Holt_Victoria_-_Pan_dalekiej_wyspy.pdf

VICTORIA HOLT

PAN DALEKIEJ WYSPY

Przełożyła

Paulina Breiter-Ziemkiewicz

Warszawa 1994

CZĘŚĆ I

LONDYN

ROZDZIAŁ 1

OŚWIADCZYNY

W noc poprzedzającą debiutancki bal Esmeraldy nawiedził mnie znów ten sen. Nękał

mnie regularnie przez całe moje dziewiętnaście lat. Podobnie uporczywie powracające sny

budzą zazwyczaj niepokój, ponieważ przywodzą myśl, iż musi się w nich kryć coś ważnego,

tajemnica czekająca na to, by ją odkryć.

Kiedy budziłam się, wstrząsał mną dreszcz strachu, choć nigdy tak naprawdę nie

wiedziałam, dlaczego. Nie chodziło nawet o sam sen, lecz o towarzyszące mu przeczucie

nieuniknionej katastrofy.

Byłam w pokoju. Znałam go doskonale, ponieważ za każdym razem był to ten sam

pokój. Nie wyróżniał się niczym szczególnym. Znajdował się tam ceglany kominek, po jego

obu stronach ustawiono fotele. Podłogę zaścielał czerwony dywan, w oknach wisiały ciężkie

czerwone story. Nad kominkiem wisiał obraz, przedstawiający wzburzone morze, na środku

pomieszczenia stał rozkładany stół i kilka krzeseł. We śnie przemawiały do mnie różne głosy,

na przemian szeptały i milkły. Miałam uczucie, że coś się przede mną ukrywa, nagle

nadchodziło obezwładniające przeczucie zguby i budziłam się, przerażona.

To wszystko. Czasami sen nie zjawiał się przez cały rok i zapominałam o nim, po

czym nagle powracał. W miarę upływu czasu dostrzegałam coraz to nowe szczegóły, na

przykład grube sznury, podtrzymujące czerwone zasłony, czy stojący w kącie fotel na

biegunach. Zdawało mi się, iż z każdym drobiazgiem katastrofa zbliża się coraz bardziej.

Po tym, jak się ocknęłam, nadal leżałam nieruchomo i zastanawiałam się, co może

oznaczać ten sen. Czemu ów pokój stał się częścią mojej krainy marzeń? Dlaczego za każdym

razem był taki sam? Skąd brał się ten przeraźliwy strach? Pokój był niewątpliwie wytworem

mojej wyobraźni, ale czemu śniłam o nim przez te wszystkie lata? Nigdy nie wspominałam o

tym nikomu. W dziennym świetle cała historia wydawała się śmieszna, bowiem sny, tak

rzeczywiste dla śniącego, opowiedziane stają się nudne. Lecz gdzieś w duchu przekonana

byłam, iż ów koszmar coś znaczy, że jakaś dziwna, na razie niepojmowalna, siła ostrzega

mnie przed nadchodzącym niebezpieczeństwem, i że, być może, kiedyś odkryję, o co

właściwie chodziło.

Na jawie nie oddawałam się szaleństwom wyobraźni. Moje życie było na to zbyt

ponure i surowe. Odkąd znalazłam się na łasce kuzynki Agaty, nieustannie przypominano mi,

abym znała swoje miejsce. Miałam być wdzięczna za wszystko: że zasiadam do stołu z jej

córką Esmeraldą, że posiadamy wspólną guwernantkę, że pozwalają mi na spacery po parku

w towarzystwie niani. Cały czas musiałam pamiętać, że jestem najbardziej żałosną z istot,

ubogą krewną, i jedynie przynależność do rodziny uprawniała mnie do życia na jakim takim

poziomie. Zresztą nawet i to nie było do końca pewne, bowiem kuzynkę Agatę łączyła raczej

krucha więź pokrewieństwa z moją matką.

Kuzynka Agata była jedną z tych prawdziwie imponujących kobiet. Przerastała innych

we wszystkim: sylwetką, głosem, charakterem. Całkowicie zdominowała własną rodzinę,

składającą się z drobnego męża - który może wcale nie był drobny, a jedynie sprawiał takie

wrażenie w zestawieniu ze swą małżonką - i córki Esmeraldy. Kuzyn William, jak go

nazywałam, prowadził bardzo rozległe interesy i był człowiekiem majętnym. Wyobrażałam

sobie, iż poza domem odgrywał rolę ważnej osobistości, lecz w rodzinie zawsze ulegał swej

energicznej połowicy. Miał spokojne usposobienie i zawsze, kiedy się spotykaliśmy, obdarzał

mnie roztargnionym uśmiechem, jakby nie mógł sobie do końca przypomnieć, kim jestem i co

robię w jego domu. Myślę, że byłby porządnym człowiekiem, gdyby znalazł w sobie dość

silnej woli, aby sprzeciwić się żonie. Kuzynka Agata słynęła ze swych dobrych uczynków.

Zawsze poświęcała kilka dni w tygodniu na spotkania dobroczynne. Wtedy podobne jej damy

zasiadały w salonie i często wzywano mnie, abym pomogła przy roznoszeniu herbaty i

ciastek. Kuzynka Agata lubiła, gdy w takich sytuacjach pokazywałam się gościom.

- To Ellen, córka mojej powinowatej - wyjaśniała zawsze. - Co za tragedia. Nie

pozostawało nic innego, jak zapewnić dziecku dom.

Czasami Esmeralda pomagała mi przy ciastkach. Biedna Esmeralda! Nikt by nie

zgadł, że to latorośl właścicieli domu. Stale rozlewała herbatę na spodki, a kiedyś opróżniła

całą filiżankę na kolana jednej z dam.

Kuzynka Agata bardzo złościła się, kiedy ktoś omyłkowo uznał Esmeraldę za ubogą

krewną, a mnie za dziedziczkę. W sumie los Esmeraldy nie był wcale lżejszy od mojego.

Stale słyszała: „Wyprostuj ramiona”, „Nie garb się” albo „Mów głośniej, na miłość boską.

Nie mamrocz pod nosem”. Nieszczęsna Esmeralda o wspaniałym imieniu, które zupełnie do

niej nie pasowało! Miała bladobłękitne oczy, błyskawicznie napełniające się łzami - a płakała

często - i cienkie jasne włosy, zawsze sprawiające wrażenie nieuczesanych. Odrabiałam za

nią zadania z algebry i pomagałam przy pisaniu wypracowań. Lubiła mnie.

Ciotka Agata bardzo żałowała, że ma tylko jedno dziecko. Tęskniła za synami i

córkami, którymi mogłaby komenderować i poruszać, jak pionkami na szachownicy. Za to, że

los obdarzył ją jedną jedyną, w dodatku wątłą pociechą, winiła wyłącznie męża. Zasada

numer jeden głosiła, że wszystko, co dobre, pochodziło wprost od niej. Do niepowodzeń

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: