Marinelli Carol - Lato w środku zimy(1).pdf - Marinelli Carol - chomciomania

Carol Marinelli

Harlequin Medical

(tom: 452)

Lato w środku zimy

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Cześć, jestem Imogen.

Doktor Angus Maitlin uniósł wzrok znad sterty wypisywanych

recept, zamówień i zleceń. Popatrzył na uśmiechniętą kobietę,

która bez śladu zakłopotania podeszła do jego biurka.

- Słucham? - Angus wręczył plik papierów stażyście i

zmarszczył brwi na widok nieznajomej twarzy.

- Heather poleciła mi przyjść i przywitać się z tobą - wyjaśniła

kobieta cierpliwie. Angus wychwycił w tym zdaniu australijski

akcent. - Przysłano mnie z oddziału położniczego, żebym wam

pomogła przy...

Urwała, widząc, że Angus przygląda się jej identyfikatorowi.

- Jesteś położną?

- I wykwalifikowaną pielęgniarką.

Instynkt podpowiadał jej, że siedzący przed nią przystojniak nie

jest w nastroju do wysłuchiwania dłuższych tłumaczeń.

- Byłaś tu już kiedyś? - Wskazał gestem na oddział reanimacji.

Jak zwykle wszyscy pracowali tutaj gorączkowo. Pięć łóżek było

zajętych, a szóste przygotowywano właśnie dla ciężko poparzonej

ofiary wypadku na autostradzie pod Londynem. - Mam nadzieję,

że nie trzeba cię oprowadzać. Wiesz, gdzie co jest? - dodał, nie

czekając na odpowiedź.

- Jeszcze nie - odparła, rozglądając się wokół. - Jestem w Anglii

dopiero od dwóch dni. Ale na pewno...

Nie dał jej dokończyć. Bez dalszych ceremonii wstał, odwrócił

się na pięcie i odmaszerował.

Zamierza poskarżyć się oddziałowej. I niech się skarży,

pomyślała Imogen. Ja nie mam ochoty tu być, a skoro on także

mnie nie chce... Przy odrobinie szczęścia wrócę na położniczy.

- Heather! - warknął Angus, nie zważając, czy Imogen słyszy go,

czy nie. - Kiedy prosiłem cię o kogoś do pomocy przy reanimacji,

nie pytałem o położną.

Czuł, że lada moment straci panowanie nad sobą. Jego oddział

był przepełniony, na reanimacji brakowało wolnych łóżek, a

prośba o zwiększenie załogi spełniła się w osobie tej

uśmiechniętej od ucha do ucha grubawej Australijki, która dopiero

co znalazła się w Europie!

- Ja też przyjdę i pomogę, jeśli zajdzie taka potrzeba. - Heather

była niewzruszona niczym głaz. - Ale pamiętaj, że Imogen jest nie

tylko położną. Ma doświadczenie w pracy w pogotowiu i na

intensywnej terapii. A poza tym - dodała słodko - masz do wyboru

oprócz niej także pielęgniareczkę prosto po szkole, jeśli więc

uważasz, że tamta będzie bardziej użyteczna...

- Dam sobie radę bez jednej i drugiej - uciął Angus. Po chwili

zreflektował się i przeczesał palcami jasne włosy. - Przepraszam

cię, Heather. Nie zapytałem jej o kwalifikacje. Gdy mi powiedziała,

że dopiero co przyleciała...

Zerknął w stronę Imogen. Stała w tym samym miejscu, w

którym ją zostawił. Skinął jej przepraszającogłową. Spodziewał

się, że w odpowiedzi otrzyma bolesne spojrzenie męczennicy, ale

ona, raczej rozbawiona niż oburzona, wzruszyła ramionami i

lekko się uśmiechnęła. Najdziwniejszy w tym wszystkim był fakt,

że Angus, choć miał naprawdę trudny poranek, uświadomił sobie,

że uśmiecha się w odpowiedzi.

- Niektóre osoby z Australii też wiedzą, co to oparzenia. -

Heather pozwoliła sobie na odrobinę sarkazmu.

- Zrozumiałem aluzję, jasne? - Angus sięgnął po butelkę z wodą

i pociągnął długi łyk. Poparzony pacjent, którego oczekiwali, wciąż

tkwił zakleszczony w samochodzie. Ratownicy nie zdołali go

jeszcze wyciągnąć, więc pozostało trochę czasu, nim tutaj trafi.

Można by go wykorzystać efektywnie, ale Angus postanowił

psychicznie przygotować się do ciężkiej pracy i dać sobie kilka

minut luzu.

- Wszystko w porządku? - Heather także miała sporo zajęć, ale

tym razem i ona na chwilę odpuściła sobie obowiązki. Bowiem

Angus Maitlin, zwykle najbardziej zrównoważony lekarz na

oddziale ratownictwa, nie czul się najlepiej.

Oczywiście, nie przyznał się do tego. Do tej pory jednak,

niezależnie od nawału pracy, uchodził za wzór do naśladowania.

Był świetnym fachowcem, mężem modelki, dumnym ojcem

dwojga pięknych dzieci, a od dwóch lat nawet kimś w rodzaju

gwiazdy telewizyjnej. Lokalna stacja poprosiła go kiedyś o opinię

na temat zespołu stresu pourazowego. Jego głęboki poważny głos,

aparycja i poczucie humoru spodobały się publiczności. Od tej

pory regularnie musiał dzielić się na antenie swoją wiedzą

medyczną. Popularność niezmieniła go jednak ani odrobinę, wciąż

umiał zachować właściwe proporcje: najpierw rodzina, a zaraz

potem szpital. Albo, gdy sytuacja tego wymagała, najpierw szpital,

a potem rodzina.

Od jakiegoś czasu coś w tym systemie szwankowało.

- Angus? - Gdy nie odpowiadał, Heather powtórzyła pytanie. -

Co cię gryzie?

- Nic.

- Chcesz o czymś pogadać?

- Nic mi nie jest.

Usiadł ciężko na taborecie. Dobrze zbudowany, wysoki, z

grzywą jasnych włosów nad zielonymi oczami, Angus Maitlin

wyglądał na okaz zdrowia psychicznego i fizycznego. Ale na

oddziale każdy doskonale wiedział, że dzieje się z nim coś

niedobrego.

- Dawniej nie wściekałeś się na pielęgniarki.

- Przeproszę Imogen. Wszystko jest naprawdę okej, to tylko

przepracowanie.

- Nie chodzi wyłącznie o Imogen. Kilka osób ostatnio mi się na

ciebie skarżyło. I nie uwierzę w żadne przepracowanie. To

przecież u nas norma.

Co roku, na tydzień przed świętami Bożego Narodzenia, Londyn

wpadał w szaleństwo: zakupy, przyjęcia, oblodzone chodniki,

podróże, spotkania rodzinne, a do tego dużo alkoholu. To

wszystko sprawiało, że grudzień był zawsze pracowity, lecz nigdy

nie miało to takiego wpływu na zachowanie Angusa.

- No powiedz mi, co się dzieje - naciskała Heather. - Zmieniłeś

się ostatnio. Wiem, że to nie jest dobry moment na zwierzenia, ale

kiedy trochę opanujemy sytuację, może wybierzemy się na kawę?

- Nic mi nie jest - powtórzył Angus z naciskiem.

Marinelli Carol - Lato w środku zimy(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: