej wiosny znacznie lepiej, a to było dla mnie

najważniejsze. Ale życie, doktorze Bart, to nie żarty. Życie uwielbia

forsę, Szwajcarzy też ją lubią, lubią systematycznie. Telefon z

Londynu zaostrzył więc moją uwagę. Dzwonił Dawson, mój

kumpel, mówiąc, że faceci z policji włoskiej pamiętają o istnieniu

Roberta D. Barta. - Archeologa? - zapytałem rzeczowo.

— Nie bądź głupi. Interesujesz ich jako prywatny glina, coś

tam o tobie słyszeli.

— Kto zapłaci za to zainteresowanie i pamięć?

— Niejaki don Tulio Alfieri.

— Nie znam gościa - powiedziałem pomiędzy jednym

łykiem. brandy, a drugim. - To znaczy, coś mi mówiono.

— Nic nie szkodzi. Ma forsę.

— Ale nie będzie mi chyba płacić za to, że go odwiedzę?

— Jasne. Zamordowano jego brata, don Amadea Alfieriego.

Znałeś go podobno?

— Trochę. Wspólne zainteresowania i tak dalej. Słyszałem,

że jego brat jest trochę nie tego...

— Zbzikowany? Tak mówią. Pojedziesz, Rob?

— Wyślij notę dyplomatyczną, że pojawię się.

— Jestem pewien, że don Tulio nie da ci grosza przed

zakończeniem sprawy. To sknera.

— Widziałeś Włocha, który nim nie jest? - spytałem,

zapalając fajkę. Dawson przez chwilę milczał dyplomatycznie, nie

zwracając uwagi na oszczędnościowe przepisy swojej instytucji.

Potem, jakby wiedział, o czym właśnie myślę, rzekł:

— Właściwie nie powiedzieli, dlaczego chcą, abyś się

pokręcił przy tej sprawie. Oni nie lubią prywatnych glin, zostawiają

im różne robótki w typowych sprawach...

— Męsko-żeńskich, Dawson?

— Coś w tym rodzaju.

— Dobra - nie komentowałem już tego. - Zadzwonię do

Genewy. Jedna taka strzelała do mnie okiem w biurze Swissair,

pewnie myślała, że jestem nadziany. Ale jeszcze kilka dni tu

posiedzę. Cześć.

Lubię góry, lubię dalekie przestrzenie tego morza białego

zimą, płynę po tej bieli jak ptak. „Do gipsowego gniazda! twierdzi

moja przyjaciółka, Claudia, córka starego Orlaniego z Rzymu. Jest

ze mną teraz, a raczej nie ze mną, tylko z moją córką. Claudia

ma\vszystkie uroki młodości, a ja, idiota, nie mogę zapomnieć Joy,

która zdaje się zapominać o mnie. Nasze londyńskie pożegnanie

było chłodne. Chyba jednak spotykała się z typem, o którym

wspominała, gdy prowadziłem sprawę Garrickpw. Wyjeżdżała na

kontynent, w Alpy. Wyobrażałem sobie, że jej towarzysz to

płaskostopy kretyn, który będzie oglądał góry, siedząc sobie w

wygodnej kolejce zębatej wyruszającej z Saint-

- Gervais u stóp Mont Blanc i zaliczając z ławki urocze

doliny Montjoie i Chamonix.

— Gdzie będziecie spędzać urocze wieczory? - zapytałem

złośliwie. - Chyba nie w tym cholernym Chamonix pełnym

nadzianej hołoty?

— A co mi radzisz? - spytała lodowato Joy.

— Jaskinię Gargas w Hautes-Pyrenees.

— Dlaczego? - rzuciła ostrożnie.

— Podobno w XVIII wieku przemieszkiwał tam niejaki

Blaise Ferrage, zwany wilkołakiem z Gargas. Zgwałcił,

poćwiartował i pożarł ponoć trzydzieści dziewczyn. Jeśli znajdzie

się tam ktoś, kto pożre twojego idola, będę o ciebie spokojniejszy.

Może nie powinienem był tego powiedzieć, ale byłem w

niedobrym.nastroju. Moją córkę czekała operacja kostna w

szwajcarskim sanatorium. To mogło mnie tłumaczyć, ale Joy o

tym nie wiedziała. Gdzieś podział się nastrój łączący nas podczas

krótkich wakacji w Ely. Joy była jak wolny ptak. To wiedziałem.

Wiedziałem również, że Claudia pozostanie moją platoniczną

przyjaźnią. To dzieciak. Chciałbym, żeby zaprzyjaźniła się z moją

córką, gdy ja pojadę do Rzymu, tego zakurzonego miasta, które,

nie wiem czemu, wciąż budzi zachwyt tylu ludzi. Co do mnie,

wolę wiejski spokój, małe pensjonaty i kąty, gdzie można

spokojnie strzelić sobie drinka i gdzie niepodają niczego z oliwą i

makaronem.

Dawson nie powiedział mi, dlaczego policja włoska

interesuje się moją skromną osobą. Widocznie sądził, że

odpowiedź na to pytanie znajdę na miejscu.

Przyjaciel mojej ciotki, niejaki Morse z Yardu,

sprezentował mi onegdaj ładne cacko, smith and wessona 38,

wiedząc, że lubię niezawodną broń, chociaż nie lubię jej używać.

Dołączyłem tego wessona do mojego małego kompletu, z którym

się nigdy nie rozstaję, do skorpiona i webleya, tym bardziej że

prezent Morse’a ma tylko dwuipółcalową lufę, wygodny do

noszenia. Córce powiedziałem, że wybieram się na wykopaliska,

aby wydać ostatnie pieniądze przeznaczone na drinki. Nie dala się

Cepik Jerzy (Bart Robert D.) - 02 - Etruski grobowiec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: