McGregor Rob - Indiana Jones i Świątynia Przeznaczenia.pdf - Indiana Jones - kamo.b

James Kahn

i Świątynia

Przeznaczenia

INTERART 1991

I. Z deszczu pod rynnę...

Szanghaj, 1935

Nocne kluby mają specyficzną atmosferę. Atmosferę dzikości i powabu, którą uwielbiają damy i

gentelmeni, jak również inni przedstawiciele gatunku ludzkiego ze wszystkich stron świata. Takie

właśnie towarzystwo w eleganckich strojach zasiadło tego wieczora wokół stolików w pewnym

nocnym klubie w Szanghaju. Stoliki ustawione były wokół parkietu tanecznego, a na atmosferę

klubu składało się wiele czynników — od długonogich fordanserek zaczynając, poprzez egzotyczne

potrawy, głośniejsze lub cichsze rozmowy, zapach palonego opium, na wystroju wnętrza kończąc.

Jednym słowem jaskinia rozpusty i dekadencji, coś w stylu ostatniej zabawy przed Apokalipsą —

za parę lat miała zresztą zacząć się druga w dziejach świata wojna.

Nastrój ten podkreślało wyposażenie i wykończenie wnętrza. Małe alkowy miały tylko trzy

ściany, więc zapewniały gościom przynajmniej częściową dyskrecję, balkoniki wysunięte ze ścian i

same ściany były ozdobione na wzór starochińskiej świątyni. W głębi sali, patrząc od wejścia, znaj

dował się bar, z boku było podium dla orkiestry, a obok niego dokładnie za parkietem scena.

Po obu jej bokach stały, a właściwie siedziały dwa drewniane posągi chińskich wojowników,

każdy na tronie, każdy ze złotym mieczem w dłoniach, każdy z ironicznym grymasem na twarzy.

Obok lewego wisiał na dwóch linach wielki, wypolerowany gong z brązu, z namalowanym

wizerunkiem smoka wzlatującego ponad ośnieżoną górę, sięgający od podłogi prawie do sufitu.

Przy nim stał atletycznie zbudowany mężczyzna w haremowych pan-talonach ściskając oburącz po

tężną palę.

Na środku sceny, zwrócona twarzą do publiczności, umieszczona była potężna głowa smoka z

rozdziawioną paszczęką. Jego oczy rzucały wściekłe i różnokolorowe błyski na wszystkie strony, a

grzebienie czy łuski z papier-mache powiewały pod wpływem wirowania rozgrzanego powietrza.

Nagle smok wypuścił kłęby dymu z pyska, a atleta uroczyście uderzył w gong.

Światła przygasły, za to zapalił się czerwony reflektor w pysku smoka, podświetlając dym osnu

wający schody wiodące na parkiet. Zagrała orkiestra. Spomiędzy kolorowych oparów wynurzyła się

powoli blond piękność. Miała dwadzieścia, a może dwadzieścia pięć lat, szarozielone oczy i

głęboko wyciętą czerwono-złotą suknię z brokatu. Całości dopełniały obcisłe rękawiczki z tegoż

materiału, szpilki i klipsy w kształcie skrzydeł motylich. Zatrzymała się przy smoku, pogłaskała go

po kle i spłynęła na scenę. Nazywała się Willie Scott i trzeba przyznać, że była bombowa.

Tuzin dziewcząt tańczyło na wiodących na scenę schodach, trzymając przed szokująco pomalo

wanymi twarzami przezroczyste wachlarze. Ubrane były w złociste kimona rozcięte do bioder i

ukazujące przy obrotach coś więcej niż rąbek delikatnej bielizny.

W takiej scenerii Willie zaczęła śpiewać:

Yi wang si-i wa ye kan dao

Lin li bian yao la jing bao jin tian zhi

Dao

Anything goes.

Publiczność wykazywała — łagodnie mówiąc — mierne zainteresowanie, ale piosenkarka nie

zwracała na to uwagi. Poruszała się w górę i dół schodów śpiewając zupełnie automatycznie — jej

umysł zajęty był czymś zupełnie innym. Willie była gwiazdą i to nie w jakiejś obskurnej tancbudzie

w Szanghaju, ale na Grand Stage w USA. Była bogata, uwielbiana, niezależna, pożądana i ... Dym

się trochę rozwiał i musiała wrócić do rzeczywistości.

Ich strata — pomyślała — ci tutaj są zbyt prości, aby poznać prawdziwą sztukę, nawet gdy ją

mają przed nosem.

Perkusista załomotał na swoim sprzęcie przypominając jej o finale, toteż czym prędzej dołączyła

do chóru:

Anything goes!

Publika zaklaskała, Willie ukłoniła się, a trzej mężczyźni przy stoliku w pobliżu sceny skrzywili

usta w grymasie mającym imitować uśmiech. Był to gangster Lao Che i jego dwóch synów.

Wszyscy, rzecz jasna, ubrani zgodnie z wymogami światowej mody.

Piosenkarka puściła do nich oko, szczególnie ku Lao Che, który ostatnimi czasy podpisywał jej

czeki. Jako dobrze wychowany Chińczyk skłonił się uprzejmie — ale nagle coś innego przykuło

jego uwagę i uśmiech znikł mu z twarzy.

Willie oczywiście schodziła ze sceny w ten sposób, aby sprawdzić, co było tego przyczyną. Na

schodach prowadzących do sali zobaczyła mężczyznę. Ubrany w białą marynarkę z czerwonym

goździkiem w klapie, białą koszulę, muszkę, czarne spodnie i takież błyszczące półbuty. Ze swoje

go miejsca nie była w stanie dostrzec nic więcej poza tym, że jest nawet przystojny. No i że jego

obecność wzbudziła w niej nagle niezbyt przyjemne uczucia. Zastanawiała się nawet, czy nie jest

gliną. Zauważyła, jak na schodach powitał go kelner i wyszła miotana sprzecznymi uczuciami:

może i był przystojny, ale w jakiś nieokreślony sposób przypominał jej kłopoty.

Indiana Jones wysiadł z windy i schodził ze schodków akurat w momencie, gdy w klubie „Obi

Van" zakończył się występ estradowy i dwanaście czerwono-złocistych tancerek znikało z pola

widzenia. Nonszalancko wszedł na salę rozglądając się jednak uważnie i skierował ku stolikowi zaj

mowanemu przez towarzystwo Lao Che. Gdy był już na dole zbliżył się do niego jeden z kelnerów,

młody i solidnie zbudowany, pół-Chińczyk, pół-Holender. Nazywał się Wu Han i w jego wyglądzie

było coś ze sprężonego do skoku kota.

Skłonił się z uśmiechem na twarzy i wyszeptał tak cicho, że tylko adresat mógł usłyszeć:

— Bądź ostrożny.

Indi skiną! lekko głową na znak zrozumienia i podszedł do stolika Lao Che.

— Doktor Jones — stwierdził Lao.

— Lao Che — stwierdził Indiana.

Chińczyk żył już na świecie ponad pół wieku, co było po nim widać. Miał na liście płac, na wy

padek kłopotów, kilkunastu dobrych pracowników i kilka dziesiątków gangsterów (od wszelkiego

przypadku) czego nie było po nim widać.

Solidna warstwa tłuszczu będąca wynikiem wesołego trybu życia była zwodnicza — pod nią

krył się twardy i przebiegły, a złośliwi twierdzili, że raczej bezwzględny i skąpy człowiek. Ubrany

był z wyszukaną elegancją — w czarną jedwabną marynarkę i koszulę, biały krawat. Starał się rów

nież mieć podobnie wytworne maniery, tylko cały efekt psuły oczy — zimne i oślizłe niczym u pła

za. Na małym palcu lewej dłoni miał rodowy pierścień dynastii Chang, co Indy zauważył z zawodo

wym zainteresowaniem.

Po lewej stronie Lao siedział Kao Kan — młodsza replika tatusia, po prawej Chen — drugi syn.

Chen był wysoki jak na Chińczyka, a cała jego aparycja przywodziła na myśl ducha. Jego szyja

była ozdobiona luźno związaną białą chustą przypominającą Jonesowi stwory czepiające się nie

kiedy topielców dłużej przebywających pod wodą.

— Nee chin lie how ma? — Lao uśmiechnął się do Amerykanina, a obydwaj synowie parsknęli

śmiechem.

— Wah jung how, nee nah? — uśmiechnął się w odpowiedzi Indy — Wan hway hung jung chee

jah loonee kao soo wah shu shu.

Przy stole zapanowała cisza, którą przerwał zaskoczony głos Chińczyka:

— Nigdy mi pan nie mówił, że włada pan naszym językiem, doktorze Jones!

— Nic lubię się chwalić — padła skromna odpowiedź. Dwóch goryli Lao zbliżyło się i nie

znacznie, acz fachowo

McGregor Rob - Indiana Jones i Świątynia Przeznaczenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: