Hughes Monica - Skąd nie widać Ziemi.pdf - Hughes Monica - science-fiction

MONICA HUGHES

SK Ą D NIE WIDA Ć

ZIEMI

TYTUŁ ORYGINAŁU: EARTHDARK

PRZEKŁAD: MIRA MICHAŁOWSKA

INSTYTUT WYDAWNICZY „NASZA KSI Ę GARNIA” WARSZAWA 1984

Glenowi,

który w marzeniach

wybiega poza Genezis.

GŁÓWNE DATY Z DZIEJÓW KOLONIZACJI KSI ĘŻ YCA

1959 Wysłanie Łuny 2 na Ksi ęż yc.

1968 Apollo 8: pierwszy pojazd z załog ą na orbicie Ksi ęż yca.

1969 Apollo 11: pierwsze l ą dowanie człowieka na Ksi ęż ycu.

1975 Poł ą czenie statków Apollo-Sojuz.

1985 Zało ż enie bazy ONZ na Sinus Medii: astronauci ZSRR i USA we współpracy

z naukowcami angielskimi, francuskimi i niemieckimi.

1987 Zało ż enie tymczasowej bazy w Kraterze Keplera. Rozpocz ę cie prac nad

technik ą egzystencji w warunkach pró ż ni i niskiej temperatury.

1988 Konstrukcja pierwszego magnetowozu. Otwarcie stacji Imbrium.

1989 Zało ż enie tymczasowych baz w Kraterach Kopernika i Alfonsusa.

1990 Zało ż enie stałej bazy w Kraterze Keplera.

1991 Zało ż enie stałej bazy w Kraterze Kopernika.

1994 Zało ż enie stałej bazy w Kraterze Alfonsusa.

1995 Narodziny pierwszego człowieka na Ksi ęż ycu; dziecko — syn gubernatora

Mastermana — otrzymuje imi ę Kepler.

1999 Pocz ą tek eksploatacji surowców w Kraterze Aristarchusa.

2000 LEMCON otrzymuje od ONZ prawo eksploatacji zasobów mineralnych

Ksi ęż yca.

2003 LEMCON ogłasza zakaz wst ę pu dla kolonistów do swojej bazy na

Aristarchusie.

2005 Pocz ą tek projektu Genezis.

2010 Gubernator Masterman udaje si ę na Ziemi ę , do siedziby ONZ w sprawie

uzyskania nowego mandatu dla kolonistów Ksi ęż yca. Nowy mandat ONZ.

Zako ń czenie budowy Genezis.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Prom ksi ęż ycowy usiadł na l ą dowisku numer 4 dworca lotniczego na Imbrium w samo

południe. Powracałem na Ksi ęż yc, po trzech miesi ą cach nieobecno ś ci.

Głuchy, raczej odczuwalny ni ż słyszalny stuk u ś wiadomił mi, ż e transporter poł ą czył

si ę ze ś luz ą powietrzn ą . Drzwi kabiny rozsun ę ły si ę z lekkim sykiem. Siedzieli ś my z ojcem

na s ą siaduj ą cych ze sob ą fotelach. Teraz rozpi ę li ś my pasy bezpiecze ń stwa i pod ąż yli ś my

przez w ą skie przej ś cie ku wyj ś ciu. Po drodze lustrowałem pozostałe fotele. Z pozostałych

czternastu dwana ś cie zajmowali oczywi ś cie tury ś ci. Tuzin pasa ż erów to wcale dobry komplet

jak na południowy rejs. Sezon rozpoczynał si ę wraz ze wschodem Sło ń ca, a wtedy ceny

przelotu były znacznie wy ż sze i oprócz pieni ę dzy trzeba było mie ć dobre chody, ż eby zdoby ć

bilet.

Albowiem po porannym l ą dowaniu podró ż ni mogli ogl ą da ć z balkonów hotelu „Srebrny

Hilton” wspaniał ą panoram ę gór Haemus rozci ą gaj ą cych si ę na południowym wschodzie,

których wierzchołki stawały — jeden po drugim — w blasku nowego dnia, a ż cały ła ń cuch

przeistaczał si ę w płomieniste półkole. Potem na czarnym jak atrament niebie ukazywało si ę

Sło ń ce i zalewało pusty basen Morza Spokoju o ś lepiaj ą cym ś wiatłem. Był to zaiste widok

wart olbrzymich sum w dolarach, funtach, markach czy rublach, wi ę c nic dziwnego, ż e poran-

ne loty na Ksi ęż yc zamawia ć trzeba było na rok lub dłu ż ej z góry.

Mniej zamo ż ni tury ś ci przyje ż d ż ali w południe, tak jak dzisiaj ojciec i ja. Krajobraz

ksi ęż ycowy jest wówczas rozmyty przez znajduj ą ce si ę prosto nad głow ą ostre ś wiatło Sło ń ca

i mój pi ę kny ś wiat wygl ą da jak wymodelowany w szarawym cemencie. Nocne promy wype-

łnione s ą zazwyczaj naukowcami, którymi s ą b ą d ź astronomowie wykorzystuj ą cy swoje urlo-

py, by napawa ć si ę widokiem wszech ś wiata nie zakłóconego przez atmosfer ę , b ą d ź te ż in ż y-

nierowie, pragn ą cy osobi ś cie zbada ć zjawisko superzimnej pró ż ni, któr ą odznacza si ę długa

ksi ęż ycowa noc.

Jaki ś niecierpliwy byznesmen poszedł za naszym przykładem i nie chc ą c straci ć ani

chwili cennego i kosztownego czasu zerwał si ę na nogi. Natychmiast opadł z powrotem na

siedzenie i wydaj ą c bolesny j ę k chwycił si ę za głow ę , któr ą uderzył w sufit. Pozostali pasa ż e-

rowie le ż eli potulnie w swoich fotelach i czekali, a ż stewardesa pomo ż e im dostosowa ć si ę do

nagłej utraty wagi.

Daremnie powstrzymywałem si ę od ś miechu. Przez trzy miesi ą ce przebywałem poza

moim ż ywiołem walcz ą c z udr ę k ą sze ś ciokrotnie zwi ę kszonej wagi mojego ciała i wysłuchu-

j ą c irytuj ą cych uwag Ziemian. Jak ż e dobrze było znale źć si ę znowu we własnym ś wiecie!

Ciało moje bez trudu przypominało sobie znajome ruchy, nogi wykonywały długie powolne

susy, chodz ą c przenosiłem si ę z pi ę t na palce, przechylone ku przodowi ciało rozlu ź niało si ę ,

ramiona równowa ż yły ruchy nóg.

Przez cał ą drog ę do dworca lotniczego Morza Deszczów czułem si ę znakomicie. Trans-

porter poł ą czył si ę ze ś luz ą , drzwi rozsun ę ły si ę ukazuj ą c w ą ski tunel pomalowany na dobrze

mi znany kolor ciemnej zieleni. Ksi ęż ycowej zieleni!

Nie wiem, czy to na Ziemi jaki ś zatrudniony w przemy ś le psycholog uznał, ż e ten odra-

ż aj ą cy kolor jest najbardziej odpowiedni dla ludzi przebywaj ą cych w izolowanych pomie-

szczeniach, czy te ż jaki ś humorysta orzekł, ż e skoro ju ż wiadomo, ż e Ksi ęż yc nie jest zrobio-

ny z zielonego sera, to powinien przynajmniej by ć pomalowany na zielono. I tak si ę stało.

Ziele ń pokrywała wszystko. A ja ju ż zapomniałem jak przygn ę biaj ą cy jest ten kolor.

Drzwi u ko ń ca tunelu otworzyły si ę , weszli ś my pod kopuł ę hali dworcowej. Zastali ś my

tam oczywi ś cie tłumy, które przyszły na powitanie mojego ojca, gubernatora Ksi ęż yca. Roz-

poznałem Milesa Fargo, dyrektora LEMCON-u, czyli konsorcjum zajmuj ą cego si ę eksploata-

cj ą zasobów mineralnych Ksi ęż yca, otoczonego przez swoich zbirów, którzy wygl ą dali jakby

rwali si ę do bitki. LEMCON * to olbrzymi koncern wielonarodowy, który odsun ą ł wcze-

snych kolonistów ksi ęż ycowych i opanował cał ą eksploatacj ę naszych zasobów mineralnych.

Znalazł te ż sposób na przekazywanie zysków macierzystemu przedsi ę biorstwu na Ziemi. My,

ludzie Ksi ęż yca, nie mieli ś my udziału w tych zyskach, tote ż mój ojciec i pan Fargo byli wro-

gami, chocia ż nigdy nie podnie ś li na siebie ani r ę ki, ani głosu. To, czego chcieli dokona ć na

Ksi ęż ycu, było kra ń cowo sprzeczne.

Pozostali witaj ą cy byli naszymi przyjaciółmi — przewa ż nie przedstawiciele ró ż nych

baz ksi ęż ycowych.

Dostrzegłem Joe Asak ę z bazy Kopernika i Pierre'a Laframboise, dyrektora „Srebrnego

Hiltona”. Przypuszczam, ż e był zaniepokojony plotkami o tendencjach niepodległo ś ciowych

na Ksi ęż ycu. Obawiał si ę , ż e wpłyn ą na zmniejszenie ruchu turystycznego, który był wci ąż

głównym ź ródłem naszych dochodów.

Sir Michael Stokes, na którego przyjaciele mówi ą Mick, przemierzył tysi ą c trzysta kilo-

metrów od stacji wulkanologicznej z bazy Alfonsusa, ż eby porozmawia ć z ojcem. Nad tłu-

mem witaj ą cych górowała siwa czupryna Huntleya Shepparda. Jego przybycie nie było dla

nas niespodziank ą . Pod nieobecno ść gubernatora wła ś nie on zarz ą dzał koloni ą . Sprawował

urz ą d kontrolera, tote ż miał ojcu wiele spraw do przekazania.

Koloni ś ci i przedstawiciele LEMCON-u otoczyli nas, czekaj ą c na okazj ę do rozmowy z

ojcem, a dwunastu turystów, którzy wysiedli z promu, kr ę ciło si ę niespokojnie po hallu w

oczekiwaniu transportu do hotelu, tak wi ę c dopiero po kilku minutach zorientowałem si ę , ż e

Ann Sheppard nie przybyła z ojcem z bazy Keplera, ż eby mnie powita ć .

W czasie trzymiesi ę cznego pobytu na Ziemi pisywałem do niej regularnie... mo ż e nie za

cz ę sto, gdy ż tak wiele działo si ę dokoła mnie... ale przecie ż wci ąż o niej my ś lałem, zwłaszcza

w czasie ostatnich trzech tygodni pobytu na Ziemi, ju ż po po ż egnaniu si ę z Hilary. A miałem

przecie ż tyle do opowiedzenia. O moim pobycie w morzu na konszelfie ** z wujem Tedem,

ciotk ą Janet i kuzynem Jonem. I o Hilary.

Chocia ż postanowiłem, ż e nie powiem Ann zbyt wiele o Hil. Trudno byłoby mi wytłu-

maczy ć jej moje uczucia w stosunku do dziewczyny o rudych włosach i perłowej cerze, nie

rani ą c jej uczu ć . A tymczasem Ann wcale nie przyjechała. Nie przebyła tych bez mała dzie-

wi ę ciuset kilometrów z bazy Keplera, ż eby mnie powita ć .

Przełkn ą łem ś lin ę , opadły mi ramiona. Ojciec był wmieszany w tłum ludzi, z których

ka ż dy próbował dotrze ć do niego, przy czym wszyscy mówili naraz. Ojciec krzykn ą ł do mnie

ponad głowami ci ż by, która popychała go w stron ę wind:

— Kep, przepraszam ci ę bardzo. To mi zajmie kilka godzin. Dasz sobie rad ę ?

— Oczywi ś cie, ojcze. Na pewno. Przecie ż jestem w domu!

Wyszczerzyłem z ę by w szerokim u ś miechu. Tury ś ci patrzyli na mnie z respektem i

szeptali pomi ę dzy sob ą .

Ostre ś wiatło zbli ż aj ą cego si ę odrzutowca zabłysło przez chwil ę w ciemnych szybach

okien. Przedstawiciel hotelu zacz ą ł pogania ć turystów w kierunku ś luzy powietrznej, do któ-

rej wła ś nie przycumował luksusowy pojazd odrzutowy. Za kilka chwil polec ą wzdłu ż ła ń cu-

cha Apeninów do hotelu zbudowanego na wschodniej kraw ę dzi przyl ą dka Fresnela.

Właz ś luzy zamkn ą ł si ę za nimi. Byłem sam.

Aparatura klimatyzacyjna szumiała z cicha. Plastykowe paski zwisaj ą ce z otworów we-

ntylacyjnych pod sufitem unosiły si ę i skr ę cały. Przechodz ą c przez pust ą hal ę st ą pałem bez-

szmerowo po zielonej, wyło ż onej winylem posadzce.

Spojrzałem na rz ą d wind. Wyboru wielkiego nie miałem. Mogłem zjecha ć jedno pi ę tro

w dół do kafeterii i co ś zje ść , ale w całkowitej samotno ś ci, gdy ż nie b ę dzie tam nawet kelner-

* Skrót od nazwy: Lunar Exploration and Mining Consortium

** Prze ż ycia bohatera na Ziemi opisała autorka w wydanej w r. 1980 ksi ąż ce pt. Bunt na Konszelfie 10 .

ki, z któr ą mo ż na by zamieni ć kilka słów. Dwa pi ę tra ni ż ej znajdowała si ę siedziba personelu

technicznego i kierowców oraz jakie pół tuzina przegród z łó ż kami dla go ś ci. Trzecia dolna

kondygnacja była niedost ę pna dla wszystkich oprócz członków ekipy technicznej. Znajdowa-

ły si ę tam urz ą dzenia do oczyszczania wody i regenerator powietrza oraz aparatura wł ą czaj ą -

ca jedno i drugie do ponownego obiegu, monitory ci ś nienia i ogrzewania oraz elektrownia.

Jeszcze ni ż ej, gł ę boko pod powierzchni ą Ksi ęż yca, znajdował si ę schron przeciwburzowy i

wielki skład pojemników z wod ą i tlenem.

Odwróciłem si ę od wind i wspi ą łem si ę kr ę conymi schodami na wie żę obserwacyjn ą

siedz ą c ą niczym wielki p ę cherz na wypukłym dachu kopuły hali dworcowej. Metalowe scho-

dy hałasowały, właz ci ęż kiej ś luzy powietrznej otworzył si ę z trzaskiem. Kiedy znalazłem si ę

na górze, zamkn ą łem za sob ą właz. Półkolista szyba oddzielaj ą ca mnie od pró ż ni stanowiła

słaby punkt budowy dworca, ale projektanci uznali, ż e wspaniały widok, jaki dzi ę ki niej uzy-

skali, usprawiedliwia ryzyko. Znajduj ą ce si ę pod moimi nogami drzwi zabezpieczały reszt ę

budynku przed ci ś nieniem, w razie gdyby stało si ę tutaj co ś złego.

Pomieszczenie to miało surowy charakter i było puste, je ż eli nie liczy ć barierki biegn ą -

cej wzdłu ż ś cian na wysoko ś ci metra od podłogi. Przybysze z Ziemi doznawali czasami za-

wrotów głowy, kiedy po raz pierwszy spogl ą dali na nag ą powierzchni ę Ksi ęż yca, roztaczaj ą c ą

si ę dokoła nich i pod ich nogami, no i na gwiazdy połyskuj ą ce w bezkresnej, czarnej prze-

strzeni nad ich głowami. Barierka umo ż liwiała im oparcie si ę o co ś .

Pomieszczenie, jak ju ż mówiłem, miało charakter surowy, ale nie tak surowy jak widok

rozci ą gaj ą cy si ę za przyciemnion ą szyb ą . Było samo południe i jedyny cie ń w polu widzenia

stanowiła czarna smuga pod brzuchem hotelowego odrzutowca zaparkowanego na l ą dowisku.

Poza tym krajobraz ksi ęż ycowy o ś lepiał cementow ą biel ą .

Był to ten sam widok Ksi ęż yca, jaki zapami ę tali prawie wszyscy Ziemianie podczas

pierwszych l ą dowa ń Apolla. ówczesne zdj ę cia telewizyjne utrwaliły w umysłach ludzkich

Ksi ęż yc jako satelit ę Ziemi absolutnie białego i jałowego.

Ale on nie zawsze jest taki. Bywa bardzo pi ę kny, zale ż nie od swoich faz i nastrojów.

Rano kład ą si ę na ń długie, faliste cienie, a terminator * iskrzy si ę niczym droga wybrukowana

milionem kosztownych kamieni. Pod wieczór jego powierzchnia mieni si ę subtelnymi paste-

lowymi barwami, a noc ą ciemnieje do gł ę bokiego br ą zu pod wpływem promieniuj ą cego z

Ziemi ś wiatła.

Uwa ż ałem Ksi ęż yc za najpi ę kniejsze miejsce wszech ś wiata, ale musiałem przyzna ć , ż e

południowe Sło ń ce nie było dla ń łaskawe. Jego przera ż aj ą cy blask rozmazywał delikatny

rysunek skał, niweczył subtelne kontury krajobrazu, poza tym zdawałem sobie spraw ę , ż e na

zewn ą trz panuje straszliwe gor ą co, trzykrotnie wi ę ksze ni ż to, jakie bywa w kalifornijskiej

Dolinie Ś mierci. Potrafi ono w ci ą gu kilku sekund całkowicie odwodni ć ludzki organizm.

Spojrzałem w niebo. Maj ą c Sło ń ce za sob ą , mogłem obserwowa ć wszystkie odcienie

ciemnego, upstrzonego gwiazdami nieba, od ostrego bł ę kitu a ż po ciemn ą czerwie ń .

Ziemia znajdowała si ę na wschód od Sło ń ca, w tym samym co ono kwadrancie **; ż eby

j ą zobaczy ć , musiałem przesłania ć oczy. Na Ziemi panowała noc. Patrzyłem na t ę miedzian ą

tarcz ę , która zdawała si ę zwisa ć tu ż nad moj ą głow ą , i próbowałem rozró ż nia ć zarysy konty-

nentów.

Czy to, co jest na prawo, to atlantyckie wybrze ż e Ameryki Północnej? Wiedziałem, ż e

tam, w gł ę binach Atlantyku, znajduje si ę Konszelf 10, zimny, ciemny, podwodny ś wiat, nie

znaj ą cy Sło ń ca, Ksi ęż yca i fal. Przez trzy wspaniałe miesi ą ce to spokojne miejsce było moim

domem. Tam mieszkaj ą moja ciotka, mój wuj i kuzyn Jon. Opodal, w swoim domu, ś pi teraz

Hilary... Hil o perłowej cerze i koralowych włosach... Jej oczy s ą najbł ę kitniejsze na ś wiecie,

a przy k ą cikach ust ma małe dołeczki...

* Linia odgraniczaj ą ca cz ęść powierzchni Ksi ęż yca o ś wietlon ą przez Sło ń ce od cz ęś ci nie o ś wietlonej.

** Ć wiartka obwodu koła.

Hughes Monica - Skąd nie widać Ziemi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: