Spencer Catherine - Światowe Życie 193 - Święta w Kanadzie.pdf - światowe życie - chomciomania

Catherine Spencer

Święta w Kanadzie

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Domenico na ogół nie zwracał uwagi na turystów. Jednak tego ranka akurat

przechodził dziedzińcem do swojego biura na tyłach głównego budynku, gdy

ostatnia grupa zwiedzających wyłoniła się z winnicy. Wszyscy oprócz jednej

kobiety zmierzali prosto do sali degustacyjnej. Natomiast ona pozostała na dworze i

zasypywała pytaniami jego stryja Brunona.

A Bruno, chociaż zawsze odnosił się uprzejmie do zwiedzających winnicę, nie

lubił głupich pytań. Fakt, że tym razem rozmowa go zainteresowała, wydawał się na

tyle niezwykły, że zaciekawiony Domenico zatrzymał się.

Kobieta była wysoka, szczupła, o raczej przeciętnej urodzie, mogła mieć około

trzydziestki. Sądząc po zaróżowionej twarzy, chyba dopiero przyjechała na Sardynię

i jeszcze nie przyzwyczaiła się do słońca. Jeżeli nie chce dostać udaru cieplnego i

spędzić reszty wakacji w łóżku, pomyślał Domenico, powinna nosić kapelusz. Z

gołą głową po prostu prosi się o kłopoty.

Stryj musiał pomyśleć to samo, bo poprowadził ją do ławki pod drzewem.

Domenico, coraz bardziej zaciekawiony, podszedł na tyle blisko, by słyszeć, o czym

mówią.

Bruno go zauważył i przywołał ręką.

- To z nim powinna pani porozmawiać - powiedział. - Mój bratanek mówi

dobrze po angielsku, a poza tym jeśli czegoś nie wie o uprawie winorośli i produkcji

wina, to znaczy, że nie jest to warte wiedzy. Nie bez powodu cieszy się

międzynarodową sławą.

- Signorina , stryj jak zawsze przesadza. - Domenico uśmiechnął się do

kobiety.

Spojrzała na niego i nagle zawiodła go zwykła ogłada. Przez moment zabrakło

mu słów i tylko na nią patrzył.

Nie była piękna. A przynajmniej nie w konwencjonalnym znaczeniu tego

słowa. Ubrana skromnie: płócienna spódniczka do kolan, biała bawełniana bluzka z

krótkimi rękawami i płaskie sandały. Włosy, chociaż lśniące, miała w

nieokreślonym kolorze brązu, biodra wąskie jak u chłopca, mały biust. W niczym

niepodobna do Ortensii Costanzy, z jej żywiołową urodą i bujnymi krągłościami.

Natomiast tej kobiety mężczyzna mógłby nie zauważyć, chyba że spojrzałby w te

wielkie piękne oczy.

Odzyskawszy równowagę, kontynuował:

- Jestem Domenico Silvaggio d'Avalos. Mogę być pani w czymś pomocny?

Wstała z wdziękiem i podała mu rękę.

- Arlene Russell - powiedziała przyjemnie modulowanym głosem. - Gdyby

mógł mi pan poświęcić pół godzinki, chciałabym prosić o kilka informacji.

- Interesuje panią przemysł winiarski?

- Bardzo. - Uśmiechnęła się nieśmiało. - Widzi pan, niedawno weszłam w

posiadanie winnicy i potrzebuję rady, jak przywrócić ją do właściwego stanu.

- Chyba nie sądzi pani, że to sprawa, którą można omówić w paru słowach?

- Oczywiście, że nie. Ale ja zamierzam zrobić wszystko, co będzie trzeba,

żeby osiągnąć sukces, a skoro od czegoś muszę zacząć, czy istnieje lepsze miejsce

niż to, żeby się czegoś nauczyć?

- Poświęć jej tę godzinkę - mruknął stryj po sardyńsku, w języku, w którym

wyspiarze rozmawiali najczęściej. - Jest spragniona wiedzy jak gąbka, nie tak jak

wszyscy inni, którzy są spragnieni jedynie wina pitego na twój koszt.

- Nie mam czasu.

- Och, zaproś ją na lunch.

Arlene przesuwała spojrzenie od jednego do drugiego. Chociaż nie rozumiała,

co mówią, wyraźnie widziała, że Domenico jest zirytowany.

- Signor d'Avalos, proszę mi wybaczyć. Obawiam się, że zachowałam się

niegrzecznie, prosząc o zbyt wiele. - Potem z uśmiechem odwróciła się do Brunona.

- Dziękuję, że zechciał pan ze mną porozmawiać, signor . Był pan bardzo uprzejmy.

W przeciwieństwie do mnie, dopowiedział sobie Domenico i poczuł

niechciany przypływ sympatii do niej.

- Właściwie - odezwał się szybko, żeby się nie rozmyślić - mam wolną

godzinę przed popołudniowymi zajęciami. Nie obiecuję, że w tak krótkim czasie

nauczę panią wszystkiego, ale przynajmniej skieruję do odpowiednich osób.

Nie oszukała jej ta spóźniona uprzejmość.

- W porządku, signor . Jasno pan dał do zrozumienia, że ma pan ważniejsze

zajęcia.

- Jednak muszę zjeść lunch - powiedział, myśląc, że Arlene jest za szczupła. -

I sądząc po pani wyglądzie, pani też powinna się posilić. Proponuję, żebyśmy

upiekli dwie pieczenie przy jednym ogniu.

Chociaż duma kazała jej odrzucić zaproszenie, przeważył rozsądek.

- Jeszcze raz dziękuję - powiedziała sztywno. - Jestem panu bardzo wdzięczna.

Wziął ją pod rękę i poprowadził do stojącego w pobliżu dżipa.

- Dokąd jedziemy? - spytała, gdy już siedzieli w samochodzie.

- Do mnie. Mój dom jest kilka kilometrów stąd, drogą wzdłuż wybrzeża.

- Myślałam, że zjemy tu, w barze.

- Bar jest dla turystów.

- Ja też jestem turystką.

- Dziś jest pani moim gościem.

Dom, pomyślała Arlene. Co za niedopowiedzenie. Z broszury reklamowej

dowiedziała się, że winnice Silvaggio d'Avalos, w posiadaniu rodziny od trzech

pokoleń, są jednymi z najlepszych na Sardynii. Teraz, gdy wjeżdżali na teren

posiadłości, nie zadziwiły jej bramy z kutego żelaza, ozdobione herbem rodzinnym,

ani długi podjazd prowadzący do prywatnych rezydencji zbudowanych na klifie nad

Spencer Catherine - Światowe Życie 193 - Święta w Kanadzie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: