Steel Danielle - Ranczo.doc

1

Danielle Steel

Ranczo

Rozdział pierwszy

W każdym innym supermarkecie kobieta pchająca wózek wzdłuż półek ze słoikami i artykułami puszkowanymi wyglądałaby nie na miejscu. Miała nienagannie uczesane brązowe włosy do ramion, piękną cerę, wielkie brązowe oczy, szczupłą figurę, idealny manicure, a ubrana była w zielony lniany kostium, który wyglądał, jakby został kupiony w Paryżu. Do tego pantofle na wysokich obcasach, torebka firmy Chanel, o ton jaśniejsze od kostiumu. Kobieta była wytworna w każdym calu. Nie wyglądała na stałego bywalca supermarketu, ale czuła się w nim zupełnie swobodnie. W drodze do domu wstępowała zazwyczaj do Gristede'a na Madison albo na Siedemdziesiątą Siódmą. Większość sprawunków załatwiała gospodyni, ale Mary Stuart Walker niekiedy lubiła sama robić zakupy, co było zabawne i trochę staroświeckie. Lubiła gotować dla Billa wieczorami, kiedy wracał do domu; nigdy nie mieli kucharki, nawet w czasach, gdy dzieci były młodsze. Mimo swojego nienagannego wyglądu lubiła zajmować się domem i rodziną, sprawować pieczę nad ich życiem.

Z okien ich mieszkania u zbiegu ulic Siedemdziesiątej Ósmej i Piątej roztaczał się wspaniały widok na Central Park. Mieszkali tu piętnaście lat w ciągu swego dwudziestodwuletniego małżeństwa. Mary Stuart prowadziła dom na wysokim poziomie. Dzieci podkpiwały sobie z niej czasem, że wszystko musiało w nim być zawsze w najlepszym gatunku. Patrząc na nią, łatwo było w to uwierzyć. Nie potrafiła inaczej. Nawet o szóstej po południu, w upalny czerwcowy dzień w Nowym Jorku, po sześciogodzinnej naradzie, Mary Stuart miała świeżo umalowane usta i każdy włos na swoim miejscu.

Wybrała dwa małe steki, kilka ziemniaków, świeże szparagi, trochę owoców, jogurt, wspominając czasy, kiedy jej kosz wypełniały smakołyki dla dzieci. Udając zwykle, że nie aprobuje produktów zachwalanych w reklamach telewizyjnych, nie mogła jednak oprzeć się pokusie kupienia na przykład płatków kukurydzianych

o smaku gumy do żucia, co tyle dla dzieci znaczyło! Nie widziała powodu, by nie zaspokoić dziecięcego kaprysu a potem wmuszała w nie zdrową żywność.

Jak większość nowojorczyków z ich środowiska wiele oczekiwali od swoich dzieci; stawiali im poprzeczkę bardzo wysoko. Stopnie doskonałe, wyniki w sporcie znakomite, wysoki poziom moralny. W rezultacie Alyssa i Todd, przystojni, inteligentni i wybitni pod każdym względem, wyróżniali siew szkole i poza nią i, wyrośli na ludzi. Gdy byli jeszcze mali, Bili często pół żartem pół serio napomykał, że spodziewa się po nich doskonałości, że prawdę mówiąc, liczą na to z matką. Po paru latach Alyssa i Todd kwitowali takie słowa jękiem. Ale tkwiło w nich niewątpliwie ziarno prawdy i wszyscy o tym wiedzieli. Ojciec chciał im przez to powiedzieć, że muszą dać z siebie absolutnie wszystko, osiągać możliwie najlepsze wyniki, a jeżeli nawet nie zawsze im się uda, muszą się nieustannie starać. Nie było to mało, ale Bili Walker zawsze miał wysokie wymagania, a młodzież starała się im sprostać. Choć matka wydawała się czasem twarda i wymagająca, prawdziwym perfekcjonistą był ojciec. W rzeczywistości to Bili wywierał na nich presję, nie tylko na dzieci, ale i na żonę.

Mary Stuart była idealną żoną przez prawie dwadzieścia dwa lata. Stworzyła mu idealny dom, dała idealne dzieci i zawsze wyglądała pięknie. Robiła wszystko, czego od niej oczekiwano, wydawała wspaniałe przyjęcia. W efekcie jej poczynań ich dom znalazł się na łamach „Architectural Digest", jako wzór domowego ogniska, do którego miło jest wracać. W ich sposobie życia nie było jednak nic na pokaz, żadnej ostentacji. Wszystkie trybiki chodziły sprawnie i płynnie. W tym, co robiła Mary Stuart nie znać było żadnego wysiłku, choć większość osób podejrzewała, że nie jest to takie proste. Był to jej prezent dla Billa. To za jej sprawą życie wydawało mu się łatwe. Od wielu lat organizowała imprezy charytatywne, które przynosiły setki tysięcy dolarów dochodu, zasiadała w różnych prestiżowych gremiach, pracując niestrudzenie na rzecz dzieci specjalnej troski. Teraz, w wieku czterdziestu czterech lat, jako matka prawie dorosłych dzieci, nie tylko organizowała imprezy charytatywne, ale przez ostatnie trzy lata pracowała jako wolontariuszka w szpitalu w Harlemie.

Zasiadała w radach Metropolitan Museum of Art i Lincoln Center, co roku pomagała organizować zbiórki pieniężne, ponieważ wszyscy zabiegali o jej pomoc. Prowadziła bardzo aktywne życie, zwłaszcza teraz, kiedy dzieci dorosły, a mąż pracował do późna w biurze. Z zawodu adwokat, był jednym z partnerów międzynarodowej firmy prawniczej na Wall Street i prowadził większość spraw związanych z Niemcami i Wielką Brytanią. Społeczna działalność żony bardzo mu pomogła ugruntować reputację w środowisku. Prowadzili ożywione życie towarzyskie, choć ostatni rok był pod tym względem inny. Bili spędził go częściowo za granicą, zwłaszcza ostatnie kilka miesięcy, kiedy przygotowywał rozprawę w Londynie. Mary Stuart bardziej niż kiedykolwiek pochłaniała praca społeczna

Alyssa kończyła drugi rok studiów na Sorbonie, tak więc matka miała więcej czasu dla siebie. Nadrobiła mnóstwo zaległości. Podjęła się dodatkowej pracy społecznej, dużo czytała, a w weekendy pracowała ochotniczo w szpitalu. Czasem w niedzielę zostawała z książką w łóżku, albo czytała od deski do deski „New

York Timesa". Prowadziła aktywne, wypełnione pracą życie i patrząc na nią, nikt by nie pomyślał, że czegoś jej w tym życiu brak. Wyglądała na młodszą o pięć, sześć lat niż była w rzeczywistości. Ostatnio sporo schudła, co powinno ją postarzyć, ale jakoś nie postarzyło. Przeciwnie, wyglądała nawet bardziej młodzieńczo. Promieniowała z niej jakaś łagodność, jednająca jej sympatię dzieci, z którymi miała na co dzień do czynienia. Była to prawdziwa dobroć, która pochodziła z serca, sprawiała, że zapominało się, z jakiego świata jest Mary Stuart. Liczyło się tylko jej współczucie, jakby rzeczywiście rozumiała wielki ból i zaznała prawdziwego smutku, choć nie można się było w niej dopatrzyć śladu przygnębienia. Jej życie wydawało się takie doskonałe. Jej dzieci zawsze należały do grupy tych najmądrzejszych, bardzo bystrych i pięknych - najbardziej udanych. Mąż odnosił sukcesy nie tylko finansowe, ciesząc się szacunkiem i prestiżem, które zdobył wygrywając najtrudniejsze sprawy w sądownictwie międzynarodowym.

Mary Stuart miała więc wszystko, czego ludzie zwykle pragną, a jednak patrząc na nią wyczuwało się w niej jakiś smutek, a może samotność? Czy ktoś z wyglądem i pozycją Mary Stuart, z taką rodziną i tylu sukcesami może czuć się samotny? Wydawało się to dziwne, mało prawdopodobne i kazało wątpić we własną intuicję i zdolność oceny. Nie było powodu, by podejrzewać, że Mary Stuart Walker może czuć się nie do końca szczęśliwa, a jednak przyjrzawszy się jej uważnie, człowiek po prostu wiedział, że tak jest. Pod powłoką elegancji i spokoju kryło się coś tragicznego.

- Co słychać, pani Walker? - Mężczyzna przy kasie uśmiechnął się serdecznie. Lubił ją. Była taka piękna i zawsze grzeczna. Pytała o jego rodzinę, o żonę, o matkę, zanim ta ostatnia umarła. Kiedyś przychodziła tu z dziećmi, ale odkąd odeszły z domu, pojawiała się zawsze sama i gawędziła z nim chwilę. Trudno było jej nie lubić.

- Wszystko w porządku, Charlie, dziękuję. - Uśmiechnęła się, co sprawiło, że wydawała się jeszcze młodsza. Niewiele się zmieniła od dziewczęcych czasów, a kiedy przychodziła ubrana w dżinsy, czasem trudno ją było odróżnić od córki.

- Gorąco dzisiaj, prawda? - powiedziała, ale nie było po niej znać upału. Zimą wydawała się elegancka mimo trzaskającego mrozu, grubych palt, zaśnieżonych botków i szalików. A latem, kiedy wszyscy sprawiali wrażenie na pół ugotowanych, ona wyglądała świeżo jakby dopiero co wyskoczyła z chłodnej wody. Należała do wybrańców. Wydawało się, że wszystko szło jej zawsze gładko, jakby nigdy nie traciła panowania nad sobą i nad sytuacją. Nieraz widywał, jak śmiała się razem z dziećmi. Syn był dobrym chłopcem -jak zresztą oni wszyscy. Charlie uważał, że tylko pan Walker jest trochę sztywny, ale nie jemu oceniać, co dla kogo dobre. Byli miłą rodziną. Jej mąż wrócił widocznie z zagranicy, skoro kupiła dwa steki.

- Jutro ma być podobno jeszcze większy upał - powiedział pakując zakupy. Zauważył jak zerka na „Enąuirera" i ściąga z niezadowoleniem brwi. Na okładce widniało zdjęcie Tani Thomas, wielkiej gwiazdy piosenki. TANIA ROZWODZI

SIĘ PO RAZ KOLEJNY. ROMANS Z TRENEREM NISZCZY JEJ MAŁŻEŃSTWO, głosił nagłówek. Znalazło się tam także zdjęcie z muskularnym trenerem w podkoszulku, i drugie, ukazujące jej obecnego męża, jak zasłaniając twarz, wchodzi do nocnego klubu. Charlie zerknął na tytuły i wzruszył ramionami.

- Takie jest Hollywood, wszyscy sypiają ze wszystkimi. Dziwne, że chce się im w ogóle żenić. - On sam był żonaty z jedną kobietą od trzydziestu dziewięciu lat i traktował hollywoodzkie ekstrawagancje jak opowieści z innej planety.

- Niech pan nie wierzy w te wszystkie, bzdury, jakie tam wypisują - powiedziała Mary Stuart surowo, a on spojrzał na nią z uśmiechem. Jej brązowe oczy wydawały się zgaszone.

- Pani jest za dobra, pani Walker. To nie są tacy ludzie jak my, proszę mi wierzyć.

Widywał ludzi ze świata filmu przychodzących regularnie, przez lata, co rusz z kimś innym. Krzykliwa hałastra. Należeli do zupełnie innego gatunku niż Mary Stuart Walker. Mógłby się założyć, że ona w ogóle nie wie, o czym on mówi.

- Niech pan nie wierzy w to, co piszą brukowce, Charlie - powtórzyła z niezwykłą u niej stanowczością, po czym wzięła torbę z zakupami i powiedziała, „do jutra".

Do domu miała zaledwie pięć minut spacerkiem. Choć było już po szóstej, upał nie zelżał ani trochę. Pomyślała, że Bili wróci jak zwykle o siódmej, więc przygotuje mu kolację na siódmą trzydzieści albo ósmą, jak będzie chciał. Po przyjściu do domu wstawi ziemniaki do piekarnika i weźmie prysznic. Choć sprawiała wrażenie świeżej i wypoczętej, była zgrzana i zmęczona po całodniowej konferencji. Muzeum planowało wydać we wrześniu wielki bal na cele dobroczynne, a ją poproszono o zorganizowanie imprezy. Odmówiła, zgadzając się tylko na rolę doradcy. Nie była w nastroju do organizowania balu, poza tym wolała pracę z upośledzonymi dziećmi w szpitalu.

Portier wziął od niej torbę z zakupami i przekazał windziarzowi. Podziękowała i wjechała w milczeniu do mieszkania zajmującego całe piętro. Budynek był stary, solidny i bardzo piękny, jeden z jej ulubionych na Piątej Alei. Widok z okien mieszkania zapierał dech, zwłaszcza zimą, kiedy Central Park pokrywał śnieżny dywan, a nagie konary drzew odcinały się od nieba. W lecie też było tu pięknie, tak bogato i zielono. Z czternastego piętra wszystko wydawało się spokojne i uciszone. Nie dobiegał uliczny hałas, nie dostrzegało się brudu, nie wyczuwało zagrożenia. Wszystko było świeże, wiosna buchnęła w końcu pełnią barw po wyjątkowo długiej i posępnej zimie.

Mary Stuart podziękowała windziarzowi, który pomógł jej wnieść zakupy, zamknęła za nim drzwi i przeszła do dużej jasnej kuchni. Lubiła pracować w przestronnych, funkcjonalnych pomieszczeniach. Gdyby pominąć trzy francuskie sztychy, zdobiące ściany, kuchnia przypominałaby laboratorium - białe ściany, biała podłoga, długie połacie blatów z białego granitu. Kuchnia znalazła się przed pięcioma laty w „Architectural Digest", wraz ze zdjęciem Mary Stuart, siedzącej na kuchennym stołku w białych dżinsach i białym swetrze z angory. Mimo doskonałych posiłków, jakie zazwyczaj przygotowywała, trudno było uwierzyć, że ktoś tu naprawdę gotuje.

Gospodyni przychodziła teraz tylko w ciągu dnia, toteż w domu panowała kompletna cisza, kiedy Mary Stuart wykładała zakupy, włączała piekarnik i stojąc przy oknie spoglądała na park. Widziała plac zabaw i przypominała sobie niezliczone godziny, jakie tam spędziła, marznąc w zimie, kiedy dzieci były małe, popychając je na huśtawce, patrząc, jak bawią się z rówieśnikami. Gdzie się podziały te lata... Zaledwie wczoraj dzieci były w domu, co wieczór siadali wszyscy razem do stołu i mówili naraz o swoich sprawach, planach i kłopotach. W tej chwili nawet kłótnia Alyssy i Todda przyniosłaby jej ulgę. Wszystko było lepsze od tej ciszy. Na szczęście Alyssa wróci jesienią na ostatni rok do Yale, po roku spędzonym w Paryżu i znów będzie od czasu do czasu wpadała do domu na weekend.

Mary Stuart przeszła z kuchni do małego gabinetu, gdzie czasem pracowała. Wcisnęła guzik automatycznej sekretarki i niemal natychmiast usłyszała głos Alyssy. Uśmiechnęła się.

„Cześć, mamo... Szkoda, że cię nie ma. Chciałam tylko powiedzieć „cześć", zapytać, co u ciebie. Tutaj jest już dziesiąta, wychodzę ze znajomymi na drinka. Wrócę późno, więc nie dzwoń. Odezwę się w weekend. Do zobaczenia za parę tygodni... Cześć. - A potem, jakby sobie coś jeszcze przypomniała: Kocham cię".

W aparacie stuknęło, kiedy odłożyła słuchawkę. Sekretarka zarejestrowała czas nagrania i Mary Stuart rozczarowana, zerknęła na zegarek. W Nowym Jorku była czwarta, kiedy Alyssa zadzwoniła. Dwie i pół godziny temu. Mary Stuart cieszyła się na spotkanie z córką w Paryżu. Miały później pojechać na wakacje na południe Francji i do Włoch. Zaplanowała je tylko na dwa tygodnie, choć wiedziała, że Alyssa chce wrócić do domu dopiero na parę dni przed rozpoczęciem roku akademickiego. Dziewczyna chciała zostać we Francji jak długo to możliwe, i już teraz zapowiedziała, że po dyplomie wyjedzie do Paryża na stałe. Mary Stuart wolała teraz o tym nie myśleć. Już przez ten jeden rok bez niej czuła się bardzo osamotniona.

„Mary Stuart... - ten głos należał do męża. - Nie wrócę dzisiaj na kolację. Do siódmej mam zebranie, a dopiero przed chwilą dowiedziałem się, że czeka mnie jeszcze kolacja z klientami. Będę w domu o jedenastej, dwunastej. Przepraszam".

Stuk słuchawki i koniec. Sucha informacja. Najprawdopodobniej klienci już na niego czekali. Bili nie znosił automatycznych sekretarek. Twierdził, że nie jest w stanie do nich mówić i nigdy nie nagrałby na taśmie osobistej wiadomości. Czasem dokuczała mu z tego powodu. Kiedyś dokuczała mu z wielu powodów, ale nie ostatnio. To był dla nich ciężki rok. Tyle się zmieniło.. .Tyle przerażających nowości i rozczarowań.. .Tyle bólu. A jednak na zewnątrz sprawiali wrażenie, jakby wszystko szło normalnym trybem. Czasem zastanawiała się, jak to jest możliwe. Okazuje się, że człowiek może mieć serce rozłupane na drobne kawałki, ale parzy kawę, robi zakupy, ścieli łóżka i uczestniczy w konferencjach. Wstaje, bierze prysznic, ubiera się, kładzie do łóżka, choć coś w nim umarło. Nieraz zastanawiała się, ilu ludzi spotkał podobny cios. Fascynowało ją to niemal chorobliwie. Teraz już wiedziała, jak to jest. Żyje się dalej. Serce wciąż bije i nie pozwala ci umrzeć. Chodzisz, mówisz, oddychasz, ale w środku jesteś pusty i obolały. Z rezygnacją znów nacisnęła guzik.

„Cześć! - odezwał się kolejny głos. - Tu Tony Jones. Pani komputer jest gotowy. Można go odebrać w każdej chwili. Dziękuję".

Teraz następowały dwie wiadomości o zebraniach rady, przesuniętych na inny termin, pytanie o bal w muzeum i o komitet organizacyjny. Był też telefon od szefa wolontariuszy z ochronki w Harlemie. Zrobiła parę notatek i przypomniała sobie, że musi wyłączyć piekarnik. Bili nie wróci na kolację. Znowu. Ostatnio często mu się to zdarzało. Za ciężko pracował. To był jego sposób na przetrwanie Ona stosowała go również, pozwalając wciągnąć się w kołowrót komitetowych zebrań.

Wyłączyła piekarnik i postanowiła, że zamiast steku zrobi sobie jajka, ale jeszcze nie teraz. Poszła do sypialni. Kremowe ściany, biała sztukateria, zabytkowy, ręcznie tkany dywan, który kupiła kiedyś w Anglii, stare sztychy i akwarele, piękny marmurowy kominek, a na gzymsie zdjęcia dzieci, oprawione w srebrne ramki. Po obu stronach kominka stały wygodne fotele. Lubili z Billem siadać przy kominku i czytać wieczorami albo w weekendy. Przez ostatni rok spędzali je zwykle w domu. Zeszłego lata sprzedali dom w Connecticut. Teraz, kiedy nie było dzieci a Bili nieustannie pracował, przestali tam jeździć.

- Moje życie zatacza ostatnio coraz węższe kręgi - zwierzyła się znajomej. -Teraz, kiedy dzieci nie ma, a Bili tyle podróżuje, nawet nasze mieszkanie wydaje mi się zbyt duże.

Ale nie potrafiłaby go sprzedać. Tutaj wychowały się dzieci.

Kiedy szła do łazienki, jej wzrok powędrował bezwiednie w stronę gzymsu. Widok zdjęć dzieci z czasów, gdy miały cztery, pięć, dziesięć i piętnaście lat zawsze działał na nią uspokajająco. Pies, którego mieli gdy dzieci były małe, wielki przyjacielski labrador, imieniem Mousse. Lubiła po prostu patrzeć na zdjęcia i wspominać. To było tak, jakby przenosiła się w inny wymiar. Często marzyła, że powraca w czasy dzieciństwa, w świat ich nieskomplikowanych spraw. Jasna, różowa twarzyczka syna... Niemal słyszała, jak ją woła, goni za psem albo wpada nagle do basenu, jak się zdarzyło, kiedy miał trzy latka, a ona skoczyła za nim w ubraniu, ratując mu życie. Zawsze mogli na nią liczyć. Rodzinne zdjęcie, zrobione trzy lata temu na święta. Śmieją się, objęci. Wygłupiali się, podczas gdy wyczerpany fotograf błagał, żeby choć przez chwilę postarali się zachować powagę.

Todd uparł się, żeby śpiewać nieprzyzwoite piosenki, a Alyssa chichotała histerycznie. Nawet ona i Bili nie mogli się powstrzymać od śmiechu. Jak dobrze było powygłupiać się. Dlatego głos Alyssy na automatycznej sekretarce był taki upragniony. A potem, jak zwykle Mary Stuart odwróciła się od fotografii drobnych twarzyczek, których widok powodował radość i zarazem torturę, łamał serce i przynosił ukojenie. Ze ściśniętym gardłem poszła do łazienki, żeby obmyć twarz i spojrzała surowo w lustro.

- Przestań! - Skarciła się ostro. Wiedziała, że nie powinna rozczulać się nad sobą. Nie mogła już sobie pozwolić na ten luksus. Musiała brnąć naprzód, nic innego jej nie pozostało. Ale poruszała się w nieznanym krajobrazie, który jej się wcale nie podobał. Był posępny i bezludny, a czasem wręcz nieznośnie smutny.

Wydawało jej się, że przybyła sama do tej okrutnej krainy, choć wiedziała, że Bili jest tam także, zagubiony na pustyni, we własnym piekle. Szukała go tam niemal od roku, ale jak dotąd bezskutecznie.

Przypomniała sobie o kolacji, ale doszła do wniosku, że nie jest głodna. Przebrała się w dżinsy i różowy Tishirt, wróciła do gabinetu i przejrzała kilka dokumentów. Na dworze było jeszcze jasno. Postanowiła zadzwonić do Billa i powiedzieć mu, że odebrała wiadomość. Ostatnio niewiele ze sobą rozmawiali, chyba że o jego pracy albo jej zebraniach, ale dzwoniła do niego tak, czy inaczej. To było lepsze od całkowitej rezygnacji. Niezależnie od tego, jak bardzo czuli się zagubieni przez ostatni rok, Mary Stuart nie chciała jeszcze rezygnować. Wiedziała, że pewnie nigdy nie będzie na to gotowa. Nie poddawała się łatwo, nie leżało to w jej naturze. Byli sobie coś winni po tych wszystkich latach. Nie ucieka się jak szczury z tonącego okrętu. W pojęciu Mary Stuart szło się razem na dno, jeżeli nie było innego wyjścia.

Wykręciła numer kancelarii męża, przez dłuższą chwilę wsłuchiwała się w sygnał, aż w końcu odezwała się sekretarka:

- Pan Walker jest teraz zajęty. Zebranie jeszcze trwa. Przekażę mu, że pani dzwoniła.

- Dziękuję - powiedziała Mary Stuart cicho i odwiesiła słuchawkę. Obróciła się wolno na krześle, żeby ponownie wyjrzeć na park. Mogłaby dojrzeć pary przechadzające się alejkami w ciepły, czerwcowy wieczór, ale nie chciała. Nie miała im teraz nic do powiedzenia, niczego też nie mogłaby się od nich nauczyć. Widok zakochanych przynosił jej tylko ból, wspomnienie tego, co łączyło ją kiedy ś z Billem. Być może to jeszcze kiedyś powróci. Wolała nie myśleć, co będzie, jeżeli jednak tak się nie stanie. To było nie do pomyślenia. Przywołała się do porządku i skupiła uwagę na papierach. Pracowała przez godzinę, robiąc notatki dla zespołu, z którym spotkała się dzisiaj i kiedy znów zerknęła w okno, zmierzchało, a aksamitny mrok zdawał sieją spowijać. W mieszkaniu było tak cicho, tak pusto, że zapragnęła krzyknąć, kogoś zawołać. Zamknęła oczy i wsparła głowę o oparcie fotela. I wtedy, jakby Bóg wysłuchał jej żalów, choć osobiście w to wątpiła, zadzwonił telefon.

- Halo? - Jej zdziwiony głos zabrzmiał młodzieńczo. Oderwana od swoich myśli, w półmroku pokoju, z rozwichrzonymi włosami wyglądała niezwykle pięknie.

- Mary Stuart? - Miękki, przeciągły głos wywołał uśmiech na twarzy Mary Stuart. Znała go od dwudziestu sześciu lat, a nie słyszała od miesięcy. Jego właścicielka zjawiała się w życiu Mary Stuart zawsze wtedy, gdy była potrzebna. Łączyła je silna więź starej przyjaźni. - To ty? Wydawało mi się, że to Alyssa... -W kobiecym, zmysłowym głosie nadal pobrzmiewał lekki teksański akcent.

-Nie, to ja. Alyssa jest jeszcze w Paryżu. - Mary Stuart westchnęła z ulgą, czując, jak silna ręka wyciąga ją na brzeg. Zawsze mogły na siebie liczyć. Mary Stuart przypomniała sobie widzianą w sklepie gazetę.

- U ciebie wszystko w porządku? Czytałam dzisiaj o tobie... - Zmarszczyła czoło na myśl o nagłówkach.

- Miłe, prawda? Zwłaszcza, że mój obecny trener jest kobietą. Faceta z okładki „Enąuirera" wylałam w zeszłym roku. Zadzwonił dzisiaj, grożąc procesem ponieważ jego żona przeczytała gazetę i wpadła we wściekłość. Mało jeszcze wie na temat brukowców.

Tania poznała ich metody, a była to trudna lekcja. - Poza tym czuję się dobrze. W miarę. - Miała niski, miękki głos, który działał na większość mężczyzn. Mary Stuart uśmiechnęła się mimo woli, dla niej był jak świeży powiew w zatęchłym pokoju. Podobnie czuła się przy ich pierwszym spotkaniu przed laty, kiedy rozpoczynały razem studia w Berkeley. Pamięta te zwariowane czasy; były wtedy takie młode. Cała czwórka: Mary Stuart, Tania, Eleonor i Zoe. Przez pierwsze dwa lata mieszkały razem w akademiku, a potem wynajęły dom na Euclid.

Przez cztery lata były nierozłączne, niemal jak siostry. Ze śmiercią Ellie na ostatnim roku wszystko się zmieniło. Naraz dorosły, poszły każda w swoją stronę. Dwa dni po obronie dyplomu Tania poślubiła swego ukochanego z rodzinnego miasteczka we wschodnim Teksasie. Małżeństwo przetrwało tylko dwa lata. Zaledwie w rok po studiach kariera Tani wystrzeliła jak rakieta, rozbijając w pył jej życie prywatne, a przy okazji małżeństwo. Bobby Joe trzymał się jeszcze przez rok, ale to było ponad jego siły. Zdawał sobie sprawę, że sytuacja go przerosła. Związek z tak utalentowaną, wykształconą dziewczyną okazał się mocno frustrujący, życie z supergwiazdą przerastało po prostu jego możliwości. Próbował, chciał być fair, ale tak naprawdę pragnął tylko, by rzuciła wszystko w diabły i wróciła z nim do Teksasu. Nie chciał opuścić rodzinnego domu, rezygnować z biznesu tatusia. Mieli firmę budowlaną i nieźle im się powodziło. Trzeba mu oddać sprawiedliwość, że brukowce, agenci, koncerty, wrzaskliwi fani oraz wielomilionowe kontrakty zupełnie go nie interesowały, były natomiast całym życiem Tani. Kochała Bobby'ego Joe, ale nie zamierzała zrezygnować dla niego z kariery, która była ucieleśnieniem jej marzeń. W drugą rocznicę ślubu otrzymali separację, a w święta Bożego Narodzenia byli już po rozwodzie. Długo trwało, zanim zdołał o niej zapomnieć, ale w końcu ożenił się ponownie i miał teraz sześcioro dzieci. Tania widziała go od tamtego czasu może raz czy dwa. Powiedziała, że jest gruby, łysy i miły jak zawsze. Mówiła to z pewnym smutkiem i Mary Stuart wiedziała, że przyjaciółka zdaje sobie sprawę z ceny, jaką zapłaciła za ogromny sukces. Dwadzieścia lat po rozpoczęciu kariery była nadal piosenkarką numer jeden w kraju.

Mary Stuart także wyszła za mąż tamtego lata, zaraz po dyplomie, Zoe natomiast wstąpiła na akademię medyczną. Była z natury buntownikiem, zapaloną orędowniczką każdej rewolucyjnej sprawy. Żartowano, że przyjechała do Berkeley o dziesięć lat za późno, ale to ona trzymała je w kupie, pilnując, by wszystko było jak należy. To ona znalazła ciało martwej Ellie, to ona pogrążona w rozpaczy miała dość odwagi, by zadzwonić do ciotki i wuja Ellie. To był straszny okres dla nich wszystkich. Ellie była cudowną, łagodną dziewczyną, pełną ideałów i marzeń. Studiowała na drugim roku, kiedy jej rodzice zginęli w wypadku i od tego czasu współlokatorki stały się dla niej rodziną. Mary Stuart zastanawiała się czasem, czy byłaby w stanie poradzić sobie z presją zewnętrznego świata. Marzycielka, daleka od twardej rzeczywistości, była zupełnie niepodobna do swoich

rówieśnic z ich konkretnymi życiowymi celami i planami. Umarła na trzy tygodnie przed dyplomem. Tania chciała przełożyć swój ślub, ale dziewczęta przekonały ją, że Elie by sobie tego nie życzyła. Tania zresztą przyznała później, że Bobby Joe nigdy by jej nie darował, gdyby to zrobiła. Zoe była jej świadkiem, a Mary Stuart druhną honorową.

Tania pełniłaby tę samą rolę na ślubie Mary Stuart, gdyby w tym czasie nie koncertowała w Japonii. A Zoe nie mogła wyrwać się ze szkoły. Mary Stuart wzięła ślub w domu rodziców w Greenwich.

O powtórnym zamążpójściu Tani Mary Stuart dowiedziała się z gazet. Tania poślubiając swojego menedżera miała dwadzieścia dziewięć lat. Była to „cicha" ceremonia w Las Yegas, przy udziale paparazzich, helikopterów, kamer telewizyjnych i wszystkich dziennikarzy pracujących w promieniu tysiąca mil od Las

Yegas.

Mary Stuart nie lubiła nowego męża Tani. Tania oznajmiła, że tym razem chce zostać matką. Kupią wielki dom w Santa Barbara albo w Pasadenie i będą wiedli spokojne życie. Pomysł, sam w sobie dobry, tym razem storpedował mąż. Miał na uwadze dwie rzeczy - karierę Tani i jej pieniądze. I zrobił wszystko, by uporządkować jedno i zdobyć drugie. Tania przyznawała zawsze, że z zawodowego punktu widzenia uczynił dla niej wiele dobrego. Dokonał zmian, na jakie nigdy by się nie zdobyła, zorganizował jej koncerty na całym świecie, wynegocjował rewelacyjne kontrakty płytowe i z supergwiazdy uczynił żywą legendę. Świat leżał u jej stóp. W ciągu pięciu lat małżeństwa nagrała trzy platynowe płyty, pięć złotych i zdobyła wszystkie możliwe nagrody muzyczne. I choć na koniec ograbił ją z połowy majątku, przyszłość miała zabezpieczoną. Matkę ulokowała w Houston w domu oszacowanym na pięć milionów dolarów, zaś siostrze i szwagrowi kupiła posiadłość w pobliżu Armstrong.

Sama miała jeden z najładniejszych domów w Bel Air i dom na plaży w Malibu, wart dziesięć milionów dolarów, do którego nigdy nie jeździła. Kupiła go na życzenie męża. Miała sławę i pieniądze, ale nie miała dzieci. Po rozwodzie uznała, że potrzebuje odmiany i zaczęła grać w filmach. Pierwszego roku nakręciła dwa, a za drugi zdobyła nagrodę Akademii. W wieku lat trzydziestu pięciu Tania Thomas zdobyła wszystko, o czym większość ludzi odważyłaby się marzyć. Nie miała natomiast Bobby'ego Joe, nie miała miłości, oparcia w najbliższej osobie i nie miała dzieci. Dopiero sześć lat później wyszła za mąż po raz trzeci. Tony Goldman był przedsiębiorcą budowlanym w Los Angeles i umawiał się z tuzinem gwiazdeczek. Był bez wątpienia pod wrażeniem kariery Tani, i nawet Mary Stuart, zawsze nieufna kiedy w grę wchodziło dobro przyjaciółki, musiała przyznać, że jest porządnym facetem i najwyraźniej głęboko w Tani zakochanym. Co innego martwiło przyjaciół gwiazdy, a miała ich w tym czasie całe zastępy. Nie wiedzieli, czy Tony zdoła zachować trzeźwą głowę, czy gorączkowe życie jego żony nie okaże się dla niego zbyt dużym obciążeniem. Z tego, co dochodziło do Mary Stuart w ciągu ostatnich trzech lat, można było wnioskować, że sprawy układają się pomyślnie. Będąc z Tanią tak blisko przez dwadzieścia lat jej kariery, wiedziała, że doniesienia brukowców nie mają żadnego znaczenia.

Wiedziała również, że wielkim atutem Tony'ego w oczach Tani, sąjego dzieci W dniu ślubu miały po dziewięć, jedenaście i czternaście lat i Tania kochała szczerze. Chłopcy, najstarszy i najmłodszy z rodzeństwa, szaleli na jej punkcie a dziewczynka zafascynowana przyszłą macochą, długo nie mogła uwierzyć, że Tania Thomas wychodzi za jej ojca. Chwaliła się tym na prawo i lewo, a nawet starała się naśladować jej styl ubierania, co u jedenastolatki bywało trochę niestosowne. Tania zabierała małą do sklepów i kupowała rzeczy, w których pasierbica wyglądała przyzwoicie, a czuła się ładna. Umiała postępować z dziećmi i wciąż zapowiadała, że urodzi własne. Ale poślubiwszy Tony'ego jako czterdziestolatka, bała się zajść w ciążę. Bała się, że jest za stara, a ponieważ Tony nie palił się do ojcostwa, nie nalegała. I bez tego miała dość spraw na głowie. W pierwszym roku małżeństwa odbyła aż dwie trasy koncertowe, prasa brukowa nigdy nie dawała jej spokoju, wytoczono jej kilka procesów. Atmosfera nie sprzyjała normalności, a co dopiero mówić o poczęciu dziecka. Łatwiej było przejąć dzieci Tony'ego, co też uczyniła całym sercem. Tony twierdził nawet, że jest bardziej troskliwa niż rodzona matka. Ale Mary Stuart zauważyła, że mimo deklaracji Tony'ego, Tania była zmuszona radzić sobie sama z menedżerami, prawnikami, trasami koncertowymi, listami z pogróżkami, podczas gdy on finalizował swoje umowy albo jechał z kumplami do Palm Springs pograć w golfa. Nie angażował się w jej życie, tak jak Mary Stuart oczekiwała. Wiedziała lepiej od innych, jak trudne jest życie Tani, jak bardzo samotne, jak piosenkarka ciężko pracuje, jak bezwzględne są wymagania fanów i jak bolesne zdrady. Tania rzadko się skarżyła i Mary Stuart zawsze jąza to podziwiała. Ale irytował ją widok Tony'ego wymachującego w stronę kamer na rozdaniu Oskarów czy nagród Grammy. Brał z życia Tani to, co najlepsze, nie troszcząc się o resztę. Mary Stuart myślała o tym teraz, kiedy Tania napomknęła o żonie trenera, która straszyła jąprocesem w związku z nagłówkami w prasie. Tania wiedziała lepiej niż ktokolwiek, że na brukowce nie ma rady.

- Tony też nie jest tym wszystkim zachwycony - powiedziała Tania cicho. Ton jej głosu zaniepokoił Mary Stuart. Brzmiało w nim zmęczenie i samotność. Prowadziła ten bój od tak dawna, że musiało ją to w końcu znużyć. - Za każdym razem, gdy piszą, że mam romans, wpada w szał. Mówi, że to go żenuje. Rozumiem jego punkt widzenia. - Westchnęła bezradnie. Nic na to nie mogła poradzić. Prasa uwielbiała ją torturować. Była wymarzonym obiektem, ze swoją grzywą jasnych włosów, wielkimi niebieskimi oczami i wspaniałą figurą. Dziennikarzom trudno było uwierzyć, że jest normalną kobietą, która woli Aqua minerale od szampana. Ale taka informacja nie przyczyniłaby się do rozsprzedania nakładu.

Tania zawsze robiła się na blond, a stałe, umiejętne zabiegi chirurgiczne sprawiły, że wyglądała niewiarygodnie młodo. Przyznawała się do trzydziestu sześciu lat, pozbywszy się skutecznie tych dodatkowych ośmiu, które miała jej rówieśnica, Mary Stuart. Ale patrząc na nią nikt by nie podejrzewał, że kłamie.

- Sama nie jestem zachwycona, kiedy czytam, że znowu mam romans, ale dobierają mi tak dziwnych kochanków, że zazwyczaj nie zwracam na to uwagi.

Inaczej jest z Tonym czy z dziećmi. - Było to żenujące dla wszystkich, ale czuła się bezradna.

- Czasami mam wrażenie, że przypisują mi pierwszą lepszą osobę, której dane biorą z komputera.

Nie rozmawiały ze sobą od paru miesięcy, a przecież, w starej paczce były ze sobą najbliżej. Tania wiedziała, że Mary Stuart nie utrzymuje kontaktów z Zoe. Nawet ona, Tania, straciła dawną koleżankę z oczu. Dzwoniła do niej raz na rok i nadal wymieniały kartki świąteczne, ale życie Zoe poszło w zupełnie innym kierunku. Nie wyszła za mąż i nie miała dzieci, natomiast była cenionym lekarzem internistą w San Francisco. Bez reszty oddana swojej pracy, robiła to, w co zawsze wierzyła. Tania nie widziała jej od pięciu lat, czyli od swojego ostatniego koncertu w San Francisco.

- Powiedz, co u ciebie? - zwróciła się teraz do Mary Stuart. W jej głosie zabrzmiała ostra nuta, jakby chciała przeniknąć linie obronne przyjaciółki i zajrzeć jej w głąb duszy. Ale Mary Stuart wiedziała, że się bez tego nie obejdzie i zdążyła się przygotować.

- Świetnie - odparła szybko. - Robię to, co zawsze, praca w komitetach, narady, ochotnicza praca w Harlemie. Spędziłam właśnie cały dzień na planowaniu wielkiej imprezy charytatywnej, jaką Metropolitan planuje na wrzesień. - Ton jej głosu był spokojny i chłodny, ale Tania, zgodnie z przewidywaniami przyjaciółki, nie dała się na to nabrać. Mary Stuart mogła oszukać wielu ludzi, czasami nawet Billa, ale nigdy Tanie.

- Nie o to pytałam - w słuchawce zapadła długa cisza, ale Tania twardo czekała na odpowiedź. - Jak się czujesz, jak jest naprawdę?

Mary Stuart westchnęła i wyjrzała za okno. Zrobiła się noc, a ona wciąż była sama w cichym mieszkaniu. Była sama przez ostatni rok.

- W porządku. - Głos jej drżał leciutko. Czuła się lepiej niż podczas ostatniego ich spotkania przed rokiem, w ów zimny, deszczowy dzień, kiedy pragnęła jedynie, by jej życie się skończyło. - Przyzwyczajam się po trochu. Ale tyle się zmieniło...

-A Bili?

- W porządku... chyba. Prawdę mówiąc, rzadko go widuję.

- Nie brzmi to najlepiej. - Nastąpiła kolejna pauza i Tania pomyślała, że powoli zaczyna przywykać do tego tempa rozmowy. - Co u Alyssy?

- Chyba dobrze. Uwielbia Paryż. Mam się tam z nią spotkać za parę tygodni przez miesiąc pojeździmy sobie po Europie. Bili ma proces w Anglii, spędzi tam całe lato, więc pomyślałam, że pojadę się z nią zobaczyć. - Wydawała się pogodniejsza i Tania odetchnęła z ulgą. Alyssa Walker należała do ulubieńców Tani.

- Pojedziesz z Billem do Londynu? - zapytała miękko. Mary Stuart zawahała się.

- Nie, zostanę tutaj. Będzie zbyt zajęty, by zaprzątać sobie mną głowę, a ja »nam tutaj tyle obowiązków.

Tyle obowiązków. Mary Stuart zawsze wiedziała, co powiedzieć, znała wszystkie uniki, język rozpaczy... Musimy się wkrótce spotkać... Nie, wszystko

w porządku... Po prostu wspaniale... Bili jest teraz tak pochłonięty pracą... BJlf jest w podróży służbowej... Mam spotkanie... Zebranie rady nadzorczej... Muszę jechać do centrum... Do Europy, zobaczyć się z córką... Strategia kłamstwa umiejętność wypowiadania właściwych słów po to, aby zapewnić sobie spokój i ciszę, miejsce, w którym można rozpaczać w spokoju, z dala od wścibskich oczu. Sposób na odepchnięcie ludzi.

- Myślę, że nie czujesz się za dobrze, Mary Stuart - ciągnęła Tania z uporem. Nie spoczęła, dopóki nie dotarła do sedna sprawy. Tę determinację w poznawaniu prawdy dzieliła z Zoe. Ale Tania zawsze wykazywała więcej taktu i o wiele więcej współczucia, kiedy już dowiedziała się tego, czego chciała. - Dlaczego nie powiesz mi prawdy, Stu?

Stu... Tan... Tannie... Imiona z tak odległej przeszłości... Obietnice... Nadzieja... Początek. Teraz wszystko wydawało się końcem, zamiast odnajdywać, zaczynała tracić. Mary Stuart nienawidziła tej strony swojego życia.

- Naprawdę wszystko OK.

- Kłamiesz, ale nie mogę mieć ci tego za złe. Masz do tego pełne prawo.

Na tym właśnie polegała różnica między Zoe a Tanią. Zoe nie pozwoliłaby jej kłamać, kryć się. Czułaby się w obowiązku zdemaskować ją, wyciągnąć na dzienne światło jej ból, uważając że potrafi go złagodzić. Tania przynajmniej rozumiała, że to niemożliwe. Zresztą miała własne zmartwienia. Brukowce fantazjowały na temat jej rzekomego romansu, ale nie myliły się zbytnio pisząc, że przechodzą z Tonym kryzys. Choć na początku wydawało się to zabawne, teraz życie w świetle reflektorów przestało go bawić. Miał dosyć dziennikarzy, kłamstw, gróźb, procesów, ludzi próbujących wykorzystać jego żonę w taki czy inny sposób. To było męczące i uniemożliwiało jakiekolwiek życie prywatne. Żona znikała gdzieś pośród tej całej groteski. Ostatnio Tony bezustannie narzekał, a ona, chociaż mu współczuła, niewiele mogła zrobić, by to zmienić. Mogłaby jedynie wycofać się z branży, czego znów Tony wcale sobie nie życzył. Wycieczki na Hawaje, do Afryki czy południowej Francji nie rozwiązywały problemu. Zapewniały jedynie krótkie, przyjemne interludium. Choć brzmiało to niedorzecznie nawet dla niego, to życie, jakie prowadziła Tania mimo jej fenomenalnego sukcesu, ogromnej sławy, milionów fanów, czyniło ją ofiarą. I Tony je znienawidził, a ona mogła mu obiecać tylko, że postara się ograniczyć ilość występów i unikać rozgłosu. Nie pojechała nawet w odwiedziny do matki w Teksasie, ponieważ obawiała się, że jej wyjazd z miasta podsyci plotki. Ostatnio Tony często powtarzał, że to trochę za wiele dla niego i dla jego dzieci, i sam sposób, w jaki to mówił, budził w Tani lęk. Zwłaszcza od chwili, gdy zrozumiała, że nie jest w stanie nic zmienić. Ich męczarnie miały zewnętrzne źródło.

- W przyszłym tygodniu będę w Nowym Jorku i dlatego dzwonię - wyjaśniła Tania. - Pomyślałam, że lepiej umówić się z tobą z tygodniowym wyprzedzeniem, bo trafię akurat w dzień, kiedy będziesz jadła kolację z gubernatorem i naciągała go na datki na jakiś szlachetny cel.

W ciągu tych lat Tania była bardzo szczodra dla grup, które Mary Stuart otaczała specjalną opieką i dwukrotnie dała koncerty na cele dobroczynne. Ostatnio

• jednak nie miała na to czasu. Ani chwili wolnej dla siebie. Jej obecny agent i menedżer był bardziej wymagający od swoich poprzedników i kładł nacisk na trasy koncertowe. Był zdania, że czekały na nią miliony z płyt kompaktowych, z koncertów, z umów licencyjnych na lalki i perfumy. Z kaset magnetofonowych. Tania była u szczytu popularności. Według jej impresaria należało to wykorzystać, ale ona sama skłaniała się raczej ku nakręceniu następnego filmu.

- Bo wiesz, występuję w telewizyjnym talk-show w Nowym Jorku - powiedziała do Mary Stuart - ale tak naprawdę jadę porozmawiać z agentem o książce. Dzwonił do mnie wydawca. Właściwie nie jestem zainteresowana, ale zobaczę, co mają mi do zaproponowania. Doprawdy nie wiem, co by jeszcze można o mnie nowego napisać?

Ukazały się już jej cztery nieautoryzowane biografie, w większości nieprawdziwe, ale Tania nauczyła się podchodzić do takich wydarzeń spokojnie. Po ukazaniu się pierwszej rozhisteryzowana zadzwoniła do Mary Stuart w środku nocy. Wiele razy przez te wszystkie lata szukały u siebie pomocy i wiedziały, że zawsze mogą na nią liczyć. Była to nieoceniona przyjaźń, z gatunku tych, które powstają samoistnie, dojrzewają i z małego nasionka wyrastają w potężny dąb. Korzenie ich przyjaźni sięgały głęboko i trzymały mocno.

- Kiedy przylatujesz? Wyjadę po ciebie na lotnisko - zaproponowała Mary Stuart.

- Nie trzeba. Wstąpię po ciebie już po przylocie w drodze do miasta, zaszyjemy się w hotelu i pogadamy. Przylatuję we wtorek.

Tania korzystała z samolotu wytwórni płytowej. Wskakiwała do niego jak do samochodu i leciała, dokąd miała ochotę, co zawsze zdumiewało Mary Stuart.

- Zadzwonię z samolotu.

- Będę czekała - Mary Stuart poczuła się nagle jak dziecko. Było coś w sposobie, w jaki Tania zagarniała ją pod swoje skrzydła, co sprawiało, że znowu czuła się młoda. Uśmiechnęła się radośnie na myśl o czekającym ją spotkaniu, minęły wieki od ostatniego razu. W przeciwieństwie do Tani, nie pamiętała nawet dobrze kiedy to było.

- Do zobaczenia, mała - powiedziała Tania wesoło. A potem dodała z czułością: - Kocham cię.

Mary Stuart łzy napłynęły do oczu. Dobroć przyjaciółki zawsze ją zaskakiwała. - Ja też cię kocham - powiedziała zdławionym głosem. - Przepraszam... -Zacisnęła powieki, usiłując opanować wzruszenie.

- Już dobrze, maleńka. Ja rozumiem, wszystko rozumiem. Ale prawda była taka, że nie rozumiała. Nikt nie był w stanie do końca jej zrozumieć, wiedzieć co Mary Stuart teraz czuje. Nawet jej mąż.

- A więc do zobaczenia w przyszłym tygodniu - powiedziała opanowanym głosem, który nie zwiódł Tani. Za tamą, którą Mary zbudowała wokół swojego cierpienia, kryło się morze bólu i Tania zastanawiała się, jak długo przyjaciółka to wytrzyma.

- Do wtorku. Pamiętaj, załóż dżinsy. Pójdziemy na hamburgera albo każemy obsłudze hotelowej coś sobie podać. Pa!

Rozłączyła się, a Mary Stuart dalej siedziała przy biurku rozmyślając o niej o latach w Berkeley, zanim ich drogi się rozeszły, zanim życie stało się takie bogate i takie ciężkie. Na początku wszystko wydawało się proste. Aż do śmierci Ellie, tuż przed dyplomem. To przecież stało się ich przepustką do prawdziwego świata. Mary Stuart spojrzała na fotografię całej ich czwórki na pierwszym roku studiów. Sprawiały wrażen...